Η σημασία της τέχνης για την ανθρωπότητα.

Χρειάζεται γλύπτης για να υπάρξει άγαλμα. Χρειάζεται ζωγράφος για να υπάρξει πίνακας. Χρειάζεται σεναριογράφος για να υπάρξει θεατρικό έργο. Όλες οι νότες είναι ωραίες, ομοίως ωραίες, όταν τις παίξουμε την κάθε μία ξεχωριστά απο τις άλλες. Αλλά καμία νότα δεν είναι μουσική. Μουσική είναι η αρμονική ακολουθία κι ο συνδυασμός περισσοτέρων νοτών. Ένας οργανοπαίχτης είναι ικανός απλώς να αναπαράγει, γι'αυτό χρειάζεται ένας συνθέτης για να παράγει την μουσική. Αν ζούμε την ζωή μας απλώς σαν οργανοπαίχτες τότε μονάχα αυτοσχεδιάζουμε κι αναρωτιόμαστε ποιανού το έργο παίζουμε. Ενώ αν είμαστε συνθέτες εμείς το παράγουμε κι αν είμαστε και μαέστροι εμείς το διευθύνουμε. Ξέρουμε χάρη στα μαθηματικά, την φυσική και την χημεία πως για να δημιουργηθεί ένα οποιοδήποτε υλικό σώμα, όπως και το ανθρώπινο, χρειάζεται ο συνδυασμός χημικών στοιχείων, ωστε να γίνουν ενώσεις, οι οποίες θα παράγουν το αποτέλεσμα. Απλώς αυτή η διαδικασία δεν ορίζεται απο τον άνθρωπο, είναι πολύ πριν, έξω και πάνω απ'αυτόν. Η Δημιουργία, είναι η μεγαλοφυής σύνθεση του Θεού. Γι'αυτό ο Θεός για μένα δεν είναι σοφός, είναι καλλιτέχνης. Άλλωστε για κάθε καλλιτέχνη, υπάρχουν αυτοί που αρέσκονται στο έργο του, αυτοί που δεν αρέσκονται, κι αυτοί που είναι αδιάφοροι γι'αυτό. Δεν μας πειράζει καμία απ'αυτές τις κατηγορίες, έτσι κι αλλιώς είναι αθώος. Θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε τον Μότσαρντ ή τον Μπετόβεν επειδή δεν μας άρεσε το έργο τους? Το μόνο που έχουμε δικαίωμα να κάνουμε σ'αυτή την περίπτωση είναι να μην ασχολούμαστε μ'αυτό. Συνεπώς η λέξη "άθεος" περιγράφει έναν άτεχνο, έναν μηδενιστή. Διότι ο Θεός είναι μια έννοια που σχετίζεται με την δημιουργία, όχι ένα πρόσωπο. Γι'αυτό κι η λέξη αυτή δεν έχει την ίδια ακριβώς σημασία για τον κάθε άνθρωπο, ούτε ορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο απ'όλους. Οι θρησκείες βεβαίως φροντίζουν να περιβάλλουν σαν μαντριά τα ποίμνιά τους και μ'αυτό τον τρόπο περιορίζουν την έννοια του Θεού με τα δόγματά τους, μερικές φορές τον προσωποποιούν κιόλας και βέβαια έχουν ως έναν βαθμό τον έλεγχο των πιστών σ'αυτές μαζών, κάτι το οποίο ευτυχώς μοιάζει να εξασθενεί όσο εξελίσσεται η ανθρωπότητα. Στην Ελλάδα έχουμε απο τα πιο ανθρώπινα απο τα γνωστά παγκοσμίως δόγματα, την ορθοδοξία. Κι αυτό συμβαίνει όχι απο τύχη, αλλά επειδή ο λαός μας διαχρονικά είναι ένας λαός αξιών και ιδανικών, συνεπώς δε θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν πιο απάνθρωπα και βάρβαρα δόγματα όπως τα αυστηρά μουσουλμανικά που ευδοκιμούν σε πολλές αραβικές και χώρες που αποκαλούνται του "τρίτου κόσμου".
 Η μουσική λοιπόν, όπως τα μαθηματικά, η γλυπτική, η ζωγραφική, η συγγραφή και γενικότερα οποιαδήποτε τέχνη, είναι η επινόηση του ανθρώπου που του επιτρέπει να γίνει δημιουργικός. Είναι αντιληπτό πως η τέχνη είναι η τεράστια κατάκτηση της ανθρωπότητας. Δυστυχώς υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν σχετίζονται μαζί της, αυτοί είναι οι αδιάφοροι, ή αλλιώς τα άτομα. Φαντάζει αδιανόητο όμως να υπάρχουν άνθρωποι που να τοποθετούνται κατά της τέχνης. Συνεπώς το ίδιο αδιανόητο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται άθεοι. Άρα νομίζω πως θα έπρεπε να επιλέξουν ή να επινοήσουν μια λέξη που θα περιγράφει πιο σωστά την τοποθέτησή τους ως προς τις θρησκείες. Το αντίθρησκος είναι μια ωραία λέξη γι'αυτή την περίπτωση.
Είναι σαφές νομίζω πως η τέχνη σχετίζεται άμεσα με την σύνθεση και την σύνδεση στοιχείων κι αυτό επιτυγχάνεται μέσω της ένωσης, η οποία σχετίζεται με την δημιουργία και η δημιουργία σχετίζεται με την εξέλιξη. Όσοι ξέρουν κι όσοι μαθαίνουν πως το μόνο που έχει σημασία είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας, προσέχουν και μελετούν το έργο των προηγούμενων ανθρώπων, για να βασιστούν και να παράγουν το δικό τους έργο, για να γίνουν οι προηγούμενοι των επόμενων, λειτουργώντας σαν γέφυρες μέσα στον χρόνο, αποτελώντας μια συνέχεια, δίνοντας την πρέπουσα σημασία στην ζωή, αλλιώς τίποτα δεν θα είχε αξία και νόημα.