Αν τα πουλιά μιλούσαν.

Αν τα πουλιά μιλούσαν

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Αν τα πουλιά μιλούσαν θα σου έλεγαν πως προτιμούν να ζήσουν την ελευθερία του ουρανού παρά την ασφάλεια του κλουβιού. Βέβαια δεν θα παίρναμε την ίδια απάντηση απο ένα πουλί που γεννήθηκε και ζεί μέσα σ'ένα κλουβί. Οι άνθρωποι συχνά ψάχνουμε την ασφάλεια δίχως να σκεφτόμαστε πως ψάχνουμε μια φυλακή. Χτίζουμε τοίχους, μεγάλους, ψηλούς και βολευόμαστε μέσα. Κι όταν εμφανίζεται κάποιος να μας πεί την αλήθεια, πως είμαστε σκλάβοι και ούτε που το έχουμε καταλάβει, γινόμαστε εχθροί του, και καμιά φορά με ευχαρίστηση θα τον σκοτώναμε. Κι αυτός το γνωρίζει απο πριν, παρ'όλα αυτά επιμένει. Θα τον πούμε κουτό, θα τον πούμε τρελό, λίγοι θα έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε πως ήταν πιο άνθρωπος απο εμάς, διότι μετά πώς θα συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για το πώς του φερθήκαμε. Θα πούμε κι οτι αυτός δεν υπολόγιζε την ζωή του, δεν τον ένοιαζε ο εαυτός του οπότε δεν τον ενδιέφερε τίποτα. Δεν θα καταλάβουμε πως γι'αυτόν ήμασταν κι εμείς κομμάτια του εαυτού του. Αν κάθε δέντρο έβλεπε μόνο τον κορμό και τα κλαδιά του ώς εαυτό του δεν θα υπήρχε δάσος, κι ούτε το ίδιο το δέντρο στο τέλος.
Περιορίζουμε την αλήθεια που αντιλαμβανόμαστε, θέλουμε να την κάνουμε "αλήθεια μας", και χτίζουμε νοητικούς τοίχους γύρω της, καμιά φορά ξεχνάμε να βάλουμε ακόμη και πόρτα. Κι όταν μια "άλλη αλήθεια" εμφανιστεί εκτός δωματίου και αναιρεί την εντός, δεν φεύγουμε εύκολα από το δωμάτιο που χτίσαμε. Σ'αυτή την παγίδα μπορεί να πέσουν κι οι πιο τολμηροί εξερευνητές, που ψάχνουν μέχρι να βρούν κάτι και μόλις το βρίσκουν προσκολλώνται και τελικώς βολεύονται εκεί, λησμονώντας πως αρχικός τους σκοπός ήταν η αλήθεια, όχι η βόλεψη, κι η αλήθεια είναι ένα ατελείωτο ταξίδι. Το ανοιχτό μυαλό οφείλει να παραμένει πάντοτε έτσι γιατί είναι το πανί του καραβιού στους κόσμους της νοόσφαιρας. Δίχως αυτό, μένουμε κάποτε στάσιμοι.
Κάθε φορά λοιπόν που έχουμε μια εντύπωση για μια «αλήθεια» ας την κάνουμε λιμάνι κι όχι οχυρό. Αντί για τοίχους ας φτιάχνουμε δρόμους και γέφυρες για να μπορούμε να την μοιραστούμε και με τους άλλους που επιδεικτικά αγνοούμε συνήθως και να δούμε αν συμπίπτει και με την δική τους εντύπωση για την αλήθεια. Τι νόημα έχει να μένει ο καθένας στην δική του άποψη, να την κρατά για τον εαυτό του και να έχει την εντύπωση πως είναι και η ορθή? Τότε ζεί ο καθείς στον κόσμο του, κι εκεί μέσα ονειρεύεται ότι θέλει, όπως του προτείνει άλλωστε να κάνει η κοινωνία. Οι άνθρωποι όμως οφείλουν να 'ναι ξύπνιοι κι όχι να κοιμούνται. Ας χτίζουμε λοιπόν νοητικούς δρόμους και γέφυρες, όχι άλλους τοίχους, όχι άλλες φυλακές. Αντί για ασφάλεια ας ψάχνουμε την ελευθερία.