Η αποχή ως πράξη εναντίον της Δημοκρατίας

Η Αποχή ως Πράξη Εναντίον της Δημοκρατίας

Θεοδωρής Τσιαμίτας

     Αν θέσουμε ως ερώτηση ποιός είναι ο λόγος ώστε να απέχει κανείς απο τις εκλογές, είναι σίγουρο πως θα λάβουμε διάφορες απαντήσεις, κι αυτό είναι ήδη ενδεικτικό της έλλειψης ορθολογικής σκέψης πίσω απο τα επιχειρήματα υπέρ της αποχής.

     Αν όμως ξεκινήσουμε ανάποδα απο το σύνηθες και αναρωτηθούμε ορθολογικά ποιός έχει αντικειμενικό λόγο να ενοχλείται όταν κάποιος ψηφίζει; 

     Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι οι συμπολίτες του που ενοχλούνται; Δεν υπάρχει λόγος. 

     Είναι οι πολιτικοί; Αντιθέτως. 

     Είναι μήπως τα κόμματα; Απεναντίας. 

     Τότε, ποιός μπορεί να έχει έναν αντικειμενικό λόγο για να ενοχλείται όταν κάποιος ψηφίζει; 

     Εξετάζοντας αυτή την ερώτηση, είναι μάλλον αναπόφευκτο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως, εξ' ορισμού, μόνο αυτός που ανήκει στην κατηγορία όσων είναι εναντίον της δημοκρατίας. 

     Διότι μόνο κάποιος που είναι του απολυταρχισμού και οραματίζεται πραξικοπήματα και δικτατορίες έχει αντικειμενικό λόγο να ενοχλείται κάθε φορά που κάποιος ψηφίζει. Γιατί η ψήφος είναι η πράξη που ενεργοποιεί την δημοκρατία. Συνεπώς, η ψήφος είναι το αναγκαίο ελάχιστο γεγονός ώστε η τελευταία να υπάρχει.

     Επί της ουσίας, η δημοκρατία είναι μια ερώτηση, η οποία θεμελιώνεται πάνω στην απάντηση του καθένα. Είναι η ερώτηση για το πώς θέλουμε να κυβερνηθεί ο τόπος μας. Και η ψήφος μας είναι η απάντηση.

     Αυτός που δεν ψηφίζει απλώς δεν απαντά. Για οποιονδήποτε λόγο κι αν το έχει κάνει, δεν έχει καμία σημασία πρακτικά, διότι μόνο αυτός θα τον γνωρίζει. Το μόνο που προσμετρήθηκε είναι πως όταν ρωτήθηκε, δεν απάντησε. Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα παραμείνει, εφόσον δεν προβλέπεται διαδικασία εξέτασης των λόγων όσων δεν ψήφισαν, πόσο μάλλον πιθανής αξιοποίησής τους.

     Συνεπώς, όταν κανείς απέχει από την ψηφοφορία, απέχει από την δημοκρατία. Κι αφού όπως είπαμε αυτός που δεν ψηφίζει είναι αυτός που δεν απαντά, όταν αυτοί που δεν απαντούν είναι αρκετοί, τότε επιτρέπουν ακόμη και σε ακραίες μειοψηφίες να έρθουν στην εξουσία, εφόσον όσο μικρότερη είναι η μάζα των ψηφοφόρων, τόσο το ευκολότερο να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα ποσοστά και να πάρουν την εξουσία. 

     Κι έτσι, καταντήσαμε στην Ελλάδα με ένα κόμμα ακραίων ιδεολόγων που παραδοσιακά αντιπροσώπευε το 3-4% του πληθυσμού, να είναι κυβέρνηση της Ελλάδος και να συντελεί την μεγαλύτερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού - την αυτόβουλη, οικειοθελή παραχώρηση ενός τεράστιου μέρος της ιστορίας και ταυτότητάς του, της Μακεδονίας. 

     Μπορείς να πεις ότι θέλεις για να εξηγήσεις γιατί απείχες. Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν απείχε κανείς τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. 

     Γι αυτό είναι πρέπον ο καθένας να το σκεφτεί πολύ καλά για τις επόμενες εκλογές. Διότι και η ψευτοσυμφωνία των Πρεσπών ακυρώνεται, ειδικά τώρα που ακόμη δεν έχει μπει σε ισχύ λόγο της μη ολοκλήρωσης της διαδικασίας ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. 

     Κι αν δεν υπάρχει κανένας υποψήφιος να σε εκφράζει επαρκώς - που είναι το πιθανότερο και λογικότερο - τότε παλεύεις για να φέρεις τους υποψηφίους όσο πιο κοντά στις θέσεις σου. Αυτό είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από την παθητική αναμονή, μέχρι, ως δια μαγείας, να εμφανιστεί ο πρίγκιπας του παραμυθιού επάνω στο ολόλευκό του άλογο, για να τον ψηφίσεις. 

     Μόνο μέσω της ενεργής συμμετοχής και πίεσης λειτουργεί ορθολογικά η δημοκρατία.

     ΥΓ   
     Τα πολιτικά συστήματα στα οποία ο λαός δεν ψηφίζει έχουν ονόματα. Λέγονται δικτατορίες, μοναρχίες, ολιγαρχίες, τυραννίες, καθεστώτα.