Το πρόβλημα της μοναξιάς λύνεται.

Το πρόβλημα της μοναξιάς λύνεται

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Μπορεί να είσαι κι εντελώς απομονωμένος, μα όταν φτιάχνεις κάτι για τον άλλον δεν νιώθεις ποτέ μόνος εκείνες τις στιγμές. Διότι αισθάνεσαι δίπλα στον άλλον, εκεί. Σκέφτεσαι ήδη την χαρά που θα του δώσει αυτό που θα του προσφέρεις κι έτσι μετα-χαίρεσαι ξέροντας ουσιαστικά πως είσαι μαζί του. Εκείνες τις στιγμές βιώνεις μόνο τη γλυκιά ευχαρίστηση της γενναιοδωρίας μιας πράξης αλτρουισμού και συνανθρωπιάς. Κι είναι σημαντικό να μη ξεχνάς πως οι άλλοι δεν περιορίζονται μόνο στους γνωστούς σου. Μπορεί να είναι ακόμη και άνθρωποι που δε γνώρισες ακόμη ή που μπορεί να μη γνωρίσεις και ποτέ προσωπικά. Σκέψου την αιμοδοσία. Μη ξεχνάς πως Άνθρωποι που λόγω του Έργου τους ανήκουν στην Ανθρωπότητα, όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, δεν έγραψαν μονάχα για τους γνωστούς τους το πανανθρώπινο και διαχρονικό τους έργο. Ούτε αποκλειστικά για τους σύγχρονούς τους. Όποτε και αν τους διαβάσεις θα σε αγγίξουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, σαν να είναι δίπλα σου. Γιατί είναι. Ακόμη κι αν έχεις γεννηθεί μετά το θάνατό τους. Πάντα θα νιώθεις πως είναι μαζί σου, επί του πρακτέου, μέσω του έργου που δημιούργησαν για εσένα. Γιατί το μαζί έχει να κάνει με το χρόνο κι όχι με το χώρο. Όταν κάνεις κάτι για τον άλλον στην ουσία του δίνεις τον χρόνο σου, δηλαδή τον εαυτό σου, το μόνο που έχεις πραγματικά, αυτό που είσαι. Γι'αυτό κι η πράξη του δώρου έχει τόσο μεγάλη αξία, ειδικότερα όταν το φτιάχνεις ο ίδιος.
  Ενώ, πότε παρατηρούμε οτι νιώθουμε μοναξιά; Όταν δεν έχουμε κάποιον δίπλα μας; Μα μπορεί να έχουμε πολλούς δίπλα μας και να μην τους νιώθουμε κοντά μας, μαζί μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να βγει στο κέντρο ή στην πλατεία της πόλης που μένει και να βρει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ανθρώπους εκεί. Δεν μένουμε σε σπηλιές μακριά απ'τον κόσμο. Κι όμως, οι άνθρωποι στις πόλεις, ειδικά στις μεγαλύτερες είναι που νιώθουν πιο έντονα και συχνά το συναίσθημα της μοναξιάς. Άρα η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το σώμα και την ύλη, αλλά με την νοητική ένωση μεταξύ των ανθρώπων. Και την βιώνεις όταν περιμένεις να πάρεις, ποτέ όταν δίνεις. Συνεπώς νομίζω πως μπορούμε ορθολογικά να καταλήξουμε στο εξής:
Μοναξιά είναι να μην έχεις κάπου, κάποιον, για να προσφέρεις. Εφόσον υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και η Ανθρωπότητα. Αν νιώθεις μοναξιά σημαίνει οτι δεν προσφέρεις τίποτα σε κανέναν. Αν νιώθεις μοναξιά σημαίνει οτι περιμένεις να πάρεις. Ενώ η λύση είναι να γίνεις γενναιόδωρος, δίνοντας το Είναι σου. 

Η λύση στο πρόβλημα της μοναξιάς είναι το κέρασμα του χρόνου σου στον άλλο. 
Η προσφορά, στον συνάνθρωπο.