Να πιω καφέ και ομορφιά γύρεψα σε καράβι

Να πιω καφέ και ομορφιά γύρεψα σε καράβι

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Να πιω καφέ και ομορφιά γύρεψα σε καράβι

μ'αντίκρυσα ξανθή δροσιά που και σβηστό σ'ανάβει 

σαν κόρη του Έρωτα Θεά το βλέμμα της σαν χάδι

πώς θα περάσω σκέφτηκα μαζί της κάποιο βράδυ.

Σκέψεις που μοιάζουν πονηρές, μα ποιός θα καταλάβει

στο φως είναι πανέμορφη, καλύτερα σκοτάδι

να μην ντραπώ ή αισθανθώ άσχημος δίχως να είμαι

σαν την κοιτώ θάρρος να βρω να πω μη φύγεις, μείνε.

Ποίημα για χάρην της αιθέριας ύπαρξης που συνάντησα πάνω στην θάλασσα 
και ευφράνθηκα από την παρουσία της, ως μορφή ανταπόδοσης.