Η ιστορία δύο πολύ καλών φίλων.

Ήταν ένας, κάποτε, δεν έχει σημασία το πότε. Αλλά έχει σημασία το οτι ήταν μια ευαίσθητη ψυχή, μια τρυφερή καρδιά, που χωρούσε τους πάντες. Είχε όμως, όπως κι ο καθένας, κάποιες προτιμήσεις, ελάχιστες για την ακρίβεια, όσο ελάχιστοι είναι οι κολλητοί ανάμεσα στους φίλους και τους γνωστούς. Αυτοί ήταν τα πιο εκλεκτά πρόσωπα στην ζωή του. Ήταν η οικογένειά του μάλλιστα. Κι εδώ αξίζει να δώσουμε έμφαση, διότι την βιολογική σου αρχική οικογένεια δεν την διαλέγεις ποτέ εσύ. Αυτούς όμως τους διάλεξε ο ίδιος. Δεν ήταν τέλειοι, όχι, ούτε αυτός ήταν τέλειος, είχαν τα ελατώματά τους έκαστος, παρ'όλα αυτά η σχέση τους ήταν τέλεια, κι αυτό είναι κάτι αξιοθαύμαστο!
Οι ζωές τους ήταν παρόμοιες, είχαν τα πάνω και τα κάτω τους, όπως και οι σχέσεις τους. Μπορεί καμιά φορά να γκρίνιαζαν γι'αυτά, μα καταβάθως ήξεραν πως είναι φυσιολογικά. Mόνο οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα άλλωστε.
Η ζωή κυλούσε μ'όλα αυτά. Κάποτε όμως, μια άσχημη ημέρα ήρθε και κάτι άσχημο συνέβη στον κολλητό του φίλου μας. Όλα έλαβαν μέρος όταν ο φίλος μας ανέβαινε το βουνό για να επισκεφτεί τον αγαπημένο του παππού που τελευταία δεν ήταν και πολύ καλά. Για να τον κάνει να αιστανθεί καλύτερα, κάθε τόσο περνούσε απο το σπίτι του για να μοιραστεί τα βάσανά του και την συντροφιά του. Στον δρόμο λοιπόν, άκουσε απο μακριά μία φωνή να καλεί για βοήθεια, η οποία ερχόταν απο τον γκρεμό, και το χειρότερο ήταν πως έμοιαζε στου καλού του φίλου. Πλησίασε αμέσως να δεί τι συμβαίνει και για κακή του τύχη, είδε αυτό που φοβόταν κι ήταν τρομακτικό: Ο φίλος του, κρατιόταν απο ένα κλαδί, κρεμασμένος πάνω απο μια χαράδρα και ζητούσε απεγνωσμένα πια την βοήθειά του. Η πλαγιά όμως ήταν απότομη, δεν μπορούσε να πλησιάσει πολύ γιατί θα έπεφταν και οι δύο κάτω. Η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη κι αυτός αιστανόταν τρομερή πίεση, διότι ήξερε πως ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει κάτι εκείνη την ώρα. Ακόνιζε μανιοδώς το μυαλό του για να σκεφτεί έναν τρόπο ώστε να σώσει τον καλό και δύστυχο φίλο του. Καθώς προσπαθούσε να βρεί μια λύση, του ήρθε μια ιδέα στο μυαλό. Λέει στον φίλο του λοιπόν πως θα του πετάξει απο μακριά ένα σκοινί για να το πιάσει και να τον τραβίξει προς τα πάνω, δίχως να πλησιάσει πολύ κοντά και να διακινδυνεύσει κι ο ίδιος. Και τότε, απρόσμενα, άκουσε τον φίλο του να απαντάει:
-Όχι φίλε, μη το κάνεις, φοβάμαι πως αν αφήσω το κλαδί για να πιάσω το σκοινί θα πέσω.
-Τι είναι αυτά που λές, είναι ο μόνος τρόπος που μπόρεσα να σκεφτώ για να σε βοηθήσω, δεν υπάρχει άλλος, πρέπει να το κάνεις.
-Φοβάμαι, δεν μπορώ να το κάνω, άσε με εδώ.
-Μα μόνος σου φώναζες για βοήθεια πριν, έτσι σε άκουσα και ήρθα. Τώρα είμαι εδώ και θέλω να σε βοηθήσω, δεν γίνεται να σε αφήσω εκεί. Κάποια στιγμή θα κουραστείς, θα φτάσεις στα όριά σου, τα χέρια σου δε θα αντέξουν και θα πέσεις. Δεν μπορείς να μείνεις εκεί, πρέπει να με βοηθήσεις να σε βοηθήσω. Μπορεί να είσαι φοβισμένος, αλλά τώρα είναι απόλυτη ανάγκη να φερθείς υπεύθυνα, εξ'άλλου εγώ μπορώ μόνο να σου ρίξω το σκοινί, αλλά αν εσύ δε το πιάσεις, τότε ποιός θα το κάνει για σένα? Κι αν δεν αρκεί να σκεφτείς τον εαυτό σου σκέψου κι εμένα, και πιάσε αυτό το σκοινί.
Κι έτσι, ο φίλος του τελικά κατάλαβε, λίγο πριν να 'ναι αργά, και έπιασε με όλη του την δύναμη το σκοινί με αποτέλεσμα να καταφέρει να τον τραβίξει ξανά επάνω ο καλός του φίλος. Κι έτσι, συνέχιζαν να ζούν τις ζωές τους με τα ανεβοκατεβάσματά τους, παρ'όλα αυτά, οι 2 φίλοι ήταν ευγνώμωνες ο ένας στον άλλον και στην επιλογή που έκαναν εκείνη την δύσκολη στιγμή, η οποία τους χάρισε ένα σωρό όμορφες στιγμές έπειτα.
Δυσκολίες και προβλήματα υπάρχουν στην ζωή, αυτά είναι που μας μεγαλώνουν. Κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολα που μοιάζει να μας γονατίζουν, μα η ζωή είναι μία, είναι δυνατόν να εγκαταλείπουμε τον αγώνα τόσο εύκολα και τελικά να γονατίσουμε? Όχι, μέχρι τελευταία στιγμή θα παλεύουμε για να ξεπεράσουμε όσα εμπόδια παρουσιάζονται μπροστά μας, κι όταν έχουμε καλούς φίλους που μας νοιάζονται είναι ακόμη καλύτερα, διότι στις δύσκολες στιγμές είναι αυτοί που με την βοήθειά τους μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους, φτάνει μόνο να το θέλουμε!