Η Αριστερά

Η Αριστερά

Θεοδωρής Τσιαμίτας

     Η Αριστερά γίνεται πολύ συχνά πολιτικό εργαλείο στα χέρια πραγματικά ακραίων ανθρώπων, που μασκαρεύονται την ανθρωπιά και την καλοσύνη μόνο και μόνο για να έχουν δικαιολογία να εκτονώνουν τον απύθμενο φθόνο τους καταστρέφοντας και βλάπτοντας άμεσα ή έμμεσα τον συνάνθρωπο, την χώρα και το κράτος τους, σπάζοντας, καίγοντας, και βιαιοπραγώντας με κάθε τρόπο, σε σημείο που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια ψυχολογικής διαταραχής. Μια από τις εμφανέστερες αποδείξεις για το λυπηρό και επικίνδυνο αυτό φαινόμενο είναι όταν βλέπεις την τραγική μητέρα του αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου να ζητάει να μην γίνονται κάθε 6η Δεκεμβρίου επεισόδια στο όνομα του νεκρού γιου της, διότι δεν θέλει να συσχετιστεί η μνήμη του παιδιού της με την ωμή και τυφλή βία, το χάος και την καταστροφή. Κι ωστόσο, η επιθυμία αυτής της απαρηγόρητης μητέρας δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο τους νεο-μαρξιστές ιδεολόγους, που κάθε 6η Δεκεμβρίου κάνουν ακριβώς αυτό -  σκορπούν την καταστροφή προς πάσα κατεύθυνση για την μνήμη, λέει, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του ορισμού της τραγικής ειρωνείας.
     Κι εδώ μπορεί να καταλάβει ο καθένας οτι ο θάνατος, όσο τραγικό κι αν είναι ως συμβάν, κι όσο δύσκολο κι αν είναι σε αυτούς που τον ζουν, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Διότι η προσβολή και ο ευτελισμός της μνήμης του νεκρού είναι ακόμη χειρότερο, διότι δεν είναι πια ζωντανός για να αμυνθεί και να υπερασπιστεί την υπόληψή του. Αυτό το ξέρει ο Ελληνισμός και γι' αυτό δίνει τεράστια σημασία στους νεκρούς από αρχαιοτάτων χρόνων. Κι όμως, υπάρχουν αυτοί που ως μοντέρνοι βάρβαροι διαπράττουν αυτή την ύβρη, υπό την ανοχή της συντριπτικής μα αδρανούς πλειοψηφίας. Μα ποιος το εξετάζει σοβαρά αυτό το θέμα;
     Κι όμως, οφείλουμε να το εξετάζουμε σοβαρά, διότι αφήνουμε την Αριστερά που έχει μια τεράστια πολιτική παράδοση στο να προστατεύει την Δημοκρατία και τα Δικαιώματα των ανθρώπων, να χρησιμοποιείται από επικίνδυνες μειοψηφίες που δεν πρεσβεύουν καμία από αυτές τις αξίες, αλλά πράττουν εκ διαμέτρου αντίθετα. Συστηματικά, νέα παιδιά σε σχολεία και πανεπιστήμια πέφτουν θύματα αυτού του ριζοσπαστισμού και καταλήγουν από καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θέλουν να συνδράμουν όπως μπορούν για να καλυτερεύσουν την ζωή των συνανθρώπων τους, σε γεμάτο φθόνο και μίσος άτομα που έχουν πια ως τελικό στόχο την καταστροφή του εκάστοτε "εχθρού" - που μπορεί να είναι το αντίπαλο κόμμα, μια άλλη ιδεολογία, το κράτος ή ότι άλλο.
     Κι εδώ ακριβώς έγκειται η ουσία του προβλήματος. Υπάρχει τεράστια διαφορά στο να αγωνίζεσαι με τελικό στόχο να καλυτερεύσεις την ποιότητα ζωής των συνανθρώπων σου, και να αγωνίζεσαι με τελικό στόχο το να εκδικηθείς αυτούς που θεωρείς οτι φταίνε για την κακή ποιότητα ζωής των συνανθρώπων σου. Κι η Αριστερά, όταν αφήνεται σε χέρια ριζοσπαστών και ακραίων ιδεολόγων, έχει ως κινητήριο δύναμη την εκδίκηση, κι όχι την ανθρωπιά. Όμως, χρησιμοποιεί πάντα την ρητορική περί αλληλεγγύης και ισότητας για να δικαιολογήσει τις απαράδεκτες, αντιδημοκρατικές κι απάνθρωπες πράξεις της. Κι έτσι καταλήγουμε λοιπόν στο να έχουμε ανθρώπους να υποστηρίζουν πιστά τον αριστερό απολυταρχισμό, πολλές φορές χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται, λόγω πλύσης εγκεφάλου. Ποιος επιθυμεί αυτό για τα παιδιά του, τα παιδιά των φίλων και συγγενών του; Ποιος επιθυμεί αυτό για τον λαό του; Κανείς εκτός από την προαναφερθείσα μειοψηφία που επιδιώκει ακριβώς αυτό.
     Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί σοβαρά οτι αυτό το λυπηρό και επικίνδυνο φαινόμενο είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς. Διότι δεν είναι. Όμως εξετάζοντας αντικειμενικά, δεν έχουμε ακραίους του Κέντρου - εκτός κι αν τους παράγουμε κι αυτούς μέσω καινοτομίας. Οι ακραίοι εκ Δεξιών, λοιπόν, μετά τον Χίτλερ, δεν έχουν - ευτυχώς - στον ήλιο μοίρα. Δηλαδή, δεν ελέγχουν με κανέναν τρόπο την εξουσία στην χώρα μας και την Δύση γενικότερα και ούτε πρόκειται - εκτός και αν η Αριστερά συνεχίσει να προωθεί την ατζέντα των ακραίων της, κι έτσι ως συνέπεια καταφέρει απο αντίδραση να σπρώξει κόσμο στο άλλο άκρο, δηλαδή την άκρα Δεξιά, ως αντίπαλο δέος, όπως ακριβώς έκαναν κι ο Χίτλερ με τον Στάλιν, κατηγορώντας οι μεν τους δε για να πολώσουν τους πολίτες που αρχικά δεν ήταν ακραίοι ως επί το πλείστον, κι ωστόσο τελικώς συστρατεύτηκαν μαζί τους.
     Το γεγονός, λοιπόν, οτι οι ακραίοι εκ δεξιών δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πολιτικά, οφείλεται στο οτι  η βαρβαρότητες που παρήγαγε το ναζιστικό καθεστώς έγιναν ευραίως γνωστές, και γι'αυτό δεν είχαμε ποτέ κυβερνήσεις, ακόμη και της Δεξιάς, που έκλειναν το μάτι ή έδιναν λόγο στους ακρο-δεξιούς, ακολουθώντας ακροδεξιά ατζέντα. Ίσα-ίσα, επειδή το "ακροδεξιός" είναι ένα στίγμα που κανείς δεν θέλει πάνω του, όλοι και ιδιαίτερα οι Δεξιοί κάνουν τα πάντα για να μη τυχόν χαρακτηριστούν ως τέτοιοι - σε σημείο να αναρωτιέσαι τελικά αν είναι όντως Δεξιοί. Ενώ το να είσαι ακροαριστερός δεν είναι στίγμα, αλλά πολλές φορές αντιμετωπίζεται και ως τίτλος τιμής που κάποιοι μάλιστα διεκδικούν. Αυτό οφείλεται στην μη επαρκή γνώση της κατάστασης επί κομουνιστικών συστημάτων που ήρθαν στην εξουσία, όπως στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα.
     Έτσι, βλέπουμε σήμερα τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό και την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πηγαίνουν ακριβώς αντίθετα στην θέληση σύσσωμου του Ελληνικού λαού στο θέμα του Σκοπιανού, για παράδειγμα, κι αντί να έχουν ένα απολογητικό ύφος, αντιθέτως, νιώθουν πως τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να τον κατακρίνουν κιόλας, διότι είναι Αριστεροί, και άρα δεν γίνεται να είναι οι κακοί της υπόθεσης, ενώ όσοι τους αντιτίθενται, ακόμη κι αν είναι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, θα πρέπει συμπερασματικά να είναι οι κακοί, δηλαδή, να δεξιο-φασιστοφέρνουν. Κι έτσι βλέπουμε το παράδοξο η κυβέρνηση να πηγαίνει αντίθετα στον λαό και να τον βρίζει και ως φασιστοειδή απο πάνω επειδή έχει κι αντίρρηση, ενώ η αντιπολίτευση που όλοι θα περίμεναν να είναι ξεκάθαρα στο πλευρό της πλειοψηφίας, μιας και πολιτικά, ιδεολογικά, αλλά και στρατηγικά λόγω εκλογών θα ήταν αναμενόμενο, να φοβάται να τοποθετηθεί ξεκάθαρα μην τυχόν και στιγματιστεί από τους άστοχους χαρακτηρισμούς της κυβέρνησης ως "φασιστική". Η ασυμμετρία είναι επιβλητικά προφανής. Η Δεξιά συχνά φοβάται να μιλήσει και να πράξει ως Δεξιά, και η Αριστερά συμπεριφέρεται ως φασιστοειδής, ριζοσπαστικός κομουνισμός. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό το οτι ενώ ο πατριωτισμός των Ελλήνων βάλλεται βάναυσα απο την παρούσα κυβέρνηση, η Χρυσή Αυγή που εκπροσωπεί την άκρα Δεξιά βρίσκεται εντυπωσιακά χαμηλά - κάτι που αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία πως ο Ελληνικός λαός δεν συμπορεύεται σε καμία περίπτωση με πραγματικούς φασίστες.
     Σε μια υγιή Δημοκρατία, λοιπόν, είναι αναγκαίο να συνυπάρχουν η Αριστερά και η Δεξιά, ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται όπου και όποτε χρειάζεται, διατηρώντας τις διαχρονικές τους αξίες και τους ευκρινείς τους ρόλους. Είναι καθήκον όλων μας λοιπόν, και δη των Αριστερών, να πάρουν την Αριστερά από τα χέρια των ακραίων ιδεολόγων, να τους περιθωριοποιήσουν, ώστε να εκπροσωπηθεί ξανά η υγιής πλειοψηφία της. Κι έτσι θα βοηθήσουν παράλληλα και την Δεξιά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι μόνο θα αποφευχθεί η επανάληψη μερικών εκ των σκοτεινότερων στιγμών  στην ιστορία της Ανθρωπότητας που μας πλήγωσαν φρικτά τον προηγούμενο αιώνα.