Φίλε Κώστα

Φίλε Κώστα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Φίλε Κώστα,
η ψυχή σου είναι βαθιά μέσα στη μνήμη μου,
στο πιάνο που έχω δίπλα μου,
στην κιθάρα στο διπλανό δωμάτιο,
σε κάθε σύνθεση που γεννιέται για να ζήσει,
καθώς όλες το χρωστούν στο οτι μου έμαθες πώς να τις γεννώ
κι έτσι έγινες ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς μου.

Πάνε μήνες που πέθανες
μη νομίσεις πως δεν είμαστε φίλοι ακόμη, γιατί ποτέ δεν θα πάψουμε.
Δεν ξέρω πώς θα το πάρεις,
αλλά είσαι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μη θέλω ποτέ να πάθω Αλτσχάιμερ.
Αστειεύτηκα, ήξερα ακριβώς πώς θα το πάρεις.
Σε νιώθω να γελάς ήδη. Και το χαίρομαι.
Όμως θα κάνουμε ότι χρειάζεται για να μη σε σκοτώσει η λήθη.
Μπορεί να πέθανες, αλλά μια φορά είναι αρκετή.
Όπως μας το λέει κι ο Δάσκαλος, συμμαθητή: ο θάνατος είναι φυσιολογικός. Η λήθη είναι απάνθρωπη.
Γι'αυτό δεν θα σε θυμόμαστε μονάχα, αλλά δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Παίζει το The Last of The Mohicans, άκου τι υπέροχο που είναι.
Σε θυμίζει τόσο πολύ λεβέντη φίλε.
Να ξέρεις πως ο Δάσκαλος σε έχει ήδη ακούσει να τραγουδάς το Αθάνατη Αγάπη.
Ήταν το πρώτο βήμα για να σε ακούσουν κι άλλοι.
Ήταν το πρώτο βήμα για να σε ακούσει η Ανθρωπότητα.
Θα σε γνωρίζουμε στους άλλους. Και στους επόμενους.
Για να μπορούν να στεναχωρηθούν κι αυτοί που μας έφυγες νωρίς,
αλλά και για να μπορούν να χαρούν αφού θα απολαμβάνουν την ανθρωπιά και την μουσική σου.

Κι όσο για την Μακεδονία μας, μην ανησυχείς.
Ακόμη το παλεύουμε, ακόμη περισσότεροι, ακόμη περισσότερο.
Δεν θα αφήσουμε τους μηδενιστές να πείσουν ξανά κανέναν αθώο να τους ακολουθήσει.
Θα κάνουμε φανερό σε όλους το πόσο μικροί, ανάξιοι κι ανίκανοι είναι, ακόμη και για προδοσία.
Δεν θα αφήσουμε ποτέ μια συμμαχία βαρβαρότητας και αδιαφορίας να σκοτώσει την μνήμη μας.
Τώρα ειδικά, ξέρεις ακόμα καλύτερα την σημασία της μνήμης,
αφού ζεις μόνο και μόνο χάρη σ'αυτή,
και δε θ'αφήσουμε κανέναν καριόλη να τη διαγράψει.
Αγωνιζόμαστε και για σένα λοιπόν, φίλε μου, μην ανησυχείς!

Σε αγαπώ, απο πάντα και για πάντα.