Γιατί?

Γιατί? 

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Γιατί συχνά παραλύουμε στον έρωτα? Δεν είναι γιατί θέλουμε να εντυπωσιάσουμε το αντικείμενο του πόθου μας και φοβόμαστε μήπως με μια λέξη ή πράξη μας συμβεί το αντίθετο? Δεν είναι δείγμα ανασφάλειας αυτό? Δεν οφείλουμε να την καταπολεμήσουμε? Πως αλλιώς να το καταφέρουμε δίχως σκέψη και συνείδηση? Όταν φοβάσαι μήπως απογοητεύσεις τον άλλον/η δείχνοντάς του τον εαυτό σου δεν είναι επειδή δεν είσαι αυτός που θα ήθελες να είσαι? Άρα αυτό που μένει δεν είναι να γίνεις? Κι αν απ'την άλλη ο άλλος για να εντυπωσιαστεί χρειάζεται να δει κάτι το οποίο δεν σου αρέσει να είσαι, τότε τι κάνεις? Μπορείς να γίνεις κάτι που δεν σ'αρέσει? Θέλεις να γίνεις κάτι που δεν σ'αρέσει? Αρχίζει να σ'αρέσει μόνο και μόνο επειδή σ'αρέσει ο άλλος που του αρέσει? Προσποιείσαι πως είσαι κάτι που δεν σ'αρέσει για να έχεις αυτήν/όν που σ'αρέσει και του αρέσει αυτό? Μπορείς να δεις μια σχέση σοβαρά εφόσον προσποιείσαι? Γιατί να το κάνεις? Αυτό δεν είναι απλώς άλλη μία κατάκτηση? Και μια ακόμη κατάκτηση τέτοιου επιπέδου τι άλλο νόημα έχει απο την βασική ανάγκη της αυτοεπιβεβαίωσης? Κι αν ο δρόμος της αυτοεπιβεβαίωσης περνάει μονάχα απο τον άλλον τότε δίχως τον άλλον έχεις νόημα? Θα είχες καμία σημασία αν ήσουν ο μόνος στο σύμπαν, δίχως κανέναν, ούτε έναν μαζί σου? Πως θα μπορούσες να είσαι ανθρώπινος δίχως συνανθρώπους? Πως θα μπορούσες να ξέρεις τι είσαι, δίχως άλλους? Κι αν εφόσον υπάρχουν οι άλλοι αν δεν είσαι ανθρώπινος τότε είσαι άνθρωπος? Σκέψου, είναι ανάγκη.