Ποιός σκέφτεται?

Ποιός σκέφτεται? 

Στατιστικά οι περισσότεροι που διάβασαν την ερώτηση έδωσαν νοητικά ως απάντηση: "εγώ"... για να μη βάλω απο δίπλα και το "φυσικά". Εσύ, λοιπόν, έχεις σκεφτεί ποτέ αν οι σκέψεις αυτές είναι δικές σου? Αν ανήκεις στους περισσότερους η απάντηση για σένα είναι "όχι", άσχετα αν δεν ήταν αυτή που θα ήθελες να δώσεις. Ποιά είναι η διαφορά? Η ίδια μεταξύ ενός που ασπούμε οτι κατέχει τα κανάλια κι ενός που βλέπει τηλεόραση. Είναι καλό λοιπόν που η ζωή σε οδήγησε εδώ, γιατί τώρα θές δεν θές θα το σκεφτείς. Για να είμαστε ρεαλιστές, το σκέφτηκες ήδη, απο την στιγμή που το διάβασες. Αλλά και πάλι, η σκέψη αυτή δεν είναι δική σου, αλλά δική μου, ή έστω κάποιου που την μετέφερε και σε μένα. Δεν πειράζει, διότι ακόμη κι αν δεν είναι δική σου η σκέψη, η συνειδητοποίησή της είναι. Κι αυτή μπορεί να σου δώσει κίνητρο να παράγεις και δικές σου σκέψεις στο μέλλον. Αυτό είναι το ζητούμενο. Για κάθε άνθρωπο. Γιατί έτσι μόνο πηγαίνει μπροστά η ανθρωπότητα. Κι αν κάτι έχει νόημα στα σίγουρα, είναι αυτό.

Σκέψου, είναι ανάγκη!

Η ανθρωπιά ενός μικρού κι ενός τρελού πάντα ενοχλεί την κοινωνία.

Σοφές και πολύτιμες οι φράσεις του λαού μας που γίνονται κι αυτές παράδοση και περνάνε απο γενιά σε γενιά, αλλιώς δεν θα άντεχαν στον χρόνο. Απο μικρό κι απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λέμε. Και το λέμε συχνά. Ποιός σκέφτεται όμως το νόημα? Ποιός έχει αναλύσει τη φράση? Ποιός έχει αναρωτηθεί: Γιατί? Και ποιά η απάντηση που έχει δώσει?
Ένα μικρό παιδί που δεν έχει προλάβει να απορροφηθεί και να αφομοιωθεί πλήρως απο την κοινωνία, δεν έχει μάθει για τους "τύπους" και δεν έχει μπεί στην διαδικασία να υποκρίνεται όπως τα άτομά της, οπότε θα εκφράσει με ειλικρίνια την εντύπωση του για ένα γεγονός, θα πεί την γνώμη και την σκέψη του δίχως να υπάρχει λόγος να αυτολογοκριθεί. Διότι δεν το ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί κάτι, αλλά το πώς είναι. Η πρόθεσή του είναι αγνή, να μοιραστεί απλά την αλήθεια του με τους άλλους, όπως την είδε ή την άκουσε. Όντας ακοινώνητο, δεν είναι κανονικό για την κοινωνία, γι'αυτό και το βαφτίζει "μικρό", αφήνοντας στην άκρη την ανθρώπινη ιδιότητά του. Σιγά σιγά όπως το γαλουχεί καθώς περνάνε τα χρόνια το ονομάζει και άνθρωπο, αν και στην ουσία μέσα στα πλαίσιά της είναι μόνο άτομο. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ ατόμου και ανθρώπου.
Στην περίπτωση που το όν είναι απο τα σπάνια και συνεχίσει να μένει ανθρώπινο όσο μεγαλώνει, ενοχλεί την κοινωνία, το θεωρεί επικίνδυνο. Διότι αυτό είναι ικανό να ξεσκεπάζει τα πέπλα της υποκρισίας της με την ανθρωπιά και την ειλικρίνιά του. Και με την νοημοσύνη του ακόμη και να την αλλάξει εξ'ολοκλήρου. Το μη κανονικό μικρό έχει πλέον μεγαλώσει αλλά συνεχίζει να παραμένει μη κανονικός ως μεγάλος. Οπότε πρέπει να βρεί έναν άλλον τρόπο για να τον υπονομεύσει ξανά στα μάτια των δικών της. Βρήκε λοιπόν μια λύση που πιάνει ανάμεσα σε άτομα. Τον ονόμασε τρελό.
Αν σκεφτούμε θα δούμε πως ο τρελός για την κοινωνία είναι όπως ένας μικρός: ακοινώνητος, θρασύς διότι ότι σκέφτεται το λέει, όντας μη κανονικός που πρέπει να γαλουχηθεί κατάλληλα, ώστε, μεγαλώνοντας, να καταστεί φυσιολογικός μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Στην ουσία όμως όπως ο μικρός, ο τρελός είναι συνήθως απλός, ανθρώπινος, ειλικρινής και δεν ενδιαφέρεται για το πώς τον κοιτάζει η κοινωνία, εφόσον δεν τον καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει.
Χαίρομαι όταν βλέπω την ανθρωπιά και την ειλικρίνια των μικρών και των τρελών, με αγγίζει περισσότερο απο τον καθωσπρεπισμό των ατόμων. Κι επειδή πάντοτε κουβαλάω μέσα μου την ουσία της έκφρασης αυτής, ξέρω πως μπορώ να περιμένω ενδιαφέροντες πτυχές της αλήθειας απο μικρούς και τρελούς φίλους. Κι αλήθεια, αν κι εσύ απο εδώ και στο εξής τους προσεγγίσεις με ανθρωπιά ίσως αντιληφθείς πως το μη κανονικό για έναν άνθρωπο και την ανθρωπότητα είναι η κοινωνία και τα άτομά της.

Αξία κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός Ελληνικής ΑΟΖ.

Αξία κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός Ελληνικής ΑΟΖ

• ΑΙΓΑΙΟ 1,5 δις βαρέλια Χ 100 $ = 150 δις $

• ΙΟΝΙΟ 2 δις βαρέλια Χ 100 $ = 200 δις $

• ΚΡΗΤΗ 14 - 22 δις βαρέλια Χ 100 $ = 1,4 – 2,2 ΤΡΙΣ $

• ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ 50 δις βαρέλια Χ 100 $ = 5 ΤΡΙΣ $

* Το φυσικό αέριο υπολογίζεται σε βαρέλια, για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης με το πετρέλαιο - Για να κατανοούνται καλύτερα τα μεγέθη.

* Το μέγεθος των κοιτασμάτων έχει υπολογιστεί από το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ και έχει δημοσιευθεί σε σχετικούς χάρτες.

Σχετικές μελέτες έχουν γίνει και από το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίου με ανάλογα αποτελέσματα - Η Γαλλία ερευνά τη Μεσόγειο από το 1911.

Video: 
http://youtu.be/sqLVC2eAsP0 
http://www.youtube.com/watch?v=9elWGjq17PA

Μία λύση, 3 γράμματα: ΑΟΖ.

Η εξουσία της βλακείας.

Στατιστικά, οι περισσότεροι είναι βλάκες. 
H δημοκρατία μας σήμερα βασίζεται στην απόφαση των περισσoτέρων. 
Τώρα, πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που να δίνει δύναμη κι εξουσία στην βλακεία, είναι άξιον απορίας. 
Και μετά αναρωτιούνται οι ίδιοι, γιατί η κοινωνία πάει κατα διαόλου. 
Βλάκες είπαμε, τι μπορείς να τους πείς?

Η αξία του χρόνου και το νόημα της ζωής.

Γεννιόμαστε, μα δεν το επιλέγουμε. Πεθαίνουμε, μα δεν το επιλέγουμε. Το μόνο που είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε είναι το πώς θα ζήσουμε στο ενδιάμεσο. Θα ζήσουμε ελεύθεροι ή σκλάβοι? Θα ζήσουμε ώς άτομα ή ως άνθρωποι? Θα ζήσουμε προσφέροντας ή παίρνοντας? Θα ζήσουμε ή απλώς θα υπάρχουμε? Είναι ουσιαστική η διαφορά των δύο. Θα ενδιαφερθούμε για το παρελθόν και το μέλλον ή θα ασχολούμαστε με το παρόν? Παρόν, το οποίο θα περάσει όπως η ζωή μας κι απ'ότι λένε συνήθως οι πιό γέροι είναι μικρή, τελειώνει γρήγορα. Δεν είμαστε αθάνατοι, γι'αυτό κι ο χρόνος για εμάς έχει τόση σημασία.
Ο Σωκράτης είπε: ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ. Δηλαδή, η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο. Αν κάτι μας ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη μας είναι η νοημοσύνη μας, η λογική μας, η σκέψη και η σκέψη πάνω στην σκέψη, δηλαδή η συνείδησή μας. Άρα είναι καθήκον μας απο την φύση μάλιστα, όπως και η αναπαραγωγή, το να φιλοσοφούμε.
Με αυτά θέλω να πώ πως αν δεν συνειδητοποιήσουμε ή δεν επινοήσουμε το νόημα της ζωής, ή έστω αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως αυτό είναι που πρέπει να αναζητήσουμε αφιερώνοντάς του τον χρόνο μας τότε δεν κάνουμε τίποτα, τον σπαταλήσαμε άδικα, δεν αξίζουμε κάτι και είτε γεννιόμασταν είτε όχι δεν θα είχε σχεδόν καμιά σημασία, εφόσον δεν θα άλλαζε, ούτε θα προσέφερε κάτι η γέννησή μας στην ανθρωπότητα. Είναι πολύ απλό να δούμε πως εξαφανίζεται ένα όν που δεν έχει ζήσει ώς άνθρωπος αλλά ώς άτομο. Πόσοι απο εμάς γνωρίζουμε τους προπαππούδες μας αν δεν ζούσαν όταν αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ως παιδιά? Όχι πολλοί φαντάζομαι. Αν το δυσκολέψουμε τώρα κι αναρωτηθούμε πόσοι γνωρίζουμε και θυμόμαστε τους πατεράδες των προπαππούδων μας, τους παππούδες τους και τους προπαππούδες τους, η απάντηση θα μας στεναχωρήσει περισσότερο: Ελάχιστοι. Αυτό μας δείχνει πως δεν αφήσανε συνειδητά κάτι πίσω τους, μετά τον θάνατό τους, για τους επόμενους, άρα εφόσον δεν είχαν σημασία κανείς απο τις επόμενες γεννιές δεν θα τους μάθει για να τους θυμάται. Κι άρα θα πεθάνουν και θα είναι σαν να μη γεννήθηκαν. Ο Σωκράτης ακόμη και μετα θάνατον, ζεί δια μέσω του έργου του που δημιούργησε για τους επόμενους. Κανείς δεν ξέρει τον Σωκράτη επειδή ήταν όμορφος, πετυχημένος επαγγελματίας ή πλούσιος. Τον ξέρουμε μέχρι και σήμερα, μετά απο σχεδόν 2500 χρόνια για αυτά που είπε, επειδή ήταν πραγματικά σημαντικά και διατηρήθηκαν μέσω της μνήμης στον χρόνο. Κι ήταν πραγματικά σημαντικά διότι συνέβαλαν στην εξέλιξη της σκέψης, δηλαδή στην εξέλιξη της ίδιας της ανθρωπότητας.
Στα τέλη του προηγούμενου μήνα είχα τα γενέθλιά μου. Κλασσικές ευχές για χρόνια πολλά και όλα αυτά τα τυπικά απο φίλους και γνωστούς. Κι όσο τα άκουγα τόσο σκεφτόμουν πως όσο πολλά και να είναι τα χρόνια, δεν θα είναι και πάνω απο 70-80 απο τώρα, στην καλύτερη περίπτωση. Και τι είναι 70, 80, 90, 100 χρόνια για την αιωνιότητα? Κι ενώ η αιωνιότητα θα συνεχίσει να υπάρχει, εγώ όχι. Άρα ο χρόνος δεν έχει σημασία για την αιωνιότητα μα για μένα που είμαι θνητός. Ο ατομικός μου χρόνος μου είναι περιορισμένος και συνεχώς τελειώνει. Και μόλις προσθέθηκε άλλος έναν χρόνος στην πλάτη μου. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν σε μια άλλη που έγινε ιδέα. Κι αυτή ήταν η εξής: Αντί σε κάθε επέτειο των γενεθλίων μου να προσθέτω έναν χρόνο στο μηδέν, δηλαδή στην γέννησή μου, να αφαιρώ έναν χρόνο απο τα 78 -είναι ο μέσος όρος ηλικίας των Ελλήνων- δηλαδή απο τον φυσιολογικό θάνατό μου -εκτός εκτάκτου γεγονότος. Με αυτόν τον τρόπο θα συνειδητοποιώ πως ο προσωπικός μου χρόνος συνεχώς τελειώνει άρα δεν θα ξεχνώ πως είμαι θνητός, κι αν θέλω να αφήσω ένα στίγμα προσφοράς, πρέπει να τον χρησιμοποιήσω έτσι ώστε να παράγω κάποιο έργο που θα έχει αξία και για το μέλλον, ακόμη και μετά απο εμένα, για τους επόμενους ανθρώπους. Κι επειδή είμαι πολύ τεμπέλης, όπως πολλοί, συχνά όταν είναι να κάνω κάτι λέω πως κι αύριο μέρα θα 'ναι, κι αφήνω για αύριο αυτό που θα μπορούσα να κάνω σήμερα. Αν όμως ξέραμε πως αύριο δεν θα ζούμε, θα το κάναμε σήμερα αναγκαστικά. Με το να αφαιρούμε λοιπόν ένα χρόνο κάθε χρόνο απο την ζωή μας θα πιεζόμαστε δημιουργικά και θα γίνουμε πιο παραγωγικοί και ουσιαστικοί με τον χρόνο μας, δεν θα τον ξοδεύουμε τόσο άσκοπα για πράγματα που δεν έχουν αξία. Ο χρόνος είναι μαζί μας, αρκεί να είμαστε κι εμείς μαζί του.
Σκέψου το, ίσως αλλάξεις την ζωή σου, ίσως αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο.