Η πραγματικότητα του άνδρα μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης.

Πριν διαβάσετε τα παρακάτω ας έχετε στο νού σας πως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο πιθανώς να σας ξενήσουν και να συγκρουστούν νοητικά με τις απόψεις σας που γαλουχήθηκαν απο την κοινωνία που σας ενσωμάτωνε στους κόλπους της ενώ ήσασταν ακόμα μικροί, διότι θα ακουστούν κάπως ριζοσπαστικά, συνεπώς να είσαστε προετοιμασμένοι. Οι γυναίκες δείτε το αρχικά σαν μια νοητική πρόκληση που θα τεστάρει τις αντοχές σας. Είναι φυσιολογικό σε πρώτη φάση να υπάρξουν κι αντιδράσεις κυρίως απο αναγνώστες του ωραίου φύλου. Δεν πειράζει, ξέρουμε πως η αντίδραση είναι αποτέλεσμα μιας δράσης, συνεπώς είναι αναμενόμενη και προβλέψιμη. Το θέμα είναι να δείξετε τις κατάλληλες αντοχές ώστε να ενσωματώσετε στο νου σας τις πληροφορίες που θα επιτρέψουν στην συνέχεια κατόπιν ορθολογικής σκέψης να προκύψουν καινούριες ερμηνίες πάνω στην νέα πραγματικότητα αφού γίνουν αντιληπτές και αναλυθούν καλύτερα κι εκ νέου οι ανάγκες και συμπεριφορές του ανδρικού φύλου. Στόχος είναι να φέρουμε τις γυναίκες πιο κοντά στην ανδρική πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό την καλύτερη κατανόηση απο μέρους τους η οποία θα επιτρέψει και την σωστότερη ένωση μεταξύ των 2 φύλων σε μια σχέση. Και η νοητική ένωση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να επιτευχθεί. Και γι'αυτό δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας πείσω εγώ. Για τα υπόλοιπα θα το επιχειρήσω. Βλέπετε είμαι ειλικρινής. Ξεκινάμε λοιπόν.

Δεν είναι υπερβολή, η ανάγκη για σέξ είναι όπως η ανάγκη του φαγητού για τους άνδρες. Τόσο σημαντική. Γι'αυτό και μπορούνε τόσο εύκολα να κάνουνε σέξ ακόμη κι αν δεν νιώθουνε συναισθήματα γι'αυτήν που μαζί της το κάνουνε. Είχατε ποτέ συναισθήματα για το φαγητό που τρώτε? Τρώτε λόγω ανάγκης, όχι επιλογής ούτε ψυχαγωγίας (πάντα υπάρχουν κι εξαιρέσεις). Έτσι κάνει σεξ κι ένας άνδρας. Αν δεν το ξέρατε ίσως να νιώθετε σαν να πέφτετε απ'τα σύννεφα. Μα απο την άλλη γιατί να ανεβείτε εκεί εξ'αρχής? Η αλήθεια δεν είναι σκληρή, αλλά απλή: Όπως έχουμε ανάγκη να φάμε κι αν δεν το κάνουμε πονάει το στομάχι μας, για τους άνδρες ισχύει πως έχουνε ανάγκη να κάνουνε σέξ κι όταν δεν την ικανοποιούν πονάει το αντίστοιχο όργανο. Έτσι τους έχει κάνει η μητέρα φύση. Όταν ένας άνδρας ερεθιστεί σεξουαλικώς απο μια γυναίκα, έχει ήδη την ανάγκη και το φυσιολογικό και υγειές είναι να την ικανοποιήσει, όπως κάνουμε οι άνθρωποι με όλες μας τις ανάγκες. Έρευνες έχουν μελετήσει κι αποδείξει πως οι σεξουαλικά ενεργοί άνδρες σκέφτονται το σέξ συχνότερα απ'οτιδήποτε άλλο καθημερινά. Πιστεύετε πως αυτό συμβαίνει απο επιλογή? Τέτοια δείγματα φανερώνουν την πραγματικότητα, κι αυτή οφείλεται στον τρόπο που λειτουργεί ο οργανισμός τους. Οι άνδρες είναι προγραμματισμένοι να ερεθίζονται με σκοπό να τους δημιουργηθεί αυτή η έντονη ανάγκη να αναπαραχθούν ώστε να διασφαλίσουν την συνέχιση του είδους, όπως γίνεται με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη. Έχετε αναρωτηθεί γιατί συχνά ονομάζουν τους άντρες μεταφορικά και κυνηγούς? Ας κάνουμε την ερώτηση ακόμη πιο ύπουλη: Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι περισσότερες γυναίκες δηλώνουν πως θέλουν ο άνδρας να είναι κυνηγός? Απο που προέρχεται αυτό το ένστικτο, αυτή η επιθυμία? Αν το σκεφτείτε θα βρείτε απαντήσεις και θα βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα τα οποία θα δείτε οτι θα συμπίπτουν με όσα αναφέρονται στο κείμενο. Όπως για να βρεί φαγητό είναι ανάγκη ένα ζώο να κυνηγήσει ώστε να επιβιώσει το ίδιο, έτσι και για να κάνει σέξ είναι ανάγκη το αρσενικό να κυνηγήσει τις θηλυκές. Αυτό είναι το φυσιολογικό, δηλαδή το κανονικό απο την φύση. Μπορείτε να το δείτε στα λιοντάρια, τις μαϊμούδες, τα ζαρκάδια, τα σκυλιά, τις γάτες και τα περισσότερα ζώα που ζουν σε ομάδες και αγέλες. Αναρωτηθήκατε γιατί τα αρσενικά κάνουν σέξ με πολλές θηλυκές? Επειδή είναι πιο μάγκες? Ή μήπως επειδή το έχουν μεγαλύτερη, εντονότερη ως ανάγκη?
Καταλαβαίνουμε λοιπόν με αυτό το σκεπτικό πως το σέξ για τον άνδρα δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι πολυτέλεια, είναι πρώτη ανάγκη και κατά πολύ εντονότερη απο την αντίστοιχη της γυναίκας. Πάντοτε υπάρχουν οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του αρσενικού ανθρώπου ως ζώο.
Όμως εκτός απο ζώα που έχουν βασικές ανάγκες τι είναι αυτό που μας φέρνει στην κορυφή της πλάσης κάνοντάς μας να διαφέρουμε απο τα υπόλοιπα ως άνθρωποι? Δεν είναι η νοημοσύνη? Απο αυτή δεν προέρχονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις? Φαντάζομαι συμφωνούμε οπότε τώρα αξίζει να αναρωτηθούμε: Γιατί οι γυναίκες όταν έχετε έναν άνδρα ερωτευμένο μαζί σας που σας αγαπάει ειλικρινά και έχετε μαζί του μια όμορφη σχέση ενώτερου επιπέδου απο αυτή του ζώου, η οποία σας γεμίζει, υπάρχει λόγος να ζηλέψετε αν είχε κάποτε την ανάγκη να πάει με κάποια άλλη, καθαρά σαρκικά, εφόσον όσα ένιωθε για σας ήταν πολύ ανώτερα? Δεν θα μπορούσατε φυσικά να επινοήσετε πως προτίμησε το άλλο απο το δικό σας, διότι με εσάς ήταν πριν απ'αυτό και με εσάς θα έμενε και μετά. Εκείνο ήταν απλά μερικές στιγμές και τίποτε περισσότερο. Οπότε σε πιο πλαίσιο υπάρχει πρόβλημα?
Κι επειδή ανέφερα πιο πριν για την ανάγκη του φαγητού-όχι τυχαία-θα φέρω άλλο ένα παράδειγμα για να γίνει πιο αντιληπτή η πραγματικότητα και για το γυναικείο φύλο: Έστω οτι είναι το αγαπημένο σου φαγητό το παστίτσιο. Όποτε είσαι σπίτι και κάνεις να φάς, φτιάχνεις παστίτσιο. Σου αρέσει, η γεύση, η μυρωδιά, η υφή του, το θεωρείς θρεπτικό για τον οργανισμό σου, γι'αυτό και το προτιμάς απο τα άλλα. Κάποτε όμως φεύγεις για ένα χρονικό διάστημα για διακοπές ή υποχρεώσεις. Δεν έχεις χρόνο, ή ίσως δεν έχεις και τα υλικά για να φτιάξεις παστίτσιο. Πεινάς και περνάς μπροστά απο ένα γυράδικο. Μυρίζεις τον γύρο και σου δημιουργείται έντονα η ανάγκη να τον φάς αφού τον μύρισες και τον είδες. Θέλεις και να τον γευτείς. Τον τρώς λοιπόν, χορταίνεις και φεύγεις. Όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου ξαναφτιάχνεις φυσικά το αγαπημένο σου παστίτσιο. Και τελειώνει η ιστορία. Ερώτημα: Ήταν ψέμμα πως το παστίτσιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό? Ήταν κακό το οτι κάποια στιγμή σου δημιουργήθηκε η ανάγκη να φάς και λίγο γύρο? Είναι συγκρίσιμες οι καταστάσεις? Είναι σαφές οτι προτιμάς το παστίτσιο για χίλιους λόγους, αλλά κάποια στιγμή τα έφερε έτσι η ζωή κι έφαγες και γύρο. Αν τώρα το παστίτσιο είχε κι αυτό νοημοσύνη θα έπρεπε να ζηλέψει και να θεωρήσει οτι το απάτησες επειδή προτίμησες να φάς και λίγο γύρο την στιγμή που πεινούσες ενώ έλειπες απο το σπίτι και δεν μπορούσες να φάς παστίτσιο?
Μεταφέρετε τώρα νοητικά την δομή του παραδείγματος στην σχέση άνδρα και γυναίκας. Προς θεού, δεν συγκρίνω κατά καμία έννοια μια γυναίκα με ένα παστίτσιο. Δεν είναι τα 2 αυτά το πλαίσιο σύγκρισης, αλλά οι ανάγκες του φαγητού και του σεξ οι οποίες είναι συγκρίσιμα δυνατές. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται είναι δυνατό ένας άνδρας να αγαπάει μια γυναίκα, να την νοιάζεται, να την θέλει, να είναι ερωτευμένος μαζί της κι ωστόσο κάποια στιγμή να του δημιουργηθεί η ανάγκη να πάει με κάποια άλλη σωματικά. Δεν σημαίνει οτι θα συμβεί οπωσδήποτε, όμως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, είναι βιολογία είπαμε, όχι επιλογή. Το γεγονός ωστόσο δεν αναιρεί κανένα απο τα συναισθήματά του για την σχέση του. Γι'αυτό κι αυτή δε θα έπρεπε καν να μπεί στην διαδικασία σύγκρισης και να νειώσει μειονεκτικά. Τι είπαμε είναι σημαντικότερο? Το βιολογικό, σωματικό ένστικτο ή η νοημοσύνη που είναι το ανθρώπινο κομμάτι? Έχουμε ήδη απαντήσει νοητικά στην ερώτηση. Οπότε ορθολογικά σκεπτόμενοι πλέον ξέρουμε πως δεν αξίζει να σταματήσει μια σχέση αγάπης για μια στιγμή ικανοποίησης της σαρκικής ανάγκης. Και τότε όταν διακόπτεται τι είναι που φταίει? Τι προκαλεί την σύντροφο να τον χωρίσει σ'αυτό το σημείο? Όλοι γνωρίζουμε ή έστω ψυχανεμιζόμαστε. Είναι ο εγωισμός, και πιο συγκεκριμένα η κτητικότητα. Αυτό το απάνθρωπο συναίσθημα που μεταμορφώνει τον άλλον (άνδρες-γυναίκες) σε πράγμα που θέλουμε για δικό μας, σε αποκλειστικότητα, όπως ένα υλικό αγαθό. Αυτό μας πονάει και αντιδρούμε τόσο έντονα αν μάθουμε οτι ο σύντροφός μας φλέρταρε, ή έκανε σέξ με άλλον/άλλη. Άρα η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται σε μας. Μας είναι όμως πιο εύκολο να περιορίσουμε τον άλλον παρά να ξεριζώσουμε αυτή την αρρώστια που φυλάμε μέσα μας. Είναι σαφές πως η ζήλια προέρχεται απο δική μας ανασφάλεια. Η ζήλια εμφανίζεται όταν επινοήσουμε μια διαδικασία σύγκρισης του εαυτού μας με κάποιον άλλο στα μάτια ενός προσώπου που μας ενδιαφέρει. Η ζήλια είναι ένα πρόβλημα, μια νοητική αρρώστια του εαυτού μας που έχει και πρακτικές συνέπειες και πρέπει να θεραπεύσουμε με την νοημοσύνη μας. 
Ξέρω οτι είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε την κτητικότητα που βγάζουμε στους άλλους, ειδικότερα στις σχέσεις μας, ακόμη περισσότερο στις ερωτικές, αλλά πρέπει να θυμόμαστε πως είναι άνθρωποι και όχι πράγματα. Άνδρες, γυναίκες, αρμόζει να ζούμε ελεύθεροι και να αναγνωρίζουμε απόλυτα αυτό το δικαίωμα και στους άλλους, το να κάνουνε δηλαδή οτι θέλουν αρκεί να μην καταπατά την ελευθερία μας και των υπολοίπων. 
Να είσαστε πάντως σίγουρες, πως δεν σας έχουμε ανάγκη μόνο βιολογικά, αλλά και νοητικά εξίσου, γι'αυτό και δεν είστε απλώς ένα σημαντικό κομμάτι στις ζωές μας, είσαστε οι ίδιες μας οι ζωές.

ΥΓ
Όταν ένας άνδρας, απο όλες τις γυναίκες, για μία συγκεκριμένη μόνο τρέφει έρωτα, αγάπη, έγνοια, σημαίνει πολλά. Αν είστε εσείς αυτή, μη το λησμονείτε. Κι όταν σε μια σχέση δεν περιορίζονται οι βασικές του ανάγκες, όπως το σέξ, δεν θα υπάρχουν προβλήματα τέτοιου τύπου όπως της ζήλιας συνεπώς στο πέρασμα του χρόνου δεν θα διαβρώνεται, αλλά θα ανανεώνεται, θα εξελίσσεται και θα είναι μια σταθερή βάση, μια παραγωγική πηγή αγάπης και κατανόησης για τους δύο. Έτσι επιτυγχάνεται η πραγματική ένωση. Οι κλασσικές σχέσεις στα δεδομένα της κοινωνίας, είναι απλώς σχέσεις κτητικότητας και δεν αρμόζουν σε κανέναν άνθρωπο.