Είναι σπάνιοι οι αληθινοί καλλιτέχνες

Είναι σπάνιοι οι αληθινοί καλλιτέχνες

Θεοδωρής Τσιαμίτας

     Μας έφυγε ο Μάνος, κι ευτυχώς έχουμε ακόμη τον Μίκη.
Αληθινοί καλλιτέχνες, διότι η τέχνη τους ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε για τους άλλους και μόνο, κι όχι για την τέχνη, ούτε για την τσέπη.
Η στάση ζωής τους δεν αφήνει παρερμηνείες. Δεν έχει ανάγκη απο παραπάνω λόγια.
Είναι γεμάτη πράξεις.
Με διαχρονικά πανανθρώπινες αξίες, στέραιες και ανόθευτες,
όποτε κι αν το έθνος τους χρειάστηκε ήτανε πάντα εκεί,
εδώ, και παντού, όπου κι αν ήταν ανάγκη.
Ενάντια σε οποιοδήποτε σύστημα ήθελε να καταπατήσει τους ανθρώπους, απο όποιους κι αν αποτελούνταν, απο όπου κι αν προερχόταν, αυτοί ήτανε πάντοτε απέναντι, πάντοτε μπροστάρηδες στον αγώνα, πάντοτε παραδείγματα της αντίστασης για τον λαό.
     Ενώ οι άλλοι... οι άλλοι της πολύ κουλτούρας, του υψηλού επιπέδου, των πολλών μεγαλόσχημων λόγων, του πολύ θορύβου, ακόμη και της υποκριτικής - πολύ - σιωπής, πέρασαν και δεν ακούμπησαν - περνούν και δεν ακουμπούν. Κι αυτούς, λοιπόν, τους βλέπουμε. Ίσως να μην το έχουνε καταλάβει. Ίσως μερικοί ακόμη και να μη το καταλάβουν ποτέ μέσα στις φούσκες που έχουν φτιάξει και κολυμπούν στην σαπουνάδα της κενής τους φαντασίωσης. Δεν μας νοιάζει. Δεν μας πειράζει.
     Αλλά ας το ξέρουν πως τους βλέπουμε. Όχι ως φανς. Ως λαός. Ως λαός που περίμενε σε κάποια φάση να δει την στάση τους. Την δράση τους. Αλλά αυτή περιορίστηκε στα ιδεολογικά τους. Στις φαντασιώσεις τους. Στην αφελή λατρεία συστημάτων που παρήγαγαν μόνο γενοκτονίες και φασισμό. Συστήματα που στο όνομα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, σαν τον προκρούστη έβαζαν τους πάντες στο ίδιο κρεβάτι για να τους ξεχυλώσουν ή να τους πετσοκόψουν στα ίδια ακριβώς μέτρα - αυτά που το σύστημα όριζε ως κατάλληλα, ακίνδυνα, ελεγχόμενα. Η ισοπέδωση παρουσιάζεται σαν ισότητα. Η διαφορετικότητα παρουσιάζεται ως ατομικισμός. Γι'αυτό τα θέλουν όλα ίδια. Όλα γκρι. Ή κόκκινα.
     Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, σύσσωμη η κουλτούρα έκανε "επανάσταση" στο όνομα της οικονομίας. Οικονομία, άλλη μια πολύ καθώς-πρέπει λέξη, για να ντύσει την αληθινή όψη της ουσίας της - λεφτά, χρήματα, φράγκα, έτσι το λένε στο χωριό μου. Και σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, όσοι αντικρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και έχουν την δυνατότητα να δουν αυτό που είναι, κι όχι αυτό που φαίνονται, έτσι το λένε. Και ποιά η αρετή του να αγωνίζεσαι για να παίρνεις παρα-πάνω χρήματα; Δεν λέω οτι είναι κακό, δεν λέω οτι είναι ακατανόητο. Αλλά ρωτάω, ποιά η αρετή αυτού του αγώνα; Απο πότε τα χρήματα σχετίζονται με την αρετή ή το κάλλος; Απο πότε σχετίζονται με την ανθρωπιά και την συνανθρωπιά ειδικότερα; Απο πότε τα χρήματα σχετίζονται με την αξιοπρέπεια; Ω, αν ξέρανε αυτοί που τα πιστεύουν έτσι πως είναι αυτοί που βλέπουν τον φτωχό ως αναξιοπρεπή. Πού είναι το ήθος στο να ζητάς καλύτερη δουλειά και περισσότερα χρήματα για τον εαυτό σου ή την οικογένειά σου; Και τα υπόλοιπα ζώα τα ίδια διεκδικούν. Στις ίδιες αρχές συντονίζονται. Δεν λέω πως είναι κακό. Δεν το θεωρώ ακατανόητο. Αλλά ρωτώ, πού είναι η αρετή σε αυτό τον αγώνα; Πού είναι το κάλλος;
     Πώς λοιπόν να ονομάσεις μια ιδεολογία που βασίζεται πάνω στη δουλειά - δουλεία, και τα χρήματα; Που ονομάζει την ισοπέδωση ισότητα - τον φθόνο για τους άξιους αρετή; Δεν πειράζει. Αλλά τους βλέπουμε.
     Πού είστε ωρέ όλοι εσείς που κάνατε συναυλίες στο όνομα τις ελπίδας και της αλλαγής; Που τραγουδούσατε και χορεύατε και κάνατε συναυλία πάνω στη συναυλία, τυφλωμένοι απο μια παιδιάστικη χαρά που επιτέλους θα ερχόταν στην εξουσία ένας της ιδεολογίας σας, πού είσαστε τώρα να ζητήσετε τουλάχιστον ένα συγγνώμη, απο τους όσους ταλαίπωρους, έμμεσα ή άμεσα παροτρύνατε να ακολουθήσουν; Ακόμη περισσότερο, τώρα που το έθνος σας απειλείται άμεσα, πού είσαστε τώρα να τραγουδήσετε για τη Μακεδονία ωρέ; Τώρα που έχετε ευκαιρία να αγωνιστείτε πραγματικά για την αντίσταση στη λήθη της ιστορίας, και αλτρουιστικά εφόσον δεν θα έχετε κανένα προσωπικό όφελος απο αυτό τον αγώνα, μα θα τον κάνετε για όσους πέρασαν και όσους θα 'ρθουν, πού είσαστε τώρα ωρέ παιδιά; Πού είσαστε τώρα;...
     Είναι σπάνιοι οι αληθινοί καλλιτέχνες. Είναι σπάνιοι μα αρκούν. Μάνο, Μίκη, είσαστε αρκετοί. Είσαστε παραδείγματα προς μίμηση. Είσαστε η συνανθρωπιά στην τέχνη. Είσαστε Άξιοι πρεσβευτές του Ελληνισμού, και μας δείχνετε τον τρόπο, φωτίζοντας τον δρόμο, με τον ήλιο της δικαιοσύνης να λάμπει πάνω απο τα κεφάλια μας. Η Ελλάδα μας βρίσκεται υπό εθνική κρίση, η εξουσία της είναι εναντίον της ιστορίας μας και προσπαθεί με όλους τους ύπουλους τρόπους να εφαρμώσει μια τεχνητή εξισορρόπιση με το απαράδεκτο, καταπιέζοντας δύο, όχι έναν λαό. Οι φίλοι μας στα Σκόπια έχουν ήδη υποστεί τον κομμουνισμό, που προσπάθησε να σβήσει και την εθνική τους ταυτότητα και την θρησκευτική. Με την πρώτη τα κατάφερε καλά, με την δεύτερη θα μπορούσε και καλύτερα. Τώρα αυτή η ιδεολογία ήρθε κι εδώ. Θέλει να μας κάνει κι εμάς να ξεχάσουμε, να συνεργαστούμε, να αποδεχτούμε. Μα δεν το κάνουμε, Μάνο, Μίκη, χαμογελάστε. Δεν θα περάσει ποτέ η λήθη απο αυτόν εδώ τον λαό. 400 χρόνια δεν ήταν αρκετά, τώρα θα τ'αφήσουμε; Αντιστεκόμαστε, αγωνιζόμαστε, ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα. Χαμογελάστε. Θα κερδίσουμε. Μαζί.
     Και η Μακεδονία, θα συνεχίσει ελεύθερη να εκπέμπει Ελληνισμό!