Το "σύν" που κάνει την διαφορά.

Είναι καλό να αισθάνεσαι, αλλά ατομικό. Ενώ το να συναισθάνεσαι είναι ανθρώπινο. Διότι δεν νοείται άνθρωπος δίχως συνάνθρωπο. Κι ενώ υπάρχουν άνθρωποι που το πνεύμα τους, η δύναμη του στοχασμού και του έργου τους είναι μεγαλύτερη απο αυτή πολλών που είναι μαζί στο να μην κάνουν τίποτα, το σύνολο σαν ιδέα είναι πάντοτε σημαντικότερο απο τα μέρη ή τα σημεία του. Ο άνθρωπος θα είναι πάντα σημαντικότερος απο τα κύτταρά του. Έτσι κι η ανθρωπότητα θα είναι πάντοτε σημαντικότερη απο τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος τελικά γίνεται άνθρωπος μέσω του συνανθρώπου του και της προσφοράς του προς αυτόν και άρα προς την ίδια την ανθρωπότητα που τους συμπεριλαμβάνει. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και την ανάγκη και την αξία της θυσίας. Κι επειδή το "σύν" σημαίνει μαζί, όταν μπαίνει μπροστά απο το "όλον" η λέξη σύνολο αποκτάει τεράστια σημασία διότι έχει ουσία.

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε.

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Θα μπορούσε κάποιος γεμάτος όσο εγώ να αδειάσει ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες? Δεν εννοώ φυσικά απο λίπος ή μυική μάζα μα απο σκέψεις, συνείδηση, συναισθήματα. Κι όμως ο Αύγουστος ειδικά σίγουρα ήταν ένας μήνας που με ταρακούνησε λίγο διότι με έβγαλε "εκτός". Το οτι βρήκα καινούρια δουλειά και βέβαια έχει παίξει σημαντικό ρόλο σ'αυτή την αλλαγή. Δεν την περίμενα απλά τόσο μεγάλη. Η καθημερινότητα άλλαξε και πάντοτε όταν συμβαίνει αυτό θέλει έναν χρόνο προσαρμογής. Καινούριες γνωριμίες, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο μα όλες ενδιαφέρουσες νομίζω. Φλέρτ με ανθρώπους του αντίθετου φύλλου ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο, έτσι για ένα διάστημα ενός περίπου μηνός όλα αυτά γέμισαν τον χρόνο μου αλλά σαν να με άδειασαν απο ουσία. Έμπνευση ούτε γι'αστείο. Η δημιουργικότητά μου έπεσε στο μηδέν. Δεν έγραψα τίποτα, δεν συνέθεσα τίποτα, δεν σκέφτηκα τίποτα, δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό. Ήταν ένας έντονος μήνας αλλά που δεν άφησε τίποτα πίσω του. Όλα όσα έγιναν-ή τα περισσότερα τουλάχιστον-απλώς πέρασαν χωρίς να αφήσουν στίγματα για το μέλλον, οπότε δεν έχουν σημασία και απ'το παρόν περάσαν στο παρελθόν για να μείνουν εκεί και μάλλον να ξεχαστούν με το πέρασμα του χρόνου. Κι όσο αυτός περνούσε ένιωθα πιο αμήχανα όσο έβλεπα οτι δεν συμβαίνει ή δεν κάνω κάτι πραγματικά αξιόλογο με αποτέλεσμα να πέφτει η αυτοεκτίμησή μου στα πατώματα. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο διότι μετά συνειδητοποίησα οτι πολλές φορές έκανα -η παραλίγο να έκανα- κουταμάρες που μόνο σκοπό είχαν να την ανεβάσουν. Αλλά όταν ο σκοπός σου είναι να κερδίσεις κάποιον/κάποια/κάποιες μόνο και μόνο για αυτοεπιβεβαίωσή σου... είναι κρίμα! Και ανώριμο... Οπότε κάθησα και σκέφτηκα και συνειδητοποίησα το τι κάνω και αφού πλάκωσα στις μπουνιές (νοητικά) τον εαυτό μου, συνήλθα. Οπότε βάζω ένα τέρμα σ'αυτό το ανόητο πλάσμα που έζησε τον τελευταίο μήνα και επιστρέφω δριμύτερος και πιο γεμάτος απο ποτέ. Ζητώ συγγνώμη απ'αυτές/ούς που ίσως και να 'πρεπε. Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω τι συνέβαινε και γιατί. Γι'αυτό τον τελευταίο αυτό μήνα δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου, διότι ήμουν ο ανάλογος των σκέψεών μου, οι οποίες δεν ήταν και μεγάλου "επιπέδου". Πάντοτε είμαστε αποτέλεσμα των σκέψεών μας. Πάντοτε είμαστε υπεύθυνοι. Γι'αυτό και είμαστε ότι σκεφτόμαστε.

Κάθε φορά που θα σε δώ

Κάθε φορά που θα σε δώ

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Κάθε φορά που θα σε δώ
κάθε που θα σ'ακούσω
νιώθω πιο ζωντανός
γίνομαι πιο γεμάτος
σ'αγαπώ και σ'ερωτεύομαι
ξανά και ξανά, συνέχεια
και πάντοτε περισσότερο
χωρίς να το προσπαθώ
φτάνει μόνο που νιώθω
την γλυκιά σου πνοή
και που αφουγκράζομαι
την μουσική της ψυχής σου
και που αναπαύομαι 
στην ζεστή ανθρωπιά σου.

Κώστα, φίλε μου, οι καιροί είναι δύσκολοι.

Κώστα, φίλε μου, οι καιροί είναι δύσκολοι για την οικονομία. Ωστόσο οι Έλληνες ποτέ δεν είμασταν χρηματικά πλούσιοι ως λαός, μα το αντίθετο. Ποτέ όμως δεν μας γονάτισε αυτό, διότι έχουμε αξίες κι όχι τιμές, για να αγοράζονται και να πωλούνται. Είμαστε λαός του χρόνου, όχι του χώρου, γι'αυτό και ενώ γεωγραφικά ήμασταν περιορισμένοι σε ένα μικρό σχετικά μέρος, χρονικά απλωνόμαστε σε όλη την ιστορία του πολιτισμένου ανθρώπου, εφόσον την δημιουργήσαμε και δεν διεκδικούμε απο άλλους, συχνά δεν διεκδικούμε ούτε τα δικά μας επειδή θεωρούμε αυτονόητη την δικαιοσύνη, κατα συνέπεια η ουσία του ελληνισμού έχει να κάνει μόνο με την προσφορά στους άλλους κι έχει μια συνέχεια που φυσικά δεν έχει να κάνει με ένα έθνος αλλά με την ίδια την ανθρωπότητα. Αν για εσένα έχει μεγαλύτερη σημασία η οικονομία κι όχι μια στρατηγική που βασίζεται στις αξίες και θυμούμενη το παρελθόν σχεδιάζει το μέλλον, με συγκεκριμένο σκοπό και στόχο όπως παραδείγματος χάρην η ΑΟΖ, τότε μπορείς να ψηφίζεις με βάση αυτή. Είναι φυσικά δικαίωμά σου κι επιλογή σου. Απο κει και πέρα, εμείς που δεν βάζουμε πάνω απ'όλα την οικονομία ακόμη και αν πεινάμε, αλλά αξίες του ελληνισμού -απ'τον οποίον επήλθε κι ο ουμανισμός- θα είμαστε πάντοτε εδώ να κάνουμε το πρέπον διότι ξέρουμε οτι και οι θυσίες είναι πάντοτε αναγκαίες για να προστατευτεί το έργο και να κατανοηθεί η αξία του.

Κι αν με θεωρείς έξυπνο

Κι αν με θεωρείς έξυπνο

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Κι αν με θεωρείς έξυπνο
δεν είμαι αρκετά σοφός
ώστε να είμαι ικανός
να σε πλησιάζω με τρόπο
που θα σου επιτρέπει
να με καταλαβαίνεις.
Εφόσον μου λείπει η σοφία
θα το παλέψω με την νοημοσύνη
για να κάνω την υπέρβαση
που χρειάζεται να γίνει
βλέπε με, θα τα καταφέρω.

Η σιωπή του βλέμματος

Η σιωπή του βλέμματος

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Η σιωπή του βλέμματος
πιο ειλικρινής απο τον λόγο
κι εμείς γυμνοί απο λέξεις
αγγίζουμε την ουσία της αλήθειας
κι η απόσταση μεταξύ μας
είναι αυτή ενός φιλιού
και ο ήχος της καρδιάς μας
παίζει του έρωτα τον ρυθμό
πότε θα αφεθούμε οι δυό μας;

Αν αγάπη σημαίνει ενδιαφέρον

Αν αγάπη σημαίνει ενδιαφέρον

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Αν αγάπη σημαίνει ενδιαφέρον
τότε σ'αγαπώ αδιανόητα
κι αν εσύ δεν το βλέπεις
είναι επειδή δεν εμβάθυνες
διότι φοβήθηκες να δείς
το μέγεθος του πόθου
στον παλμό της καρδιάς μου
μη με τρομακτική δύναμη
σε τραβήξει προς αυτήν
γι'αυτό κρατάς απόσταση
όπως κάνει και η σελήνη
με τον φλογερό ήλιο
για να μην καεί
απ' τις φλόγες του έρωτά του
κι αρκείται μονάχα
στο φώς του απο μακριά.

Συναίσθημα: Το μαγικό υλικό της δημιουργίας.

Συναίσθημα... κάτι τόσο περίεργο και ξεχωριστό, κάτι που πολλές φορές δεν μπορεί καλά-καλά να ειπωθεί με λέξεις. Το συναίσθημα μας τρέφει ώς όντα, πνευματικά. Γι'αυτό κυνηγούμε έντονες συναισθηματικά στιγμές, είτε χαράς, είτε λύπης. Ναι, ακόμη κι η λύπη μας τρέφει πολλές φορές, η στεναχώρια, το κλάμα. Τι παράξενο... Είμαστε οι μόνοι επάνω στον πλανήτη οι άνθρωποι που μπορούμε να το νιώσουμε σ'αυτό τον βαθμό. Θα μπορούσα να θεωρήσω οτι είμαστε τυχεροί όμως δεν πιστεύω στην τύχη αλλά στην ανάγκη. Ήταν και είναι ανάγκη να μπορούμε να νιώθουμε. Το συναίσθημα μπορεί να μας οδηγήσει να κάνουμε πράγματα ακατόρθωτα, να συλλάβουμε το αδιανόητο, να δημιουργήσουμε κάτι πέρα απο τα γνώριμα, να φέρουμε καινούριες πραγματικότητες, να κάνουμε τα πάντα. Πόσο τρομερό είναι που μπορούμε να νιώθουμε ερωτευμένοι παραδείγματος χάρην? Με έναν άνθρωπο, με ένα τραγούδι, με μια εικόνα, με μια σκέψη, με έναν ήχο, με την ζωή την ίδια. Τί απερίγραπτη δύναμη έχει το συναίσθημα αυτό του έρωτα... Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε κάποιους απο εσάς ή και σε όλους -διότι δεν έχω ρωτήσει είναι η αλήθεια- όμως συχνά τα συναισθήματά μου είναι τέτοια που η πραγματικότητα γύρω μου δεν μπορεί να τα χωρέσει. Θέλω να πώ πως συμβαίνει πολλές φορές να νιώθω τόσο έντονα που να μην μπορώ να τα μεταφράσω σε σαφείς σκέψεις, να μην μπορώ να τα εκφράσω, να μην μπορώ να τα εξηγήσω, να ζορίζομαι πολύ για να τα προσδιορίσω, να μην ξέρω καν πώς να το ονομάσω αυτό που νιώθω, να μην μπορώ καν να το κατανοήσω. Συνήθως το παθαίνω ακούγοντας μια μουσική που θα μπορέσει να με αγγίξει πραγματικά. Τότε αρχίζω να νιώθω μια αστείρευτη ενέργεια, συναισθήματα απροσδιόριστα ως τώρα με τεράστια ένταση. Τότε είναι που με πιάνει να θέλω να κάνω κάτι, να γράψω, να συνθέσω, να δημιουργήσω, να κάνω γυμναστική, να κάνω πράγματα για να εκτονώσω αυτή την τεράστια ενέργεια όμως πάντοτε δημιουργικά. Τότε συμβαίνουν και τα καλύτερα. Όταν περάσει αυτή η συναισθηματική φάση και μείνει το έργο που έκανα ή έστω άρχισα, δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι εγώ μπόρεσα να το συλλάβω, να το κάνω. Τι περίεργο κι ενδιαφέρον... Αυτό ονομάζουν έμπνευση. Αλλά τι είναι όλα αυτά που καταλλήγουν στην έμπνευση? Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε, πολλά ακόμη να πάθουμε, πολλά ακόμη να μάθουμε. Αντί να μιζεριάζουμε για μικρότητες, για ανούσια κι ασήμαντα πράγματα, που η κοινωνία συχνά μας έχει πείσει οτι είναι σημαντικά, ας αφοσιωθούμε στην ανθρωπότητα, στην αληθινή ουσία της ζωής μας, κι ας την ζήσουμε επιτέλους, δεν αρκεί απλώς να υπάρχουμε. Ο χρόνος μας ώς άτομα είναι περιορισμένος, ας τον χρησιμοποιήσουμε σοφά και σωστά για να γίνουμε αιώνια άνθρωποι, έχοντας προσφέρει κάτι στην ανθρωπότητα. Το συναίσθημα, είναι το μαγικό υλικό της δημιουργίας.
Καλό μήνα :)