Το συναίσθημα δύναται να γίνει ένα πολύπλοκο και περίπλοκο πλαίσιο, μέσα στο οποίο μερικές φορές δε μπορείς να απομονώσεις και να ξεχωρίσεις την κάθε πλοκή του. Κάποτε συμβαίνει να βιώνουμε συναισθήματα με μεγάλη ένταση την οποία δεν κατανοούμε ακριβώς, τι είναι, γιατί, κι απο που προέρχεται. Όμως είναι εκεί, υπάρχει, και κάπου, κάπως, πρέπει να διοχετευτεί. Άλλωστε τα συναισθήματα είναι ενέργεια, κι όπως όλα, έτσι κι εμείς έχουμε ένα ενεργειακό όριο.
Όταν ένα συναίσθημα αποκτήσει τεράστιες εντάσεις μπορεί να αποβεί και αυτοκαταστροφικό. Ποσες φορές έχουμε δεί, ακούσει ή διαβάσει για πράξεις ακραίες, απάνθρωπες, που έγιναν απο άτομα που έδρασαν υπό την επήρεια έντονου συναισθηματισμού; Πόσες φορές έχουμε ακούσει την έκφραση "ήταν έγκλημα πάθους"; Δεν θεωρώ πως είναι εξ'ορισμού θετικό το συναίσθημα, διότι εν απουσία ορθολογικής σκέψης και συνείδησης μετατρέπεται σε κάτι το αρνητικό. Συνεπώς το καθοριστικό εδώ είναι η νοημοσύνη και η συνειδητότητα, δύο έννοιες που συνυπάρχουν απαραίτητα σε έναν άνθρωπο, διότι η πρώτη είναι αυτή η οποία επιτρέπει την εξέλιξη, ενώ η δεύτερη αποφασίζει για την διαχείριση της πρώτης. Τι είμαστε αν όχι η συνείδησή μας; Πως θα υπήρχαμε αν δεν ξέραμε οτι υπάρχουμε; Και πως θα ξέραμε οτι υπάρχουμε δίχως την συνείδηση; Ο Ρενέ Ντεκάρτ μας είπε το "σκέφτομαι, άρα υπάρχω", αυτό όμως ήταν μια συνειδητοποίηση, δηλαδή η σκέψη της σκέψης.
Όντας συνειδητοποιημένοι λοιπόν, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανένα συναίσθημά μας να καταστεί κάτι το καταστροφικό. Αντιθέτως, έχουμε την δυνατότητα να το μετατρέψουμε σε δημιουργικό, διότι ξέρουμε πως δίχως τους άλλους δεν θα είχαμε νόημα εμείς, και εφόσον οι άλλοι υπάρχουν για εμάς, θα υπάρχουμε γι'αυτούς, συνυπάρχοντας μαζί τους και προσφέροντας. Έτσι δημιουργείται η οντότητα της Ανθρωπότητας, της οποίας οι άνθρωποι είμαστε μέρη και μέλη της.
Όταν ένα συναίσθημα αποκτήσει τεράστιες εντάσεις μπορεί να αποβεί και αυτοκαταστροφικό. Ποσες φορές έχουμε δεί, ακούσει ή διαβάσει για πράξεις ακραίες, απάνθρωπες, που έγιναν απο άτομα που έδρασαν υπό την επήρεια έντονου συναισθηματισμού; Πόσες φορές έχουμε ακούσει την έκφραση "ήταν έγκλημα πάθους"; Δεν θεωρώ πως είναι εξ'ορισμού θετικό το συναίσθημα, διότι εν απουσία ορθολογικής σκέψης και συνείδησης μετατρέπεται σε κάτι το αρνητικό. Συνεπώς το καθοριστικό εδώ είναι η νοημοσύνη και η συνειδητότητα, δύο έννοιες που συνυπάρχουν απαραίτητα σε έναν άνθρωπο, διότι η πρώτη είναι αυτή η οποία επιτρέπει την εξέλιξη, ενώ η δεύτερη αποφασίζει για την διαχείριση της πρώτης. Τι είμαστε αν όχι η συνείδησή μας; Πως θα υπήρχαμε αν δεν ξέραμε οτι υπάρχουμε; Και πως θα ξέραμε οτι υπάρχουμε δίχως την συνείδηση; Ο Ρενέ Ντεκάρτ μας είπε το "σκέφτομαι, άρα υπάρχω", αυτό όμως ήταν μια συνειδητοποίηση, δηλαδή η σκέψη της σκέψης.
Όντας συνειδητοποιημένοι λοιπόν, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανένα συναίσθημά μας να καταστεί κάτι το καταστροφικό. Αντιθέτως, έχουμε την δυνατότητα να το μετατρέψουμε σε δημιουργικό, διότι ξέρουμε πως δίχως τους άλλους δεν θα είχαμε νόημα εμείς, και εφόσον οι άλλοι υπάρχουν για εμάς, θα υπάρχουμε γι'αυτούς, συνυπάρχοντας μαζί τους και προσφέροντας. Έτσι δημιουργείται η οντότητα της Ανθρωπότητας, της οποίας οι άνθρωποι είμαστε μέρη και μέλη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου