Πολλοί στον χώρο.

Πολλοί στον χώρο
μα στέκεις μόνος
κινείσαι μόνο
μέσ' στον χρόνο
για να ενώνεις
τους ανθρώπους
που δεν γεννήθηκαν
και δεν πέθαναν
ταυτοχρόνως
ή ταυτοχώρως
μα χάρη σε σένα
μπορούν να είναι μαζί.

Σε είδα και πάλι.

Σε είδα και πάλι
κι ένιωσα ξανά
πιο έντονα
πως σ'αγαπώ
και μονίμως
σε ερωτεύομαι
συνεχώς και συνέχεια
και είναι τέλειο
ενώ δεν είναι πλήρες
κι εσύ μη περιμένεις
ποτέ να σου το πώ
με άλλο τρόπο
διότι ξέρεις
πως ο έρωτας είναι
που μας ανάγκασε
να γίνουμε καλλιτέχνες
διότι δίχως τέχνη
είναι μόνο λέξεις
χωρίς συναίσθημα
και πώς να τον εκφράσεις.

Δεν σε έβλεπα.

Δεν σε έβλεπα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν σε έβλεπα

γύρω μου Δάσκαλε

με τα μάτια

που βλέπουν μονάχα

μέσα στον χώρο

μέχρι που άνοιξα

αυτά της νόησης

κι επιτέλους σε είδα

μέσα στον χρόνο

δίπλα και κοντά μου

κι ένιωσα περισσότερο

την ανθρωπιά

και την αξία

του έργου σου

ως μαθητής σου.

Αν τα πουλιά μιλούσαν.

Αν τα πουλιά μιλούσαν

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Αν τα πουλιά μιλούσαν θα σου έλεγαν πως προτιμούν να ζήσουν την ελευθερία του ουρανού παρά την ασφάλεια του κλουβιού. Βέβαια δεν θα παίρναμε την ίδια απάντηση απο ένα πουλί που γεννήθηκε και ζεί μέσα σ'ένα κλουβί. Οι άνθρωποι συχνά ψάχνουμε την ασφάλεια δίχως να σκεφτόμαστε πως ψάχνουμε μια φυλακή. Χτίζουμε τοίχους, μεγάλους, ψηλούς και βολευόμαστε μέσα. Κι όταν εμφανίζεται κάποιος να μας πεί την αλήθεια, πως είμαστε σκλάβοι και ούτε που το έχουμε καταλάβει, γινόμαστε εχθροί του, και καμιά φορά με ευχαρίστηση θα τον σκοτώναμε. Κι αυτός το γνωρίζει απο πριν, παρ'όλα αυτά επιμένει. Θα τον πούμε κουτό, θα τον πούμε τρελό, λίγοι θα έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε πως ήταν πιο άνθρωπος απο εμάς, διότι μετά πώς θα συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για το πώς του φερθήκαμε. Θα πούμε κι οτι αυτός δεν υπολόγιζε την ζωή του, δεν τον ένοιαζε ο εαυτός του οπότε δεν τον ενδιέφερε τίποτα. Δεν θα καταλάβουμε πως γι'αυτόν ήμασταν κι εμείς κομμάτια του εαυτού του. Αν κάθε δέντρο έβλεπε μόνο τον κορμό και τα κλαδιά του ώς εαυτό του δεν θα υπήρχε δάσος, κι ούτε το ίδιο το δέντρο στο τέλος.
Περιορίζουμε την αλήθεια που αντιλαμβανόμαστε, θέλουμε να την κάνουμε "αλήθεια μας", και χτίζουμε νοητικούς τοίχους γύρω της, καμιά φορά ξεχνάμε να βάλουμε ακόμη και πόρτα. Κι όταν μια "άλλη αλήθεια" εμφανιστεί εκτός δωματίου και αναιρεί την εντός, δεν φεύγουμε εύκολα από το δωμάτιο που χτίσαμε. Σ'αυτή την παγίδα μπορεί να πέσουν κι οι πιο τολμηροί εξερευνητές, που ψάχνουν μέχρι να βρούν κάτι και μόλις το βρίσκουν προσκολλώνται και τελικώς βολεύονται εκεί, λησμονώντας πως αρχικός τους σκοπός ήταν η αλήθεια, όχι η βόλεψη, κι η αλήθεια είναι ένα ατελείωτο ταξίδι. Το ανοιχτό μυαλό οφείλει να παραμένει πάντοτε έτσι γιατί είναι το πανί του καραβιού στους κόσμους της νοόσφαιρας. Δίχως αυτό, μένουμε κάποτε στάσιμοι.
Κάθε φορά λοιπόν που έχουμε μια εντύπωση για μια «αλήθεια» ας την κάνουμε λιμάνι κι όχι οχυρό. Αντί για τοίχους ας φτιάχνουμε δρόμους και γέφυρες για να μπορούμε να την μοιραστούμε και με τους άλλους που επιδεικτικά αγνοούμε συνήθως και να δούμε αν συμπίπτει και με την δική τους εντύπωση για την αλήθεια. Τι νόημα έχει να μένει ο καθένας στην δική του άποψη, να την κρατά για τον εαυτό του και να έχει την εντύπωση πως είναι και η ορθή? Τότε ζεί ο καθείς στον κόσμο του, κι εκεί μέσα ονειρεύεται ότι θέλει, όπως του προτείνει άλλωστε να κάνει η κοινωνία. Οι άνθρωποι όμως οφείλουν να 'ναι ξύπνιοι κι όχι να κοιμούνται. Ας χτίζουμε λοιπόν νοητικούς δρόμους και γέφυρες, όχι άλλους τοίχους, όχι άλλες φυλακές. Αντί για ασφάλεια ας ψάχνουμε την ελευθερία.

Μια ωραία συνάντηση.

-Συνάντησα σήμερα τον Οδυσσέα καθώς γυρνούσα σπίτι. Χάρηκα πολύ που τον είδα!
-Ποιόν Οδυσσέα?
-Τον Σταυρίδη.
-Δεν τον ξέρω.
-Θαυμάσιος άνθρωπος!
-Ποιός είναι?
-Εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε και μου μίλησε πριν 15 χρόνια ενώ έκλαιγα καθησμένη στο παγκάκι έξω απο την εκκλησία.
-Τότε, που είχατε χωρίσει με τον μπαμπά.
-Ήμουν χάλια, δεν βρέθηκα ποτέ χειρότερα ψυχολογικά.
-Γιατρός δεν ήταν?
-Συνάνθρωπος πρώτα απ'όλα, μετά ψυχολόγος.
-Σωστά, ήταν αυτός που σε βοήθησε και μετέπειτα δίχως να ζητήσει ποτέ χρήματα.
-Κανένα αντάλλαγμα, μόνο προσφορά.
-Αυτός μετά δεν ήταν που διαμεσολάβησε για να βρείς την πρώτη δουλειά σου?
-Αυτός πλήρωνε και το ενοίκιό μας πριν πιάσω δουλειά για αρκετούς μήνες.
-Και δεν είναι άνθρωπος που έχει και καμιά περιουσία.
-Ή ανθρωπιά του ήταν όλη κι όλη.
-Δεν είναι και λίγη.
-Είναι τεράστια.
-Πραγματικά είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Πώς δεν θυμόμουν το όνομά του?
-Θυμόσουν όμως το έργο του, κι αυτό είναι αρκετό.
-Σωστά, αυτό είναι που τον προσδιορίζει.
-Ένα όνομα δεν λέει τίποτα.
-Το έργο είναι που διαμορφώνει το όν.
-Εμείς, ποιοί είμαστε?

Όταν φτάσεις σε σημείο να μισείς τον βάρβαρο.

Όταν φτάσεις σε σημείο να μισείς τον βάρβαρο, έχεις γίνει ήδη βάρβαρος. Συνεπώς είναι μια νίκη για την βαρβαρότητα. Γι'αυτό το φρόνιμο είναι να στέκεσαι δίκαιος απέναντί της. Όσοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν αθώοι, οφείλουν να πεθαίνουν δίκαιοι.
Δεν ξεχνούμε τις γενοκτονίες που διεπράχθησαν, όχι επειδή μισούμε, αλλά επειδή είναι το πρέπον να φέρουμε την δικαιοσύνη για όσους αθώους γενοκτονήθηκαν. Διότι εμείς είμαστε οι μόνοι πλέον που μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτούς, μα και για τους επόμενους.
Γι'αυτό πηγαίνουμε με την μνήμη, ενάντια στην λήθη, αναγνωρίζουμε σε πρώτη φάση, και ποινικοποιούμε σε δεύτερη, την άρνηση ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως μια γενοκτονία.