Προβλήματα... Αφορμές για να εργαστούμε και να βρούμε λύσεις. Για κάποια προβλήματα υπάρχουνε, για άλλα όχι. Για τα δεύτερα, μπορούμε να δημιουργήσουμε εμείς λύση μερικές φορές χρησιμοποιώντας την νοημοσύνη μας. Ζώντας, κοιτώντας κι ακούγοντας γύρω μας, είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε όλοι μας ένα παγκόσμιο φαινόμενο-"το πρόβλημα που είναι της μόδας αυτή την εποχή"- της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας της ταχύτητας και της ματαιοδοξίας, που ονομάζεται άγχος-στρες.
Ποιός δεν το έχει ακούσει? Ποιός δεν το έχει νιώσει? Είναι συνεχώς εκεί. Ένας επαγγελματικός κλάδος πολύ κερδισμένος απο αυτή την υπόθεση είναι οι "ψυχολόγοι". Όλοι οι άλλοι είναι οι χαμένοι και οι πάσχοντες της ασθένειας του 21ου αιώνα.
Ήμουν -μάλλον, ακόμη είμαι- κι εγώ προσβεβλημένος απο αυτήν. Τώρα όμως ξέρω περί τίνος πρόκειται. Αντιμετόπιζα αυτό το πρόβλημα. Με ενοχλούσε έντονα όμως κι έτσι μου τράβιξε εξίσου έντονα την προσοχή επάνω του. Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα θέλοντας να απαλλαγώ απ'αυτό, να αποφασίσω να βρώ λύση. Έτσι έκανα αυτό που είμαστε ευλογημένοι να μπορούμε οι Άνθρωποι να κάνουμε: Σκέφτηκα.
(Συγγνώμη που θα μακρυγορήσω λίγο, το κάνω για να σας βάλω ακριβώς στο πλαίσιο της κατάστασης, όχι για να φλυαρώ).
Το πράγμα έχει ως εξής.
Το ωράριό μου είναι το κλασσικό ενός που έχει τελειώσει το σχολείο (λύκειο) και δεν έχει να ξυπνήσει νωρίς τα πρωινά της εβδομάδας λόγω κάποιας πρωινής δουλειάς κλπ. Καταλάβατε όλοι νομίζω τι ώρες κοιμόμουν συνήθως. Όταν για μια βδομάδα όμως προέκυψε μια δουλίτσα κι έπρεπε να ξυπνάω στις 7μιση το πρωί, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα. Διότι όταν κοιμάσαι 4-5-6 τα χαράματα, δεν ξυπνάς στις 7μιση εύκολα. Δεν μπορούσα όμως να αλλάξω εύκολα το βιολογικό μου ρολόϊ εφόσον ο οργανισμός μου είχε συνηθίσει σε αυτές τις ώρες. Έπεφτα λοιπόν -κάνοντας υπέρβαση- γύρω στις δύο με δυόμιση να κοιμηθώ ώστε να έχω χορτάσει λίγο ύπνο. Ξαπλώνοντας, κλασσικά, όταν δεν νυστάζεις πολύ, αρχίζεις και σκέφτεσαι. Ή μάλλον, το μυαλό σου αρχίζει και σκέφτεται πολλές φορές απο μόνο του. Δεν το καθοδηγείς εσύ. Έχει ενδιαφέρον και πλάκα κάποιες φορές το γεγονός οτι ξαπλώνεις και είναι σαν να βλέπεις προβολές-βιντεάκια που προβάλει ο εγκέφαλός σου, ασυνάρτητα μεταξύ τους, άλλωτε και για αρκετή ώρα, ώσπου κάποια στιγμή όταν παίρνεις τον έλεγχο της κατάστασης, σταματάς και προσπαθείς να θυμηθείς τί είδες, συχνά δεν θυμάσαι απο που ξεκίνησε, πώς συνέχισε, και μερικές φορές ούτε καν πως τελείωσε την προβολή ο εγκέφαλός σου. Ξέρω πως συμβαίνει σε όλους σας. Κι αν όχι συχνά, σίγουρα έχει συμβεί κάποιες φορές. Είναι φυσιολογικό.
Το θέμα όμως είναι πως όταν συνέβαινε αυτό με μένα και συνειδητοποιούσα πως σκέφτομαι πάλι ασταμάτητα, αγχωνόμουν γιατί σκεφτόμουν πως έχει περάσει πολύ ώρα απο την στιγμή που έπεσα για ύπνο ώς τότε. (Κι εδώ είναι το ζουμί, στο θέμα του άγχους). Στην σκέψη οτι δεν θα χορτάσω ύπνο, οτι θα είμαι πτώμα και κακόκεφος όλη την υπόλοιπη μέρα, (όταν ξυπνήσω στραβά συνήθως όλη η μέρα συνεχίζει έτσι και με χαλάει πολύ διότι δεν έχω καθόλου καλή διάθεση, όπως κι ελάχιστη όρεξη για οτιδήποτε) με έπιαναν νεύρα, κατάθλιψη και στρές. Όταν με έπιαναν αυτά άρχιζα να έχω δυσφορία. Αυτό μου έφερνε υπερένταση με αποτέλεσμα να βλέπω πως είναι ακόμη πιο δύσκολο πλέον να με πάρει ο ύπνος. Κι όσο σκεφτόμουν όλα αυτά η ώρα συνέχιζε να κυλάει πάντα προς τα μπρός, αργά, όμως βασανιστικά σταθερά.
Κι όσο αυτό γινόταν τόσο αγχωνόμουν περισσότερο. Όσο το σκεφτόμουν τόσο γινόταν πιο έντονο. (For some maybe it was not a big deal but for me... it was). Ήταν ένας φαύλος κύκλος η κατάσταση.Το να σκέφτεσαι οτι έχεις άγχος είναι ότι χειρότερο, γιατί το τρέφει ακόμη πιο πολύ.
Το πρώτο βράδυ της εβδομάδας εκείνης, ενώ είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι απο τις 2, κοιμήθηκα 5. Ξύπνησα φυσικά 7μιση. Ψιλοχάλια η μέρα. Κοιμήθηκα 2 ωρίτσες το μεσημέρι αλλά δεν είχα χορτάσει ύπνο. Σκέφτηκα όμως οτι θα ήταν καλό διότι θα με έπαιρνε πιο εύκολα το βράδυ ο ύπνος λόγω έλλειψης απο την προηγούμενη νύχτα και κούρασης. No... No tonight. Τα ίδια ξανά. Ξάπλωσα 3 παρά και κοιμήθηκα τελικά κατά τις 4μιση περνώντας πάλι τα χτεσινά. Η αυτόματη σκέψη δεν σταματούσε. Αλλά δεν ήταν αυτή καθ'αυτή που με ενοχλούσε. Η σκέψη του άγχους ήταν το επώδυνο.
Κι αυτό γινόταν για 4 μέρες στο σύνολο. Κάποια στιγμή, νευρίασα με την κατάσταση και τον εαυτό μου κι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω και λίγο την νοημοσύνη μου, δεν είναι κακό. Πρώτο βήμα ήταν να εντοπίσω το πρόβλημα που μου προξενούσε δυσφορία-ταραχή και μου δημιουργούσε υπερένταση που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ και να κοιμηθώ. Αυτό ήταν το άγχος. Μετά ήταν να βρώ πώς να το λύσω. Κατά την διαδικασία της επεξεργασίας του, θυμήθηκα πως όταν το μυαλό μου αφαιρούνταν απο το πρόβλημα (την σκέψη του άγχους) μου έφευγε η δυσφορία και τα συμπτώματά της όπως το σφύξιμο στο στήθος-που είναι και το πιο συνήθες.
Άρα, η δυσφορία υπάρχει σαν πρόβλημα μόνο όταν το σκέφτεσαι. Άρα δεν υπάρχει απο μόνη της. Άρα την φαντάζεσαι. Άρα δεν είναι πραγματικό πρόβλημα, μόνο φανταστικό. Για να το αποδείξω στον εαυτό μου έκανα ένα πείραμα το επόμενο βράδυ. Ενώ είχα βάλει απο πριν το ξυπνητήρι στις 7μιση,
μόλις άρχισα να σκέφτομαι πως θα περάσει πάλι πολύ ώρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα κοιμηθώ λίγες ώρες, άρχισα να αγχώνομαι. Αυτό περίμενα. Τότε έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να μην πάω στην δουλειά το πρωί, πως θα πήγαινα την επόμενη μέρα (δεν ήταν υποχρεωτική, είχα την δυνατότητα να το κάνω) και έτσι θα χόρταινα ύπνο επιτέλους μετά απο 4 μέρες. Με το που σκέφτηκα αυτό, έφυγε το άγχος, η δυσφορία, η υπερένταση, και πολύ σύντομα κοιμήθηκα.
Το πρωί φυσικά το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7μιση και σηκώθηκα ευδιάθετος. Το σχέδιο είχε πιάσει. Το πείραμα πέτυχε. Ήξερα πως ακόμη κι αν αποφάσιζα πως δεν θα ξυπνήσω το πρωί, στην πραγματικότητα απο το ξυπνητήρι θα ξυπνούσα σίγουρα. Έτσι όμως είχα καταφέρει να διώξω και το πρόβλημα του στρές, λόγω της απουσίας των σκέψεων που έκανα τις προηγούμενες νύχτες πριν κοιμηθώ πως δεν θα προλάβω να το κάνω εγκαίρως, με αποτέλεσμα να κοιμηθώ καλά και να μπορώ να ξυπνήσω.
Με λίγα λόγια, "την έφερα" στον ίδιο μου τον εαυτό.
Συμπέρασμα: Το ίδιο το άγχος, όταν το σκέφτεσαι, το τρέφεις και σου δημιουργεί πρόβλημα. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι πρόβλημα απο μόνο του, εσύ το μετατρέπεις. Η Λύση, είναι να το συνειδητοποιήσεις. Κάνε παρόμοια πειράματα αν δεν τα έχεις ήδη δοκιμάσει, θα δείς οτι θα πιάσουν.
Μετά, και να το σκέφτεσαι, θα ξέρεις πως μπορείς να το ελέγχξεις και δεν θα αγχώνεσαι. Δεν θα σε επηρεάζει αρνητικά. Θέλει δουλειά.
Ξέρω πολλούς που αντιμετοπίζουν ίδια ή πολύ παρόμοια θέματα. Ελπίζω να σταθεί ικανό να τους βοηθήσει αυτό το κείμενο. Ωστόσο, θα επιστρέψω κάποια στιγμή ξανά έχοντας περισσότερα στοιχεία πάνω στο θέμα.
Είναι αλήθεια πως όλα αυτά είναι στο μυαλό.
Άγχος, κατάθλιψη, στρες, μελαγχωλία. Μην σκέφτεσαι πως πάσχεις απο αυτά, γιατί αλήθεια δεν έπασχες πριν το σκεφτείς.
Ποιός δεν το έχει ακούσει? Ποιός δεν το έχει νιώσει? Είναι συνεχώς εκεί. Ένας επαγγελματικός κλάδος πολύ κερδισμένος απο αυτή την υπόθεση είναι οι "ψυχολόγοι". Όλοι οι άλλοι είναι οι χαμένοι και οι πάσχοντες της ασθένειας του 21ου αιώνα.
Ήμουν -μάλλον, ακόμη είμαι- κι εγώ προσβεβλημένος απο αυτήν. Τώρα όμως ξέρω περί τίνος πρόκειται. Αντιμετόπιζα αυτό το πρόβλημα. Με ενοχλούσε έντονα όμως κι έτσι μου τράβιξε εξίσου έντονα την προσοχή επάνω του. Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα θέλοντας να απαλλαγώ απ'αυτό, να αποφασίσω να βρώ λύση. Έτσι έκανα αυτό που είμαστε ευλογημένοι να μπορούμε οι Άνθρωποι να κάνουμε: Σκέφτηκα.
(Συγγνώμη που θα μακρυγορήσω λίγο, το κάνω για να σας βάλω ακριβώς στο πλαίσιο της κατάστασης, όχι για να φλυαρώ).
Το πράγμα έχει ως εξής.
Το ωράριό μου είναι το κλασσικό ενός που έχει τελειώσει το σχολείο (λύκειο) και δεν έχει να ξυπνήσει νωρίς τα πρωινά της εβδομάδας λόγω κάποιας πρωινής δουλειάς κλπ. Καταλάβατε όλοι νομίζω τι ώρες κοιμόμουν συνήθως. Όταν για μια βδομάδα όμως προέκυψε μια δουλίτσα κι έπρεπε να ξυπνάω στις 7μιση το πρωί, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα. Διότι όταν κοιμάσαι 4-5-6 τα χαράματα, δεν ξυπνάς στις 7μιση εύκολα. Δεν μπορούσα όμως να αλλάξω εύκολα το βιολογικό μου ρολόϊ εφόσον ο οργανισμός μου είχε συνηθίσει σε αυτές τις ώρες. Έπεφτα λοιπόν -κάνοντας υπέρβαση- γύρω στις δύο με δυόμιση να κοιμηθώ ώστε να έχω χορτάσει λίγο ύπνο. Ξαπλώνοντας, κλασσικά, όταν δεν νυστάζεις πολύ, αρχίζεις και σκέφτεσαι. Ή μάλλον, το μυαλό σου αρχίζει και σκέφτεται πολλές φορές απο μόνο του. Δεν το καθοδηγείς εσύ. Έχει ενδιαφέρον και πλάκα κάποιες φορές το γεγονός οτι ξαπλώνεις και είναι σαν να βλέπεις προβολές-βιντεάκια που προβάλει ο εγκέφαλός σου, ασυνάρτητα μεταξύ τους, άλλωτε και για αρκετή ώρα, ώσπου κάποια στιγμή όταν παίρνεις τον έλεγχο της κατάστασης, σταματάς και προσπαθείς να θυμηθείς τί είδες, συχνά δεν θυμάσαι απο που ξεκίνησε, πώς συνέχισε, και μερικές φορές ούτε καν πως τελείωσε την προβολή ο εγκέφαλός σου. Ξέρω πως συμβαίνει σε όλους σας. Κι αν όχι συχνά, σίγουρα έχει συμβεί κάποιες φορές. Είναι φυσιολογικό.
Το θέμα όμως είναι πως όταν συνέβαινε αυτό με μένα και συνειδητοποιούσα πως σκέφτομαι πάλι ασταμάτητα, αγχωνόμουν γιατί σκεφτόμουν πως έχει περάσει πολύ ώρα απο την στιγμή που έπεσα για ύπνο ώς τότε. (Κι εδώ είναι το ζουμί, στο θέμα του άγχους). Στην σκέψη οτι δεν θα χορτάσω ύπνο, οτι θα είμαι πτώμα και κακόκεφος όλη την υπόλοιπη μέρα, (όταν ξυπνήσω στραβά συνήθως όλη η μέρα συνεχίζει έτσι και με χαλάει πολύ διότι δεν έχω καθόλου καλή διάθεση, όπως κι ελάχιστη όρεξη για οτιδήποτε) με έπιαναν νεύρα, κατάθλιψη και στρές. Όταν με έπιαναν αυτά άρχιζα να έχω δυσφορία. Αυτό μου έφερνε υπερένταση με αποτέλεσμα να βλέπω πως είναι ακόμη πιο δύσκολο πλέον να με πάρει ο ύπνος. Κι όσο σκεφτόμουν όλα αυτά η ώρα συνέχιζε να κυλάει πάντα προς τα μπρός, αργά, όμως βασανιστικά σταθερά.
Κι όσο αυτό γινόταν τόσο αγχωνόμουν περισσότερο. Όσο το σκεφτόμουν τόσο γινόταν πιο έντονο. (For some maybe it was not a big deal but for me... it was). Ήταν ένας φαύλος κύκλος η κατάσταση.Το να σκέφτεσαι οτι έχεις άγχος είναι ότι χειρότερο, γιατί το τρέφει ακόμη πιο πολύ.
Το πρώτο βράδυ της εβδομάδας εκείνης, ενώ είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι απο τις 2, κοιμήθηκα 5. Ξύπνησα φυσικά 7μιση. Ψιλοχάλια η μέρα. Κοιμήθηκα 2 ωρίτσες το μεσημέρι αλλά δεν είχα χορτάσει ύπνο. Σκέφτηκα όμως οτι θα ήταν καλό διότι θα με έπαιρνε πιο εύκολα το βράδυ ο ύπνος λόγω έλλειψης απο την προηγούμενη νύχτα και κούρασης. No... No tonight. Τα ίδια ξανά. Ξάπλωσα 3 παρά και κοιμήθηκα τελικά κατά τις 4μιση περνώντας πάλι τα χτεσινά. Η αυτόματη σκέψη δεν σταματούσε. Αλλά δεν ήταν αυτή καθ'αυτή που με ενοχλούσε. Η σκέψη του άγχους ήταν το επώδυνο.
Κι αυτό γινόταν για 4 μέρες στο σύνολο. Κάποια στιγμή, νευρίασα με την κατάσταση και τον εαυτό μου κι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω και λίγο την νοημοσύνη μου, δεν είναι κακό. Πρώτο βήμα ήταν να εντοπίσω το πρόβλημα που μου προξενούσε δυσφορία-ταραχή και μου δημιουργούσε υπερένταση που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ και να κοιμηθώ. Αυτό ήταν το άγχος. Μετά ήταν να βρώ πώς να το λύσω. Κατά την διαδικασία της επεξεργασίας του, θυμήθηκα πως όταν το μυαλό μου αφαιρούνταν απο το πρόβλημα (την σκέψη του άγχους) μου έφευγε η δυσφορία και τα συμπτώματά της όπως το σφύξιμο στο στήθος-που είναι και το πιο συνήθες.
Άρα, η δυσφορία υπάρχει σαν πρόβλημα μόνο όταν το σκέφτεσαι. Άρα δεν υπάρχει απο μόνη της. Άρα την φαντάζεσαι. Άρα δεν είναι πραγματικό πρόβλημα, μόνο φανταστικό. Για να το αποδείξω στον εαυτό μου έκανα ένα πείραμα το επόμενο βράδυ. Ενώ είχα βάλει απο πριν το ξυπνητήρι στις 7μιση,
μόλις άρχισα να σκέφτομαι πως θα περάσει πάλι πολύ ώρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα κοιμηθώ λίγες ώρες, άρχισα να αγχώνομαι. Αυτό περίμενα. Τότε έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να μην πάω στην δουλειά το πρωί, πως θα πήγαινα την επόμενη μέρα (δεν ήταν υποχρεωτική, είχα την δυνατότητα να το κάνω) και έτσι θα χόρταινα ύπνο επιτέλους μετά απο 4 μέρες. Με το που σκέφτηκα αυτό, έφυγε το άγχος, η δυσφορία, η υπερένταση, και πολύ σύντομα κοιμήθηκα.
Το πρωί φυσικά το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7μιση και σηκώθηκα ευδιάθετος. Το σχέδιο είχε πιάσει. Το πείραμα πέτυχε. Ήξερα πως ακόμη κι αν αποφάσιζα πως δεν θα ξυπνήσω το πρωί, στην πραγματικότητα απο το ξυπνητήρι θα ξυπνούσα σίγουρα. Έτσι όμως είχα καταφέρει να διώξω και το πρόβλημα του στρές, λόγω της απουσίας των σκέψεων που έκανα τις προηγούμενες νύχτες πριν κοιμηθώ πως δεν θα προλάβω να το κάνω εγκαίρως, με αποτέλεσμα να κοιμηθώ καλά και να μπορώ να ξυπνήσω.
Με λίγα λόγια, "την έφερα" στον ίδιο μου τον εαυτό.
Συμπέρασμα: Το ίδιο το άγχος, όταν το σκέφτεσαι, το τρέφεις και σου δημιουργεί πρόβλημα. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι πρόβλημα απο μόνο του, εσύ το μετατρέπεις. Η Λύση, είναι να το συνειδητοποιήσεις. Κάνε παρόμοια πειράματα αν δεν τα έχεις ήδη δοκιμάσει, θα δείς οτι θα πιάσουν.
Μετά, και να το σκέφτεσαι, θα ξέρεις πως μπορείς να το ελέγχξεις και δεν θα αγχώνεσαι. Δεν θα σε επηρεάζει αρνητικά. Θέλει δουλειά.
Ξέρω πολλούς που αντιμετοπίζουν ίδια ή πολύ παρόμοια θέματα. Ελπίζω να σταθεί ικανό να τους βοηθήσει αυτό το κείμενο. Ωστόσο, θα επιστρέψω κάποια στιγμή ξανά έχοντας περισσότερα στοιχεία πάνω στο θέμα.
Είναι αλήθεια πως όλα αυτά είναι στο μυαλό.
Άγχος, κατάθλιψη, στρες, μελαγχωλία. Μην σκέφτεσαι πως πάσχεις απο αυτά, γιατί αλήθεια δεν έπασχες πριν το σκεφτείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου