Τι χαρακτηρίζει την ζωή ενός ανθρώπου αν όχι το έργο του? Κι αν ένας άνθρωπος δεν έχει αφήσει κανένα έργο πίσω του, έζησε? Αν δεν έτυχε να γνωριστούμε προσωπικά, θα υπήρχε για εμάς ή για την ανθρωπότητα ένα ον δίχως έργο? Άρα δεν είναι τελικά χάρη στο έργο που υπάρχει κι έχει νόημα το ον?
Για να έχει νόημα ένας αρχιτέκτονας πρέπει να μπορεί να σχεδιάσει και να φτιάχνει σπίτια. Για να έχει νόημα ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί δημιουργήσει κάτι ανθρώπινο. Όμως το θέμα δεν είναι απλοϊκό.
Ένας αρχιτέκτονας, όταν παίρνει μια παραγγελία για να φτιάξει ένα σπίτι, έχει κάποιο χρονικό όριο το οποίο ξέρει πως δεν πρέπει να υπερβεί. Οπότε εφόσον οφείλει να παράγει ένα έργο σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα δεν σπαταλάει τον χρόνο του άσκοπα, ούτε προχωρά ανάλογα με την διάθεσή του, τα κέφια και την ψυχολογία του. Προγραμματίζει και εργάζεται με μεθοδικότητα. Επίσης, οφείλει πριν χτίσει το κτήριο να το φανταστεί, να το σκεφτεί, να το σχεδιάσει κι έπειτα να κατευθύνει τους χτίστες σύμφωνα με το σχέδιο. Αλλιώς, αν ο κάθε χτίστης αυτοσχεδίαζε και δούλευε όποτε είχε διάθεση, το σπίτι δεν θα προλάβαινε να ολοκληρωθεί, αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν και άσχημο, διότι δεν θα εργάζονταν όλοι συντονισμένα για το ίδιο αποτέλεσμα. Συνεπώς δεν θα είχε κανένα νόημα όλο αυτό.
Δεν ισχύουν τα ίδια ακριβώς και για τον άνθρωπο και την ζωή του? Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, άρα δεν εργαστούμε και συνεργαστούμε με πρόγραμμα και μεθοδικότητα και νοημοσύνη η οποία θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μια στρατηγική για να πετύχουμε όλο αυτό, τότε απλώς θα αυτοσχεδιάζουμε κάθε στιγμή, για μία ζωή, με αποτέλεσμα στο τέλος η ζωή μας να είναι άσχημη και ανόητη, όπως ένα σπίτι το οποίο χτίζεται μόνο από τους χτίστες, δίχως την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν καταλαβαίνουμε πως οφείλουμε να γίνουμε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας. Είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε, να αναρωτιόμαστε, να ψάχνουμε, άρα να φιλοσοφούμε, να εξετάζουμε συνεχώς τα πάντα και να οραματιζόμαστε ώστε να σχεδιάζουμε την ζωή μας και να παράγουμε κι ένα έργο το οποίο θα είναι ουσιαστικό για την ανθρωπότητα, ακόμη και αφού εμείς θα'χουμε φύγει.
Για να έχει νόημα ένας αρχιτέκτονας πρέπει να μπορεί να σχεδιάσει και να φτιάχνει σπίτια. Για να έχει νόημα ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί δημιουργήσει κάτι ανθρώπινο. Όμως το θέμα δεν είναι απλοϊκό.
Ένας αρχιτέκτονας, όταν παίρνει μια παραγγελία για να φτιάξει ένα σπίτι, έχει κάποιο χρονικό όριο το οποίο ξέρει πως δεν πρέπει να υπερβεί. Οπότε εφόσον οφείλει να παράγει ένα έργο σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα δεν σπαταλάει τον χρόνο του άσκοπα, ούτε προχωρά ανάλογα με την διάθεσή του, τα κέφια και την ψυχολογία του. Προγραμματίζει και εργάζεται με μεθοδικότητα. Επίσης, οφείλει πριν χτίσει το κτήριο να το φανταστεί, να το σκεφτεί, να το σχεδιάσει κι έπειτα να κατευθύνει τους χτίστες σύμφωνα με το σχέδιο. Αλλιώς, αν ο κάθε χτίστης αυτοσχεδίαζε και δούλευε όποτε είχε διάθεση, το σπίτι δεν θα προλάβαινε να ολοκληρωθεί, αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν και άσχημο, διότι δεν θα εργάζονταν όλοι συντονισμένα για το ίδιο αποτέλεσμα. Συνεπώς δεν θα είχε κανένα νόημα όλο αυτό.
Δεν ισχύουν τα ίδια ακριβώς και για τον άνθρωπο και την ζωή του? Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, άρα δεν εργαστούμε και συνεργαστούμε με πρόγραμμα και μεθοδικότητα και νοημοσύνη η οποία θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μια στρατηγική για να πετύχουμε όλο αυτό, τότε απλώς θα αυτοσχεδιάζουμε κάθε στιγμή, για μία ζωή, με αποτέλεσμα στο τέλος η ζωή μας να είναι άσχημη και ανόητη, όπως ένα σπίτι το οποίο χτίζεται μόνο από τους χτίστες, δίχως την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν καταλαβαίνουμε πως οφείλουμε να γίνουμε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας. Είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε, να αναρωτιόμαστε, να ψάχνουμε, άρα να φιλοσοφούμε, να εξετάζουμε συνεχώς τα πάντα και να οραματιζόμαστε ώστε να σχεδιάζουμε την ζωή μας και να παράγουμε κι ένα έργο το οποίο θα είναι ουσιαστικό για την ανθρωπότητα, ακόμη και αφού εμείς θα'χουμε φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου