Ανάλυση της στάσης της κυβέρνησης για το Σκοπιανό πρόβλημα και μοχλοί πίεσης του Ελληνικού λαού

Ανάλυση της στάσης της κυβέρνησης για το Σκοπιανό πρόβλημα και μοχλοί πίεσης του Ελληνικού λαού
Θεοδωρής Τσιαμίτας

Είναι γνωστό πως η παρούσα κυβέρνηση είχε άλλες θέσεις αρχικά για το Σκοπιανό, δεν συζητούσε ούτε erga omnes, ούτε αλλαγές στο σύνταγμα των Σκοπίων προκειμένου να συμφωνήσει μαζί τους.

Έγιναν τα τεράστια συλλαλητήρια που ο Ελληνικός λαός έγραψε ιστορία με τη συμμετοχή και τη μαχητικότητά του και κατάφερε να ασκήσει μεγάλη πίεση στους κυβερνόντες,ώστε να υποχωρήσουν από τις αρχικές τους θέσεις, όπως κι έκαναν, κι ας μην ήθελαν να το παραδεχτούν.

Μετά τα συλλαλητήρια,άλλαξε και η ρητορική των κυβερνητικών, και οι προϋποθέσεις που ζητούσαν από τους Σκοπιανούς για μια συμφωνία. Το ερώτημα όμως είναι: γιατί άλλαξαν μόνο ως ένα σημείο τις προηγούμενες θέσεις τους και ακόμη απέχουν τόσο πολύ από το θέλημα του Ελληνικού λαού, το οποίο είναι να μην εμπεριέχεται καθόλου ο όρος Μακεδονία ή παράγωγό του στην ονομασία της χώρας, γλώσσας και εθνικότητας των Σκοπιανών; Γιατί, δηλαδή, ενώ ξεκίνησαν να μετακινούνται πολιτικά, σταμάτησαν στο «σύνθετη, γεωγραφική ονομασία» με τον όρο Μακεδονία, αλλαγή του συντάγματος και erga omnes; Μα το κλειδί του προβλήματος και η εξήγηση,είναι απλώς η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο αυτή παραμένει στη γραμμή του 2008 όπου αποδεχόταν ακριβώς αυτά, δηλαδή, σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes και αλλαγές του συντάγματος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προχωρήσει παρακάτω από μόνος του,διότι δεν υπάρχει λόγος. Μοιάζει απίστευτο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή, δίνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ όλα όσα δίνει, δεν έχει κανένα πολιτικό κόστος, διότι κανείς από αυτούς που κανονικά θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές,δε θα ψηφίσει τη Νέα Δημοκρατία αποκλειστικά λόγω του Σκοπιανού, εφόσον έχουν έρθει, πια, στις ίδιες θέσεις. Συνεπώς, όντως δε υπάρχει πολιτικό κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ επί αυτού του θέματος. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι αναγκαία για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Είναι τραγικό για μια ελληνική κυβέρνηση να προτίθεται τόσο χυδαία να παραδώσει ένα κομμάτι Ελληνισμού, και να μην έχει κανένα πολιτικό κόστος. Κι όμως συμβαίνει και οφείλεται στην στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που λειτουργεί ως μαξιλαράκι για τη κυβέρνηση. Αν η Νέα Δημοκρατία πει ότι αν γίνει κυβέρνηση θα σεβαστεί στο ακέραιο το θέλημα της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού και δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί με κανέναν τρόπο το όνομα της Μακεδονίας, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιεστεί πραγματικά, και για να μη χάσει μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του, θα κάνει πίσω από τις τωρινές του θέσεις. Αν όμως η Νέα Δημοκρατία δεν το κάνει αυτό, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει πίσω από μόνος του, μιας και εξ'αρχής ήταν πρόθυμος, ως κόμμα, να συμφωνήσει με ακόμη λιγότερες προϋποθέσεις στην ονομασία του Σκοπιανού κράτους με τον Ελληνικό γεωγραφικό προσδιορισμό. Το καθήκον των Ελλήνων είναι να πιέσουμε με ξεκάθαρο τρόπο την αξιωματική αντιπολίτευση να δεσμευτεί ότι θα ακολουθήσει στο ακέραιο την βούληση του λαού μας να μη διαπραγματευτεί ποτέ ένα τόσο θεμελιακό στοιχείο του Ελληνισμού, ώστε και η παρούσα κυβέρνηση να καταλάβει ότι θα έχει πολιτικό κόστος αν δεν κάνει πίσω. Το καθήκον, μας δείχνει τον δρόμο, και η στρατηγική τον τρόπο.

Με αυτή την ανάλυση, αυτό που αρχικά θα ακουγόταν παράλογο και παράδοξο, τώρα είναι κατανοητό: δεν είναι η κυβέρνηση που πρώτα πρέπει να πιέσουμε για το Σκοπιανό, μα η αντιπολίτευση. Μόνο τότε θα πιεστεί και η κυβέρνηση.

Ας σοβαρευτούμε

Ας σοβαρευτούμε

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Η τεράστια πλειοψηφία του λαού μας θέλει το κράτος των Σκοπίων να μην εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της στην ονομασία του, και ακόμη περισσότερο να μη χαρακτηρίζει την εθνικότητα και τη γλώσσα τους. Ωστόσο, η τεράστια πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων είναι υπέρ μιας λύσης ακόμη και με αυτές τις μεταβλητές μέσα. Εκεί είναι που πρέπει να προσέξει ο  Ελληνικός λαός. Διότι ακόμη κι η αξιωματική αντιπολίτευση που υποτίθεται είναι ο παραδοσιακός αντιπρόσωπος των πατριωτικών συναισθημάτων του λαού, δεχόταν και δέχεται ακόμη ουσιαστικά αυτά που τώρα η αριστερή, όχι-και-τόσο-πατριωτική κυβέρνηση διαπραγματεύεται. Είναι ιστορικό γεγονός οτι το 2008 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως πρωθυπουργός ζητούσε απο τον τότε πρωθυπουργό των Σκοπίων Νίκολα Γκρουέφσκι τα ίδια που αυτή τη στιγμή ζητάει ο Τσίπρας: σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία, erga omnes. Τότε όμως δεν έγινε κανένα μαζικό συλλαλητήριο, δεν υπήρξε καμία μαζική αντίθεση όπως συνέβη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό φαίνεται αρχικά παράδοξο. Ωστόσο εξηγείται επαρκώς, νομίζω, μόνο ως εξής: ο Ελληνικός λαός μερικές φορές φέρεται περισσότερο ως ψηφοφόρος αντί ως λαός. Διότι όταν είναι το υποτιθέμενο "πατριωτικό" κόμμα στην εξουσία, η συμφωνία του να επιτρέψουμε το κλέψιμο του ονόματος "Μακεδονία" απο ένα Σλαβοαλβανικό κράτος ξαφνικά φαντάζει "υπεύθυνη" και "ώριμη" στους οπαδούς του κόμματος. Όταν την ίδια συμφωνία προτίθεται να την κάνει το "διεθνιστικό" κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία τότε είναι μια "προδοτική" και "ανθελληνική" απόφαση σύμφωνα με τους ίδιους. Αυτό περιγράφεται με τη γνωστή φράση "δύο μέτρα και δύο σταθμά" κι εξηγείται απο την ψυχολογία: Όταν είσαι οπαδός, έχεις την τάση να αντιστέκεσαι λιγότερο, εώς πολύ λιγότερο σε κάτι το αρνητικό που θα κάνει το κόμμα που υποστηρίζεις. Το ανάλογο βλέπουμε και στον οικονομικό τομέα, αντιστρόφως. Η Νέα Δημοκρατία ήταν υποτίθεται η "αντι-λαϊκή, καπιταλιστική" παράταξη που όταν έπαιρνε οικονομικά μέτρα η Ελλάδα καιγόταν, κυρίως απο τους οπαδούς των "φιλο-λαϊκών" κομμάτων, διότι τα έβρισκαν απάνθρωπα, απαράδεκτα. Όταν όμως ένα "φιλο-λαϊκό" κόμμα - ΣΥΡΙΖΑ - ήρθε στην εξουσία, ακόμη κι όταν πήρε μέτρα χειρότερα απο αυτά της Νέας Δημοκρατίας, ξαφνικά οι ίδιοι τα είδαν ως υπεύθηνα και αναγκαία, και η αντίστασή τους ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτή η γελοιότητα θυμίζει την ρηχή και κενή συμπεριφορά των κομματόσκυλων, που είναι χρήσιμα μόνο ως ψηφοφόροι. Οι Έλληνες οφείλουμε να είμαστε κάτι πολύ περισσότερο απο αυτό, λόγω βαριάς και βαθιάς ιστορίας, λόγω Ελληνισμού. Όταν οι Έλληνες συμπεριφέρονται ως μάζα κι όχι ως λαός, τότε δεν εκπροσωπούν τον Ελληνισμό, αλλά τον Ελλαδισμό - δεν έχει καμία σχέση, και καμία ουσία. Αν συνειδητοποιήσουμε οτι είναι μόνο εμείς που οφείλουμε να προστατέψουμε τον πολιτισμό και την ιστορία μας, διότι κανένας άλλος δε θα το κάνει, τότε θα βρωντοφωνάξουμε ως λαός σε όλες τις Ελληνικές κυβερνήσεις: η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι του Ελληνισμού! Και αυτό το εννοούμε, δε θα το λέμε μόνο μέχρι να βγει το κόμμα μας. Γιατί δεν έχει νόημα να έχουμε κόμμα. Έχει νόημα να έχουμε αξίες που μένουν αναλοίωτες στο χρόνο, και όποιο κόμμα κάθε φορά τις αντιπροσωπεύει περισσότερο ας το ψηφίζουμε. Αλλά όχι λόγω κόμματος να κάνουμε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις αξίες μας. Γιατί έτσι ευτελίζεται η ίδια η δημοκρατία ως πολίτευμα και η σημασία της δεν υπάρχει πια. Έτσι λοιπόν, αν η Νέα Δημοκρατία ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα θέλει να γίνει κυβέρνηση, θα ξέρει οτι πρέπει η πάγια θέση του να είναι η ίδια με αυτή του Ελληνικού λαού. Γιατί δεν θα κάνουμε καμία διαπραγμάτευση για κανένα θεμελειακό στοιχείο του Ελληνισμού. Ποτέ. Διαφορετικά, ας αλλάξουμε εμείς καλύτερα ονομασία, διότι αυτό που θα είμαστε δεν θα έχει καμία ουσιαστική σχέση πια με τον Ελληνισμό.

Η έννοια της πίστης / The concept of faith

Η έννοια της πίστης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Η έννοια της πίστης
λειτουργεί τουλάχιστον
σαν τον αερόσακο
για την πλειοψηφία
της κοινωνίας
που δεν είναι πιστή
κι ας λέει πως πιστεύει -
υπάρχει για να προστατέψει
και ενεργοποιείται
σε κατάσταση κρίσης.
Δεν περιορίζεται εκεί -
αυτός είναι
ο ελάχιστος ρόλος της.
Αλλιώς, είναι ένα μέσο
με το οποίο ο συντονισμός
πραγματοποιεί
ακόμη και το απίστευτο.
Αφού είναι θέμα πίστης.
Στην ουσία είναι η πεμπτουσία
της Ανθρωπότητας.

The concept of faith

Theodoris Tsiamitas

The concept of faith
functions, at least,
like an airbag
for the majority
of society
who is not faithful
even though claiming to believe -
it exists to protect
and is activated
in the moment of crisis.
It is not limited there -
that is only
its minimum role.
Otherwise, it is a medium
with which the coordination
actualizes
even the unbelievable.
After all, it is a matter of faith.
To its core
it is Humanity's quintessense.

Δείγμα καθυστέρησης

Δείγμα καθυστέρησης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Το να έχουμε 2018 και κάποιοι να ιδρύουν ένα εξ'ορισμού αντι-ευρωπαϊκό κόμμα είναι καθαρά δείγμα καθυστέρησης. Το θέμα είναι πόσοι είναι εξίσου καθυστερημένοι ώστε να ακολουθήσουν - πόσοι είναι ασόβαροι για να τους πάρουν στα σοβαρά. Δεν τους αρέσει, λένε, η δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γι'αυτό θα είναι ανυπάκουοι στην δεύτερη. Θυμίζουν κάτι από αντιφασίστες που πολεμάνε το φασισμό μόνο εκεί που επί της ουσίας δεν υπάρχει. Γιατρούς που βλέπουν μόνο όσους είναι καλά. Ναυαγοσώστες στην έρημο. Κι υποτίθεται οτι αυτοί που λένε αυτά είναι αντιστασιακοί και σκεπτόμενοι, κι εμείς πρέπει να μη γελάσουμε με μια μικρή δόση απελπισίας όταν τους ακούμε και τους βλέπουμε; Δύσκολο. Τέλος πάντων, η γελοιότητα είπαμε δε σκοτώνει, άρα έχει δικαίωμα να έχει κι αυτή βήμα. Απλώς ας ξέρει πως την βλέπουμε ξεκάθαρα.

Ποιος ο λόγος της επιμονής; Ν. Λυγερός

Ποιος ο λόγος της επιμονής; 

Ν. Λυγερός

"...Δεν δικαιολογείται λοιπόν αυτή η επιμονή ενός ΥπEξ που στο τέλος της ημέρας δεν έχει την ικανότητα να αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό. Αν το όλο θέμα είναι καθαρά ιδεολογικό γιατί δεν μπορεί να αποφύγει το υπόβαθρο ενός ξεπερασμένου παρελθόντος τουλάχιστον να ειπωθεί για να ξέρουμε επιτέλους ποιο είναι το πλαίσιο των παράλογων διαπραγματεύσεων. Διότι σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει πια ελληνική υπόσταση του θέματος. Ας γίνει μια αναγνώριση και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο από το κόμμα του ΥπEξ για να μάθουν και οι ψηφοφόροι του περί τίνος πρόκειται. Διότι είναι εκτός πλαισίου για την Ελλάδα γενικά και για την Μακεδονία ειδικά..." 

Για ολόκληρο το άρθρο επισκευτείτε την αυθεντική του πηγή κάνοντας κλικ εδώ