Είμαστε ότι σκεφτόμαστε
Θεοδωρής Τσιαμίτας
Θα μπορούσε κάποιος γεμάτος όσο εγώ να αδειάσει ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες? Δεν εννοώ φυσικά απο λίπος ή μυική μάζα μα απο σκέψεις, συνείδηση, συναισθήματα. Κι όμως ο Αύγουστος ειδικά σίγουρα ήταν ένας μήνας που με ταρακούνησε λίγο διότι με έβγαλε "εκτός". Το οτι βρήκα καινούρια δουλειά και βέβαια έχει παίξει σημαντικό ρόλο σ'αυτή την αλλαγή. Δεν την περίμενα απλά τόσο μεγάλη. Η καθημερινότητα άλλαξε και πάντοτε όταν συμβαίνει αυτό θέλει έναν χρόνο προσαρμογής. Καινούριες γνωριμίες, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο μα όλες ενδιαφέρουσες νομίζω. Φλέρτ με ανθρώπους του αντίθετου φύλλου ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο, έτσι για ένα διάστημα ενός περίπου μηνός όλα αυτά γέμισαν τον χρόνο μου αλλά σαν να με άδειασαν απο ουσία. Έμπνευση ούτε γι'αστείο. Η δημιουργικότητά μου έπεσε στο μηδέν. Δεν έγραψα τίποτα, δεν συνέθεσα τίποτα, δεν σκέφτηκα τίποτα, δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό. Ήταν ένας έντονος μήνας αλλά που δεν άφησε τίποτα πίσω του. Όλα όσα έγιναν-ή τα περισσότερα τουλάχιστον-απλώς πέρασαν χωρίς να αφήσουν στίγματα για το μέλλον, οπότε δεν έχουν σημασία και απ'το παρόν περάσαν στο παρελθόν για να μείνουν εκεί και μάλλον να ξεχαστούν με το πέρασμα του χρόνου. Κι όσο αυτός περνούσε ένιωθα πιο αμήχανα όσο έβλεπα οτι δεν συμβαίνει ή δεν κάνω κάτι πραγματικά αξιόλογο με αποτέλεσμα να πέφτει η αυτοεκτίμησή μου στα πατώματα. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο διότι μετά συνειδητοποίησα οτι πολλές φορές έκανα -η παραλίγο να έκανα- κουταμάρες που μόνο σκοπό είχαν να την ανεβάσουν. Αλλά όταν ο σκοπός σου είναι να κερδίσεις κάποιον/κάποια/κάποιες μόνο και μόνο για αυτοεπιβεβαίωσή σου... είναι κρίμα! Και ανώριμο... Οπότε κάθησα και σκέφτηκα και συνειδητοποίησα το τι κάνω και αφού πλάκωσα στις μπουνιές (νοητικά) τον εαυτό μου, συνήλθα. Οπότε βάζω ένα τέρμα σ'αυτό το ανόητο πλάσμα που έζησε τον τελευταίο μήνα και επιστρέφω δριμύτερος και πιο γεμάτος απο ποτέ. Ζητώ συγγνώμη απ'αυτές/ούς που ίσως και να 'πρεπε. Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω τι συνέβαινε και γιατί. Γι'αυτό τον τελευταίο αυτό μήνα δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου, διότι ήμουν ο ανάλογος των σκέψεών μου, οι οποίες δεν ήταν και μεγάλου "επιπέδου". Πάντοτε είμαστε αποτέλεσμα των σκέψεών μας. Πάντοτε είμαστε υπεύθυνοι. Γι'αυτό και είμαστε ότι σκεφτόμαστε.
Θεοδωρής Τσιαμίτας
Θα μπορούσε κάποιος γεμάτος όσο εγώ να αδειάσει ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες? Δεν εννοώ φυσικά απο λίπος ή μυική μάζα μα απο σκέψεις, συνείδηση, συναισθήματα. Κι όμως ο Αύγουστος ειδικά σίγουρα ήταν ένας μήνας που με ταρακούνησε λίγο διότι με έβγαλε "εκτός". Το οτι βρήκα καινούρια δουλειά και βέβαια έχει παίξει σημαντικό ρόλο σ'αυτή την αλλαγή. Δεν την περίμενα απλά τόσο μεγάλη. Η καθημερινότητα άλλαξε και πάντοτε όταν συμβαίνει αυτό θέλει έναν χρόνο προσαρμογής. Καινούριες γνωριμίες, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο μα όλες ενδιαφέρουσες νομίζω. Φλέρτ με ανθρώπους του αντίθετου φύλλου ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο, έτσι για ένα διάστημα ενός περίπου μηνός όλα αυτά γέμισαν τον χρόνο μου αλλά σαν να με άδειασαν απο ουσία. Έμπνευση ούτε γι'αστείο. Η δημιουργικότητά μου έπεσε στο μηδέν. Δεν έγραψα τίποτα, δεν συνέθεσα τίποτα, δεν σκέφτηκα τίποτα, δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό. Ήταν ένας έντονος μήνας αλλά που δεν άφησε τίποτα πίσω του. Όλα όσα έγιναν-ή τα περισσότερα τουλάχιστον-απλώς πέρασαν χωρίς να αφήσουν στίγματα για το μέλλον, οπότε δεν έχουν σημασία και απ'το παρόν περάσαν στο παρελθόν για να μείνουν εκεί και μάλλον να ξεχαστούν με το πέρασμα του χρόνου. Κι όσο αυτός περνούσε ένιωθα πιο αμήχανα όσο έβλεπα οτι δεν συμβαίνει ή δεν κάνω κάτι πραγματικά αξιόλογο με αποτέλεσμα να πέφτει η αυτοεκτίμησή μου στα πατώματα. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο διότι μετά συνειδητοποίησα οτι πολλές φορές έκανα -η παραλίγο να έκανα- κουταμάρες που μόνο σκοπό είχαν να την ανεβάσουν. Αλλά όταν ο σκοπός σου είναι να κερδίσεις κάποιον/κάποια/κάποιες μόνο και μόνο για αυτοεπιβεβαίωσή σου... είναι κρίμα! Και ανώριμο... Οπότε κάθησα και σκέφτηκα και συνειδητοποίησα το τι κάνω και αφού πλάκωσα στις μπουνιές (νοητικά) τον εαυτό μου, συνήλθα. Οπότε βάζω ένα τέρμα σ'αυτό το ανόητο πλάσμα που έζησε τον τελευταίο μήνα και επιστρέφω δριμύτερος και πιο γεμάτος απο ποτέ. Ζητώ συγγνώμη απ'αυτές/ούς που ίσως και να 'πρεπε. Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω τι συνέβαινε και γιατί. Γι'αυτό τον τελευταίο αυτό μήνα δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου, διότι ήμουν ο ανάλογος των σκέψεών μου, οι οποίες δεν ήταν και μεγάλου "επιπέδου". Πάντοτε είμαστε αποτέλεσμα των σκέψεών μας. Πάντοτε είμαστε υπεύθυνοι. Γι'αυτό και είμαστε ότι σκεφτόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου