Ο άτομος και το βουνό

Ο άτομος και το βουνό

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Ο άτομος επέρναγε δίπλα απο το βουνό.
Εξάφνου και σε μια στιγμή επάρκαρε στο πλάι,
άφησε εκεί στην άκρια αμάξι και γυναίκα
και πήρε τον ανήφορο να πάει να ουρήσει.
Ξένο μάτι μη τονε δει, ανέβηκε σε λόφο.
Καθώς ουρούσε αγνάντευε και του άρεσε η θέα.
Μα σκέφτηκε στην κορυφή πόσο πιό ωραία θα'ναι.
Πόση ομορφιά είναι ικανός να δει όποιος σκαρφαλώσει!
Το πάθος τον κυρίευσε από τούτη την ιδέα,
αλλά επειδή του φάνηκε βουνό να το ανέβει,
το πολυμήχανο μυαλό του έψαχνε άλλη λύση.
-"Κορφή" της απευθύνθηκε "έρωτα έχω για σένα,
μα δεν μπορώ να σ'ανεβώ κατέβα εσύ λιγάκι".
-"Μα το ζητούμενο καλέ μου είναι να μεγαλώνεις,
όχι οι άλλοι να μικρύνουν επειδή δε σκαρφαλώνεις.
Αλλιώς δε θα υπήρχανε βουνά μα μόνο λόφοι
κι αφού μικραίνανε κι αυτοί, μονάχα πεδιάδες".
-"Διόλου σου καίγεται καρφί αυτό αν το αντέχω;
Τις πεδιάδες τις μπορώ κι ανέμελος θα τρέχω".
Τότε η κορφή προσπάθησε η δόλια να κατέβει
μα βράχοι κατολίσθησαν και τον καταπλακώσαν.

Για τον Νίκο που θέλει τα πάντα στα μέτρα του.