Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Γολοντομόρ - Holodomor - Голодомор. Αναφορά στην γενοκτονία κατά των Ουκρανών απ'τους Ρώσους του Στάλιν.

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Thomas Walker, που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932-33, ανέφερε:
«Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλά του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν»

Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych, περιέγραψε τα γεγονότα:
«Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν κομμάτια τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό. Θυμάμαι τα πάντα στο χωριό, όπως για παράδειγμα, τη στιγμή που έβγαλαν τους σταυρούς από τις εκκλησίες. Δύο μέλη της Κομσομόλ (Κομμουνιστικής Νεολαίας) έβγαλαν τους σταυρούς, τους έθαψαν δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Ηλικιωμένες γυναίκες πήγαιναν και φιλούσαν αυτό το κομμάτι γης. Μετά, γέμισαν την ξύλινη εκκλησία με άχυρα. Τη νύχτα, ποντίκια μπήκαν από τους τοίχους, αφήνοντας τρύπες, από τις οποίες οι γυναίκες γέμιζαν τους κουβάδες τους με άχυρο. Η Κομσομόλ πήρε τα άχυρα από την εκκλησία και μετά από αυτό ήταν άδεια. Πέθαναν τόσοι άνθρωποι στο χωριό, που αναγκάστηκαν να σταματήσουν να βάζουν σταυρούς στο νεκροταφείο. Το χειμώνα μια ηλικιωμένη πήρε έναν σταυρό από το νεκροταφείο για τον χρησιμοποιήσει για προσάναμμα στο σπίτι της, για να μην παγώσουν τα παιδιά της»

Ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας (1932-1933) ή Γολoντομόρ (ουκρανικά: Голодомор) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της Ουκρανίας που συνοδεύτηκε από το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο λιμός επηρέασε και άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, ωστόσο εκδηλώθηκε με μεγαλύτερη ένταση και περισσότερα θύματα στην Ουκρανία, και σε γειτονικές περιοχές της.
Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν πως ο λιμός της Ουκρανίας ήταν συνέπεια της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε η Σοβιετική Ένωση υπό την ηγεσία του Στάλιν και ειδικότερα του προγράμματος κολεκτιβοποίησης που εφαρμόστηκε. Συχνά αναφέρεται ως γενοκτονία και υποστηρίζεται πως ήταν απόρροια πολιτικού σχεδίου. Στις 28 Νοεμβρίου 2006, αναγνωρίστηκε επίσημα από το ουκρανικό κοινοβούλιο ως γενοκτονία και ορίστηκε ως ημέρα μνήμης η 25η Νοεμβρίου. Αρκετές ακόμα χώρες έχουν επισήμως αναγνωρίσει το λιμό της Ουκρανίας ως γενοκτονία.

Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση ως "Αγροτική Μεταρρύθμιση". Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, που τότε είχε το όνομα Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκων), σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον, απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία έξι ως δώδεκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών. Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.





Πηγή

Η σημασία της Αγάπης για την ανθρωπότητα.

Η Αγάπη είναι μια πολύ σημαντική έννοια για την ίδια την Ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα πηγαίνει πάντοτε μαζί με την ανιδιοτέλεια. Όταν αγαπάς σημαίνει οτι νοιάζεσαι για τον άλλον. Αυτό θα πει πως μπορείς να αγαπάς κάποιον ανεξάρτητα με το αν σ'αγαπάει κι εκείνος. Όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά και πολύ ορθά ο Μενέλαος Λουντέμης, "αγαπώ σημαίνει πως εγώ αγαπώ, το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά". Απ'τον ίδιο τον Χριστό ακόμη ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι το να αγαπάμε αλλήλους ως εαυτόν. Αν όλοι αγαπούσαμε τους άλλους, απευθείας θα αγαπιόμασταν κι εμείς. Πόσο πιό ωραίο κι ανθρώπινο να σ'αγαπούν οι άλλοι, απ'οτι ν'αγαπάς μονάχα εσύ τον εαυτό σου. Η κοινωνία συχνά μας λέει να αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας, αλλιώς δε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε κανέναν. Ενώ πηγαίνει εντελώς ανάποδα. Διότι πώς και γιατί να εκτιμήσεις ή να αγαπήσεις τον εαυτό σου αν πρώτα δεν αγαπάς και δεν προσφέρεις στους άλλους; Η Αγάπη λοιπόν είναι η έγνοια για τον άλλο. Η έγνοια για τον άλλο γίνεται συνανθρωπιά. Και μέσω της συνανθρωπιάς γίνεσαι ανθρώπινος. Και τι άλλο είναι το ζητούμενο απο αυτό εδώ ακριβώς, να γίνουμε δηλαδή ανθρώπινοι; Μόνον εφόσον το καταφέρεις, μπορείς να ανήκεις στην ανθρωπότητα, και να γίνεις υπηρέτης της βοηθώντας την να εξελιχθεί.


Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Φοβάσαι να νιώσεις;

Φοβάσαι να νιώσεις
και προσπαθείς
να κρύψεις
την καρδιά σου
κάτω απο ρούχα
και μια μάσκα
αναίσθητη, κοινωνική
κι εγώ στα τυφλά
προσπαθώ να γιατρέψω
μια πληγή που δε βλέπω
αλλά ξέρω πως υπάρχει
γιατί ο πόνος
δεν κρύβεται
για πάντα.

Ανόητοι ατομιστές.

Ανόητοι ατομιστές
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Ανόητοι ατομιστές
γεννιούνται και πεθαίνουν
δεν μάθαν να μαθαίνουνε
δεν θέλουνε να ξέρουν
θεωρούν εαυτούς ανθρώπινους
μα ανθρωπιά δεν φέρουν
μήτε ουσία προσφέρουνε
κι αν κάτι καταφέρνουν
στις κοινωνίες που χτίζουνε
να’ναι εξουσιαστές
ή θύματα του τίποτα
που μάταια υποφέρουν.

Ψάχνουν οι ανθρώποι γι'άνθρωπο.

Ψάχνουν οι ανθρώποι γι’άνθρωπο
μα απάνθρωπα γυρεύουν
γιατί ποτέ δεν θέλουνε
άλλο απ’τον εαυτό τους
κλεισμένοι στο καβούκι τους
γεμάτοι απ’το άτομό τους
κι απ’έξω η συνείδηση
χτυπά, δεν της ανοίγουν
στέκονται στον καθρέφτη
να θαυμάσουν το είδωλό τους
και να μισούν το ανθρώπινο
στο τέλος καταλήγουν.


Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Το ξεχασμένο θαύμα του Ιησού Χριστού.

Το ξεχασμένο θαύμα
του Ιησού Χριστού
είναι ότι κατάφερε
να μεταμορφώσει
τους μαθητές του
σε μαχητές της πίστης
που δεν φοβούνται πια
ν' αντιμετωπίσουν
την βαρβαρότητα
και να θυσιάσουν
ακόμα και τον εαυτό τους
για να συνεχίσουν
το έργο του
ακόμα και μετά
όταν δεν έβλεπαν πια
τον Δάσκαλο
της Δικαιοσύνης
αλλά ήξεραν πια
ποιο είναι το πρέπον
για την Ανθρωπότητα
και τον Χρόνο.

-Νίκος Λυγερός



Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Η ουσία των Χριστουγέννων και η υποκρισία της κοινωνίας.

Σήμερα η κοινωνία το γιορτάζει. Θεωρεί πως είναι μια σημαντική ημέρα, διότι θυμάται την γέννηση του θεού της. Βέβαια, δεν συνειδητοποιεί οτι τις υπόλοιπες τον ξεχνά και τον γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Θα θυμάται την γέννεση και τον θάνατό του 2 φορές τον χρόνο, μα τον υπόλοιπο θα ξεχνά παντελώς το ενδιάμεσο, την ζωή και το έργο του δηλαδή. Αλλά πότε η κοινωνία  ήταν της ουσίας κι όχι του φαίνεσθαι; Είναι αναμενόμενη η στάση της, συνηθισμένη πια. Μα μερικοί άνθρωποι είναι δύσκολο να συνηθίσουν και να μη πονούν μπροστά στη ματαιότητα και την απάνθρωπη υποκρισία της. Ίσως δεν μεγάλωσα αρκετά ακόμη, δε ξέρω. Ίσως και να μην συνηθίσω ποτέ και να με πειράζει πάντα. Δεν με πειράζει η γιορτή και η επέτειος, χρειάζονται. Μα δεν μπορώ να καταλάβωαν όντως θεωρούσαν όλοι τους τόσο σημαντικό όλο αυτό που γίνεται κάθε Χριστούγεννα -οικογένεια, γιορτινή ατμόσφαιρα, συντροφιά γύρω απ'το τραπέζι και το δέντρο, ανθρωπιά, αλληλεγγύη- τότε γιατί δεν το συνεχίζουν όλο τον χρόνο; Άρα, είναι απλώς μια μικρή εκτόνωση της όποιας στιγμιαίας ανθρωπιάς διαθέτουν τα άτομα της κοινωνίας, και μετά επιστρέφουν στην καθημερινότητα, την ρουτίνα, την δουλειά, στην ατομικότητά τους, στα ίδια, στο ίδιο τίποτα, το οποίο θεωρούν σημαντικότερο καθώς φαίνεται γι'αυτό και το επαναλαμβάνουν σε όλη την διάρκεια της ύπαρξής τους κατά κόρον.
Πόσο γνωρίζουμε πραγματικά τον Χριστό; Πόσο τον έχουμε μελετήσει, και πόσο έχουμε σκεφτεί τα όσα είπε; Πόσο τον έχουμε καταλάβει; Ξέρουμε γιατί πιστεύουμε, ή είναι επειδή πιστέψαμε πως πρέπει να πιστέψουμε όπως μας είπαν και κάνουν οι περισσότεροι γύρω μας, αυθαίρετα; Θυμόμαστε την γέννεση και τον θάνατό του, μα γιατί ξεχνούμε την ζωή του που ήταν και το έργο του; Δίχως αυτό θα είχε νόημα η Ανάσταση; Είναι ερωτήματα που οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας.
Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν στέκεστε την ώρα που διαβάζετε αυτό, εύχομαι το πνεύμα των Χριστουγέννων να φέρει ως δώρο σκέψεις για όλους μας, για να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένα καλύτεροι άνθρωποι, πιο ανθρώπινοι. Καλά Χριστούγεννα.



Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Το παράδειγμα της Αρμενίας στο σκάκι.

Ποιος ξέρει για τις ικανότητες της Αρμενίας; Κι όμως, ένα από τα μικρότερα κράτη του κόσμου κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα σε ομαδικό σκάκι.
Οι ειδικοί γνωρίζουν εδώ και χρόνια τον παγκόσμιο πρωταθλητή Tigran Vartanovich Petrosian (1929 -1984) από το 1963 έως το 1969, αλλά και πιο πρόσφατα τον Levon Grigor Aronian (1982 - ), ο οποίος είναι ήδη ανάμεσα στους 6 παίκτες, οι οποίοι έχουν ELO από 2800 και πάνω. Μόνο που ο πρώτος ανήκει στη Σοβιετική περίοδο της Αρμενίας κι ο δεύτερος έχει ακόμα μέλλον, κι έτσι αντιμετωπίζονται ως εξαιρέσεις.
Τώρα όμως που πρόκειται για ομαδικό σκάκι, κανείς πια δεν μπορεί να βρει οποιαδήποτε δικαιολογία. Αυτός ο μικρός λαός, ο οποίος επέζησε από μία γενοκτονία εκ μέρους του κεμαλικού καθεστώτος της Τουρκίας, εκατό χρόνια μετά είναι ακόμα εδώ μαζί μας για να μας διδάξει τι μπορεί να κάνει μία χούφτα ανθρώπων, όταν είναι μία ομάδα. Με αυτόν τον τρόπο αντιπροσωπεύει στον σκακιστικό τομέα ό,τι καλύτερο έχει η ανθρωπότητα, ενώ αν είχε πετύχει η γενοκτονία, η οποία δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα από την Τουρκία, δεν θα υπήρχε κανένας Αρμένιος μεταξύ των υπηρετών της ανθρωπότητας.Γι' αυτό το λόγο, η ύπαρξή τους είναι διπλά συμβολική. Δεν πέθαναν και δεν είναι μίζεροι. Η ύπαρξή τους είναι και αντίσταση και δώρο, αλήθεια και ομορφιά.
Για να συνειδητοποιήσουμε την συμβολική αξία αυτής της παγκόσμιας νίκης, αρκεί να προσέξουμε τη δήλωση του Προέδρου της Αρμενίας, ο οποίος ανακοίνωσε ότι το σκάκι θα εισαχθεί σε κάθε σχολείο της Αρμενίας. Με άλλα λόγια, αυτή η χούφτα ανθρώπων κατάφερε να υλοποιήσει μια αλλαγή φάσης για ένα έθνος.
Το σκάκι δεν είναι μόνο πρωταθλητισμός. Είναι ένας τρόπος για να αναπτυχθεί η δομή της σκέψης, μελετώντας μη αναστρέψιμες κινήσεις που καθορίζουν το μέλλον. Συνδυάζεται με τη μαθηματική, αλλά και τη μουσική σκέψη. Έτσι ενισχύει στρατηγικά τις αποφάσεις των νέων, πράγμα που δεν γίνεται με την απλοϊκή προσέγγιση που έχουν παίγνια, τα οποία ενσωματώνουν στοιχεία του τυχαίου. Επιπλέον, στο σκάκι όλα τα δεδομένα είναι εμφανή ακόμα κι αν η στρατηγική παραμένει αόρατη. Κατά συνέπεια, τα παιδιά μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα και να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά προβλήματα ακόμα κι αν είναι σε φάση κρίσης.
Μέσω του σκάκι στην αρχή και γενικότερα της θεωρίας παιγνίων, ο νέος εισάγεται σιγά σιγά στη στρατηγική διαχείριση των κρίσεων. Με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνει αναγκαστικά η απόδοσή του στο νοητικό τομέα, αλλά και στις πρακτικές εφαρμογές. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις που παράγουν το έργο, αλλά οι αλλαγές φάσης που δημιουργούν οι άνθρωποι, ακόμα κι αν είναι μια χούφτα.
    -Ν. Λυγερός



Ανθρώπινα ερωτήματα/Ν.Λυγερός.

Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία;
Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο;
Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας;
Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα;
Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία;
Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης;
Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας;
Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα;
Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας;
Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα;
Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει;

Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε;
Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός;
Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας;
Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα;
Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες;
Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν;
Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές;
Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε;
Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες;
Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή;
Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος;
Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης;
Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες;
Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους;
Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι;
Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι;
Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό;
Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά;
Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο;
Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα;
Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων;
Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε;
Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα;
Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυΐες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους;
Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες;
Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή;
Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;

Όλα είναι θέμα συνείδησης.

Είναι πολλοί που τρώνε κρέας, τρώνε ψάρια και λένε πως είναι φιλόζωοι. Ελπίζω να μην είναι και φιλάνθρωποι. Γιατί εκεί πάμε στον κανιβαλισμό.
Έχει μεγάλη σημασία να ξέρουμε τι λέμε. Να προσέχουμε αν αυτό που λέμε το εννοούμε και αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κι αυτό βέβαια είναι καλό να το προσέχουμε και στους άλλους, κι όταν άλλα ακούμε ενώ άλλα βλέπουμε να τους το επισημαίνουμε. Για παράδειγμα, όταν σου πει κάποιος "είμαι φιλόζωος", δηλαδή "αγαπώ τα ζώα", και τα τρώει, και μετά σου πει "σ'αγαπώ"... καλύτερα να το σκεφτείς καλά πριν το πιστέψεις. Γι'αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι λένε στην αρχή οτι αγαπούν και καταλήγουν να τρώνε την ψυχή του "αγαπημένου" τους. Είναι οι ίδιοι που δηλώνουν φιλόζωοι και τρώνε ζώα. Βέβαια ίσως να εννοούν πως είναι φίλοι μόνο με μερικά... Άρα, ρωτάτε τους, αν πιστεύουν, αν εννοούν αυτό που λένε. Κι αν δεν το πράττουν, βοηθήστε τους να το συνειδητοποιήσουν. Διότι αυτό είναι μια ουσιαστική βοήθεια ανθρώπου προς άνθρωπο.
Έχουμε και γονείς που λένε πως αγαπούν τα παιδιά τους κι ωστόσο καπνίζουν δίπλα τους, ακόμη και σε κλειστούς, κοινούς χώρους, κι ουσιαστικά τους στερούν μερικές (7-10) μονάδες (IQ) νοημοσύνης, σύμφωνα με νέες έρευνες του τομέα, για τις επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως το μυαλό δεν είναι απλώς κάτι που έχουμε, αλλά είμαστε αυτό, κι αυτό είναι που βλάπτεται άμεσα απ'το παθητικό κάπνισμα, συνειδητοποιούμε ως παιδιά κατά πόσο όντως μας αγαπούν οι γονείς μας στην πράξη, και ως γονείς κατά πόσο αγαπούμε τα παιδιά μας επί του πρακτέου.
Όλα είναι θέμα συνείδησης. Πόσο συνειδητοποιημένος είσαι όταν μιλάς, όταν γράφεις; Πόσο συνειδητοποιημένος είσαι όταν πράττεις;
Σκέψου, είναι ανάγκη.



Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Αν θέλεις να είσαι εντάξει.

Αν θέλεις να είσαι εντάξει
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Αν θέλεις να είσαι εντάξει σε μια σχέση, είναι πολύ απλό:

Αν είσαι άνδρας, στην σύντροφό σου να φέρεσαι όπως θα ήθελες να φερθούν στην κόρη σου.
Αν είσαι γυναίκα, στον σύντροφό σου να φέρεσαι όπως θα ήθελες να φερθούν στον υιό σου.



Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Ο Δάσκαλος.

Ο Δάσκαλος δεν είναι σαν τον καθηγητή, δε σου τυχαίνει, αλλά τον επιλέγεις, γιατί είναι ικανός να σε βοηθήσει να γίνεις αυτό που θέλεις.

Τι μας έμαθε ο δάσκαλος.

Οι περισσότεροι κοιτάζουν απο μακριά, κάποιοι έρχονται μαζί μας. Κι απ'αυτούς, μερικοί θα μας αφήσουνε στον δρόμο. Πριν το τέλος ποτέ δεν μένουμε πολλοί, αρκεί να είμαστε αρκετοί, ώστε να φτάσουμε εκεί, για όλους τους, αυτό μας έμαθε ο δάσκαλος.



Προχωράμε και πηγαίνουμε.

Προχωράμε και πηγαίνουμε
πότε καλά, πότε κουτσαίνουμε
μα κι αν πονάμε, δεν μασάμε
και συνεχίζουμε και πάμε
και αν ο δρόμος είν' μακρύς
και δύσβατος και δυσμενής
τον επιλέξαμε εμείς
επειδή ξέρουμε το κόστος
πριν καν να γίνει η αρχή
ο δάσκαλος μας το 'χει πει
πως πέρα απο μαθητές
χρειάζονται και μαχητές
γιατί οι εχθροί είναι πολλοί
και δύσκολη η αποστολή
γι'αυτό μαχόμαστε μαζί
με πίστη και στρατηγική
να κάνουμε πραγματικότητα
το απέραντο γαλάζιο
για όλους, μέχρι και γι'αυτούς
τους ίδιους τους εχθρούς μας.




Αναρωτήθηκες τι σκέφτομαι.

Αναρωτήθηκες τι σκέφτομαι
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Αναρωτήθηκες τι σκέφτομαι
όταν με είδες καθισμένο
στο λιμάνι μπροστά απ'τη θάλασσα
και μου 'πες κάπως ποιητικά
πως θέλει δύναμη, παλικαριά
και πως σου φέρνει μοναξιά
η εικόνα μου με θέα το γκρι
βαθύ, του ουρανού και της θάλασσας
και σου απάντησα απλά
πως προσπαθώ να φανταστώ
του δάσκαλού μου τον σκοπό
να δω θάλασσα και ουρανό
απο βαθύ και σκούρο γκρι
ανοιχτό κι απέραντο γαλάζιο.



Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Μουσική, μουσικοί, ανθρωπότητα και κοινωνία.

Ένα τραγούδι στέκεται ως αφορμή για να γράψω αυτό το αρθράκι. Λέγεται "The poet and the pendulum" και είναι απ'τους αξιόλογους Nightwish. Ξεκίνησε να παίζει, και η μελωδία του μου δημιούργησε μοναδικές εικόνες και συναισθήματα, τα οποία είναι απ'αυτά τα γνώριμα που νιώθουμε όταν ακούμε μουσική και μας αγγίζει, που δεν περιγράφονται, απλώς βιώνονται.

Η τέχνη είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της ανθρωπότητας, γιατί είναι ικανή να μιλάει άμεσα στην ψυχή του ανθρώπου. Μία μορφή της είναι και η μουσική, στην οποία όλοι κάποτε ακουμπούν, αφήνονται, απολαμβάνουν, βιώνουν. Η τέχνη δεν θα είχε καμία ουσία δίχως το συναίσθημα. Πόσες ώρες, πόσες στιγμές μας έχει συντροφεύσει μια μελωδία, ένα τραγούδι; Πόσες φορές αφιερώσατε σε κάποια ή κάποιον δικό σας, κάποιον που νοιάζεστε, αγαπάτε ή είστε ερωτευμένοι μαζί του, ένα τραγούδι ή μια σύνθεση; Μουσική ακούμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ακούμε πηγαίνοντας στην δουλειά, ή κάνοντας δουλειές, ή βγαίνοντας μια βόλτα για έναν περίπατο, ή κάνοντας τζόκινγκ, ή κάνοντας γυμναστική. Πώς θα χορεύαμε αλήθεια δίχως μουσική και ρυθμό; Φαντάζεστε τα νυχτερινά μαγαζιά να ήταν απλώς καρέκλες και τραπέζια, δίχως πίστα και ηχεία; Φαντάζεστε να ήσασταν σε ένα γλέντι και να γλεντούσατε χωρίς αυτή; Ακόμη και σε δυσάρεστες και δύσκολες καταστάσεις όπως ένας χωρισμός, μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν δίχως μουσική συντροφιά, ανάλογη των περιστάσεων;
Τόσο συχνά ακούμε μουσική, μα σπάνια σκεφτόμαστε την ουσία και την αξία της. Αν όμως κάποιος είχε την δυνατότητα και σας έλεγε οτι θα αφαιρέσει την μουσική απ'την ζωή σας, δεν θα το δεχόσασταν και πολύ εύκολα. Ωστόσο, υπήρξαν και ακόμη υπάρχουν κοινωνίες, που ευτελίζουν τους μουσικούς βλέποντάς τους ως επαγγελματίες και την ίδια την μουσική ως ένα επάγγελμα και μόνο, γι'αυτό κι έχουν προσθέσει την λέξη βιομηχανία μετά απ'αυτή. Κι επειδή δεν είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την μουσική προϊόντα και δεν χωράνε σ'αυτή τη μουσική βιομηχανία, οι περισσότεροι δεν βγάζουν "σοβαρά" έσοδα απο την μουσική. Κι έτσι οι κοινωνίες ακόμη και σήμερα πολλές φορές τους απαξιώνουν εντελώς, ξεδιάντροπα, απάνθρωπα, βλέποντάς τους ώς αποτυχημένους, που δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν ένα οποιοδήποτε "καταξιωμένο" επάγγελμα. Τόσο απαράδεκτη μπορεί να γίνει η κοινωνία και τα άτομά της. Διότι δεν συνειδητοποιούν πως ο μουσικός ακόμη και να μην πληρωθεί, θα παίξει μουσική για τους άλλους. Δεν συνειδητοποιούν πως και να μη τον έχουν πληρώσει, πάλι θα απολαύσουν την μουσική του. Δωρεάν. Ανθρώπινα.

Για την κοινωνία λοιπόν ο μουσικός ήταν και είναι ακόμη συνήθως ένας αποτυχημένος επαγγελματίας, μα για την ανθρωπότητα είναι ένας σημαντικός, ουσιαστικός άνθρωπος. Εσύ, πώς τον βλέπεις, και που ανήκεις;






Γυναίκες.

Γυναίκες
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Οι γυναίκες είναι όμορφες, είναι τσαχπίνες, είναι ερωτικές, είναι σέξι, είναι καυτές, είναι ναζιάρες, ελκυστικές, είναι γλυκές, ευαίσθητες, τρυφερές, απαλές, προσεγμένες, αρωματισμένες, είναι πολλές, είναι ωραίες, είναι απαραίτητες, είναι σύζυγοι, είναι μητέρες. Μα και όλα αυτά μαζί, δεν θα σήμαιναν τίποτε εάν δεν ήταν πρώτα άνθρωποι.
Αυτό που ψάχνω να εντοπίσω σε μια γυναίκα θεωρώντας το θεμελιακό, είναι αν είναι ανθρώπινη. Διότι εν τέλη, πάνω απ'την εμφάνιση, την ανθρωπιά της θα ερωτευτώ. Δίχως αυτή, στην καλύτερη περίπτωση θα μοιάζει με ωραία γκόμενα. Τίποτε περισσότερο.
Η όψη μπορεί να δημιουργήσει ενθουσιασμό, μα σύντομα πάντοτε σβήνει. Η σάρκα μπορεί να προσφέρει ηδονή, μα είναι μονάχα στιγμιαία. Και τα ζώα ενθουσιάζονται, συνουσιάζονται και το ευχαριστιούνται. Μα ο άνθρωπος που ξεχωρίζει απ'τα υπόλοιπα, δεν είναι μόνο επειδή έχει ξεχωριστές ικανότητες λόγω της νοημοσύνης του, αλλά και ξεχωριστές ανάγκες. Εδώ έρχεται η ανθρωπιά, που είναι η ενσυνείδητη προσφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο, και μέσω αυτής μπορείς να προσφέρεις τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι'αυτό και όταν την ερωτευτείς, την αγαπάς για πάντα.
Λοιπόν, κορίτσια, κοπέλες, γυναίκες, είναι μια χαρά να προσέχετε και όλα τα υπόλοιπα, μα το κυριότερο ερώτημα είναι: προσέχετε για να είσαστε ανθρώπινες;







Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ελένη Αντωνιάδου, μια γυναίκα που είναι πρώτα απ'όλα ανθρώπινη.

Είναι υπέροχη, διότι η ομορφιά της είναι και πέραν της εμφανίσεως. 

Είναι μόλις 25 χρονών και εργάζεται για την ανθρωπότητα, στη NASA. Η Ελένη Αντωνιάδου από τη Θεσσαλονίκη, αναδείχθηκε σε πρόσωπο της χρονιάς σε μία διοργάνωση - θεσμό στη Μεγάλη Βρετανία.Σε συνεργασία με την συμφοιτήτρια της, Claire Crowley, δημιούργησαν μια τεχνητή τραχεία και το επιχειρηματικό σχέδιο ώστε αυτό το ερευνητικό - πειραματικό μοντέλο να μετατραπεί σε κλινικό προϊόν.
Η νεαρή ερευνήτρια στο τμήμα Βιοεπιστημών της NASA, τιμήθηκε για το ερευνητικό της έργο σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, στο πλαίσιο της διοργάνωσης "2013 FDM Everywoman in Technology Awards".Πρόκειται για τα Βραβεία που διοργανώνει κάθε χρόνο, ο μεγαλύτερος Οργανισμός της Βρετανίας για να τιμήσει τις γυναίκες που διαπρέπουν στις Επιστήμες, την Τεχνολογία και την Επιχειρηματικότητα.
Από μικρή είχε τρέλα με το διάστημα. Έγινε μέλος σε λέσχες αεροδιαστημικής και παρακολούθησε μαθήματα για να πιλοτάρει μικρά αεροσκάφη και να βρίσκεται πιο κοντά στο αγαπημένο της αντικείμενο.
Το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής της όμως, παραδέχεται ότι είναι ο εθελοντισμός. Η ζωή της άλλαξε ριζικά στο πρώτο εθελοντικό ταξίδι που έκανε ως επικεφαλής της ιατρικής αποστολής σε συνεργασία με τον Διεθνή Οργανισμό Ανακούφισης του Πόνου των Παιδιών, στη Λατινική Αμερική.
H NASA επέλεξε την Ελένη το 2012 μεταξύ 1.200 φοιτητών για να φοιτήσει στη NASA Academy. Σήμερα, εργάζεται στον "Τομέα Βιοεπιστημών, Νανοτεχνολογίας και Εξερεύνησης του πλανήτη Άρη" στη Σίλικον Βάλεϊ.
Ο κατάλογος των διακρίσεων της δεν έχει τέλος μιας και είναι υποψήφια διδάκτωρ στη βιο-μηχανική και φιναλίστ στο πρόγραμμα "The Lemelson-MIT" που επιβραβεύει νέους για τα καινοτόμα επιτεύγματά τους.
Πλέον, μελετάει το πώς επηρεάζει το νευρικό σύστημα του ανθρώπου η ακτινοβολία, αλλά παράλληλα ασχολείται με την νανοτεχνολογία και την ιατρική στον τομέα των μεταμοσχεύσεων οργάνων από βλαστοκύτταρα των ίδιων των ασθενών.
Μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, ανέφερε ότι αρχικά είχε περάσει για τις προπτυχιακές σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας, το οποίο δεν υπάρχει πια. Στη συνέχεια έφυγε στη Βρετανία για να ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές της.
Λίγο μετά, ήρθε η πρόταση από τη NASA και κάπως έτσι βρέθηκε στην Καλιφόρνια. Τώρα ασχολείται με τη δική της εταιρεία ανάπτυξης "μοσχευμάτων χωρίς δότες" και παράλληλα συνεργάζεται με τη NASA.
"Με τις τεχνικές που μελετάμε θα αλλάξει ο τρόπος που γίνονται οι επεμβάσεις όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, θα αλλάξει εν γένει η ιατρική", λέει η ίδια.
"The cure for boredom is curiosity. There is no cure for curiosity"


"I've learned to give not because i have too much, but because i have known the feeling of not having".


Το βιογραφικό της στη NASA μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.


Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Η κοινωνία θεωρεί παράνομο ένα ανθρώπινο δικαίωμα.

Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου, έτος 2013. Ακόμη, η κοινωνία θεωρεί πως το γυμνό σώμα είναι κάτι το προσβλητικό και το παράνομο και στις πιο πολιτισμένες χώρες η γύμνια αντιμετωπίζεται με ποινές φυλάκισης, ενώ σε πιο απολίτιστες η ποινή είναι μέχρι κι ο θάνατος. Ακόμη οφείλεις να κρύβεσαι όταν κάνεις μπάνιο, όταν αλλάζεις ρούχα ή όταν κάνεις έρωτα, λες και κάνεις κάτι το αφύσικο, το απάνθρωπο, το εγκληματικό, το ατιμωτικό, το κακό και ντροπιαστικό. Ενώ γεννιέσαι γυμνός. Ενώ γεννιέσαι με τα γεννητικά σου όργανα διότι είσαι προγραμματισμένος να αναπαραχθείς. Ενώ όλοι έχουν, και όλοι έχουν δει ακόμη και του αντίθετου φύλου, άρα σε όλους είναι γνώριμα. Ωστόσο, παρά όλα αυτά, θεωρείται ακόμη ως κάτι το απαγορευμένο και προσβλητικό η γύμνια.
 Αυτή η γελοία νοοτροπία θα αλλάξει, γιατί είναι απαράδεκτη, διότι καταπατά τον άνθρωπο και το δικαίωμά του να φαίνεται όπως είναι. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας. Ωστόσο και το μακρύτερο ταξίδι ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Αυτό έχει γίνει ήδη. Μέσω καταγεγραμμένων κειμένων και άρθρων σε blogs και σελίδες οι άνθρωποι σκέφτονται ελεύθερα, συνεννοούνται, διακινούν τις ιδέες τους και συντονίζουν τις δράσεις τους ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το διαδίκτυο είναι εργαλείο και όπλο της ανθρωπότητας και μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε. Η ανθρωπότητα ωριμάζει συνεχώς ως οντότητα, οι άνθρωποι μέσω της ενημέρωσης σιγά σιγά συνειδητοποιούν αυτή την απαράδεκτη υποκρισία της κοινωνίας που ουσιαστικά είναι εναντίον του "είναι" του ανθρώπινου σώματος, και καταπατά την αξία και το ίδιο το δικαίωμα της ελευθερίας του ανθρώπου. Οι ανθρώπινες αξίες είναι πάνω απο τις αυθαίρετες κοινωνικές αρχές. Είναι πρέπον λοιπόν να συνεχίσουμε τον αγώνα σ'αυτή την κατεύθυνση για να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας, μαζί, για όλους.




Ανθρώπινες ευχές και κοινωνικές κοροϊδίες.

Ανθρώπινες ευχές και κοινωνικές κοροϊδίες
Θεοδωρής Τσιαμίτας


-Γιατί δεν έχεις τα γενέθλιά σου στο facebook; Είδες που το ξέχασα και δεν σου ευχήθηκα κιόλας;
-Είδα.
-Λοιπόν, βάλ'τα να φαίνονται ρε άνθρωπε για να μη τα ξεχάσω ξανά.
-Αν το πρόβλημά σου είναι οτι τα ξεχνάς, τότε αυτό δεν θα το επιλύσει.
-Τι εννοείς;
-Και να τα βάλω, εσύ πάλι θα τα ξεχνάς. Το facebook απλώς θα σου τα υπενθυμίζει.
-Ναι, έστω. Αυτό θέλω, τουλάχιστον να σου εύχομαι εγκαίρως.
-Αν αυτό είναι όντως που θέλεις, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, ευχήσου μου και τώρα.
-Ναι αλλά πάνε μέρες που έχουν περάσει.
-Αν πιστεύεις τις ευχές σου τότε τί σε εμποδίζει;
-Πιστεύω, αλλά δεν είναι το ίδιο.
-Απο πότε το δικαίωμά σου να εύχεσαι περιορίζεται σε μια ημέρα μόνο; Και ποιός στο περιόρισε;
-Ξέρω κι εγώ... η κοινωνία.
-Τότε ας γράψουμε την κοινωνία στα παλιά μας τα παπούτσια και ας ευχηθούμε ως άνθρωποι, ανθρώπινα κι ειλικρινά. Χρόνια σου καλά πρώτα απ'όλα, πολλά, ενσυνείδητα.
-Τελικά μου ευχήθηκες εσύ και δεν έχω καν τα γενέθλιά μου.
-Ναι, και γι'αυτό ξέρεις οτι δεν υπάρχει τίποτε το τυπικό και ψεύτικο στην ευχή μου. Την εννοώ.
-Το ξέρω. Και σου ανταποδίδω με την καρδιά μου.
-Ας αφήσουμε λοιπόν τα άτομα να εκδηλώνουν την γελοία κοινωνικότητά τους στο facebook, κάθε φορά που θα γράφει κάποιου τα γενέθλια και ξαφνικά θα τον θυμούνται, ενώ μπορεί να μην τον γνωρίζουν καν, κι ας προσπαθήσουμε να γίνουμε όσο το δυνατόν πιό ανθρώπινοι, γνωρίζοντας καλύτερα ο ένας τον άλλον.


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Η εξουσία της κοινωνίας και η ουσία της ανθρωπότητας.

Όποτε η κοινωνία λέει: "μην αφήνεις τα όνειρά σου, νοιάξου για το τώρα, ζήσε την στιγμή" εγώ ακούω "κοιμήσου κι άλλο, δε χρειάζεσαι μετά, μπορείς να ψοφήσεις". 
Διότι πολύ απλά, όνειρα βλέπεις μόνο στον ύπνο σου, και ποτέ όταν είσαι ξύπνιος-έξυπνος. Κι όπως λέει το τραγούδι "όταν κοιμάσαι άλλοι γράφουν ιστορία".
Έπειτα, το τώρα περνάει αμέσως και άλλα "τώρα" έρχονται μετά, αλλά επειδή δεν έχεις νοιαστεί για το μετά γίνεσαι "πριν" πριν καν το καταλάβεις. 
Και η στιγμή είναι στιγμιαία, κι όπως το "τώρα" έτσι κι αυτή περνάει αμέσως. Οπότε σου προτείνουν να ζήσεις την στιγμή, επειδή προφανώς δεν χρειάζεσαι και περισσότερο. 
Κι ο λόγος για όλα αυτά είναι απλός: Για την κοινωνία δεν είσαι άνθρωπος, αλλά άτομο, αριθμός, ψηφοφόρος, αναλώσιμος, επειδή την ενδιαφέρει η εξουσία και γι'αυτό μένει εκτός ουσίας. Κι όταν κάποιος βρίσκεται στην εξουσία, τον ενδιαφέρει το "τώρα" εκείνο να γίνει μόνιμο για να διατηρηθεί εκεί. Γι'αυτό και δεν θέλει να σου περνάει το "μετά" απ'το μυαλό και πολύ-πολύ, καλά είναι κι έτσι. Για την κοινωνία δεν είσαι μοναδικός, αφού είναι πολλά τα νούμερα, ωστόσο προσπαθεί να σε πείσει πως είσαι, για να βοηθήσεις να παραμείνει. Φέρ'τε απλά στο νου σας βουλευτές, ή εκλεγόμενους σε οποιονδήποτε τομέα ή φορέα, και θυμηθείτε πώς λειτουργούν και συμπεριφέρονται σε κάθε έναν ψηφοφόρο προεκλογικά. Όλοι θα έχετε βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, δε μπορεί. Σου μιλάνε ξαφνικά λες και έγινες κάποιος πολύ κοντινός, πολύ δικός τους άνθρωπος, κάτι το ιδιαίτερο και σημαντικό γι'αυτούς το οποίο νοιάζονται βαθιά, συμπάσχουν μαζί του και προσπαθούν να σε πείσουν οτι θέλουν να σε βοηθήσουν, ειδικά εσένα, ναι, εσένα! Δεν είσαι πια απλώς ένας κάποιος ανάμεσα σε όλους, είσαι ΕΣΥ, γι'αυτό, ψήφισε. Μετά μπορείς και να ψοφήσεις. Αφού μόλις έχεις ψηφίσει, εκείνη η βαθιά έγνοια χάνεται ως δια μαγείας, δεν έρχονται πια αυτοί να σε βρουν όπως λίγο πριν τις εκλογές, αλλά τους ψάχνεις εσύ για να τους ρωτήσεις πότε θα κάνουν ή γιατί δεν κάνουν αυτά που σου υποσχέθηκαν και δεν τους βρίσκεις. Είναι λόγω πολλών υποχρεώσεων βέβαια, μην πάει το μυαλό σου ποτέ στο πονηρό. Βέβαια, η ίδια η κοινωνία πάλι έρχεται συχνά απ'τα παρασκήνια, κάτω απ'το τραπέζι και σου λέει να είσαι πονηρός, να σκέφτεσαι πονηρά, με την πονηριά θα πας μπροστά. Το θέμα είναι πως συνήθως την πονηριά την συνοδεύει και η λέξη "κουτο". Ενώ την εξυπνάδα όχι. Και ένας δούλος χρειάζεται να δουλεύει, όχι να σκέφτεται, άρα είναι ιδανικό όταν είναι κουτός. Γι'αυτό είναι προτιμότερο να είμαστε έξυπνοι, δηλαδή εκτός ύπνου. Γιατί ενώ μπορεί να νομίζουμε οτι η πονηριά και η εξυπνάδα ταυτίζονται επειδή έχουν να κάνουν με την νοημοσύνη, η διαφορά στις δύο έννοιες είναι οτι στην δεύτερη υπάρχει το στοιχείο της συνείδησης, ενώ στην πρώτη όχι. Γι'αυτό και συχνά έχει αρνητική χροιά η πονηριά. Η εξυπνάδα και η νοημοσύνη απεναντίας.
Και τι κάνει τον άνθρωπο, ανθρώπινο; Η συνείδηση. Και τι είναι η συνείδηση; Σκέψη πάνω στην σκέψη. Μόλις σκεφτείς οτι σκέφτεσαι, το συνειδητοποιείς. Μόλις συνειδητοποιείς γνωρίζεις. Μόλις γνωρίζεις είσαι ικανός να αποφασίσεις. Θα ανήκεις στην κοινωνία ή στην ανθρωπότητα; Η πρώτη είναι του παρόντος, της επικαιρότητας και της εξουσίας, ενώ η δεύτερη του παρελθόντος και του μέλλοντος, της διαχρονικότητας και της ουσίας. Διότι όλοι οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι που πέρασαν και θα περάσουν ποτέ απο τον κόσμο μας, αφήνουν μέσω του έργου προσφοράς τους το διαχρονικό τους στίγμα για τους άλλους. Εσύ, που θέλεις να ανήκεις;


There Are Two Modes of Being

There are two modes of being Theodoris Tsiamitas There are two modes of being: a) Being conscious by choice, by carefully monitor...