Πώς είναι η πραγματικότητα και τί είναι αληθινό?

Αναρωτιέμαι αν πάρχει μια, μοναδική, αντικειμενική, αυθύπαρκτη αλήθεια για το τι και ποιά είναι η πραγματικότητα γύρω μας, μέσα κι έξω μας. Για σκέψου...
Τα πάντα τα προσδιορίζουμε μέσω των αισθήσεών μας και της νοημοσύνης μας.
Αλλά ο καθένας μας είναι και διαφορετικός. Κανένας δεν έχει την ακριβώς ίδια αντίληψη και σκέψη περι της πραγματικότητας με τον διπλανό. Ούτε την ίδια νοημοσύνη. Πώς μπορούμε να αποφασίσουμε λοιπόν ποιά είναι η πραγματικότητα αν όλοι την βλέπουμε λίγο εως πολύ διαφορετικά? Κι αν είχαμε πιο έντονες ή πιο πολλές αισθήσεις και μεγαλύτερη ευφυία θα αντιλαμβανόμασταν ακόμη περισσότερα.
Σαν ένα απλό παράδειγμα φτάνει να σκεφτούμε πως ένας που γεννιόταν τυφλός και κουφός, δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τον κόσμο όπως ένας που γεννήθηκε ακούγοντας και βλέποντας.
Αν τώρα γεννιόταν κάποιος που είχε μια ή παραπάνω έξτρα αισθήσεις απο τις 5 που έχουμε οι περισσότεροι... Θα είχε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα απο εμάς.
Φυσικά και υπάρχει λοιπόν η αλήθεια, το θέμα είναι εμείς τι μέρος της μπορούμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε.
Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι. Μέσα στους πολλούς δίνεται η δυνατότητα να υπάρχουν και οι σπάνιοι που σκέφτονται, ζούνε ενσυνείδητα, εργάζονται και συνεργάζονται ώστε να προσφέρουν στους άλλους, στην Ανθρωπότητα, εξέλιξη, περισσότερες δυνατότητες, καλύτερη αντίληψη άρα μεγαλύτερη δόση αλήθειας. Αυτό που ο καθένας απο αυτούς θα ήθελε είναι να συναντήσει εν ζωή κι άλλους σαν αυτόν που ενδιαφέρονται και διψάν για εξερεύνηση. Γιατί τις περισσότερες φορές αυτοί που διαβάζουμε κι έχουμε για δασκάλους μέσα απο βιβλία είναι νεκροί. Και αυτά που μπορεί να αφήσουμε εμείς αν έχουμε κάτι άξιο για να μείνει θα τα διαβάσουν και αγέννητοι. Θα ήταν όμως πολύ ενδιαφέρον να συναντήσουμε στο παρόν μας τέτοιους συνοδοιπόρους, δασκάλους, συντρόφους.


I understand that you may hide your self because of the society, but dont hide so much so i can find you.

Ενάντια στην βαρβαρότητα.

Ενάντια στην βαρβαρότητα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Σήμερα, ακόμη και σήμερα η Κύπρος υποφέρει από Τουρκική κατοχή. Τουρκικά κατοχικά στρατεύματα είναι ακόμη και τώρα στο Ελληνικό, ευρωπαϊκό νησί καταπατώντας ένα μεγάλο μέρος του λαού και του εδάφους του. Ακόμη και σήμερα, κάποιοι ραγιάδες προσπαθούν να μας πείσουν οτι ο "γείτονάς μας" δεν έχει πια στοιχεία βαρβαρότητας του παρελθόντος και βλέψεις επεκτατικές, είναι ο φίλος μας και σύμμαχος που επιζητεί την αρμονική και ειρηνική συμβίωση στην περιοχή και σαν τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Μα αν ήταν τέτοιος, δεν θα χρειαζόταν αντιμετώπιση. Μοιάζει να έχουμε αποδεχτεί την παρούσα κατάσταση ενώ εισέβαλαν στην Κύπρο, σκοτώνοντας, ξεριζόνοντας, εγκλωβίζοντας, βασανίζοντας ανθρώπους, οι ίδιοι που έκαναν την γενοκτονία στον Πόντο, την Αρμενία, την Ασσυρία, την Μικρά Ασία, που κάνουν τα ίδια στην περιοχή του Κουρδιστάν καταπατώντας τους Κούρδους, κι αυτό είναι αηιδιαστικό και απάνθρωπο.
Ο Κεμάλ ο γενοκτόνος ακόμη αντιμετωπίζεται ως ο πατέρας των Τούρκων κι ο εθνικός ευεργέτης της Τουρκίας, ενώ είναι ο αντίστοιχος Χίτλερ για τη Γερμανία. Οι Τούρκοι βρίσκονται εκεί που είναι λόγω των γενοκτονιών που διέπραξαν. Αυτό δεν παραγράφεται ποτέ και δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε, όχι ως έθνος μα ως λαός της Ανθρωπότητας που έχει υποστεί ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Γιατί η αποκατάσταση της δικαιοσύνης μέσω της διαδικασίας διόρθωσης για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας είναι το πρέπον.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.
Ήμασταν εδώ, είμαστε ακόμη εδώ και θα είμαστε εδώ, πάντα ελεύθεροι, πάντα με αξίες διαχρονικές, δίκαιοι απέναντι σε κάθε βάρβαρο, απάνθρωπο και φασιστικό καθεστώς και θα παλέψουμε ξανά, όποτε χρειάζεται. Με έργα και θυσίες. Αυτό είναι ο Ελληνισμός. 

Εκλογές.

Εκλογές

Έρχονται εκλογές. Αν ενδιαφέρεσαι, ψάξε, ψάξε καλά, άκουσε κι αποφάσισε συνειδητά ποιός θέλεις να αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας και γιατί. Έχε ακόμη στο μυαλό σου πως θα είσαι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα της ψήφου σου. Δεν μπορείς να γκρινιάζεις μόνο. Πρέπει να πράξεις κιόλας. Είσαι ενήλικος, λογικός πολίτης μιας χώρας που δημιούργησε την δημοκρατία και τον πολιτισμό. Είσαι ο πολίτης της χώρας των αγώνων και της αντίστασης, μιας χώρας ελεύθερης. ΕΝΔΙΑΦΕΡΣΟΥ, ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ, ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΥΘΗΝΟΣ, ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝ! 

Θ.Τ.

Δίκαιο της θάλασσας και ΑΟΖ.

Κοιτάζουμε τη θάλασσα και δεν βλέπουμε το μέλλον μας. Έχουμε το απέραντο γαλάζιο κι αναρωτιόμαστε ακόμα τι πρέπει να κάνουμε. Η ΑΟΖ δεν είναι θεωρία αλλά εφαρμογή και οι επιπτώσεις της είναι απόλυτα πρακτικές. Η Μεσόγειος δεν είναι μια κλειστή θάλασσα και καμιά δικαιολογία από την πλευρά της Τουρκίας δεν στέκει. Θέλει δεν θέλει τα παράκτια κράτη απέκτησαν ένα ισχυρό πλεονέκτημα που ενισχύει τη γεωπολιτική τους. Όποιες και να είναι οι τοπικές κινήσεις με τα κατεχόμενα η όχι, τίποτα δεν αλλάζει. Αρκεί εμείς να είμαστε σταθεροί στις αποφάσεις μας και αποτελεσματικοί στις υλοποιήσεις τους. Η Κύπρος έδειξε και δείχνει το δρόμο. Ακόμα και με τις αδυναμίες της μπόρεσε και μπορεί ν’ αντισταθεί στην τουρκική προπαγάνδα. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει μόνο να την ακολουθήσουμε σε αυτήν την πορεία αλλά και να την ενισχύσουμε με τη δική μας ΑΟΖ μέσα σ’ ένα πλαίσιο καθαρά ευρωπαϊκό. Το παίγνιο έχει αλλάξει. Δεν είναι πια διπολικό και η ανάλυση της θεωρίας αποφάσεων δεν επαρκεί. Μόνο η θεωρία παιγνίων μπορεί ν’ αποτελέσει το υπόβαθρο των διακρατικών διαπραγματεύσεων. Απλώς στρατηγικά, θα ήταν πιο σταθερές οι κινήσεις με τη θέσπιση της ΑΟΖ για να ενταχθούμε στο πλαίσιο της υλοποίησης της Συμφωνίας του Δίκαιου της θάλασσας. Διότι με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιούμε όλη τη σκακιέρα και αποφεύγουμε τις τοπικές κινήσεις που εγκλωβίζουν τη γεωστρατηγική μας. Η ΑΟΖ δεν αφορά μόνο και μόνο το Αιγαίο. Γι’ αυτό και είναι τοποστρατηγικό λάθος να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά σε αυτό το πεδίο. Το πλαίσιο δεν είναι μόνο μεγαλύτερο αλλά και ευρωπαϊκό. Οι τοποθεσίες των νησιών μας είναι ισχυρές και δεν είναι τυχαίο που τόσα νησιά μας έχουν κάστρα εδώ και αιώνες. Δεν πρέπει να πιστεύουμε και να ακούμε αυτούς που έχουν ξεχάσει την ιστορία μας. Αλλιώς θα θεωρούμε ότι όλα τα νησιά μας είναι χαμένα. Και η καταστροφή τους είναι θέμα χρόνου. Αντιθέτως ο χρόνος το έχει αποδείξει είναι μαζί μας. Μπορεί να νιώθουμε ανασφάλεια λόγο της τοποθεσίας μας, το αστείο της υπόθεσης όμως, είναι ότι κρατά εδώ και αιώνες. Είμαστε ένας λαός του χρόνου. Κι αν δεν βιαζόμαστε είναι ότι έχουμε διάρκεια. Όποιοι και να είναι οι εχθροί μας, όσο και να είναι ισχυροί, ήρθαν και έφυγαν ενώ εμείς όσο και αδύναμοι να λέμε ότι είμαστε, παραμείναμε εδώ στη πατρίδα μας σ’ αυτό το κομμάτι γης καρφωμένο μέσα στο απέραντο γαλάζιο. Εδώ γεννηθήκαμε κι εδώ πεθαίνουμε διότι είμαστε ένα με τη γη μας. Θραύσματα χρόνου που δημιουργούν ψηφιδωτό. Όλη η ιστορία μας είναι ένας ολισμός. Μικρές μονάδες που ζουν και πεθαίνουν μαζί. Σαλαμίνα, Μαραθώνα ή Θερμοπύλες, δεν έχει σημασία είμαστε ικανοί για όλα ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές διότι ξέρουμε ν’ αντέχουμε. Οι πιέσεις δεν πρέπει να μας φοβίζουν όπως δεν μας κατάστρεψαν και οι καταπιέσεις. Μπορεί να είμαστε τομάρια, και να πουλάμε μούρη γιατί είμαστε τσακάλια. Μπορεί να μην υπακούμε αλλά ο λόγος είναι απλός δεν σκύβουμε εύκολα το κεφάλι. Ο αυχένας μας είναι σκληρός. Λυγίζει μόνο όταν σπάσει. Κι αν είμαστε κλέφτες είναι μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύουμε ούτε στο κράτος ούτε στη βία αλλά στον Προμηθέα. Και ως κλέφτες αντισταθήκαμε στην τουρκοκρατία. Δεν ντρεπόμαστε για το παρελθόν μας διότι είμαστε κομμάτια της μνήμης μέλλοντος. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται ν’ αφήσουμε τους εχθρούς μας να μας πάρουν το απέραντο γαλάζιο διότι αυτό το χρώμα μας έδωσαν στην αρχή.


Το άρθρο αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά του κυρίου Ν.Λυγερού.
Πηγή: http://www.thrakinea.gr/archives/16475

Ποσότητα ή ποιότητα?

Είναι πολλοί που αντιγράφουν, λίγοι που γράφουν.
Είναι πολλοί που παπαγαλίζουν, λίγοι που κατανοούν.
Είναι πολλοί που μονάχα λένε, λίγοι που κάνουν πραγματικό έργο.
Κι όμως επιμένουμε στην δημοκρατία της ποσότητας, όχι της ποιότητας.
Κι αναρωτιόμαστε γιατί δεν είναι τα πράγματα σωστά?
Αυτοί οι λίγοι έχουν πάει την ανθρωπότητα μπροστά ως τώρα, συχνά ενάντια στους πολλούς της εποχής τους. Είναι λίγοι, αλλά μεγάλοι, γι'αυτό και μπορούν να το κάνουν.

Όλοι είναι σημαντικοί, γι'αυτό υπάρχουν. Για να κάνουν αυτό που μπορούν.
Ας μην ξεχνάμε όμως την ιεραρχία. Κι ας επιλέξουμε, είμαστε της ποσότητας ή της ποιότητας?

Διάλογος μεταξύ σκέψης και συνείδησης

Διάλογος μεταξύ σκέψης και συνείδησης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

-Θέλω.
-Κάν'το.
-Μπορώ?

-Ναι…

-Είσαι σίγουρος?

-Όχι…

-Και δεν φοβάσαι?

-Τι?

-Την απογοήτευση της αποτυχίας.

-Περισσότερο φοβάμαι την συνέπεια της απραξίας.

-Δεν σ’αρέσει να δειλιάζεις…

-Όχι, πάντα το μετανιώνω.

-Τότε θα το κάνω.

-Θα το κάνουμε.

Remember: It's always up to you.

Δεν ξέρω αν σε αγγίζει η ποίηση.

Δεν ξέρω αν σε αγγίζει η ποίηση

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν ξέρω αν σ'αγγίζει η ποίηση,
εγώ επιθυμώ να σε αγγίξω
έστω μέσα απ'αυτή
και θα χαρώ πολύ
αν αιστανθείς έστω και λίγο
την τρυφερότητα, την ζεστασιά
και την συντροφιά του αγγίγματος
που τόσο σου λείπει.

Ζητώ συγγνώμη

Ζητώ συγγνώμη

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Ζητώ συγγνώμη που είμαι απότομος
σε σένα που μου στάθηκες πάντοτε
με αγάπη και ενδιαφέρον
σε κάθε μου μαύρη μέρα
σε κάθε σκοτεινή στιγμή μου
και μου φώτιζες τον δρόμο
με τις ακτίνες τις δικές σου
όχι κάποιου ξένου ήλιου.
Κι αν είναι δύσκολο να διακρίνεις
την ευγνωμοσύνη μου
σου ζητώ να ξεπεράσεις αν μπορείς
την αδέξια συμπεριφορά μου
εως ότου καταφέρω να την αλλάξω.

Τώρα είναι λόγια, μα θα το κάνω, μητέρα.

Δεν κάνω όνειρα

Δεν κάνω όνειρα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν κάνω όνειρα πια,
όχι γιατί σταμάτησα να είμαι ρομαντικός,
απλώς μεγάλωσα για να καταλάβω
οτι η ζωή είναι πολύ μικρή για να κοιμάμαι.
Σαν ξύπνιος, μπορώ να κάνω οράματα
και μαζί σου, μαζί σου
να τα κάνω πραγματικότητα.

Μπορείς να με καταλάβεις;

Μπορείς να με καταλάβεις;

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Σε είδα, σου μίλησα,
σε γνώρισα, αλλά λίγο.
Δεν σε γεύτηκα, δεν σε μύρισα,
μόνο φαντάστηκα
το πώς μπορεί να είναι.
Μα εσύ υπάρχεις,
δεν μπορώ να μην θέλω
να συνυπάρξω μαζί σου
κι απο κοντά.
Μπορείς να με καταλάβεις;

Το δώρο της ζωής και η αξία του.

Το δώρο της ζωής και η αξία του.

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Η ζωή είναι ένα δώρο που όμως δεν έχει αξία αν δεν το εκμεταλλευτούμε
προσφέροντάς το στους άλλους, κάνοντας το πρέπον, ζώντας ως συνάνθρωποι.
Άνθρωπος συνεπάγεται συνάνθρωπος. Δεν νοείται μόνος του. Αλτρουισμός.
Μέσω της προσφοράς του Είναι σου δικαιολογείς την ύπαρξή σου. Ανθρωπότητα.

Προβλήματα και λύσεις. Άγχος.

Προβλήματα... Αφορμές για να εργαστούμε και να βρούμε λύσεις. Για κάποια προβλήματα υπάρχουνε, για άλλα όχι. Για τα δεύτερα, μπορούμε να δημιουργήσουμε εμείς λύση μερικές φορές χρησιμοποιώντας την νοημοσύνη μας. Ζώντας, κοιτώντας κι ακούγοντας γύρω μας, είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε όλοι μας ένα παγκόσμιο φαινόμενο-"το πρόβλημα που είναι της μόδας αυτή την εποχή"- της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας της ταχύτητας και της ματαιοδοξίας, που ονομάζεται άγχος-στρες.
Ποιός δεν το έχει ακούσει? Ποιός δεν το έχει νιώσει? Είναι συνεχώς εκεί. Ένας επαγγελματικός κλάδος πολύ κερδισμένος απο αυτή την υπόθεση είναι οι "ψυχολόγοι". Όλοι οι άλλοι είναι οι χαμένοι και οι πάσχοντες της ασθένειας του 21ου αιώνα.

Ήμουν -μάλλον, ακόμη είμαι- κι εγώ προσβεβλημένος απο αυτήν. Τώρα όμως ξέρω περί τίνος πρόκειται. Αντιμετόπιζα αυτό το πρόβλημα. Με ενοχλούσε έντονα όμως κι έτσι μου τράβιξε εξίσου έντονα την προσοχή επάνω του. Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα θέλοντας να απαλλαγώ απ'αυτό, να αποφασίσω να βρώ λύση. Έτσι έκανα αυτό που είμαστε ευλογημένοι να μπορούμε οι Άνθρωποι να κάνουμε: Σκέφτηκα.
(Συγγνώμη που θα μακρυγορήσω λίγο, το κάνω για να σας βάλω ακριβώς στο πλαίσιο της κατάστασης, όχι για να φλυαρώ).
Το πράγμα έχει ως εξής.
Το ωράριό μου είναι το κλασσικό ενός που έχει τελειώσει το σχολείο (λύκειο) και δεν έχει να ξυπνήσει νωρίς τα πρωινά της εβδομάδας λόγω κάποιας πρωινής δουλειάς κλπ. Καταλάβατε όλοι νομίζω τι ώρες κοιμόμουν συνήθως. Όταν για μια βδομάδα όμως προέκυψε μια δουλίτσα κι έπρεπε να ξυπνάω στις 7μιση το πρωί, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα. Διότι όταν κοιμάσαι 4-5-6 τα χαράματα, δεν ξυπνάς στις 7μιση εύκολα. Δεν μπορούσα όμως να αλλάξω εύκολα το βιολογικό μου ρολόϊ εφόσον ο οργανισμός μου είχε συνηθίσει σε αυτές τις ώρες. Έπεφτα λοιπόν -κάνοντας υπέρβαση- γύρω στις δύο με δυόμιση να κοιμηθώ ώστε να έχω χορτάσει λίγο ύπνο. Ξαπλώνοντας, κλασσικά, όταν δεν νυστάζεις πολύ, αρχίζεις και σκέφτεσαι. Ή μάλλον, το μυαλό σου αρχίζει και σκέφτεται πολλές φορές απο μόνο του. Δεν το καθοδηγείς εσύ. Έχει ενδιαφέρον και πλάκα κάποιες φορές το γεγονός οτι ξαπλώνεις και είναι σαν να βλέπεις προβολές-βιντεάκια που προβάλει ο εγκέφαλός σου, ασυνάρτητα μεταξύ τους, άλλωτε και για αρκετή ώρα, ώσπου κάποια στιγμή όταν παίρνεις τον έλεγχο της κατάστασης, σταματάς και προσπαθείς να θυμηθείς τί είδες, συχνά δεν θυμάσαι απο που ξεκίνησε, πώς συνέχισε, και μερικές φορές ούτε καν πως τελείωσε την προβολή ο εγκέφαλός σου. Ξέρω πως συμβαίνει σε όλους σας. Κι αν όχι συχνά, σίγουρα έχει συμβεί κάποιες φορές. Είναι φυσιολογικό.
Το θέμα όμως είναι πως όταν συνέβαινε αυτό με μένα και συνειδητοποιούσα πως σκέφτομαι πάλι ασταμάτητα, αγχωνόμουν γιατί σκεφτόμουν πως έχει περάσει πολύ ώρα απο την στιγμή που έπεσα για ύπνο ώς τότε. (Κι εδώ είναι το ζουμί, στο θέμα του άγχους). Στην σκέψη οτι δεν θα χορτάσω ύπνο, οτι θα είμαι πτώμα και κακόκεφος όλη την υπόλοιπη μέρα, (όταν ξυπνήσω στραβά συνήθως όλη η μέρα συνεχίζει έτσι και με χαλάει πολύ διότι δεν έχω καθόλου καλή διάθεση, όπως κι ελάχιστη όρεξη για οτιδήποτε) με έπιαναν νεύρα, κατάθλιψη και στρές. Όταν με έπιαναν αυτά άρχιζα να έχω δυσφορία. Αυτό μου έφερνε υπερένταση με αποτέλεσμα να βλέπω πως είναι ακόμη πιο δύσκολο πλέον να με πάρει ο ύπνος. Κι όσο σκεφτόμουν όλα αυτά η ώρα συνέχιζε να κυλάει πάντα προς τα μπρός, αργά, όμως βασανιστικά σταθερά.
Κι όσο αυτό γινόταν τόσο αγχωνόμουν περισσότερο. Όσο το σκεφτόμουν τόσο γινόταν πιο έντονο. (For some maybe it was not a big deal but for me... it was). Ήταν ένας φαύλος κύκλος η κατάσταση.Το να σκέφτεσαι οτι έχεις άγχος είναι ότι χειρότερο, γιατί το τρέφει ακόμη πιο πολύ.
Το πρώτο βράδυ της εβδομάδας εκείνης, ενώ είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι απο τις 2, κοιμήθηκα 5. Ξύπνησα φυσικά 7μιση. Ψιλοχάλια η μέρα. Κοιμήθηκα 2 ωρίτσες το μεσημέρι αλλά δεν είχα χορτάσει ύπνο. Σκέφτηκα όμως οτι θα ήταν καλό διότι θα με έπαιρνε πιο εύκολα το βράδυ ο ύπνος λόγω έλλειψης απο την προηγούμενη νύχτα και κούρασης. No... No tonight. Τα ίδια ξανά. Ξάπλωσα 3 παρά και κοιμήθηκα τελικά κατά τις 4μιση περνώντας πάλι τα χτεσινά. Η αυτόματη σκέψη δεν σταματούσε. Αλλά δεν ήταν αυτή καθ'αυτή που με ενοχλούσε. Η σκέψη του άγχους ήταν το επώδυνο.
Κι αυτό γινόταν για 4 μέρες στο σύνολο. Κάποια στιγμή, νευρίασα με την κατάσταση και τον εαυτό μου κι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω και λίγο την νοημοσύνη μου, δεν είναι κακό. Πρώτο βήμα ήταν να εντοπίσω το πρόβλημα που μου προξενούσε δυσφορία-ταραχή και μου δημιουργούσε υπερένταση που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ και να κοιμηθώ. Αυτό ήταν το άγχος. Μετά ήταν να βρώ πώς να το λύσω. Κατά την διαδικασία της επεξεργασίας του, θυμήθηκα πως όταν το μυαλό μου αφαιρούνταν απο το πρόβλημα (την σκέψη του άγχους) μου έφευγε η δυσφορία και τα συμπτώματά της όπως το σφύξιμο στο στήθος-που είναι και το πιο συνήθες.
Άρα, η δυσφορία υπάρχει σαν πρόβλημα μόνο όταν το σκέφτεσαι. Άρα δεν υπάρχει απο μόνη της. Άρα την φαντάζεσαι. Άρα δεν είναι πραγματικό πρόβλημα, μόνο φανταστικό. Για να το αποδείξω στον εαυτό μου έκανα ένα πείραμα το επόμενο βράδυ. Ενώ είχα βάλει απο πριν το ξυπνητήρι στις 7μιση,
μόλις άρχισα να σκέφτομαι πως θα περάσει πάλι πολύ ώρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα κοιμηθώ λίγες ώρες, άρχισα να αγχώνομαι. Αυτό περίμενα. Τότε έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να μην πάω στην δουλειά το πρωί, πως θα πήγαινα την επόμενη μέρα (δεν ήταν υποχρεωτική, είχα την δυνατότητα να το κάνω) και έτσι θα χόρταινα ύπνο επιτέλους μετά απο 4 μέρες. Με το που σκέφτηκα αυτό, έφυγε το άγχος, η δυσφορία, η υπερένταση, και πολύ σύντομα κοιμήθηκα.
Το πρωί φυσικά το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7μιση και σηκώθηκα ευδιάθετος. Το σχέδιο είχε πιάσει. Το πείραμα πέτυχε. Ήξερα πως ακόμη κι αν αποφάσιζα πως δεν θα ξυπνήσω το πρωί, στην πραγματικότητα απο το ξυπνητήρι θα ξυπνούσα σίγουρα. Έτσι όμως είχα καταφέρει να διώξω και το πρόβλημα του στρές, λόγω της απουσίας των σκέψεων που έκανα τις προηγούμενες νύχτες πριν κοιμηθώ πως δεν θα προλάβω να το κάνω εγκαίρως, με αποτέλεσμα να κοιμηθώ καλά και να μπορώ να ξυπνήσω.
Με λίγα λόγια, "την έφερα" στον ίδιο μου τον εαυτό.
Συμπέρασμα: Το ίδιο το άγχος, όταν το σκέφτεσαι, το τρέφεις και σου δημιουργεί πρόβλημα. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι πρόβλημα απο μόνο του, εσύ το μετατρέπεις. Η Λύση, είναι να το συνειδητοποιήσεις. Κάνε παρόμοια πειράματα αν δεν τα έχεις ήδη δοκιμάσει, θα δείς οτι θα πιάσουν.
Μετά, και να το σκέφτεσαι, θα ξέρεις πως μπορείς να το ελέγχξεις και δεν θα αγχώνεσαι. Δεν θα σε επηρεάζει αρνητικά. Θέλει δουλειά.
Ξέρω πολλούς που αντιμετοπίζουν ίδια ή πολύ παρόμοια θέματα. Ελπίζω να σταθεί ικανό να τους βοηθήσει αυτό το κείμενο. Ωστόσο, θα επιστρέψω κάποια στιγμή ξανά έχοντας περισσότερα στοιχεία πάνω στο θέμα.

Είναι αλήθεια πως όλα αυτά είναι στο μυαλό.
Άγχος, κατάθλιψη, στρες, μελαγχωλία. Μην σκέφτεσαι πως πάσχεις απο αυτά, γιατί αλήθεια δεν έπασχες πριν το σκεφτείς.

Ποτέ δεν είσαι μόνη

Ποτέ δεν είσαι μόνη

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Κοιμάσαι και ξυπνάς
και δεν σκέφτεσαι συχνά
πως κάποιος είναι νοητικά κοντά σου
και νοιάζεται και φροντίζει για σένα
διακριτικά για να μην σε αναστατώσει
και σου χαλάσει την γαλήνη
περιμένοντας την στιγμή
που μπορεί να είσαι έτοιμη
να δεχτείς την πραγματικότητα
και το φώς της Αγάπης του.

Ποτέ δεν είσαι μόνη, το ήξερες;

Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη - Α.Ο.Ζ - Ένα όραμα, μία λύση.

Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη - Α.Ο.Ζ - Ένα όραμα, μία λύση

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Πριν λίγο καιρό οι περισσότεροι δεν είχαμε ακούσει γι'αυτό. Δεν γνωρίζαμε, ούτε καν φανταζόμασταν, ήταν αδιανόητη η έννοια της ΑΟΖ. Αν και κάποιοι, σαν τον κύριο Θεόδωρο Καρυώτη (που μπορούμε να αποκαλούμε ως πατέρα της Ελληνικής ΑΟΖ) αγωνίζονται εδώ και πολλά πολλά χρόνια γι'αυτή.

Τέτοιοι αγώνες συχνά σε πολλούς μοιάζουν ανώφελοι, χωρίς νόημα, επειδή το αποτέλεσμα δεν είναι άμεσο, της στιγμής. Δεν είναι της στιγμής, επειδή είναι της διάρκειας, και τέτοιοι αγώνες είναι που πραγματικά αξίζει να τους δίνεις. Κι αν δεν μπορείς να αντιληφθείς την αξία τους είναι επειδή έχεις αφομοιωθεί απο την κοινωνία της στιγμής, της μόδας, της ταχύτητας, του τίποτα, της μιζέριας και της ηττοπάθειας και δεν μπορείς να δείς σε βάθος χρόνου, τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον. Αν ζείς μόνο για το σήμερα, αξίζεις μόνο για το σήμερα. Το αύριο, θα είναι σε χέρια άλλων. Μα αφού είσαι γκρινιάρης -έλα, σαν γνήσιος πολίτης αυτής της χώρας σίγουρα είσαι- τουλάχιστον διεκδίκησε το δικαίωμά σου να γκρινιάζεις. Αγωνίσου για κάτι και γκρίνιαζε όσο θέλεις μέχρι τελικά να γίνει. Αλλά να γκρινιάζεις χωρίς να κάνεις τίποτα? Τότε διεκδικείς το να είσαι εντελώς ηλίθιος. 

Τέτοιοι λοιπόν αγώνες όπως η ενημέρωση και η πίεση θεσμικών και πολιτικών προσώπων για την ανακύρηξη της Ελληνικής ΑΟΖ είναι που πραγματικά αξίζουν, φέρνοντας μεγάλα αποτελέσματα. Κι αυτά επιτέλους συμβαίνουν στις μέρες μας. Εμείς, εκτός απο τυχεροί τώρα είμαστε και υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι να μάθουμε για το θέμα, να ενημερωθούμε. Κι η αλήθεια είναι πως η ΑΟΖ είναι το όραμα γι'αυτόν τον τόπο και η στρατηγική λύση γι'αυτή την οικονομική -και όχι μόνο- κρίση για την χώρα μας, όπως και για την Κύπρο μας, που μας έδειξε πρώτη τα βήματα.

Για να γίνει αυτό, σας δίνω links, ώστε να παρακολουθήσετε τον Νίκο Λυγερό (στρατηγικός και γεωστρατηγικός αναλυτής και σύμβουλος, και καθηγητής σε πάρα πολλές ειδικότητες, με δείκτη νοημοσύνης 189) να εξηγεί την σημασία της ΑΟΖ μέσω της υψηλής στρατηγικής, καλύτερα απ'τον καθένα.

Τα links είναι:  
http://www.youtube.com/watch?v=G4GoJfqMUxg

http://www.youtube.com/watch?v=ZDeiCOD5NjQ

Τώρα λοιπόν θα γνωρίσετε αναλυτικά τι σημαίνει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.

Τώρα θα ξέρετε ποιο είναι το πρέπον.

Τώρα είστε υπεύθυνοι κι εσείς για να γίνει. Απαιτώντας το.

Εμείς ψηφίζουμε αυτούς που κυβερνούν. Ας έχουμε στο μυαλό μας πως εμείς τους διαλέγουμε για να φέρουν εις πέρας αυτό που θέλουμε.

Κι αυτό είναι το κοινό εθνικό μας όραμα που είναι τρία γράμματα: Α . Ο . Ζ .

Το κέρδος που θα έχουμε απο την ανακήρυξη και θέσπιση της ΑΟΖ θα είναι πολλαπλό. Μεταξύ άλλων και οικονομικό. Το περίφημο Ελληνικό χρέος είναι ένα ποσοστό από τα πολλαπλάσια οικονομικά οφέλη που θα αποκτήσουμε αξιοποιώντας τα στρατηγικά αποθέματα υπεργιγαντιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας. Τώρα υπάρχει η βούληση, αλλά και η τεχνογνωσία που δεν υπήρχε παλιότερα για να γίνουν όλα αυτά. Υπάρχουν τεκμήρια και χάρτες που εξηγούν κι αποδεικνύουν την αξία και την σημασία τους. Τώρα, η "κρίση" και το πρόβλημά της είναι ευκαιρία να λυθεί. Έχουμε ήδη αργήσει πολύ!
Το έκανε η Κύπρος που είναι πολύ μικρότερη και πιο αδύναμη απο εμάς. Ας παραδειγματιστούμε απ'αυτή.
Ήρθε η ώρα για να απαιτήσουμε και να πιέσουμε για την ανακήρυξη και θέσπιση της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ.