Άνθρωπε, γιατί να βάλεις ο ίδιος ένα πρόωρο τέρμα στον ίδιο σου τον εαυτό?
Τόσες πολλές κι αβάσταχτες σου φαίνονται οι μερικές στιγμές που θα αντικρίσεις
τον ήλιο και το φως του που σου επιτρέπει να δεις τα πάντα και τους πάντες γύρω
σου?
Όταν βρεθείς στο σινεμά για να δεις ένα έργο και τελικά αυτό δεν σου αρέσει μπορεί και να σηκωθείς για να φύγεις απ'την αίθουσα πριν τελειώσει. Αλλά ξέρεις πως μπορείς να μπεις όποτε θελήσεις ξανά σε μια άλλη. Αν σε όλη σου την ζωή είχες την δυνατότητα μόνο μια φορά να επιλέξεις να δεις ταινία πηγαίνοντας στο σινεμά θα έβγαινες απο την αίθουσα πριν τελειώσει? Δεν θα κρατιόσουν, δε θα καθόσουν να την δεις ως το τέλος ακόμη και αν τελικώς ήταν κατώτερη των προσδοκιών σου? Έτσι και με την ζωή μας δεν έχουμε την επιλογή να βγούμε απ'την αίθουσα και να ξαναμπούμε. Μπορούμε να την διαμορφώσουμε, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, αλλά δεν μπορούμε φύγουμε και να ξαναεπιστρέψουμε μετά. Όπως κι αν είναι αυτή λοιπόν δεν οφείλουμε να την ζήσουμε ως το τέλος της εφόσον δεν έχουμε άλλη ευκαιρία? Διότι ένας ζωντανός όσα κι αν χάσει είναι πάντοτε λιγότερα απ'αυτά που χάνει ένας νεκρός. Κι εξ'άλλου για τον ζωντανό πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα βελτίωσης της κατάστασης.
"Ότι έχει αρχή έχει και τέλος" ήταν μια χαρακτηριστική φράση που ειπώθηκε στην ταινία Matrix reloaded. Απ'την στιγμή που γεννιόμαστε είναι σίγουρο πως θα πεθάνουμε. Ο χρόνος μας εξ'αρχής είναι περιορισμένος. Θα τον περιορίσουμε ακόμη περισσότερο, απ'την στιγμή που θα μπορούσαμε να τον σπαταλήσουμε πιο δημιουργικά παράγοντας ένα έργο το οποίο μπορούμε να αφήσουμε ως παρακαταθήκη στους επόμενους μετά απο εμάς όπως έκαναν προηγούμενοί μας για εμάς? Αναρωτήσου τι, που και πως θα ήμασταν αν όλες οι μεγάλες μορφές και προσωπικότητες της ανθρωπότητας διαχρονικά δεν μας είχαν αφήσει τα έργα τους επειδή είχαν αυτοκτονήσει πιο πριν?
Όταν έχεις πονέσει ξέρεις πως είναι να πονάς. Έτσι μπορείς να συναιστανθείς και τον άλλον που πονάει επίσης. Είχες σκεφτεί πως μέσω της συναίσθησης του πόνου επιτυγχάνεται η ένωση? Αν είσαι ο μόνος που πονάει νιώθεις μόνος. Αν έχεις κοντά σου ανθρώπους που πονούν επίσης ο πόνος γίνεται γέφυρα και πια είσαστε μαζί ακόμη κι ως μόνοι. Αν λοιπόν έχεις ανθρωπιά είναι ανάγκη να μείνεις ζωντανός όσο περισσότερο μπορείς για να σταθείς δίπλα και κοντά και μαζί με όσους σε χρειάζονται επειδή πονούν κι αυτοί και να χτίσεις γέφυρες. Κι είναι δύσκολο να χτίζεις, πιο δύσκολο απ'το να γκρεμίζεις.
Είναι πράγμα βάρβαρο να θανατώσεις την ζωή. Ουδείς που νιώθει ευτυχισμένος, ή χαρούμενος, ή γεμάτος, ή που έχει βρει το νόημα, ή που κατανόησε την ανάγκη της ύπαρξής του αυτοκτονεί. Μόνο κάποιος που νιώθει άσχημα, που νιώθει δυσφορία και κατάθλιψη, που δεν βρίσκει κάποιο νόημα, που είναι ανόητος δηλαδή και ματαιόδοξος, μπορεί να σκοτώσει τον εαυτό του επειδή δεν αντέχει το αρνητικό συναίσθημα που του προκαλείται απο όλα τα παραπάνω. Και τι άλλο είναι η αυτοκτονία απο μια πράξη ανοησίας, βαρβαρότητας και δειλίας?
Όταν βρεθείς στο σινεμά για να δεις ένα έργο και τελικά αυτό δεν σου αρέσει μπορεί και να σηκωθείς για να φύγεις απ'την αίθουσα πριν τελειώσει. Αλλά ξέρεις πως μπορείς να μπεις όποτε θελήσεις ξανά σε μια άλλη. Αν σε όλη σου την ζωή είχες την δυνατότητα μόνο μια φορά να επιλέξεις να δεις ταινία πηγαίνοντας στο σινεμά θα έβγαινες απο την αίθουσα πριν τελειώσει? Δεν θα κρατιόσουν, δε θα καθόσουν να την δεις ως το τέλος ακόμη και αν τελικώς ήταν κατώτερη των προσδοκιών σου? Έτσι και με την ζωή μας δεν έχουμε την επιλογή να βγούμε απ'την αίθουσα και να ξαναμπούμε. Μπορούμε να την διαμορφώσουμε, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, αλλά δεν μπορούμε φύγουμε και να ξαναεπιστρέψουμε μετά. Όπως κι αν είναι αυτή λοιπόν δεν οφείλουμε να την ζήσουμε ως το τέλος της εφόσον δεν έχουμε άλλη ευκαιρία? Διότι ένας ζωντανός όσα κι αν χάσει είναι πάντοτε λιγότερα απ'αυτά που χάνει ένας νεκρός. Κι εξ'άλλου για τον ζωντανό πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα βελτίωσης της κατάστασης.
"Ότι έχει αρχή έχει και τέλος" ήταν μια χαρακτηριστική φράση που ειπώθηκε στην ταινία Matrix reloaded. Απ'την στιγμή που γεννιόμαστε είναι σίγουρο πως θα πεθάνουμε. Ο χρόνος μας εξ'αρχής είναι περιορισμένος. Θα τον περιορίσουμε ακόμη περισσότερο, απ'την στιγμή που θα μπορούσαμε να τον σπαταλήσουμε πιο δημιουργικά παράγοντας ένα έργο το οποίο μπορούμε να αφήσουμε ως παρακαταθήκη στους επόμενους μετά απο εμάς όπως έκαναν προηγούμενοί μας για εμάς? Αναρωτήσου τι, που και πως θα ήμασταν αν όλες οι μεγάλες μορφές και προσωπικότητες της ανθρωπότητας διαχρονικά δεν μας είχαν αφήσει τα έργα τους επειδή είχαν αυτοκτονήσει πιο πριν?
Όταν έχεις πονέσει ξέρεις πως είναι να πονάς. Έτσι μπορείς να συναιστανθείς και τον άλλον που πονάει επίσης. Είχες σκεφτεί πως μέσω της συναίσθησης του πόνου επιτυγχάνεται η ένωση? Αν είσαι ο μόνος που πονάει νιώθεις μόνος. Αν έχεις κοντά σου ανθρώπους που πονούν επίσης ο πόνος γίνεται γέφυρα και πια είσαστε μαζί ακόμη κι ως μόνοι. Αν λοιπόν έχεις ανθρωπιά είναι ανάγκη να μείνεις ζωντανός όσο περισσότερο μπορείς για να σταθείς δίπλα και κοντά και μαζί με όσους σε χρειάζονται επειδή πονούν κι αυτοί και να χτίσεις γέφυρες. Κι είναι δύσκολο να χτίζεις, πιο δύσκολο απ'το να γκρεμίζεις.
Είναι πράγμα βάρβαρο να θανατώσεις την ζωή. Ουδείς που νιώθει ευτυχισμένος, ή χαρούμενος, ή γεμάτος, ή που έχει βρει το νόημα, ή που κατανόησε την ανάγκη της ύπαρξής του αυτοκτονεί. Μόνο κάποιος που νιώθει άσχημα, που νιώθει δυσφορία και κατάθλιψη, που δεν βρίσκει κάποιο νόημα, που είναι ανόητος δηλαδή και ματαιόδοξος, μπορεί να σκοτώσει τον εαυτό του επειδή δεν αντέχει το αρνητικό συναίσθημα που του προκαλείται απο όλα τα παραπάνω. Και τι άλλο είναι η αυτοκτονία απο μια πράξη ανοησίας, βαρβαρότητας και δειλίας?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου