Η μονιμότητα παράγει τίποτα.

Μας ρωτάνε ποιά είναι τα νέα μας, κι απαντούμε "τα ίδια μωρέ, τα ίδια" με ύφος απέχθειας, περίλυπο και αγανακτισμένο. Τι υποκριτές που γινόμαστε!
Αγαπάμε την μονιμότητα και την ρουτίνα γιατί μας δίνει την εντύπωση της ασφάλειας. Ακόμη κι όταν παύει πια να μας γεμίζει, να μας ικανοποιεί, την επιζητούμε. Δεν την αλλάζουμε γιατί μας έχει βολέψει και το ξεβόλεμα είναι πάντα μη αρεστό, ειδικά σ'αυτούς που τους αρέσει να ονειρεύονται. Βέβαια κοιμούνται, αλλά δεν τους αρέσει να το βλέπουν έτσι. Ωστόσο δεν σκέφτονται οτι αν ήταν ξύπνιοι σημαίνει πως θα ήταν και δραστήριοι, και η δράση είναι εξ'ορισμού αντίθετη με την βόλεψη, εφόσον υπάρχει διαρκώς ενέργεια η οποία είναι ικανή να παράγει κάποιο έργο.
Το βλέπουμε και στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι θέλανε να γίνουν μόνιμοι ώστε να μην κάνουν τίποτα μετά. Ο απόλυτος εκφυλισμός της σκέψης. Μη κάνοντας τίποτα δεν προνόησαν για τα προβλήματα που ήταν αναμενόμενο πως θα έρθουν. Ώσπου τα προβλήματα έγιναν πια εμφανή και γι'αυτούς και τελικά τους ανάγκασαν να κάνουν κάτι. Κι αυτό ήταν το να πολεμούν αυτούς που επιχειρούν να τους αφαιρέσουν την τιποτένια θέση τους.
Ακόμη και στην καθημερινότητα πάντως, όταν ρωτάς μια γυναίκα τι έχει κι ακούς να απαντάει "τίποτα" ξέρεις καλά τι έχει να γίνει στην συνέχεια. Μ'αυτή την έννοια βλέπουμε πως ακόμη κι ένα τίποτα μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα. Ο ανθρώπινος νούς που μας ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα ζώα είναι φτιαγμένος για να σκέφτεται με σκοπό να εξελίσσεται. Γι'αυτό πολέμησε το τίποτα κάνοντας κάτι.
Σε πρώτη φάση σκέψου, είναι ανάγκη!

Πως γίνεται να γίνει κάτι που δεν γίνεται

Πως γίνεται να γίνει κάτι που δεν γίνεται

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Στα πλαίσια της κοινωνίας που ζεί σ'ένα μόνιμο παρόν, όταν κάποιος αντιληφθεί για κάτι πως δεν γίνεται παύει να ασχολείται θεωρώντας το ουτοπία. Όταν όμως απελευθερώσεις τα κατεχόμενα του μυαλού σου συνειδητοποιείς την ουσία του χρόνου και δίνεις σημασία μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον. Έτσι βλέπεις εντελώς διαφορετικά το πλαίσιο και με την δύναμή της σκέψης προσεγγίζεις αλλιώς το πρόβλημα. Διότι ξέρεις πως όταν κάτι δεν γίνεται τώρα, μπορεί να γίνει μετά. Χρησιμοποιώντας την μνήμη, την νοημοσύνη και τον στοχασμό. Το κλειδί είναι ο χρόνος. Κι έτσι πια γνωρίζεις πως όλα γίνονται, ακόμη κι αυτά που δεν γίνονται.

Αγάπη, ελευθερία - ο διάλογος ενός ζευγαριού.

-Μέγιστο αγαθό η ελευθερία για έναν που θέλει να'ναι άνθρωπος θαρρώ. Τι λές?
-Συμφωνώ.
-Και την αγάπη θεωρώ το μέγιστο συναίσθημα ανθρώπου προς άνθρωπο.
-Κι εγώ αγάπη μου.
-Εφόσον αγάπη είναι έγνοια δίχως ιδιοτέλεια κι η ανιδιοτελής προσφορά είναι καθαρή ανθρωπιά.
-Ακριβώς, συμφωνούμε.
-Θεωρείς πως γίνεται να αγαπάς κάποιον και να του στερείς την ελευθερία του?
-Μετά απ'όσα είπαμε με ρωτάς αυτό?
-Ναι.
-Φυσικά και όχι.
-Είσαι και γυναίκα, σκέψου το ξανά.
-Τι εννοείς αγαπητέ μου?
-Απλώς να σιγουρευτείς για την απάντησή σου.
-Μα είμαι σίγουρη.
-Χαίρομαι, αν και δεν κάνεις αυτό που σου ζητάω.
-Τι εννοείς?
-Οτι δεν σκέφτεσαι τώρα, απλώς αντιδράς. Και αυτό θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.
-Πως?
-Σκαλίζοντας την ζήλια σου.
-Δηλαδή?
-Αν φλερτάρω ή δώσω ένα φιλί σε κάποια άλλη δε θα ζηλέψεις?
-Όχι απλώς θα ζηλέψω αλλά θα σε σκοτώσω κακομοίρη μου! Αλλά που κολλάει τώρα αυτό?
-Βλέπεις που απλώς αντιδράς? Αν σκεφτόσουν θα αντιλαμβανόσουν την αντίφαση.
-Ποιά αντίφαση?
-Της σκέψης σου!
-Δεν καταλαβαίνω...
-Απάντησέ μου, μ'αγαπάς?
-Ναι.
-Τότε νοιάζεσαι για μένα ανιδιοτελώς, δεν μπορείς να στερείς την ελευθερία μου, θυμάσαι?
-Μα...
-Αν λοιπόν ήθελα κάποια στιγμή να φιλήσω μια άλλη δεν είμαι ελεύθερος?
-...είσαι, αλλά...
-Αλλά δε θα μου το αναγνώριζες.
-Δεν θα έλεγα αυτό.
-Το θέμα είναι τι θα έκανες. Είπες πως θα με χώριζες.
-Δεν το εννούσα...
-Το ξέρω, ήταν κι αυτό απλά μια αντίδραση.
-Φυσιολογική όμως.
-Ναι, μόνο για μια σχέση κοινωνική που δεν έχει μέλλον. Μια σχέση κτητικότητας και τριβών.
-Υπάρχει σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων χωρίς τριβές?
-Αν το μόνο που έχουν είναι αγάπη ο ένας για τον άλλον είναι εντάξει.
-Κι εμείς τι έχουμε?
-Το ερώτημα είναι τι θέλουμε.
-Εγώ σ'αγαπώ πραγματικά.
-Το ξέρω, είναι αμοιβαίο. Γι'αυτό έχουμε αυτό που θέλουμε για όσο θέλουμε.
-Μπορεί να είναι και για πάντα?
-Μια σχέση αγάπης κι ελευθερίας είναι η ανθεκτικότερη όλων.
-Άρα μπορεί να κρατήσει για πάντα.
-Αφού δεν υπάρχει εγωισμός.
-Μόνο προσφορά, ελευθερία και κατανόηση.
-Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις.
-Χαίρομαι που μ'αγαπάς.
-Όσο δε φαντάζεσαι.
-Δεν χρειάζεται πια να φανταστώ.
-Σωστά, τώρα βλέπεις αγάπη μου.

-Θ.Τ.

Η πραγματικότητα του άνδρα μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης.

Πριν διαβάσετε τα παρακάτω ας έχετε στο νού σας πως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο πιθανώς να σας ξενήσουν και να συγκρουστούν νοητικά με τις απόψεις σας που γαλουχήθηκαν απο την κοινωνία που σας ενσωμάτωνε στους κόλπους της ενώ ήσασταν ακόμα μικροί, διότι θα ακουστούν κάπως ριζοσπαστικά, συνεπώς να είσαστε προετοιμασμένοι. Οι γυναίκες δείτε το αρχικά σαν μια νοητική πρόκληση που θα τεστάρει τις αντοχές σας. Είναι φυσιολογικό σε πρώτη φάση να υπάρξουν κι αντιδράσεις κυρίως απο αναγνώστες του ωραίου φύλου. Δεν πειράζει, ξέρουμε πως η αντίδραση είναι αποτέλεσμα μιας δράσης, συνεπώς είναι αναμενόμενη και προβλέψιμη. Το θέμα είναι να δείξετε τις κατάλληλες αντοχές ώστε να ενσωματώσετε στο νου σας τις πληροφορίες που θα επιτρέψουν στην συνέχεια κατόπιν ορθολογικής σκέψης να προκύψουν καινούριες ερμηνίες πάνω στην νέα πραγματικότητα αφού γίνουν αντιληπτές και αναλυθούν καλύτερα κι εκ νέου οι ανάγκες και συμπεριφορές του ανδρικού φύλου. Στόχος είναι να φέρουμε τις γυναίκες πιο κοντά στην ανδρική πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό την καλύτερη κατανόηση απο μέρους τους η οποία θα επιτρέψει και την σωστότερη ένωση μεταξύ των 2 φύλων σε μια σχέση. Και η νοητική ένωση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να επιτευχθεί. Και γι'αυτό δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας πείσω εγώ. Για τα υπόλοιπα θα το επιχειρήσω. Βλέπετε είμαι ειλικρινής. Ξεκινάμε λοιπόν.

Δεν είναι υπερβολή, η ανάγκη για σέξ είναι όπως η ανάγκη του φαγητού για τους άνδρες. Τόσο σημαντική. Γι'αυτό και μπορούνε τόσο εύκολα να κάνουνε σέξ ακόμη κι αν δεν νιώθουνε συναισθήματα γι'αυτήν που μαζί της το κάνουνε. Είχατε ποτέ συναισθήματα για το φαγητό που τρώτε? Τρώτε λόγω ανάγκης, όχι επιλογής ούτε ψυχαγωγίας (πάντα υπάρχουν κι εξαιρέσεις). Έτσι κάνει σεξ κι ένας άνδρας. Αν δεν το ξέρατε ίσως να νιώθετε σαν να πέφτετε απ'τα σύννεφα. Μα απο την άλλη γιατί να ανεβείτε εκεί εξ'αρχής? Η αλήθεια δεν είναι σκληρή, αλλά απλή: Όπως έχουμε ανάγκη να φάμε κι αν δεν το κάνουμε πονάει το στομάχι μας, για τους άνδρες ισχύει πως έχουνε ανάγκη να κάνουνε σέξ κι όταν δεν την ικανοποιούν πονάει το αντίστοιχο όργανο. Έτσι τους έχει κάνει η μητέρα φύση. Όταν ένας άνδρας ερεθιστεί σεξουαλικώς απο μια γυναίκα, έχει ήδη την ανάγκη και το φυσιολογικό και υγειές είναι να την ικανοποιήσει, όπως κάνουμε οι άνθρωποι με όλες μας τις ανάγκες. Έρευνες έχουν μελετήσει κι αποδείξει πως οι σεξουαλικά ενεργοί άνδρες σκέφτονται το σέξ συχνότερα απ'οτιδήποτε άλλο καθημερινά. Πιστεύετε πως αυτό συμβαίνει απο επιλογή? Τέτοια δείγματα φανερώνουν την πραγματικότητα, κι αυτή οφείλεται στον τρόπο που λειτουργεί ο οργανισμός τους. Οι άνδρες είναι προγραμματισμένοι να ερεθίζονται με σκοπό να τους δημιουργηθεί αυτή η έντονη ανάγκη να αναπαραχθούν ώστε να διασφαλίσουν την συνέχιση του είδους, όπως γίνεται με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη. Έχετε αναρωτηθεί γιατί συχνά ονομάζουν τους άντρες μεταφορικά και κυνηγούς? Ας κάνουμε την ερώτηση ακόμη πιο ύπουλη: Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι περισσότερες γυναίκες δηλώνουν πως θέλουν ο άνδρας να είναι κυνηγός? Απο που προέρχεται αυτό το ένστικτο, αυτή η επιθυμία? Αν το σκεφτείτε θα βρείτε απαντήσεις και θα βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα τα οποία θα δείτε οτι θα συμπίπτουν με όσα αναφέρονται στο κείμενο. Όπως για να βρεί φαγητό είναι ανάγκη ένα ζώο να κυνηγήσει ώστε να επιβιώσει το ίδιο, έτσι και για να κάνει σέξ είναι ανάγκη το αρσενικό να κυνηγήσει τις θηλυκές. Αυτό είναι το φυσιολογικό, δηλαδή το κανονικό απο την φύση. Μπορείτε να το δείτε στα λιοντάρια, τις μαϊμούδες, τα ζαρκάδια, τα σκυλιά, τις γάτες και τα περισσότερα ζώα που ζουν σε ομάδες και αγέλες. Αναρωτηθήκατε γιατί τα αρσενικά κάνουν σέξ με πολλές θηλυκές? Επειδή είναι πιο μάγκες? Ή μήπως επειδή το έχουν μεγαλύτερη, εντονότερη ως ανάγκη?
Καταλαβαίνουμε λοιπόν με αυτό το σκεπτικό πως το σέξ για τον άνδρα δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι πολυτέλεια, είναι πρώτη ανάγκη και κατά πολύ εντονότερη απο την αντίστοιχη της γυναίκας. Πάντοτε υπάρχουν οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του αρσενικού ανθρώπου ως ζώο.
Όμως εκτός απο ζώα που έχουν βασικές ανάγκες τι είναι αυτό που μας φέρνει στην κορυφή της πλάσης κάνοντάς μας να διαφέρουμε απο τα υπόλοιπα ως άνθρωποι? Δεν είναι η νοημοσύνη? Απο αυτή δεν προέρχονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις? Φαντάζομαι συμφωνούμε οπότε τώρα αξίζει να αναρωτηθούμε: Γιατί οι γυναίκες όταν έχετε έναν άνδρα ερωτευμένο μαζί σας που σας αγαπάει ειλικρινά και έχετε μαζί του μια όμορφη σχέση ενώτερου επιπέδου απο αυτή του ζώου, η οποία σας γεμίζει, υπάρχει λόγος να ζηλέψετε αν είχε κάποτε την ανάγκη να πάει με κάποια άλλη, καθαρά σαρκικά, εφόσον όσα ένιωθε για σας ήταν πολύ ανώτερα? Δεν θα μπορούσατε φυσικά να επινοήσετε πως προτίμησε το άλλο απο το δικό σας, διότι με εσάς ήταν πριν απ'αυτό και με εσάς θα έμενε και μετά. Εκείνο ήταν απλά μερικές στιγμές και τίποτε περισσότερο. Οπότε σε πιο πλαίσιο υπάρχει πρόβλημα?
Κι επειδή ανέφερα πιο πριν για την ανάγκη του φαγητού-όχι τυχαία-θα φέρω άλλο ένα παράδειγμα για να γίνει πιο αντιληπτή η πραγματικότητα και για το γυναικείο φύλο: Έστω οτι είναι το αγαπημένο σου φαγητό το παστίτσιο. Όποτε είσαι σπίτι και κάνεις να φάς, φτιάχνεις παστίτσιο. Σου αρέσει, η γεύση, η μυρωδιά, η υφή του, το θεωρείς θρεπτικό για τον οργανισμό σου, γι'αυτό και το προτιμάς απο τα άλλα. Κάποτε όμως φεύγεις για ένα χρονικό διάστημα για διακοπές ή υποχρεώσεις. Δεν έχεις χρόνο, ή ίσως δεν έχεις και τα υλικά για να φτιάξεις παστίτσιο. Πεινάς και περνάς μπροστά απο ένα γυράδικο. Μυρίζεις τον γύρο και σου δημιουργείται έντονα η ανάγκη να τον φάς αφού τον μύρισες και τον είδες. Θέλεις και να τον γευτείς. Τον τρώς λοιπόν, χορταίνεις και φεύγεις. Όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου ξαναφτιάχνεις φυσικά το αγαπημένο σου παστίτσιο. Και τελειώνει η ιστορία. Ερώτημα: Ήταν ψέμμα πως το παστίτσιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό? Ήταν κακό το οτι κάποια στιγμή σου δημιουργήθηκε η ανάγκη να φάς και λίγο γύρο? Είναι συγκρίσιμες οι καταστάσεις? Είναι σαφές οτι προτιμάς το παστίτσιο για χίλιους λόγους, αλλά κάποια στιγμή τα έφερε έτσι η ζωή κι έφαγες και γύρο. Αν τώρα το παστίτσιο είχε κι αυτό νοημοσύνη θα έπρεπε να ζηλέψει και να θεωρήσει οτι το απάτησες επειδή προτίμησες να φάς και λίγο γύρο την στιγμή που πεινούσες ενώ έλειπες απο το σπίτι και δεν μπορούσες να φάς παστίτσιο?
Μεταφέρετε τώρα νοητικά την δομή του παραδείγματος στην σχέση άνδρα και γυναίκας. Προς θεού, δεν συγκρίνω κατά καμία έννοια μια γυναίκα με ένα παστίτσιο. Δεν είναι τα 2 αυτά το πλαίσιο σύγκρισης, αλλά οι ανάγκες του φαγητού και του σεξ οι οποίες είναι συγκρίσιμα δυνατές. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται είναι δυνατό ένας άνδρας να αγαπάει μια γυναίκα, να την νοιάζεται, να την θέλει, να είναι ερωτευμένος μαζί της κι ωστόσο κάποια στιγμή να του δημιουργηθεί η ανάγκη να πάει με κάποια άλλη σωματικά. Δεν σημαίνει οτι θα συμβεί οπωσδήποτε, όμως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, είναι βιολογία είπαμε, όχι επιλογή. Το γεγονός ωστόσο δεν αναιρεί κανένα απο τα συναισθήματά του για την σχέση του. Γι'αυτό κι αυτή δε θα έπρεπε καν να μπεί στην διαδικασία σύγκρισης και να νειώσει μειονεκτικά. Τι είπαμε είναι σημαντικότερο? Το βιολογικό, σωματικό ένστικτο ή η νοημοσύνη που είναι το ανθρώπινο κομμάτι? Έχουμε ήδη απαντήσει νοητικά στην ερώτηση. Οπότε ορθολογικά σκεπτόμενοι πλέον ξέρουμε πως δεν αξίζει να σταματήσει μια σχέση αγάπης για μια στιγμή ικανοποίησης της σαρκικής ανάγκης. Και τότε όταν διακόπτεται τι είναι που φταίει? Τι προκαλεί την σύντροφο να τον χωρίσει σ'αυτό το σημείο? Όλοι γνωρίζουμε ή έστω ψυχανεμιζόμαστε. Είναι ο εγωισμός, και πιο συγκεκριμένα η κτητικότητα. Αυτό το απάνθρωπο συναίσθημα που μεταμορφώνει τον άλλον (άνδρες-γυναίκες) σε πράγμα που θέλουμε για δικό μας, σε αποκλειστικότητα, όπως ένα υλικό αγαθό. Αυτό μας πονάει και αντιδρούμε τόσο έντονα αν μάθουμε οτι ο σύντροφός μας φλέρταρε, ή έκανε σέξ με άλλον/άλλη. Άρα η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται σε μας. Μας είναι όμως πιο εύκολο να περιορίσουμε τον άλλον παρά να ξεριζώσουμε αυτή την αρρώστια που φυλάμε μέσα μας. Είναι σαφές πως η ζήλια προέρχεται απο δική μας ανασφάλεια. Η ζήλια εμφανίζεται όταν επινοήσουμε μια διαδικασία σύγκρισης του εαυτού μας με κάποιον άλλο στα μάτια ενός προσώπου που μας ενδιαφέρει. Η ζήλια είναι ένα πρόβλημα, μια νοητική αρρώστια του εαυτού μας που έχει και πρακτικές συνέπειες και πρέπει να θεραπεύσουμε με την νοημοσύνη μας. 
Ξέρω οτι είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε την κτητικότητα που βγάζουμε στους άλλους, ειδικότερα στις σχέσεις μας, ακόμη περισσότερο στις ερωτικές, αλλά πρέπει να θυμόμαστε πως είναι άνθρωποι και όχι πράγματα. Άνδρες, γυναίκες, αρμόζει να ζούμε ελεύθεροι και να αναγνωρίζουμε απόλυτα αυτό το δικαίωμα και στους άλλους, το να κάνουνε δηλαδή οτι θέλουν αρκεί να μην καταπατά την ελευθερία μας και των υπολοίπων. 
Να είσαστε πάντως σίγουρες, πως δεν σας έχουμε ανάγκη μόνο βιολογικά, αλλά και νοητικά εξίσου, γι'αυτό και δεν είστε απλώς ένα σημαντικό κομμάτι στις ζωές μας, είσαστε οι ίδιες μας οι ζωές.

ΥΓ
Όταν ένας άνδρας, απο όλες τις γυναίκες, για μία συγκεκριμένη μόνο τρέφει έρωτα, αγάπη, έγνοια, σημαίνει πολλά. Αν είστε εσείς αυτή, μη το λησμονείτε. Κι όταν σε μια σχέση δεν περιορίζονται οι βασικές του ανάγκες, όπως το σέξ, δεν θα υπάρχουν προβλήματα τέτοιου τύπου όπως της ζήλιας συνεπώς στο πέρασμα του χρόνου δεν θα διαβρώνεται, αλλά θα ανανεώνεται, θα εξελίσσεται και θα είναι μια σταθερή βάση, μια παραγωγική πηγή αγάπης και κατανόησης για τους δύο. Έτσι επιτυγχάνεται η πραγματική ένωση. Οι κλασσικές σχέσεις στα δεδομένα της κοινωνίας, είναι απλώς σχέσεις κτητικότητας και δεν αρμόζουν σε κανέναν άνθρωπο.

Ποιός σκέφτεται?

Ποιός σκέφτεται? 

Στατιστικά οι περισσότεροι που διάβασαν την ερώτηση έδωσαν νοητικά ως απάντηση: "εγώ"... για να μη βάλω απο δίπλα και το "φυσικά". Εσύ, λοιπόν, έχεις σκεφτεί ποτέ αν οι σκέψεις αυτές είναι δικές σου? Αν ανήκεις στους περισσότερους η απάντηση για σένα είναι "όχι", άσχετα αν δεν ήταν αυτή που θα ήθελες να δώσεις. Ποιά είναι η διαφορά? Η ίδια μεταξύ ενός που ασπούμε οτι κατέχει τα κανάλια κι ενός που βλέπει τηλεόραση. Είναι καλό λοιπόν που η ζωή σε οδήγησε εδώ, γιατί τώρα θές δεν θές θα το σκεφτείς. Για να είμαστε ρεαλιστές, το σκέφτηκες ήδη, απο την στιγμή που το διάβασες. Αλλά και πάλι, η σκέψη αυτή δεν είναι δική σου, αλλά δική μου, ή έστω κάποιου που την μετέφερε και σε μένα. Δεν πειράζει, διότι ακόμη κι αν δεν είναι δική σου η σκέψη, η συνειδητοποίησή της είναι. Κι αυτή μπορεί να σου δώσει κίνητρο να παράγεις και δικές σου σκέψεις στο μέλλον. Αυτό είναι το ζητούμενο. Για κάθε άνθρωπο. Γιατί έτσι μόνο πηγαίνει μπροστά η ανθρωπότητα. Κι αν κάτι έχει νόημα στα σίγουρα, είναι αυτό.

Σκέψου, είναι ανάγκη!

Η ανθρωπιά ενός μικρού κι ενός τρελού πάντα ενοχλεί την κοινωνία.

Σοφές και πολύτιμες οι φράσεις του λαού μας που γίνονται κι αυτές παράδοση και περνάνε απο γενιά σε γενιά, αλλιώς δεν θα άντεχαν στον χρόνο. Απο μικρό κι απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λέμε. Και το λέμε συχνά. Ποιός σκέφτεται όμως το νόημα? Ποιός έχει αναλύσει τη φράση? Ποιός έχει αναρωτηθεί: Γιατί? Και ποιά η απάντηση που έχει δώσει?
Ένα μικρό παιδί που δεν έχει προλάβει να απορροφηθεί και να αφομοιωθεί πλήρως απο την κοινωνία, δεν έχει μάθει για τους "τύπους" και δεν έχει μπεί στην διαδικασία να υποκρίνεται όπως τα άτομά της, οπότε θα εκφράσει με ειλικρίνια την εντύπωση του για ένα γεγονός, θα πεί την γνώμη και την σκέψη του δίχως να υπάρχει λόγος να αυτολογοκριθεί. Διότι δεν το ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί κάτι, αλλά το πώς είναι. Η πρόθεσή του είναι αγνή, να μοιραστεί απλά την αλήθεια του με τους άλλους, όπως την είδε ή την άκουσε. Όντας ακοινώνητο, δεν είναι κανονικό για την κοινωνία, γι'αυτό και το βαφτίζει "μικρό", αφήνοντας στην άκρη την ανθρώπινη ιδιότητά του. Σιγά σιγά όπως το γαλουχεί καθώς περνάνε τα χρόνια το ονομάζει και άνθρωπο, αν και στην ουσία μέσα στα πλαίσιά της είναι μόνο άτομο. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ ατόμου και ανθρώπου.
Στην περίπτωση που το όν είναι απο τα σπάνια και συνεχίσει να μένει ανθρώπινο όσο μεγαλώνει, ενοχλεί την κοινωνία, το θεωρεί επικίνδυνο. Διότι αυτό είναι ικανό να ξεσκεπάζει τα πέπλα της υποκρισίας της με την ανθρωπιά και την ειλικρίνιά του. Και με την νοημοσύνη του ακόμη και να την αλλάξει εξ'ολοκλήρου. Το μη κανονικό μικρό έχει πλέον μεγαλώσει αλλά συνεχίζει να παραμένει μη κανονικός ως μεγάλος. Οπότε πρέπει να βρεί έναν άλλον τρόπο για να τον υπονομεύσει ξανά στα μάτια των δικών της. Βρήκε λοιπόν μια λύση που πιάνει ανάμεσα σε άτομα. Τον ονόμασε τρελό.
Αν σκεφτούμε θα δούμε πως ο τρελός για την κοινωνία είναι όπως ένας μικρός: ακοινώνητος, θρασύς διότι ότι σκέφτεται το λέει, όντας μη κανονικός που πρέπει να γαλουχηθεί κατάλληλα, ώστε, μεγαλώνοντας, να καταστεί φυσιολογικός μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Στην ουσία όμως όπως ο μικρός, ο τρελός είναι συνήθως απλός, ανθρώπινος, ειλικρινής και δεν ενδιαφέρεται για το πώς τον κοιτάζει η κοινωνία, εφόσον δεν τον καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει.
Χαίρομαι όταν βλέπω την ανθρωπιά και την ειλικρίνια των μικρών και των τρελών, με αγγίζει περισσότερο απο τον καθωσπρεπισμό των ατόμων. Κι επειδή πάντοτε κουβαλάω μέσα μου την ουσία της έκφρασης αυτής, ξέρω πως μπορώ να περιμένω ενδιαφέροντες πτυχές της αλήθειας απο μικρούς και τρελούς φίλους. Κι αλήθεια, αν κι εσύ απο εδώ και στο εξής τους προσεγγίσεις με ανθρωπιά ίσως αντιληφθείς πως το μη κανονικό για έναν άνθρωπο και την ανθρωπότητα είναι η κοινωνία και τα άτομά της.

Αξία κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός Ελληνικής ΑΟΖ.

Αξία κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός Ελληνικής ΑΟΖ

• ΑΙΓΑΙΟ 1,5 δις βαρέλια Χ 100 $ = 150 δις $

• ΙΟΝΙΟ 2 δις βαρέλια Χ 100 $ = 200 δις $

• ΚΡΗΤΗ 14 - 22 δις βαρέλια Χ 100 $ = 1,4 – 2,2 ΤΡΙΣ $

• ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ 50 δις βαρέλια Χ 100 $ = 5 ΤΡΙΣ $

* Το φυσικό αέριο υπολογίζεται σε βαρέλια, για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης με το πετρέλαιο - Για να κατανοούνται καλύτερα τα μεγέθη.

* Το μέγεθος των κοιτασμάτων έχει υπολογιστεί από το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ και έχει δημοσιευθεί σε σχετικούς χάρτες.

Σχετικές μελέτες έχουν γίνει και από το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίου με ανάλογα αποτελέσματα - Η Γαλλία ερευνά τη Μεσόγειο από το 1911.

Video: 
http://youtu.be/sqLVC2eAsP0 
http://www.youtube.com/watch?v=9elWGjq17PA

Μία λύση, 3 γράμματα: ΑΟΖ.

Η εξουσία της βλακείας.

Στατιστικά, οι περισσότεροι είναι βλάκες. 
H δημοκρατία μας σήμερα βασίζεται στην απόφαση των περισσoτέρων. 
Τώρα, πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που να δίνει δύναμη κι εξουσία στην βλακεία, είναι άξιον απορίας. 
Και μετά αναρωτιούνται οι ίδιοι, γιατί η κοινωνία πάει κατα διαόλου. 
Βλάκες είπαμε, τι μπορείς να τους πείς?

Η αξία του χρόνου και το νόημα της ζωής.

Γεννιόμαστε, μα δεν το επιλέγουμε. Πεθαίνουμε, μα δεν το επιλέγουμε. Το μόνο που είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε είναι το πώς θα ζήσουμε στο ενδιάμεσο. Θα ζήσουμε ελεύθεροι ή σκλάβοι? Θα ζήσουμε ώς άτομα ή ως άνθρωποι? Θα ζήσουμε προσφέροντας ή παίρνοντας? Θα ζήσουμε ή απλώς θα υπάρχουμε? Είναι ουσιαστική η διαφορά των δύο. Θα ενδιαφερθούμε για το παρελθόν και το μέλλον ή θα ασχολούμαστε με το παρόν? Παρόν, το οποίο θα περάσει όπως η ζωή μας κι απ'ότι λένε συνήθως οι πιό γέροι είναι μικρή, τελειώνει γρήγορα. Δεν είμαστε αθάνατοι, γι'αυτό κι ο χρόνος για εμάς έχει τόση σημασία.
Ο Σωκράτης είπε: ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ. Δηλαδή, η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο. Αν κάτι μας ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη μας είναι η νοημοσύνη μας, η λογική μας, η σκέψη και η σκέψη πάνω στην σκέψη, δηλαδή η συνείδησή μας. Άρα είναι καθήκον μας απο την φύση μάλιστα, όπως και η αναπαραγωγή, το να φιλοσοφούμε.
Με αυτά θέλω να πώ πως αν δεν συνειδητοποιήσουμε ή δεν επινοήσουμε το νόημα της ζωής, ή έστω αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως αυτό είναι που πρέπει να αναζητήσουμε αφιερώνοντάς του τον χρόνο μας τότε δεν κάνουμε τίποτα, τον σπαταλήσαμε άδικα, δεν αξίζουμε κάτι και είτε γεννιόμασταν είτε όχι δεν θα είχε σχεδόν καμιά σημασία, εφόσον δεν θα άλλαζε, ούτε θα προσέφερε κάτι η γέννησή μας στην ανθρωπότητα. Είναι πολύ απλό να δούμε πως εξαφανίζεται ένα όν που δεν έχει ζήσει ώς άνθρωπος αλλά ώς άτομο. Πόσοι απο εμάς γνωρίζουμε τους προπαππούδες μας αν δεν ζούσαν όταν αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ως παιδιά? Όχι πολλοί φαντάζομαι. Αν το δυσκολέψουμε τώρα κι αναρωτηθούμε πόσοι γνωρίζουμε και θυμόμαστε τους πατεράδες των προπαππούδων μας, τους παππούδες τους και τους προπαππούδες τους, η απάντηση θα μας στεναχωρήσει περισσότερο: Ελάχιστοι. Αυτό μας δείχνει πως δεν αφήσανε συνειδητά κάτι πίσω τους, μετά τον θάνατό τους, για τους επόμενους, άρα εφόσον δεν είχαν σημασία κανείς απο τις επόμενες γεννιές δεν θα τους μάθει για να τους θυμάται. Κι άρα θα πεθάνουν και θα είναι σαν να μη γεννήθηκαν. Ο Σωκράτης ακόμη και μετα θάνατον, ζεί δια μέσω του έργου του που δημιούργησε για τους επόμενους. Κανείς δεν ξέρει τον Σωκράτη επειδή ήταν όμορφος, πετυχημένος επαγγελματίας ή πλούσιος. Τον ξέρουμε μέχρι και σήμερα, μετά απο σχεδόν 2500 χρόνια για αυτά που είπε, επειδή ήταν πραγματικά σημαντικά και διατηρήθηκαν μέσω της μνήμης στον χρόνο. Κι ήταν πραγματικά σημαντικά διότι συνέβαλαν στην εξέλιξη της σκέψης, δηλαδή στην εξέλιξη της ίδιας της ανθρωπότητας.
Στα τέλη του προηγούμενου μήνα είχα τα γενέθλιά μου. Κλασσικές ευχές για χρόνια πολλά και όλα αυτά τα τυπικά απο φίλους και γνωστούς. Κι όσο τα άκουγα τόσο σκεφτόμουν πως όσο πολλά και να είναι τα χρόνια, δεν θα είναι και πάνω απο 70-80 απο τώρα, στην καλύτερη περίπτωση. Και τι είναι 70, 80, 90, 100 χρόνια για την αιωνιότητα? Κι ενώ η αιωνιότητα θα συνεχίσει να υπάρχει, εγώ όχι. Άρα ο χρόνος δεν έχει σημασία για την αιωνιότητα μα για μένα που είμαι θνητός. Ο ατομικός μου χρόνος μου είναι περιορισμένος και συνεχώς τελειώνει. Και μόλις προσθέθηκε άλλος έναν χρόνος στην πλάτη μου. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν σε μια άλλη που έγινε ιδέα. Κι αυτή ήταν η εξής: Αντί σε κάθε επέτειο των γενεθλίων μου να προσθέτω έναν χρόνο στο μηδέν, δηλαδή στην γέννησή μου, να αφαιρώ έναν χρόνο απο τα 78 -είναι ο μέσος όρος ηλικίας των Ελλήνων- δηλαδή απο τον φυσιολογικό θάνατό μου -εκτός εκτάκτου γεγονότος. Με αυτόν τον τρόπο θα συνειδητοποιώ πως ο προσωπικός μου χρόνος συνεχώς τελειώνει άρα δεν θα ξεχνώ πως είμαι θνητός, κι αν θέλω να αφήσω ένα στίγμα προσφοράς, πρέπει να τον χρησιμοποιήσω έτσι ώστε να παράγω κάποιο έργο που θα έχει αξία και για το μέλλον, ακόμη και μετά απο εμένα, για τους επόμενους ανθρώπους. Κι επειδή είμαι πολύ τεμπέλης, όπως πολλοί, συχνά όταν είναι να κάνω κάτι λέω πως κι αύριο μέρα θα 'ναι, κι αφήνω για αύριο αυτό που θα μπορούσα να κάνω σήμερα. Αν όμως ξέραμε πως αύριο δεν θα ζούμε, θα το κάναμε σήμερα αναγκαστικά. Με το να αφαιρούμε λοιπόν ένα χρόνο κάθε χρόνο απο την ζωή μας θα πιεζόμαστε δημιουργικά και θα γίνουμε πιο παραγωγικοί και ουσιαστικοί με τον χρόνο μας, δεν θα τον ξοδεύουμε τόσο άσκοπα για πράγματα που δεν έχουν αξία. Ο χρόνος είναι μαζί μας, αρκεί να είμαστε κι εμείς μαζί του.
Σκέψου το, ίσως αλλάξεις την ζωή σου, ίσως αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο.

Το μισογεμάτο, το μισοάδειο, και το γεμάτο ποτήρι.

Το μισογεμάτο, το μισοάδειο, και το γεμάτο ποτήρι.

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Κάποιοι, βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, λένε πως είναι αισιόδοξοι άνθρωποι.
Κάποιοι, το βλέπουνε μισοάδειο, λένε πως είναι οι απαισιόδοξοι.
Εγώ απλώς το γεμίζω.

Δεν έχει σημασία πώς βλέπεις τα πράγματα αλλά τι κάνεις.

Ευτυχία.

Ευτυχία, απλώς μια στιγμή. Μερικές στιγμές μέσα στις ζωές μας. Δεν μπορεί να κρατήσει περισσότερο. Όταν κρατάει καταντάει κάτι δεδομένο και γίνεται ρουτίνα. Κανείς δεν δηλώνει ευτυχισμένος ζώντας μια ρουτίνα. Ψάχνουμε συνεχώς οτι μας λείπει, θέλουμε να ζήσουμε το καινούριο, να ανακαλύψουμε, να γνωρίσουμε το άγνωστο. Είναι στην φύση μας και λέγεται εξέλιξη. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Αν εμείς γεννηθήκαμε ελεύθεροι

Αν εμείς γεννηθήκαμε ελεύθεροι είναι επειδή κάποιοι πριν απο εμάς θυσιάστηκαν επαναστατώντας στην σκλαβιά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλιώς είναι βέβαιο θα σκλαβωθούμε πάλι. Είμαστε ένας λαός που ξέρει καλά πως η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη αλλά κερδίζεται μόνο με αγώνα και θυσίες. Ο ελληνισμός απο την αρχαιότητα αντιστέκεται στην βαρβαρότητα με αυτόν τον τρόπο μέχρι και τώρα. Δεν είμαστε ένας λαός του χώρου αλλά του χρόνου, γι'αυτό δεν επιτρέπεται σε εμάς το να ξεχνάμε γιατί τότε θα πάψουμε και να υπάρχουμε. Η μνήμη μας είναι οι αξίες μας, η ταυτότητά μας κι ο τρόπος αντίστασής μας για να παραμένουμε άνθρωποι ελεύθεροι και Δίκαιοι ως Έλληνες.

Θ.Τ.