Προσδοκίες.

Βράδυ γνώριμο απόψε. Σαν αυτά που έρχονται μία στο τόσο. Στα ηχεία μου τραγούδια με μουσική και στίχο έντονα συναισθηματικό, ίσως μελαγχολικό μα ποτέ κλαψιάρικο, που μετατρέπει την μελαγχολία σε παράπονο και θυμό και όμοιας φύσεως δυνατά συναισθήματα. Συναισθήματα για τα οποία δεν ξέρω ποτέ το πότε. Πότε δημιουργήθηκαν; Πώς; Πώς μου ξέφυγαν; Πώς μου ξέφυγαν πάλι και κατέλαβαν χώρο στο μυαλό μου; Είναι αργά τώρα. Δεν μπορώ να τα σβήσω. Είναι χειρότερο ακόμα. Δεν θέλω να τα σβήσω. Δεν είναι ευχάριστη αίσθηση. Αλλά είναι ευχάριστο. Νιώθω. Αισθάνομαι. Δεν είμαι αναίσθητος. Άδικα μου το λέγανε μερικοί. Το'ξερα. Μα πάντα είναι θετική μια επιβεβαίωση. Ξέρω πάντως για ποιόν δημιουργήθηκαν. Μάλλον, για ποιά. Το ερώτημα είναι, γιατί; Γιατί οι προσδοκίες; Τι χρειάζονται αυτές; Γεμίζουν φοβίες τον νου. Ανασφάλεια. Σε κάνουν έρμαιό τους. Δεν έχουν μεγαλοσύνη. Τι τις χρειάζομαι; Τι μου προσφέρουν; Τι προσφέρουν σε οποιονδήποτε; Μαλακίες. Δεν είναι δικές μου. Είναι του εγωισμού. Αυτός έχει προσδοκίες, φιλοδοξίες. Αυτός σε γαμάει αν δε του τις ικανοποιήσεις. Κι αν μπεις στην διαδικασία έχεις ήδη χάσει εξ'αρχής, αφού δε χορταίνει, δεν ικανοποιείται. Είναι πρόσχημα απλώς για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά όταν όλα πια θα τα κάνεις εξ'αιτίας του. Ας πάει να γαμηθεί. Γουστάρω που τον τσούζει τώρα. Γουστάρω που γκρεμίζονται οι προσδοκίες του. Γουστάρω! Είμαι Άνθρωπος! Όχι πια άτομο!