Ένας παράξενος διάλογος.

Ένας παράξενος διάλογος

Θεοδωρής Τσιαμίτας

-Σήμερα είναι η μέρα.
-Ναι, ήρθε κιόλας, πριν καν το καταλάβεις.
-Για να σου πώ την αλήθεια, νιώθω λίγες τύψεις που δεν φρόντισα για κάτι περισσότερο απο αυτό.
-Είναι τόσο ξεχωριστή για σένα?
-Είναι... Αδιαμφισβήτητα.
-Χαίρομαι. Σίγουρα κι αυτή το ίδιο.
-Αν είχα χρήματα, πολλά χρήματα...
-Ακόμη και τότε ξέρεις πως δεν θα ξόδευες πολλά λεφτά για δώρο. Το ξέρει κι αυτή και το κατανοεί.
-... Έχεις δίκιο.
-Και σ'αγαπάει γι'αυτό και για όλα τα άλλα.
-Κι εγώ, πολύ. Ωστόσο θα το έκανα, μια φορά έστω θα το έκανα.
-Σε δικαιολογώ.
-Σ'ευχαριστώ. Λοιπόν? Τι θα κάνουμε τώρα?
-Δεν ξέρω. Το μυαλό μου έχει σταματήσει.
-Ξεκίνησέ το, ξημερώνει!
-Ας συνεχίσουμε να μιλάμε, μπορεί έτσι κάτι να μας έρθει.
-Σκέφτομαι πως...
-Τί?
-Ξέρω κάτι που θα την έκανε πραγματικά χαρούμενη. Για να είμαι πιο ακριβής, ξέρω κάποιον.
-Καταλαβαίνω σωστά που νομίζω πως δεν εννοείς τον εαυτό σου?
-Ναι. Δεν εννοώ τον εαυτό μου.
-...Μα...
-Εννοώ αυτόν που θα την έκανε πιο χαρούμενη απο κάθε άλλον αυτή την στιγμή.
-Το φαντάστηκα. Στεναχωριέσαι που δεν είσαι αυτός?
-Ναι.
-Ναι?
-Επειδή αυτός δεν είναι στο χέρι μου. Εγώ είμαι.
-Καταλαβαίνω. Αν ήταν, θα της τον έστελνες?
-Αν ήταν, τότε θα ήμουν εγώ.
-Έχει πεί πως σου μοιάζει πολύ σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος.
-Μοιάζει, δεν είναι το ίδιο.
-Λέω πως αυτό που νιώθεις πια γι'αυτήν είναι αληθινή Αγάπη.
-Αυτό ελπίζω.
-Αυτή νιώθει έτσι?
-Δεν μπορώ να ξέρω. Ίσως.
-Και γιατί δεν είστε "μαζί"?
-Δεν ξέρω. Ίσως δεν είναι έτοιμη, ίσως δεν είμαι έτοιμος.
-Θα ήθελες όμως?
-Να είμασταν έτοιμοι? Ναι.

-Ξέρεις τι? Νομίζω πως βρήκα ένα απλό μα όμορφο δώρο γι'αυτήν.
-Τί?
-Αυτόν τον διάλογο.
-Τι εννοείς?
-Ο σκοπός αυτού του διαλόγου ήταν εξ αρχής να χρησιμοποιηθεί σαν δώρο.
-Ο σκοπός ποιανού?
-Του Θοδωρή, αυτού που μας επινόησε κατά κάποιον τρόπο.
-Δηλαδή είμαστε σκέψεις του?
-Ναι. Και συναισθήματά του.
-Κι αυτή? Είναι το ίδιο σημαντική γι'αυτόν όπως και για μάς?
-Ναι. Σε μεγαλύτερο βαθμό μπορώ να πώ.
-Τότε δεν μένει παρά να της ευχηθούμε: (Και οι 2 μαζί)

Χρόνια σου πολλά, χρόνια σου καλά. Να χαίρεσαι το όνομά σου, να είσαι πάντοτε καλά, πάντοτε υγειής, πάντοτε χαρούμενη. Κι όταν δεν είσαι να ξέρεις μόνο πως αυτό συμβαίνει για να εκτιμήσεις το όταν είσαι. Κι όταν χρειάζεσαι μια αγκαλιά να μου ζητάς, θα σου την δίνω. Πάντα.

Σε αγαπώ, θα σ'αγαπώ 
κι αυτό σαν δώρο είν'αρκετό
γιατί είναι οι πράξεις που μιλούνε τόσα χρόνια

αυτό που ζούμε εμείς οι δυό
είναι απλά μοναδικό
κι έχει κρατήσει και στον πιο βαρύ χειμώνα.

Δεν είναι λόγια, μα γεγονότα.

Ο Άνθρωπος.

Ο Άνθρωπος

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Ο Άνθρωπος δεν ξέρει. Ο Άνθρωπος μαθαίνει.
Ο Άνθρωπος δεν είναι. Ο Άνθρωπος γίνεται.
Ο Άνθρωπος... Η μάχη ενάντια στο τίποτα.
Τόσο φοβερός, τόσο πολύπλοκος, τόσο ουσιαστικός.
Ο Άνθρωπος...

Ένας πραγματικός Δάσκαλος: Νίκος Λυγερός.

Καθηγητής σε πολλές ειδικότητες, μα πάνω απ'όλα ένας πραγματικός Δάσκαλος.
Με τις αμέτρητες γνώσεις, την βαθυστόχαστη σκέψη, τον δείκτη νοημοσύνης του (IQ 189 στην κλίμακα Standford-Binet) και το πολυποίκιλο έργο του (περί ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, ελληνικού Ζεόλιθου, απόρριψη σχεδίου Ανάν, αγώνας αναγνώρισης γενοκτονιών, φιλοσοφικά συγγράμματα και διαλέξεις, ποιήματα, εκθέματα ζωγραφικής, μαθηματικά συγγράμματα, στρατηγικός σύμβουλος, κ.α.) είναι ένας άνθρωπος που διαμορφώνει την σημερινή και συμβάλει στην δημιουργία της επόμενης πραγματικότητας, και σε επίπεδο εθνικό, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το έργο που άφησε και συνεχίζει να αφήνει είναι τεράστιο και ουσιαστικό. Λειτουργεί ώς έμπνευση για πολλούς ανθρώπους και ως Δάσκαλος για τους μαθητές του.
Ένας απ'αυτούς είμαι κι εγώ. Τον γνώρισα πρώτη φορά όταν είχε έρθει να μιλήσει στο σχολείο μας. Τότε ήμουν στην πρώτη ή στην δευτέρα λυκείου, δεν θυμάμαι με σιγουριά. Είχε κάνει πάντως μια διάλεξη την οποία λόγο παρέας δεν παρακολούθησα με προσοχή. Συνεπώς δεν αποκόμισα πολλά, ωστόσο απο τα λίγα που άκουσα, μου προξένησε το ενδιαφέρον.
Αργότερα, κάποια στιγμή συνέβη να τον πετύχω στην τηλεόραση. Στην εκπομπή "Η ζωή είναι αλλού". Τον θυμήθηκα και παρακολούθησα με προσοχή αυτή τη φορά. Στο τέλος είχα εντυπωσιαστεί. Απο τότε άρχισα να ψάχνω γι'αυτόν στο ίντερνετ. Άρχισα να βρίσκω ομιλίες του, συνεντεύξεις, διαλέξεις, συζητήσεις, και να βλέπω έναν τρόπο σκέψης πραγματικά έξυπνο, ανθρώπινο, ορθολογικό, πολύ καλά δομημένο, που συνδύαζε πολλές γνώσεις, με βαθιές ιδέες. Έτσι κατάλαβα πως βρήκα έναν Δάσκαλο. Απο τότε, είχα την χαρά και την ευκαιρία να τον δώ και να τον γνωρίσω κι απο κοντά. Χαίρομαι να τον βλέπω και να τον ακούω, να σκέφτομαι, να μαθαίνω, να συνειδητοποιώ, να πράττω, να βοηθώ την βοήθεια. Είμαι ευγνώμων γι'αυτό.
Κι εφόσον μπορώ να συμβάλλω κι εγώ στην διάδοση και την συνέχεια του έργου, αυτή θα είναι η ζωή κι η χαρά μου.

Εύχομαι να τον γνωρίσετε κι εσείς, διότι μπορεί να σας βοηθήσει για να γίνετε πιο ανθρώπινοι, πιο συνειδητοποιημένα χαρούμενοι και μετα-χαρούμενοι.

To site του Ν.Λυγερού είναι: www.lygeros.org

Το κανάλι με το έργο του Ν.Λυγερού στο youtube είναι: https://www.youtube.com/channel/UCoxTAEykhjzXpuCiNnYTluw/videos

Σχέση εκμετάλευσης: Η Κουτή κι ο Μα**κας.

(Ο τίτλος μπορεί να φανεί για κάποιους αστείος. Ωστόσο το παρακάτω κείμενο είναι σοβαρό αποτέλεσμα ψυχολογικής παρατήρησης των ανθρώπων και τον ατόμων που συχνά βλέπουμε γύρω μας ή... και στον καθρέφτη μας. Την προσοχή σας, παρακαλώ.
Προειδοποίηση: υπάρχουν 1-2 λέξεις στο κείμενο που χαρακτιρίζονται ώς "λιμανίσιες" ή αλλιώς "κακές λέξεις" -αν αυτές υπάρχουν. Σκοπό έχουν να χαρακτηρίσουν όπως αρμόζει την κατάσταση κι όχι να προσβάλλουν).

Είναι πολύ ευαίσθητη. Είναι πολύ του συναισθήματος και του «παλμού». Πολύ ρομαντική, πολύ ευφάνταστη. Είναι όμως και πολύ ευάλωτη. Διότι δεν είναι και πολύ της λογικής. Περισσότερο ονειροπολεί παρά σκέφτεται λογικά. Μέσης νοημοσύνης, θα μπορούσες να πείς.

Είναι λογικός, ψυχρά λογικός. Είναι αρκετά ευφυής. Τόσο όσο χρειάζεται για να ελέγχει την απο πάνω. Είναι εγωιστής. Είναι ατομικιστής.

Ξέρει να «κόβει» τους ανθρώπους και μπορεί να τους χειριστεί προς ώφελός του όταν το επίπεδο νοημοσύνης τους είναι χαμηλότερο από το δικό του. Αυτό του δίνει δύναμη, μα και κάτι που ίσως δεν συνειδητοποιεί ο ίδιος, μεγάλη ευθύνη.

Σκοπός και τρόπος ζωής του η αυτοϊκανοποίησή του. Σωστός παρτάκιας, που λέμε.

Δεν λογαριάζει και πολλά, δεν τον ενδιαφέρουν οι άλλοι, μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να ικανοποιήσει το "εγώ" και την ματαιοδοξία του.

 Άνθρωποι σαν την πρώτη, είναι τα ευκολότερα θύματα για τον δεύτερο.

Τον γνωρίζουν, τους γοητεύει η δυναμικότητα του χαρακτήρα του, η δυνατή του σκέψη, ενθουσιάζονται, μετά ερωτεύονται και φτιάχνουν μέσα στο μυαλό τους μια φανταστική, μια τέλεια εικόνα γι’αυτόν. Και μετά γίνεται στο συνειδητό και το υποσυνείδητό τους ο τέλειος πρίγκηπας γι’αυτές, όπως έχουν ακούσει από μικρές κιόλας στα παραμύθια και έμαθαν να περιμένουν όντας ρομαντικές, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Αυτός έχει καταλάβει από πολύ νωρίς γνωρίζοντάς την λίγο σε ποια κατηγορία ανοίκει αυτή. Ξέρει πολύ καλά πώς να φερθεί, τι να κάνει, πώς να την «ρίξει». 

Όχι επειδή την θεωρεί κάτι σημαντικό σαν οντότητα, σαν ύπαρξη ή προσωπικότητα. Όχι, δεν είναι αυτός ο λόγος να μπεί σ'αυτή την διαδικασία.

(Άσχετα που αυτή πάντα αυτό πιστεύει ή ελπίζει). 

Ο μόνος λόγος είναι για να ικανοποιήσει το «εγώ» του και το πέος του. Μόνο για να σβήσει λίγο την κ@@λα του και να καμαρώσει μία ακόμη επιτυχία, πως «κατάφερε» άλλη μία.

Και είναι αλήθεια το παιχνίδι εξ’αρχής χαμένο γι’αυτήν. Γιατί αυτή δεν θα πάρει  χαμπάρι όλα αυτά. Δεν τα βλέπει όλα αυτά. Την τυφλώνει η λαμπερή εικόνα που έφτιαξε στο νου της γι’αυτόν -που ισχύει μέσα στο μυαλό της και μόνο- τον ερωτεύεται, κάνει τον εαυτό της να πιστέψει πώς όσα φαντάζεται και σκέφτεται γι’αυτόν είναι αλήθεια κι έτσι εξηγεί τα τόσο έντονα συναισθήματα που νιώθει. Εκεί είναι που χάνει την μπάλα και τον μπούσουλα.

Γιατί αυτός το ξέρει, αυτό περιμένει ώστε να εκμεταλευτεί την αδυναμία της λογικής της που έχει σχεδόν χαθεί παρασυρόμενη από τον χείμαρο των συναισθημάτων της.

Έχει γνωρίσει και -συγγνώμη για την γλώσσα μου- πηδήξει τόσες πολλές αυτής της κατηγορίας, που ξέρει πώς φέρονται και αντιδρούν. Ξέρει τι θέλουν να δούν, να ακούσουν. Έχει συλλάβει πάρα πολύ καλά όλη την ιδιοσυγκρασία τους. Είναι πραγματικά τόσο εύκολο γι’αυτόν. Τέλος, μόλις χορτάσει την ματαιοδοξία του, την παρατάει όπως ένα πιάτο φαϊ, όταν τελειώσει το φαγητό. Όμως εκείνη έχει συναισθήματα. Δεν είναι πιάτο. Νιώθει.

Αυτή, τόσο κουτή που αφήνεται έτσι, τόσο παράλογα στη επιθυμία και ανάγκη της να νιώσει σημαντική για κάποιον , γινόμενη έρμαιο των ορέξεων του και εργαλείο ικανοποίησης. Διότι μετά πάντοτε πληγώνεται, αλλά δεν διορθώνεται και ξαναπληγώνεται. Και δεν καταλαβαίνει την αδυναμία της και το ότι πρέπει να αλλάξει η ίδια, γι’αυτό τα ρίχνει συνεχώς στον κλασσικό πλέον μα@@κα που συναντάει μονίμως στην ζωή της. Τυχαίο? Δεν νομίζω.

Αυτός, τόσο μα**κας. Μεγάλος μα**κας. (Θα μου πείς αφού μπορεί και βρίσκει άτομα να το κάνει, καλά κάνει? Θα σου πώ άντε και @@@@@@, μα@@κα). Διότι αυτός λειτουργεί χρησιμοποιώντας περισσότερο την νοημοσύνη του αλλά αυτό αυτόματα του φέρνει και μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι πολύ πιο υπεύθυνος για ότι κάνει διότι ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Γιατί όταν «ο έξυπνος και δυνατός» είναι σόφρων και νοιάζεται για τους άλλους τα πράγματα προχωράν σωστά και καλά για όλους.

Όταν όμως μόνος σκοπός του είναι να εκμεταλευτεί τους πιο αδύναμους, πιο αγαθούς, συχνά πληγώνοντάς τους για προσωπικό του μόνο όφελος χωρίς να τον ενδιαφέρουν και νοιάζεται μόνο για το προσωπικό του συμφέρον τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, είναι πολύ επώδυνα και πολύ απάνθρωπα.

Αν, φίλη μου, είσαι κουτή, μην λυπάσαι, αλλά άλλαξε. Συνειδητοποίησε και άλλαξε και απόφυγε κάθε μα**κα.

Αλλιώς θα περάσεις στο στάδιο της συνειδητοποιημένης ηλίθιας. Τότε θα είσαι πραγματικά για λύπηση, άξια της μοίρας σου και ανάξια να ξαναγκρινιάξεις.

Αν είσαι μα**κας, συνειδητοποίησε πόσο κακό κάνεις, άρα το πόσο κακός είσαι, πόσο απάνθρωπος και πόσο ζώον και άλλαξε σύντομα. Αλλιώς, δεν θα'ναι για πολύ όμορφα τα πράγματα.

Να ΄σαι ρομαντικός/ή, αλλά όταν είσαι μακριά απο μα**κες. Ποτέ μαζί τους.

Οι δυσκολίες είναι εκεί για να μας δυναμώσουν, όχι να μας λυγίσουν.

Μην φοβάσαι την δυσκολία. Μην προσπαθείς να την αποφεύγεις. Αυτή είναι που μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό.
Μην διαμαρτύρεσαι όταν συναντάς εμπόδια. Γιατί αυτά είναι που σου δίνουν την δυνατότητα να ωριμάσεις, να γίνεις ικανότερος για να τα υπερπηδήσεις.
Οι κρίσεις είναι κι ευκαιρίες.
Τέτοια είναι και η "οικονομική κρίση" που ζούμε σήμερα παραδείγματος χάρη. Είναι και μια ευκαιρία για να αλλάξουμε πράγματα στο παρόν οικονομικό σύστημα ή για να το αλλάξουμε κι ολόκληρο. Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε νοοτροπία και να αναθεωρήσουμε πολλά, να αντιληφθούμε πραγματικές αξίες και να δείξουμε Ανθρωπιά. Οι κοινωνίες λειτουργούν σαν ένας νοητικός βάλτος. Τα άτομα μέσα σ'αυτές σαν υπνοβάτες. Πολλές φορές για να ξεκολλήσει κάποιος απο μια κατάσταση χρειάζεται κάτι να τον ταρακουνήσει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Η "οικονομική κρίση" ίσως σταθεί ικανή -μακάρι- να ταρακουνήσει λίγο τα άτομα της κοινωνίας και να τα κάνει να ξανασκεφτούν ώς Άνθρωποι. Ίσως το ταρακούνημα να αρκεί ώστε μερικοί να καταλάβουν την ματαιοδοξία που κυριαρχεί στον τρόπο ζωής τους και να τον αλλάξουν. Άρα ας μην μιζεριάζουμε μονάχα. Κι αντί να είμαστε αχάριστοι, ασεβείς και γκρινιάριδες για όσα δεν έχουμε να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε. Κι αντί να γκρινιάζουμε συνέχεια  λέγοντας "γιατί δεν το 'κανε κανείς αυτό" ας το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι στο χέρι μας. Είναι πάντοτε στα χέρια μας. 
Κάθε εμπόδιο είναι και μια ευκαιρία να γίνεις ικανότερος. Κάθε δυσκολία και μια ευκαιρία να γίνεις πιο δυνατός. 

(Και στην γυμναστική, όσο περισσότερο σε ζορίζει μια άσκηση τόσο περισσότερο σε γυμνάζει. 
Αν κάποιος ήθελε να έχει ωραίο και γυμνασμένο σώμα αλλά έκανε βάρη με βαράκια ενός κιλού αποφεύγοντας την δυσκολία και διαλέγοντας την εύκολη λύση δεν θα κατάφερνε σχεδόν τίποτα.
Αυτό ισχύει σχεδόν στα πάντα).

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την μάθηση σοβαρότερα για αρκετό καιρό (μουσική, γυμναστική, σπορ, πολεμικές τέχνες, μαθηματικά, ξένη γλώσσα και άλλες μελέτες που απαιτούν μια συνεχόμενη προσπάθεια) ξέρουν καλά πως για να σημειώνεις εξέλιξη και να γίνεις καλύτερος αναγκαστικά σε δυσκολεύει αυτό που κάνεις. Μόλις το καταφέρεις και σου φαίνεται εύκολο τότε ανεβαίνεις επίπεδο δυσκολίας. Και ξανά. Κι ίσως ποτέ να μην τελειώνει. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο γαμάτο!
Μόνο για ένα τέλεια ολοκληρωμένο όν θα ήταν όλα εύκολα.
Για εμάς -εκτός απο τρόπο- θέλει και κόπο.