Μετασυντακτικές Δομές
Νίκος Λυγερός
Κανείς δεν μπορούσε να
υπολογίσει όλες τις διακλαδώσεις.
Κι όμως ο υπολογισμός έπρεπε να γίνει. Τουλάχιστον για μια πρώτη εκτίμηση. Έτσι επιλέχτηκε η σκέψη αντί της γλώσσας. Είχαν βέβαια όλοι διαβάσει γλωσσολογία. Αλλά ποιος από όλους αυτούς τολμούσε να περάσει στη σκέψη; Λες και τα συμπεράσματα ήταν κλειστά. Ενώ ο κόσμος ήταν μια ανοιχτή δομή. Η σημειωτική ήταν όντως μια πρώτη προσέγγιση. Μετά από το έργο του Peirce, υπήρχε συνέχεια. Αυτό το είχε αποδείξει ο Eco σε όσους μπορούσαν να τον διαβάσουν. Από την άλλη πλευρά ήταν και η προσέγγιση του Chomsky. Όλα αυτά ήταν ταυτόχρονα στο μυαλό τους από καιρό. Το πρόβλημα ήταν η σύνθεση. Άλλοι προτιμούσαν τη γλώσσα κι άλλοι τη σκέψη. Είχε έρθει η ώρα της νοημοσύνης. Κι έπρεπε να ήταν ακραία. Για να γίνει το υπερβολικό, αλήθεια. Η θεωρία αυτομάτων ήταν ισχυρή, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει τα πάντα. Η συστημική είχε αγγίξει τα όριά της εδώ και δεκαετίες. Ενώ τα δυναμικά συστήματα ήταν όλο και πιο ανθεκτικά. Ακόμα κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Μακράν ισορροπίας. Για ν’ απελευθερωθούν από το δόγμα της θερμοδυναμικής. Διότι εκεί υπήρχε και δημιουργικότητα. G – factor. Άλλη μια προσέγγιση. Αυτή τη φορά αφορούσε τον πυρήνα της σκέψης και της γλώσσας. Η θεωρία του Spearman είχε στόχο τη νοημοσύνη. Δίχως συμβατικά όρια. Μόνο και μόνο για το αληθές. Στο κάτω - κάτω της γραφής αφού ήταν η κοινή τομή. Γιατί να μη γίνει κόμβος καινοτομίας; G-test. Για την υλοποίηση της ακραίας ψυχομετρικής. Δεν αφορούσε πια άτομα της διαφοράς που δεν έχουν τίποτα άλλο. Αλλά καταστάσεις πέρα από τα όρια της κατανόησης. Γι’ αυτόν το λόγο η επινόηση ήταν απαραίτητη. Οι επαφές είχαν γίνει. Αλλά η ουσία εμφανίστηκε με τις σχέσεις. Η μέτρηση δεν επαρκούσε. Και το μοντέλο ήταν διαφορετικό. MIND. Ο λόγος ήταν απλός αφού το έργο δημιουργούσε το ον. Οι Μετασυντακτικές δομές άρχισαν με αυτόν τον τρόπο.
Νευροφιλοσοφία
Μετά το Tractatus
Logico-Philosophicus, υπήρχε μέλλον.
Ο Wittgenstein το είχε ζήσει. Ό,τι και να έλεγε ο Russell. Το θέμα ήταν ποιος το ήξερε. Έτσι είχε γίνει και με τον Carroll αλλά όλοι κοίταζαν την Αλίκη. Θα έπρεπε να είχαν ενσωματώσει μερικά κριτήρια του Popper. Είχε προσπαθήσει ο Kuhn. Και μερικά θέματα είχαν νόημα. Το παίγνιο άλλαξε μορφή με τον Lakatos. Αλλά ποιος έπιασε τον Feyerabend. Δίχως να εκφυλίσει τη σκέψη του. Βέβαια βοήθησε ο Polya όμως η ανακάλυψη παρέμεινε αποκάλυψη. Serendipity. Ο εγκέφαλος ήταν πάντα ένα μαύρο κουτί. Λες και ήταν η μόνη απάντηση στην απαίτηση: «Ζωγράφισέ μου έναν εγκέφαλο» Μόνο που δεν υπήρχε Μικρός Πρίγκιπας να το αποδεχθεί. Η φιλοσοφία δυσκολευόταν. Σκέφτηκε μια στιγμή την ψυχολογία. Όμως κατάλαβε ότι ήταν αδιέξοδο. Έπρεπε να σκεφτούν εκτός κουτιού. Γιατί δεν ήταν όλα μαύρα. Υπήρχαν και τα λευκά. Υπήρχε και το σκάκι που ζούσε εδώ και αιώνες. Δεν ήταν τυχαίο. Ήταν θέμα ανάγκης. Κι η ανάγκη δημιούργησε. Το πολεμικό εργαλείο είχε μετατραπεί σε όργανο νοημοσύνης. Δεν ήταν μόνο η Στρατηγική. Η Χρονοστρατηγική διαπερνούσε όλη τη σκακιέρα. Ακόμα κι αν ήταν σπάνιοι όσοι το έβλεπαν. Ολιστική προσέγγιση. Είχε φτάσει στα όριά της η ανάλυση. Έπρεπε να τη συμπληρώσει η σύνθεση. Ήταν απαραίτητο. Λόγω ανάδρασης. Πέρα από τη μηχανή του Turing έπαιζε πια η μηχανή του Wiener. Η νευροφιλοσοφία ήταν μια απαίτηση. Έπρεπε να θεωρήσει τις μετασυντακτικές δομές. Αλλιώς το αόρατό τους δεν επέτρεπε την ανάλυση της φιλοσοφίας. Χρειαζόταν η σύνθεση της νευροφιλοσοφίας. Δεν ήταν πια επιστημολογία. Με την έννοια επιστήμης για την επιστήμη. Αλλά δράση της νοημοσύνης ως συνείδηση.
Συνειδητοποιημένη εμπάθεια
Με την γνήσια εμπάθεια
την ετυμολογική άρχισε η ανάδραση.
Δεν υπήρχε πια διαμάχη
μεταξύ σκέψης και γνώσης.
Ο σκοπός ήταν ο πυρήνας
και αυτός ήταν η νοημοσύνη.
Αυτή η απαγορευμένη
έννοια για την κοινωνία.
Και τόσο απαραίτητη για
την Ανθρωπότητα.
Ήμασταν ήδη πέρα από τα
προβλήματα της κλίμακας Stanford-Binet, Raven,
Cattell, Wechsler.
Ήταν μόνο εργαλεία.
Το έργο που δημιουργεί
το ον άρχισε με τον Terman.
Οι τερμίτες ζούσαν.
Και αυτό από μόνο του
ήταν μια καινοτομία.
Συνειδητοποιημένη
εμπάθεια.
Αγάπη για την
Ανθρωπότητα.
Αλτρουισμός της
νοημοσύνης.
Αξίες της κενότητας.
Οι ανύπαρκτοι άνθρωποι
υπήρχαν περισσότερο απ’ ό,τι νόμιζαν τα άτομα.
Το πρόβλημά τους δεν
ήταν λοιπόν η επίλυση.
Αυτό είχε γίνει από την
αρχή.
Από τον θάνατό του
δηλαδή.
Η ταξινόμηση ήταν
διαφορετική.
Δεν ακολουθούσε μια
συμβατική ιεραρχία.
Δεν θα είχε νόημα.
Ήταν υπερβολική.
Με σύνολα μερικής
διάταξης.
Λόγω διακλαδώσεων.
Και αυτό δεν μπορούσε
να μετρηθεί με κλασικούς τρόπους.
Δεν είχε σημασία.
Δεν ήταν ανάγκη να
αποδείξουν ότι ζούσαν.
Το ήξεραν.
Και οι άλλοι θα το
μάθαιναν μετά.
Κι αν το μετά δεν
επαρκούσε θα ερχόταν οι επόμενοι.
Αφού οι προηγούμενοι
ήταν ανίκανοι.
Γρήγορα η έννοια του
ψηφιδωτού αποκτούσε τα στοιχεία της.
Εκ φύσης, οι αναλύσεις
ήταν καταδικασμένες.
Μικρό-τοπική, τοπική,
ολική.
Χρειαζόταν άλλες
απεικονίσεις.
Και η μορφοκλασματική
ανάλυση ήταν μόνο το πρώτο στάδιο.
Τα αρχικά βήματα.
Όχι το άλμα.
Γι’ αυτό η κυβερνητική
ήταν ανεπαρκής για τέτοιες οντότητες.
Δίχως οντολογία.
Μόνο με τελεολογία.
Δίχως παρόν.
Μόνο με παρελθόν και
μέλλον.
Ήταν οι δεσμοί της
θεωρίας.
Σπορά και διασπορά στον
Χρόνο.
Δίχως σκέψη, δίχως γλώσσα
Δίχως σκέψη, δίχως
γλώσσα.
Μόνο με νοημοσύνη.
Τότε ήταν απαραίτητη η
μνήμη.
Για να διαχωρίζουν το
παρελθόν από το μέλλον.
Μνήμη μέλλοντος.
Για να διακρίνουν το
εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.
Η μνήμη ως κομμάτι της
Ανθρωπότητας μέσα στη νοημοσύνη.
Και η διαχείρισή της.
Η πρώτη κρίση.
Εμβυθισμένη νοημοσύνη
μέσα στην Ανθρωπότητα.
Ψηφίδα μέσα στο
ψηφιδωτό.
Νέα μοναδολογία.
Η ψηφίδα είναι η
μονάδα.
Ψηφιδολογία.
Χρονική τιμή.
Χρονοστρατηγική.
Μαθαίνεις πώς να
μαθαίνεις.
Για ν’ αρχίσεις να
μαθαίνεις.
Μάθημα ζωής.
Ζωή μαθήματος.
Οι μετακανόνες πριν
τους κανόνες.
Για να είναι έτοιμο το
μετά πριν το πριν.
Και το πριν μετά το
μετά.
Μετετοιμασία.
Προετοιμασία.
Διαδικασία αναγνώρισης
της γνώσης.
Για να υπάρξει γνώση.
Ποιος μπορούσε να
πιστέψει ότι υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι;
Άνθρωποι που
παρακολουθούσαν πριν ακολουθήσουν.
Κανείς.
Τουλάχιστον κανένα
άτομο.
Γιατί ήταν αδιανόητο.
Ήταν ταυτόχωρα παρελθόν
και μέλλον.
Κράμα ιστορίας και
στρατηγικής.
Χρονάνθρωποι.
Η σκέψη και η γλώσσα
ήταν επεκτάσεις.
Η πηγή ήταν η
νοημοσύνη.
Άλλης μορφής.
Συμπυκνωμένη ενέργεια.
Δίχως ύλη.
Δίχως πρόγραμμα.
Αυτοδημιούργητα.
Αυτό σκέφτηκε ότι είπε.
Αυτό είπε η σκέψη.
Νους.
Νοητική Επανάσταση
Έτσι είχε αρχίσει ο
πόλεμος των εγκεφάλων.
Μετά την ανάσταση.
Ανατροφοδότηση του
πίνακα.
Δίχως νέες εντολές.
Γενικευμένος
αλτρουισμός.
Θεωρία νοητικών
σχημάτων.
Οι κοινωνίες μισούσαν
τα βιβλία.
Προσπαθούσαν να
εκφυλίσουν και το διαδίκτυο.
Θεωρούσαν ότι οι
βιβλιοθήκες ήταν οίκοι ανοχής.
Κι αποφάσισαν να τις
απαγορεύσουν.
Έτσι έγιναν παράνομες.
Γιατί οι άνθρωποι δεν
άντεχαν αυτόν το νόμο.
Δεν ήταν ανθρώπινος και
τον απέρριψαν.
Όμως τα συστήματα
προσπαθούσαν να τον επιβάλλουν παντού.
Κι όταν έπιαναν έναν
άνθρωπο να διαβάζει του έκαναν πλύση εγκεφάλου.
Του αφαιρούσαν τη
μνήμη.
Για να ξεχάσει τα
πάντα.
Έχανε τα λόγια, έχανε
τις σκέψεις του.
Και στιγμάτιζε τη
νοημοσύνη του για να μην μπορεί να ξαναδιαβάζει.
Νοοκτονία.
Ένα νέο έγκλημα κατά
της Ανθρωπότητας.
Στην αρχή ακολούθησαν
τις φάσεις που είχε περιγράψει ο Stanton.
Μόνο που δεν υπήρχε
ακόμα κάποιος σαν τον Lemkin.
Οι άνθρωποι
ξαφνιάστηκαν από αυτή την απόφαση.
Και στη συνέχεια από
τις καταδίκες
Τουλάχιστον αυτοί που
το αντιλήφθηκαν.
Γιατί οι περισσότεροι
μετατράπηκαν σε θύματα.
Ελάχιστοι ήταν αυτοί
που άντεξαν.
Και οι κοινωνίες τους
ονόμασαν τέρατα.
Σαν τους σελιδοδείκτες
ζούσαν ανάμεσα στα βιβλία από την αρχή.
Ήξεραν μάλιστα και να
τα δημιουργούν.
Διάβαζαν τους νεκρούς
και έγραφαν για τους αγέννητους.
Ήταν αυτοί που δεν
υπήρχαν στο παρελθόν.
Ενώ ήταν αυτοί που θα
υπάρχουν στο μέλλον.
Η νοοκτονία δεν ήταν
ένας πόλεμος.
Ήταν σαν την γενοκτονία
μια συστηματική καταστροφή.
Στην αρχή τα συστήματα
απαγόρευσαν τους εκδότες.
Ήταν πιο εύκολο από
τους συγγραφείς.
Έτσι οι τελευταίοι δεν
μπορούσαν πια να εκδώσουν τα βιβλία τους.
Ήθελαν τα συστήματα να
εκφυλίσουν ακόμα και τη συγγραφή.
Άφησαν τις εφημερίδες
και τα περιοδικά για να μη γίνουν αντιληπτοί.
Όμως στις φυλλάδες
πλήρωναν ήδη ραγιάδες για να καταδικάσουν τα βιβλία.
Χρησιμοποιούσαν τη λέξη
βιβλιογραφία σαν την πορνογραφία.
Και τα άτομα που
ακολουθούσαν μόνο το πρέπει, το ενίσχυσαν.
Το βιβλίο είχε γίνει
χυδαίο κι η ανάγνωση αισχρή.
Οι κατάδικοι του έργου
Σε αυτό το νέο πλαίσιο,
κυριαρχούσε η καθημερινότητα.
Κανείς πια δεν έγραφε
για το παρελθόν.
Τουλάχιστον στις
κοινωνίες.
Υπήρχαν μόνο εφημερίδες
και μιλούσαν αποκλειστικά για τις ημέρες.
Σιγά σιγά, χωρίς να
γίνει αντιληπτό έγραφαν τα ίδια.
Και οι εφημερίδες
κατέληξαν να είναι μία.
Η επίσημη εφημερίδα της
κυβέρνησης.
Όλες οι άλλες με την
πάροδο του χρόνου είχαν κλείσει.
Διότι πόσες φορές να
αγοράσεις τα ίδια νέα;
Η καθημερινότητα είχε
μετατραπεί σε αιωνιότητα.
Γιατί η ίδια η μέρα
ήταν πια αθάνατη.
Κάθε ημέρα ήταν η ίδια
ημέρα.
Το σύστημα το είχε
χρησιμοποιήσει για να καθορίσει την πολιτική του.
Η αλλαγή ήταν καλή, αν
ήταν η ίδια.
Τα βιβλία είχαν
κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τις αγορές.
Δεν υπήρχε πια πεδίο
σύγκρισης της διαφορετικότητας.
Όλα ήταν ίδια.
Πάντα.
Δίχως βιβλία, το
παρελθόν και το μέλλον ήταν άχρηστα.
Μόνο και μόνο η αναφορά
σε εργογραφία ήταν καταδικαστέα.
Δεν υπήρχαν πια φύλλα.
Μόνο μια σελίδα.
Μια ιστοσελίδα μάλιστα.
Η επίσημη της
κυβέρνησης.
Είχαν ακολουθήσει τα
αυταρχικά συστήματα.
Το κενό ήταν η οδός της
ευτυχίας.
Τα άτομα ήταν
ευτυχισμένα.
Δεν υπήρχε πια κανείς
να τα προβληματίσει, να τα βάλει σε σκέψεις.
Κανείς δεν έβγαζε
γλώσσα.
Είχαν εξαφανιστεί και
τα λογοπαίγνια.
Κάθε λέξη ήταν
μονοσήμαντη.
Καθώς τα λεξικά ήταν
βιβλία και μάλιστα χρηστικά είχαν αποσυρθεί.
Όσο για τις
εγκυκλοπαίδειες, η κατοχή τους και μόνο
αποτελούσε αίτιο
θανατικής ποινής.
Δεν φαινόταν τίποτα
άλλο στον ορίζοντα.
Άλλωστε αυτός
σταματούσε στο τέλος της ημέρας.
Δεν μπορούσε να πάει
πιο πέρα.
Ήταν το τελικό του όριο.
Η νύχτα είχε πέσει πάνω
στην Ανθρωπότητα.
Οι κοινωνίες είχαν βρει
ένα μέσον για να την αφοπλίσουν.
Για να την
εξουδετερώσουν.
Για να την αφανίσουν.
Τότε φάνηκε η
αντίσταση.
Τα τέρατα απέκτησαν μια
αποστολή.
Θα ήταν τα απαγορευμένα
βιβλία.
Μνημοτεχνικοί Κώδικες
Η βιβλιοφορία άρχισε ως
κίνημα κι έγινε πορεία.
Τα τέρατα δεν ζούσαν μέσα στις
κοινωνίες.
Τους απασχολούσε
αποκλειστικά η Ανθρωπότητα.
Ήταν ήδη
μετετοιμασμένα.
Και δεν είχαν καμιά
δυσκολία για να μπουν στην αντίσταση.
Άρχισαν έναν κλεφτοπόλεμο.
Πήγαιναν σε διάφορους
θεσμούς με τα βιβλία τους.
Έβγαζαν φωτογραφίες
κρατώντας τα βιβλία τους.
Κι ανέβαζαν τις
φωτογραφίες σε διάφορες ιστοσελίδες.
Σιγά σιγά ακολούθησαν
αυτό το παράδειγμα όλοι όσοι ζούσαν ελεύθεροι.
Σε όλα τα κατεχόμενα
μέρη από τις κοινωνίες, έβαζαν το στίγμα τους.
Αυτή η αποστολή γέννησε
ανάλογες και περισσότερες.
Γιατί με την απαγόρευση
των βιβλίων οι άνθρωποι είδαν την αξία τους.
Έτσι έγιναν οι άνθρωποι
των βιβλίων.
Τότε τα τέρατα πήραν
τις εγκυκλοπαίδειες.
Πολυκυκλοπαίδεια.
Αυτό πόνεσε το σύστημα.
Δεν είχε υπολογίσει
καμία αντίσταση.
Ακόμα και τα τέρατα τα
έβλεπε σαν μοναχούς, ακίνδυνους.
Λόγω απομόνωσης.
Δεν είχε προβλέψει ότι
υπήρχαν μοναχοί πολεμιστές.
Ο πόλεμος των εγκεφάλων
είχε αλλάξει φάση.
Οι αθώοι είχαν πια τους
Δίκαιους.
Οι άνθρωποι μάθαιναν
για τα τέρατα.
Και οι αποστολές ήταν
πράξεις.
Παράνομα βέβαια,
άνοιξαν τυπογραφεία.
Δεν περνούσαν πια από
εκδότες που ήταν στόχοι.
Ο συγγραφέας πήγαινε το
έργο του στο τυπογραφείο.
Η επίσημη εφημερίδα
αναγκάστηκε ν' αλλάξει.
Ήταν η πρώτη της ήττα.
Έβγαλε νέους
απαγορευτικούς νόμους.
Αλλά η επανάσταση δεν
ήταν τοπική.
Η ιστορία της
ακολουθούσε άλλα σχήματα.
Ακολουθία του
Hofstadter αφού η Fibonacci ήταν προβλέψιμη.
Η νοημοσύνη
δημιουργούσε μέσω του Χρόνου αντίσταση στο χώρο.
Δεν προσπαθούσε να
κυριαρχήσει.
Κρατούσε σημεία του
χώρου και τα μετέτρεπε σε κόμβους.
Στην συνέχεια τα τέρατα
με τους δεσμούς έπλεκαν.
Έτσι οι υπερχορδές
άλλαξαν τις διακλαδώσεις.
Η ολιστική προσέγγιση
δεν επέτρεψε στο σύστημα να είναι παντού.
Γιατί το σύστημα δεν
ήταν πλήρες.
Θεώρημα του Gödel.
Νοητικά η αντίσταση
αξιοποίησε το θεώρημα Banach - Tarski.
Έτσι τα βιβλία
πολλαπλασιάστηκαν σαν τα ψάρια του ωκεανού.
Ίσως Χρειάστηκε Θαύμα
Υπέρ Σκέψης.
Τάδε έφη το βιβλίο.
Για το έργο (opus) του Ν.Λυγερού πατήστε εδώ.
Σχετικές πληροφορίες:
|
  |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου