Η κυρία Κυριακούλα.

Χθές, Τετάρτη 27 Μαρτίου, 2013, γνώρισα την κυρία Κυριακούλα, που είναι 95 ετών. Έναν άνθρωπο, τόσο βασανισμένο κι όμως τόσο δυνατό. Έναν άνθρωπο τόσο πονεμένο μα τόσο ανθρώπινο... Η κυρία Κυριακούλα είναι απο την Τσομπανησιά της Μικράς Ασίας, επαρχία Μαγνησίας, στην περιοχή της Σμύρνης και είναι μακρινή συγγενής απ'τα παλιά. Έχει μνήμες από τεσσάρων χρονών, κι ο λόγος είναι πως τα παιδικά της χρόνια -κι όχι μόνο- ήταν τόσο έντονα και σκληρά που δεν γινόταν ο ανθρώπινος νους της να ξεχάσει. Θυμάται τις σφαγές των Ελλήνων μικρασιατών και των Ποντίων από τους Τούρκους, όπως τις είδε και τις άκουσε μικρό παιδί. Θυμάται τους διωγμούς και την προσφυγιά. Θυμάται, με τόση λεπτομέρεια, που εμείς που μεγαλώσαμε στην κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας δεν μπορούμε να το πιστέψουμε πως γίνεται, μας φαίνεται αδιανόητο. Η Σμύρνη και το Κορδελιό δεν ήταν του Κεμάλ, έλεγε και ξανάλεγε, δακρύζοντας. Η ζωή της, δίχως υπερβολή, μπορεί να γίνει πολύωρη ταινία, τόσο δυνατή που θα είναι ικανή να χαραχτεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικότητας και ηλικίας. Οι λεπτομέρειες είναι καταγεγραμμένες σε βίντεο και σε τετράδια, ώστε να είναι παντοτινά ζωντανή η μνήμη της ζωής της, που είναι και μια μνήμη της ιστορίας του Μικρασιατικού ελληνισμού. Είναι 95 χρονών, έχει χάσει την πατρίδα της από το βάρβαρο καθεστώς της Τουρκίας, έχει χάσει γιό και άνδρα, έχει χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την ακοή και την όρασή της, κι όμως δεν το βάζει κάτω, δεν παραιτείται, δεν ξεχνάει τίποτα απολύτως, γιατί δεν έχασε στιγμή την ανθρωπιά της. Μία από τις πολλές τις φράσεις που μου είπε ήταν: Μην το βάζεις κάτω, ότι και να γίνει, όποιος κι αν έρθει, μη το βάζεις κάτω, έχε αντοχές, και στο τέλος θα σηκωθείς και πάλι δυνατός. Κανόνας αιώνιος για τ'αυτιά μου πια, ας είναι και για τα δικά σας.

Η πρέπουσα σημασία στα μαθήματα ουσίας.

Ας δώσουμε την πρέπουσα σημασία στα μαθήματα ουσίας. Ας δώσουμε την πρέπουσα σημασία στο μάθημα της μουσικής στα σχολεία, είναι πολύ κρίμα κι άδικο που έχει ευτελισθεί θεσμικά αλλά κι από τους ίδιους τους καθηγητές με το να διδάσκεται στείρα και τυπικά, και τις περισσότερες φορές να μην διδάσκεται καν, με συνέπεια οι μαθητές να βλέπουν την ώρα της μουσικής ως την ώρα του κενού και του τίποτα, ως την ώρα που κάνεις διάλειμμα από την μάθηση. Το μάθημα της μουσικής αν διδασκόταν με πάθος, αγάπη και καλή μεθοδολογία θα ήταν από μόνο του ένα σημαντικό κίνητρο για να αρέσει το σχολείο στα παιδιά. Το ίδιο ισχύει για το μάθημα της φιλοσοφίας, για την γυμναστική και την ζωγραφική. Η χαρά της δημιουργίας είναι αναντικατάστατη. Και η ανάγκη της σκέψης πρωταρχική. Αν θεωρούμε τον ελληνικό πολιτισμό τόσο θαυμαστό, γιατί ξεχνάμε αυτά που τον έκαναν τόσο θαυμάσιο; Ας μην υποκρινόμαστε.

Η τέχνη δημιουργεί και εκφράζει κάθε συναίσθημα σε μεγαλύτερες εντάσεις. Είναι η χαρά, η αγάπη, η μελαγχολία, η ελπίδα, η πίστη, ο έρωτας, και πολλά απο αυτά συνδυασμένα πολλές φορές. Στην αρχαία Ελλάδα, οι τέχνες, η φιλοσοφία και η γυμναστική είχαν δεσπόζουσα θέση ακόμη και στην κοινωνία. Σήμερα, στα σχολεία μας, τι σημασία δίνουμε στην ζωγραφική, την μουσική, την γυμναστική και την φιλοσοφία; Είναι τα μαθήματα ουσίας, τα οποία όταν δεν διδάσκονται όπως είναι το πρέπον στα παιδιά μιας κοινωνίας, η κοινωνία αυτή είναι άρρωστη πνευματικά. Τι παιδεία προσφέρει το κράτος στους νέους ανθρώπους; Είναι έγκλημα να μην τους διδάσκει αυτά που εκπολίτισαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, αυτά που οι πρόγονοί τους επινόησαν και εξέλιξαν. Είναι καιρός να δούμε το θέμα σοβαρά και να βελτιώσουμε αυτά τα μαθήματα σε ποιότητα, αλλά και ποσότητα ωρών στα σχολεία μας ώστε η εκπαίδευση να παράγει και παιδεία.

Ο αληθινός στόχος.

Ο αληθινός στόχος της υψηλής στρατηγικής που πρέπει ν' ακολουθήσει η Κύπρος δεν αφορά καθόλου την κατάσταση για την οποία γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα ή μάλλον για να επικεντρωθεί η προσοχή του κυπριακού λαού πάνω σ' έναν άσχετο προβληματισμό. Η τακτική δεν έχει το επίπεδο της στρατηγικής κατά συνέπεια οι σπασμωδικές κινήσεις δεν έχουν καμία βαρύτητα σε βάθος χρόνου. Όλοι ξέρουμε ότι η Κύπρος διανύει αυτήν την περίοδο μια ενδιάμεση κατάσταση, η οποία δεν έχει σχέση ούτε με το παρελθόν ούτε με το μέλλον. Η στρατηγική επένδυση που έκανε η Κύπρος πάνω στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ με βάση των επιλογών του Τάσσου Παπαδόπουλου, είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας σε συνδυασμό με την ένταξή της το 2004 στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αυτό το σημείο αρχίζει να γίνεται κατανοητό σε όλους, όχι βέβαια με την ίδια ταχύτητα, αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε αντιληπτή η αξία του δεύτερου γύρου παραχώρησης και το άνοιγμα των 12 νέων οικοπέδων. Ήδη η Κύπρος με αυτή τη στρατηγική κίνηση κατάφερε να αξιοποιήσει τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ και βέβαια τις τρεις συμφωνίες οριοθέτησης με την Αίγυπτο το 2003, τον Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010. Επιπλέον με τις συμφωνίες που έκανε με την Noble για το οικόπεδο 12, με την Eni και Kogas για τα οικόπεδα 2, 3 και 9, με την Total για τα οικόπεδα 10 και 11 έκανε μια πραγματική καινοτομία στον τομέα που της δίνει τεράστιες προοπτικές για το μέλλον. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε με κανένα τρόπο ειδικά όταν κανείς πια δεν δίνει σημασία σε αυτό το σημείο, ότι ο δεύτερος γύρος παραχώρησης αφορά και τα οικόπεδα 5,6,7 και 8. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η Κύπρος πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα της σε αυτό το πλαίσιο δίχως να χάνει χρόνο για να λύσει προβλήματα τοπικά και τακτικά που δεν αφορούν καθόλου αυτήν την υψηλή στρατηγική, διότι μόνο αυτή είναι ικανή να αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα που θα επιτρέψουν μια αληθινή επίλυση του κυπριακού, που δεν θα δώσει σε κανένα τη δυνατότητα να επιβάλει οποιοδήποτε σχέδιο, που θα μπορούσε να μοιάζει με αυτό που αποφύγαμε το 2004. Συνεπώς πρέπει να ενισχύσουμε δυναμικά όλες τις προσπάθειες της Κύπρου για να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση που δίνει έμφαση στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που απέκτησε δύναμη με την ψηφοφορία του Ευρωκοινοβουλίου, διότι καθορίζει ένα σχεδιασμό που σχετίζεται άμεσα με την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς ας συνεχίσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, για να μην ξεχάσουμε ποιος είναι ο αληθινός στόχος της υψηλής μας στρατηγικής και να μην παρασυρθούμε από κινήσεις οι οποίες απασχολούν μόνο όσους το θέλουν και όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει ενεργειακή στρατηγική. 

-Νίκος Λυγερός

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=11750&l=gr 

Το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνισμού σχετίζεται με την ΑΟΖ.

Οι Τούρκοι τότε φώναζαν και οδύρονταν κι απειλούσαν την Κύπρο να μη τολμήσει να θεσπίσει την ΑΟΖ της, την οποία μάλιστα δεν αναγνώριζαν καν ως επίσημο κι ανεξάρτητο κράτος. Η Κύπρος τους έγραψε εκεί που ήξερε και προχώρησε από το 2004 στην ανακήρυξη της ΑΟΖ της με τον αξέχαστο Τάσο Παπαδόπουλο. Προχώρησε στις οριοθετήσεις με τα κράτη που συνορεύαν οι ΑΟΖ τους. Ήδη νοικιάζει τα θαλάσσια οικόπεδα εντός της ΑΟΖ της στις μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου του κόσμου, κι από το 2015 θα εισπράττει τα πρώτα έσοδα των εξορύξεων. Τα ποσά είναι ήδη γνωστά και πέραν απο κάθε φαντασία ως τώρα. Η Τουρκία όχι μόνο δεν ήταν ικανή να σταματήσει την Κύπρο, αλλά τώρα αυτογελοιοποιείται στο μέγιστο ζητώντας από ένα κράτος το οποίο θεωρούσε ανύπαρκτο, να περάσει με αγωγό το αέριο από το έδαφός της, με το επιχείρημα πως θα είναι ασφαλέστερο απ'ότι απο την Ελλάδα. Ο ορισμός του κλόουν σε κρατικό επίπεδο. Τώρα, όπως και τότε, φωνάζει και βρυχάται και πάλι πως το Καστελλόριζό μας δεν έχει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και απειλεί την Ελλάδα να μην τολμήσει να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα μόνη της. Βεβαίως το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο, διότι όποιος διαβάσει το δίκαιο της Θάλασσας που ισχύει παντού από το 1982 ξέρει πως κάθε νησί στο οποίο υπάρχει οικονομική δραστηριότητα ή είναι κατοικήσιμο έχει ΑΟΖ, κατά συνέπεια η ΑΟΖ του ανήκει στο κράτος το οποίο ανήκει και το νησί. Ακολουθώντας λοιπόν την υψηλή στρατηγική στρατηγιστών, νομικών, τεχνοκρατών κι επιστημόνων σχετικών με το θέμα των υδρογονανθράκων, όπως ο Νίκος Λυγερός, ο Θεόδωρος Καρυώτης, ο Σόλωνας Κασίνης, ο Ηλίας Κονοφάγος κι ο Αντώνης Φώσκολος, την οποία ακολούθησε και η Κύπρος, οφείλουμε να θεσπίσουμε κι εμείς την ΑΟΖ μας, διότι είναι το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού, αλλά και του ταλαιπωρημένου τούτου λαού που παρ'όλες τις δυσκολίες που έχει περάσει διαχρονικά και περνά και τώρα, δεν έμαθε ποτέ να γονατίζει, δεν πρόδωσε ποτέ τις αξίες του και δεν έμαθε ποτέ να υποτάσσεται. Κι εφόσον πρώτα αντιστέκεται, έπειτα πάντοτε αντεπιτίθεται στην βαρβαρότητα με σθένος, διότι πιστεύει σε αιώνιες αξίες όπως η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Τώρα είναι η στιγμή λοιπόν να περάσουμε στην αντεπίθεση. Απαιτούμε την ΑΟΖ μας άμεσα. Για την πατρίδα μας, για τον λαό μας, και τα παιδιά μας!

Και οι ανάπηροι είναι άνθρωποι, με ίδια δικαιώματα.

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά, από τώρα και στο εξής όταν βλέπω αυτοκίνητα σταθμευμένα μπροστά σε σημεία παιζοδρομίων που είναι ειδικά φτιαγμένα για διέλευση αναπήρων να τα ζωγραφίζω με το κλειδί μου. Είναι νομίζω μια καλή στρατηγική, όχι αντίδρασης αλλά δράσης κατά όσων δεν δίνουν δεκάρα για τους ανάπηρους συνανθρώπους τους. Προσέξτε που παρκάρετε, διότι επειδή εσείς ζείτε στην κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας δεν καταλαβαίνετε οτι γίνεστε κι απάνθρωποι, ούτε καν το σκέφτεστε, πως να το συνειδητοποιήσετε κιόλας. Οι ανάπηροι είναι άνθρωποι που έχουν εξίσου δικαίωμα στην μετακίνηση, ποιοί είστε εσείς που θα τους το στερήσετε? Μην περιμένετε να μείνετε ανάπηροι για να το αντιληφθείτε. Κι αν δεν είστε ικανοί από μόνοι σας, θα σας βοηθήσουμε κι εμείς την επόμενη φορά που θα παρατήσετε το αυτοκίνητό σας κάπου που θα εμποδίζει την διέλευση αναπήρων.

Η σημασία της τέχνης για την ανθρωπότητα.

Χρειάζεται γλύπτης για να υπάρξει άγαλμα. Χρειάζεται ζωγράφος για να υπάρξει πίνακας. Χρειάζεται σεναριογράφος για να υπάρξει θεατρικό έργο. Όλες οι νότες είναι ωραίες, ομοίως ωραίες, όταν τις παίξουμε την κάθε μία ξεχωριστά απο τις άλλες. Αλλά καμία νότα δεν είναι μουσική. Μουσική είναι η αρμονική ακολουθία κι ο συνδυασμός περισσοτέρων νοτών. Ένας οργανοπαίχτης είναι ικανός απλώς να αναπαράγει, γι'αυτό χρειάζεται ένας συνθέτης για να παράγει την μουσική. Αν ζούμε την ζωή μας απλώς σαν οργανοπαίχτες τότε μονάχα αυτοσχεδιάζουμε κι αναρωτιόμαστε ποιανού το έργο παίζουμε. Ενώ αν είμαστε συνθέτες εμείς το παράγουμε κι αν είμαστε και μαέστροι εμείς το διευθύνουμε. Ξέρουμε χάρη στα μαθηματικά, την φυσική και την χημεία πως για να δημιουργηθεί ένα οποιοδήποτε υλικό σώμα, όπως και το ανθρώπινο, χρειάζεται ο συνδυασμός χημικών στοιχείων, ωστε να γίνουν ενώσεις, οι οποίες θα παράγουν το αποτέλεσμα. Απλώς αυτή η διαδικασία δεν ορίζεται απο τον άνθρωπο, είναι πολύ πριν, έξω και πάνω απ'αυτόν. Η Δημιουργία, είναι η μεγαλοφυής σύνθεση του Θεού. Γι'αυτό ο Θεός για μένα δεν είναι σοφός, είναι καλλιτέχνης. Άλλωστε για κάθε καλλιτέχνη, υπάρχουν αυτοί που αρέσκονται στο έργο του, αυτοί που δεν αρέσκονται, κι αυτοί που είναι αδιάφοροι γι'αυτό. Δεν μας πειράζει καμία απ'αυτές τις κατηγορίες, έτσι κι αλλιώς είναι αθώος. Θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε τον Μότσαρντ ή τον Μπετόβεν επειδή δεν μας άρεσε το έργο τους? Το μόνο που έχουμε δικαίωμα να κάνουμε σ'αυτή την περίπτωση είναι να μην ασχολούμαστε μ'αυτό. Συνεπώς η λέξη "άθεος" περιγράφει έναν άτεχνο, έναν μηδενιστή. Διότι ο Θεός είναι μια έννοια που σχετίζεται με την δημιουργία, όχι ένα πρόσωπο. Γι'αυτό κι η λέξη αυτή δεν έχει την ίδια ακριβώς σημασία για τον κάθε άνθρωπο, ούτε ορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο απ'όλους. Οι θρησκείες βεβαίως φροντίζουν να περιβάλλουν σαν μαντριά τα ποίμνιά τους και μ'αυτό τον τρόπο περιορίζουν την έννοια του Θεού με τα δόγματά τους, μερικές φορές τον προσωποποιούν κιόλας και βέβαια έχουν ως έναν βαθμό τον έλεγχο των πιστών σ'αυτές μαζών, κάτι το οποίο ευτυχώς μοιάζει να εξασθενεί όσο εξελίσσεται η ανθρωπότητα. Στην Ελλάδα έχουμε απο τα πιο ανθρώπινα απο τα γνωστά παγκοσμίως δόγματα, την ορθοδοξία. Κι αυτό συμβαίνει όχι απο τύχη, αλλά επειδή ο λαός μας διαχρονικά είναι ένας λαός αξιών και ιδανικών, συνεπώς δε θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν πιο απάνθρωπα και βάρβαρα δόγματα όπως τα αυστηρά μουσουλμανικά που ευδοκιμούν σε πολλές αραβικές και χώρες που αποκαλούνται του "τρίτου κόσμου".
 Η μουσική λοιπόν, όπως τα μαθηματικά, η γλυπτική, η ζωγραφική, η συγγραφή και γενικότερα οποιαδήποτε τέχνη, είναι η επινόηση του ανθρώπου που του επιτρέπει να γίνει δημιουργικός. Είναι αντιληπτό πως η τέχνη είναι η τεράστια κατάκτηση της ανθρωπότητας. Δυστυχώς υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν σχετίζονται μαζί της, αυτοί είναι οι αδιάφοροι, ή αλλιώς τα άτομα. Φαντάζει αδιανόητο όμως να υπάρχουν άνθρωποι που να τοποθετούνται κατά της τέχνης. Συνεπώς το ίδιο αδιανόητο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται άθεοι. Άρα νομίζω πως θα έπρεπε να επιλέξουν ή να επινοήσουν μια λέξη που θα περιγράφει πιο σωστά την τοποθέτησή τους ως προς τις θρησκείες. Το αντίθρησκος είναι μια ωραία λέξη γι'αυτή την περίπτωση.
Είναι σαφές νομίζω πως η τέχνη σχετίζεται άμεσα με την σύνθεση και την σύνδεση στοιχείων κι αυτό επιτυγχάνεται μέσω της ένωσης, η οποία σχετίζεται με την δημιουργία και η δημιουργία σχετίζεται με την εξέλιξη. Όσοι ξέρουν κι όσοι μαθαίνουν πως το μόνο που έχει σημασία είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας, προσέχουν και μελετούν το έργο των προηγούμενων ανθρώπων, για να βασιστούν και να παράγουν το δικό τους έργο, για να γίνουν οι προηγούμενοι των επόμενων, λειτουργώντας σαν γέφυρες μέσα στον χρόνο, αποτελώντας μια συνέχεια, δίνοντας την πρέπουσα σημασία στην ζωή, αλλιώς τίποτα δεν θα είχε αξία και νόημα.

Ένα μάτσο άθλιοι.

Ένα μάτσο άθλιοι.
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Ένα μάτσο άθλιοι
βλέπαμε τους άθλιους,
τουλάχιστον εκείνοι
μέσα στις δυσκολίες
έγιναν άνθρωποι
λόγω συνανθρωπιάς
ενώ εμείς παραμέναμε άτομα,
ανόητα, ανώριμα,
μωροί σαν τα μωρά
μα όχι κι αθώοι σαν αυτά.