Μια ωραία συνάντηση.

-Συνάντησα σήμερα τον Οδυσσέα καθώς γυρνούσα σπίτι. Χάρηκα πολύ που τον είδα!
-Ποιόν Οδυσσέα?
-Τον Σταυρίδη.
-Δεν τον ξέρω.
-Θαυμάσιος άνθρωπος!
-Ποιός είναι?
-Εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε και μου μίλησε πριν 15 χρόνια ενώ έκλαιγα καθησμένη στο παγκάκι έξω απο την εκκλησία.
-Τότε, που είχατε χωρίσει με τον μπαμπά.
-Ήμουν χάλια, δεν βρέθηκα ποτέ χειρότερα ψυχολογικά.
-Γιατρός δεν ήταν?
-Συνάνθρωπος πρώτα απ'όλα, μετά ψυχολόγος.
-Σωστά, ήταν αυτός που σε βοήθησε και μετέπειτα δίχως να ζητήσει ποτέ χρήματα.
-Κανένα αντάλλαγμα, μόνο προσφορά.
-Αυτός μετά δεν ήταν που διαμεσολάβησε για να βρείς την πρώτη δουλειά σου?
-Αυτός πλήρωνε και το ενοίκιό μας πριν πιάσω δουλειά για αρκετούς μήνες.
-Και δεν είναι άνθρωπος που έχει και καμιά περιουσία.
-Ή ανθρωπιά του ήταν όλη κι όλη.
-Δεν είναι και λίγη.
-Είναι τεράστια.
-Πραγματικά είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Πώς δεν θυμόμουν το όνομά του?
-Θυμόσουν όμως το έργο του, κι αυτό είναι αρκετό.
-Σωστά, αυτό είναι που τον προσδιορίζει.
-Ένα όνομα δεν λέει τίποτα.
-Το έργο είναι που διαμορφώνει το όν.
-Εμείς, ποιοί είμαστε?