Ένας παράξενος διάλογος.

Ένας παράξενος διάλογος

Θεοδωρής Τσιαμίτας

-Σήμερα είναι η μέρα.
-Ναι, ήρθε κιόλας, πριν καν το καταλάβεις.
-Για να σου πώ την αλήθεια, νιώθω λίγες τύψεις που δεν φρόντισα για κάτι περισσότερο απο αυτό.
-Είναι τόσο ξεχωριστή για σένα?
-Είναι... Αδιαμφισβήτητα.
-Χαίρομαι. Σίγουρα κι αυτή το ίδιο.
-Αν είχα χρήματα, πολλά χρήματα...
-Ακόμη και τότε ξέρεις πως δεν θα ξόδευες πολλά λεφτά για δώρο. Το ξέρει κι αυτή και το κατανοεί.
-... Έχεις δίκιο.
-Και σ'αγαπάει γι'αυτό και για όλα τα άλλα.
-Κι εγώ, πολύ. Ωστόσο θα το έκανα, μια φορά έστω θα το έκανα.
-Σε δικαιολογώ.
-Σ'ευχαριστώ. Λοιπόν? Τι θα κάνουμε τώρα?
-Δεν ξέρω. Το μυαλό μου έχει σταματήσει.
-Ξεκίνησέ το, ξημερώνει!
-Ας συνεχίσουμε να μιλάμε, μπορεί έτσι κάτι να μας έρθει.
-Σκέφτομαι πως...
-Τί?
-Ξέρω κάτι που θα την έκανε πραγματικά χαρούμενη. Για να είμαι πιο ακριβής, ξέρω κάποιον.
-Καταλαβαίνω σωστά που νομίζω πως δεν εννοείς τον εαυτό σου?
-Ναι. Δεν εννοώ τον εαυτό μου.
-...Μα...
-Εννοώ αυτόν που θα την έκανε πιο χαρούμενη απο κάθε άλλον αυτή την στιγμή.
-Το φαντάστηκα. Στεναχωριέσαι που δεν είσαι αυτός?
-Ναι.
-Ναι?
-Επειδή αυτός δεν είναι στο χέρι μου. Εγώ είμαι.
-Καταλαβαίνω. Αν ήταν, θα της τον έστελνες?
-Αν ήταν, τότε θα ήμουν εγώ.
-Έχει πεί πως σου μοιάζει πολύ σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος.
-Μοιάζει, δεν είναι το ίδιο.
-Λέω πως αυτό που νιώθεις πια γι'αυτήν είναι αληθινή Αγάπη.
-Αυτό ελπίζω.
-Αυτή νιώθει έτσι?
-Δεν μπορώ να ξέρω. Ίσως.
-Και γιατί δεν είστε "μαζί"?
-Δεν ξέρω. Ίσως δεν είναι έτοιμη, ίσως δεν είμαι έτοιμος.
-Θα ήθελες όμως?
-Να είμασταν έτοιμοι? Ναι.

-Ξέρεις τι? Νομίζω πως βρήκα ένα απλό μα όμορφο δώρο γι'αυτήν.
-Τί?
-Αυτόν τον διάλογο.
-Τι εννοείς?
-Ο σκοπός αυτού του διαλόγου ήταν εξ αρχής να χρησιμοποιηθεί σαν δώρο.
-Ο σκοπός ποιανού?
-Του Θοδωρή, αυτού που μας επινόησε κατά κάποιον τρόπο.
-Δηλαδή είμαστε σκέψεις του?
-Ναι. Και συναισθήματά του.
-Κι αυτή? Είναι το ίδιο σημαντική γι'αυτόν όπως και για μάς?
-Ναι. Σε μεγαλύτερο βαθμό μπορώ να πώ.
-Τότε δεν μένει παρά να της ευχηθούμε: (Και οι 2 μαζί)

Χρόνια σου πολλά, χρόνια σου καλά. Να χαίρεσαι το όνομά σου, να είσαι πάντοτε καλά, πάντοτε υγειής, πάντοτε χαρούμενη. Κι όταν δεν είσαι να ξέρεις μόνο πως αυτό συμβαίνει για να εκτιμήσεις το όταν είσαι. Κι όταν χρειάζεσαι μια αγκαλιά να μου ζητάς, θα σου την δίνω. Πάντα.

Σε αγαπώ, θα σ'αγαπώ 
κι αυτό σαν δώρο είν'αρκετό
γιατί είναι οι πράξεις που μιλούνε τόσα χρόνια

αυτό που ζούμε εμείς οι δυό
είναι απλά μοναδικό
κι έχει κρατήσει και στον πιο βαρύ χειμώνα.

Δεν είναι λόγια, μα γεγονότα.