Ομορφιά και ασχήμια - άνθρωπος και νοημοσύνη.

Όσο περισσότερη η εξωτερική ομορφιά ενός προσώπου, τόσο πιο πολλά πρόσωπα γύρω του που θα μαζεύονται να την θαυμάσουν και θα την θελήσουν δική τους. Τόσο λιγότερο του χρειάζεται λοιπόν να καλλιεργήσει την νοητική του ομορφιά, αυτή που τον κάνει άνθρωπο ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα, εφόσον η εξωτερική αρκεί για να νιώθει μοναδικός/ή, ξεχωριστός/ή, με τόση προσοχή στραμμένη επάνω του. Πόσες φορές έχει τύχει να απογοητευτείτε όταν πλησιάσατε μια κουκλάρα ή έναν κούκλο απ'την στιγμή που μιλήσατε μαζί του/της?

Η εξωτερική ασχήμια ενός προσώπου λειτουργεί αντίθετα, απωθητικά για τα υπόλοιπα πρόσωπα, έτσι αναγκάζει το άτομο να καλλιεργήσει τον νού, την συνείδησή του για να γίνει όμορφο και χάρη σ'αυτή, να καταφέρει να έρθει σε επαφή με τους άλλους, αν είναι αυτό που θέλει, διότι δεν έχει άλλη επιλογή. Κι έτσι γίνεται πιο ανθρώπινο. Πόσες φορές σας έχει τύχει να εκπλαγείτε, ακόμη και να ερωτευτείτε μετέπειτα ανθρώπους που αρχικά σας φάνηκαν απωθητικοί ή αδιάφοροι, όμως όταν ήρθατε σε επαφή μαζί τους αλλάξατε εντελώς γνώμη όταν είδατε την νοητική ομορφιά τους?

Είναι η διαφορά μεταξύ του "φαίνεσθαι και του είναι". Έχουμε ακούσει πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο απο το εξώφυλλό του. Διότι εξ'ορισμού, το βιβλίο είναι οι σελίδες του. Αυτές είναι που το κάνουν βιβλίο. Όταν δίνεις βάση στο εξώφυλλο δεν ψάχνεις για βιβλίο, ψάχνεις για κάτι άλλο. Παρομοίως, ο άνθρωπος είναι ο νούς και η συνείδησή του. Όταν δίνεις βάση στην εμφάνιση δεν ψάχνεις για άνθρωπο, ψάχνεις για κάτι άλλο.