Η υπόθεση Kimmel: Ιδιωτική απόφαση ή κρατική πίεση;

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δε μου ήταν συμπαθής ποτέ ο Κίμελ.

Όμως, όπως λέω πάντα, επειδή μ'ενδιαφέρει η αλήθεια και δε προσεγγίζω οπαδικά τα δημόσια ζητήματα, ψάχνοντας περισσότερο τις λεπτομέρειες στην υπόθεση "Kimmel got cancelled", οφείλω να πω πως βλέπω ανησυχητικές ενδείξεις που φαίνεται να παραβιάζουν τα κλασικά Αμερικανικά δημοκρατικά δεδομένα.

Διαβάζοντας απλά τους τίτλους, η αρχική μου αντίδραση ήταν η εξής: το ABC δεν είναι Αμερικανικό κράτος, είναι ιδιωτική επιχείρηση, και μπορεί να ακυρώσει όποιον κρίνει πως βλάπτει τα συμφέροντά του χωρίς αυτό να καθιστά την κίνηση αυτή ως φίμωση της ελευθερίας του λόγου.

Ψάχνοντας μετέπειτα όμως τις λεπτομέρειες και το παρασκήνιο, αντιλήφθηκα πως η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή. Δεν μιλάμε μόνο για μια ιδιωτική απόφαση του ABC. Υπήρξαν σαφείς απειλές και πίεση και από την κυβέρνηση.

Είναι αλήθεια πως από τη μία, μεγάλοι όμιλοι συνεργαζόμενων καναλιών, όπως η Nexstar, ανακοίνωσαν ότι δεν θα προέβαλαν το Jimmy Kimmel Live! — και αυτή είναι μια καθαρά εμπορική πίεση η οποία είναι αποδεκτή και δεν παραβιάζει το Αμερικανικό Σύνταγμα.

Από την άλλη, όμως, ο πρόεδρος της FCC, Brendan Carr, προειδοποίησε δημόσια το ABC για πιθανές κυρώσεις, ακόμα και ζήτημα αδειοδότησης, αν συνέχιζε την εκπομπή. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό: μια ρυθμιστική αρχή του κράτους απειλεί με εργαλεία εξουσίας.

Κι εδώ είναι το πρόβλημα: το Σύνταγμα των ΗΠΑ, μέσω της Πρώτης Τροπολογίας, απαγορεύει στο κράτος να καταστέλλει την ελευθερία του λόγου, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η νομολογία έχει ξεκαθαρίσει (π.χ. στις υποθέσεις Bantam Books v. Sullivan και NRA v. Vullo) ότι ακόμη και η πίεση ή οι απειλές ενός αξιωματούχου σε ιδιωτικούς φορείς μπορούν να θεωρηθούν κρατική λογοκρισία, κι επομένως δεν επιτρέπονται.

Συνεπώς, μπορεί μεν τυπικά η απόφαση να ανήκει στο ABC, αλλά το πλαίσιο δείχνει ότι υπήρξε κυβερνητικός παράγοντας που επηρέασε καθοριστικά το αποτέλεσμα. Και αυτό είναι που κάνει την υπόθεση Kimmel ανησυχητική για τα αμερικανικά δημοκρατικά δεδομένα.

Προσωπικά, ποτέ μου δε συμπάθησα τον Κίμελ και συχνά τον βρήκα συκοφαντικό, διχαστικό, και στη "λάθος πλευρά της ιστορίας". Κάποιος θα μπορούσε να πει κι οτι του άξιζε αυτό που έπαθε τώρα διότι ο ίδιος γιόρτασε τα cancellings άλλων στο παρελθόν, όταν ήταν απ'το αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο.

Άλλοι θα το πουν "κάρμα". Όμως η ελευθερία του λόγου έχει νόημα αποκλειστικά σε περιπτώσεις όπου δε συμφωνούμε με τον λόγο κάποιου. Όταν δεν μας αρέσει, όταν μας νευριάζει, όταν μας ενοχλεί.

Η ελευθερία του λόγου δεν πεθαίνει με μια κραυγαλέα απαγόρευση· πεθαίνει όταν ιδιωτικοί φορείς συμμορφώνονται από φόβο στις κρατικές απειλές. Σήμερα ήταν ο Kimmel. Αύριο ποιος;

Η Αλήθεια Δεν Είναι Ιδεολογία - Disclaimer

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Σιχαίνομαι τα διπλά στάνταρ, την υποκρισία και τον φανατισμό.

Απορρίπτω τον Τραμπ, απορρίπτω και την Woke Culture.

Δεν ανέχομαι την ακροδεξιά, ούτε την ακροαριστερά.

Αντιμάχομαι τους καριερίστες πολιτικούς και τους βολεψάκηδες, συμφεροντολόγους ψηφοφόρους τους.

Απεχθάνομαι τον κομματισμό και τον οπαδισμό.

Στρέφομαι ενάντια στα δόγματα και τις ιδεοληψίες.

Διακωμωδώ το virtue signaling και αντιμάχομαι τον ωχαδερφισμό.

Γι’ αυτό πασχίζω να μένω μακριά απ’ όλα αυτά, ώστε να μπορώ να εμπιστεύομαι την κρίση και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Με όσα γράφω εύχομαι να εμπνεύσω κι άλλους να συμμετάσχουν σε αυτή την προσπάθεια, που σκοπό έχει την κατά το δυνατόν επιτυχέστερη προσέγγιση της αλήθειας· της μόνης βάσης πάνω στην οποία μπορούν να χτιστούν ισχυρά ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά θεμέλια.

Τεστ ήθους – Πόσο καλά γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν χρειάζονται περίπλοκα τεστ, ψυχολογικά τεχνάσματα ή ακριβά σεμινάρια για να δεις ποιος πραγματικά είσαι. Διπλά στάνταρ, υποκρισία, ωχαδελφισμός; Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στον τρόπο που αντιδράς σε όσα συμβαίνουν γύρω σου – ειδικά σε όσα είναι κυριολεκτικά ζητήματα ζωής και θανάτου.

Τι έχεις γράψει; Πόσο έχεις κοινοποιήσει πραγματικές πληροφορίες; Με ποιο τρόπο έχεις αντιδράσει στην οργανωμένη και συστηματική δολοφονία Ουκρανών αμάχων από το ρωσικό καθεστώς – ένα καθεστώς που ουδέποτε δέχτηκε εισβολή, τρομοκρατικό χτύπημα ή οποιαδήποτε απειλή από την Ουκρανία;

Σε ευχαριστεί που συμβαίνει; Σου είναι αδιάφορο; Ή σε ενοχλεί; Μήπως σιώπησες; 

Μη γελιέσαι, δεν είμαι εγώ που προσπαθώ να σε κρίνω. Σε παρακινώ να το κάνεις εσύ, ο ίδιος, για σένα. Γιατί ξέρεις κι εσύ ότι οι πράξεις ή η απραξία σου είναι οι πιο καθαρές ενδείξεις του χαρακτήρα σου.

Τι γίνεται με τη Μέση Ανατολή; Τι έχεις γράψει; Πόσο έχεις κοινοποιήσει πληροφορίες; Με ποιο τρόπο έχεις αντιδράσει στους βομβαρδισμούς της Γάζας από το Ισραήλ που αντεπιτίθεται έπειτα από την αποτρόπαια εισβολή και τη βάρβαρη σφαγή της Χαμάς, την απαγωγή αμάχων και την ανοιχτή απειλή πως όσο ζουν θα συνεχίζουν τα ίδια μέχρι να πετύχουν τον τελικό τους στόχο: τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ.

Έχεις άμεσα ή έμμεσα μήπως κατηγορήσει το Ισραήλ που στοχεύει στη διάλυση της Χαμάς, επειδή ταυτόχρονα σκοτώνονται και άμαχοι – άμαχοι που η Χαμάς χρησιμοποιεί οργανωμένα και συστηματικά ως ανθρώπινες ασπίδες, χωρίς να έχει χτίσει ούτε ένα καταφύγιο για την προστασία τους, εμποδίζοντάς τους μάλιστα να φύγουν από περιοχές που ανακοινώνεται εκ των προτέρων ότι θα χτυπηθούν, για να προκαλέσει την αντίδραση των «χρήσιμων ηλίθιων» ανά τον κόσμο, που πιέζουν τη διεθνή κοινότητα και τελικά το Ισραήλ να σταματήσει την αντεπίθεσή του;

Ρωτώ, διότι βλέπω πολλούς που κατηγορούν το Ισραήλ για τους θανάτους αμάχων στη Γάζα ενώ ξέρουν πως η Χαμάς έχει επιβάλλει αυτή την κατάσταση και ο μόνος τρόπος αποφυγής της είναι το Ισραήλ να μείνει άπραγο. Οι περισσότεροι απ'αυτούς που κατηγορούν το Ισραήλ με αφορμή τους αμάχους, ωστόσο, δεν το κάνουν στην περίπτωση της Ρωσίας που όντως στοχεύει αμάχους - δεν είναι αναγκαστικές παράπλευρες απώλειες όπως στην περίπτωση της Γάζας, διότι οι Ουκρανοί δεν έχουν χτίσει τις βάσεις τους κάτω απο σχολεία, νοσοκομεία, και σπίτια αμάχων Ουκρανών. 

Στα μάτια μου, είναι ξεκάθαρο το τι συμβαίνει. Αυτό που αναρωτιέμαι ωστόσο είναι αν όλοι όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, ανήκουν εν γνώσει τους. Για όσους έχουν πλήρη επίγνωση, δεν έχουμε να πούμε τίποτα ούτε μπορούμε να κάνουμε πολλά - το να είσαι παλιάνθρωπος δεν τιμωρείται από τον νόμο. Για όσους δεν έχουνε επίγνωση όμως, είναι ανάγκη να αποκτήσουν κοιτώντας τους εαυτούς τους στον καθρέφτη, γιατί τους χρειαζόμαστε.

ΥΓ

Στο παρακάτω link υπάρχουν καταγεγραμμένες σε βίντεο και ήχο οι βαρβαρότητες των Παλαιστινίων που με υπερηφάνεια οι ίδιοι κινηματογράφησαν και ανάρτησαν στο διαδίκτυο. Δείτε τες, διότι είναι ανάγκη να καταλάβετε πως, όπως είπε κι η φίλη Γιώτα Χουλιάρα, μιλάμε για την Σύγκρουση Πολιτισμών με απόλυτη έκφραση της βαρβαρότητας: Χαμάς - 7η Οκτωβρίου, ώρα μηδέν.

Περί σκακιού, F-35, και προκαταλήψεων.

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Πριν από δύο μήνες και κάτι, ξύπνησα ένα πρωί αλλιώς κι αποφάσισα, απ’ το πουθενά, να ασχοληθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου με το σκάκι. Δεν περίμενα ποτέ πως θα μπορούσε να είναι τόσο όμορφο άθλημα. Μέρα με τη μέρα εξελίσσεται σε πραγματικό πάθος. Κι αν και είμαι ακόμη πραγματικά αρχάριος, ήδη μπορώ να πω πως το σκάκι μού έχει μάθει πολλά πράγματα, τα οποία έχουν προεκτάσεις κι εκτός σκακιέρας. Το πιο σημαντικό - και, θα έλεγα, σοκαριστικό - είναι η ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου γενικότερα, και του δικού μου ειδικότερα, να αγνοεί, κυριολεκτικά, πολλές φορές ακόμη και στο 100%, δεδομένα που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μου στη σκακιέρα. Είναι περισσότερες απ'όσες θα'θελα να παραδεχτώ οι (ντροπιαστικές) στιγμές κατά τις οποίες έμεινα απόλυτα «τυφλός» σε αυτά, διότι είχα κατά νου συγκεκριμένα σενάρια που υπέθετα ότι θα επιχειρούσε ο αντίπαλος ή που σχεδίαζα εγώ. Έτσι, κινήσεις που απέκλιναν αυτών των σεναρίων παρέμεναν στο ραντάρ μου πιο "αόρατες" κι από F-35. Δεν είναι λίγες οι φορές που, κατά την ανασκόπηση μιας παρτίδας αφού τελείωσε, δυσκολευόμουν να πιστέψω πως όντως πράγματα προφανή που έλαβαν χώρα μπροστά στα μάτια μου δεν τα είδα ποτέ σε πραγματικό χρόνο. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον από κάποιον σαν εμένα που το'χει αποφασίσει να προπονηθεί σκληρά στη ζωή του (και συνεχίζω) στο να μην αφήνει τα όποια αισθήματά του να επηρεάζουν τη λογική κρίση του ή, τουλάχιστον, να την επηρεάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο. Κι όμως, παίζοντας σκάκι, συνειδητοποίησα πως είμαι λιγότερο ικανός απ’ όσο πίστευα να διατηρώ την κρίση μου ανεπηρέαστη από τις επιθυμίες μου. Και να που, παίζοντας σκάκι, θεωρώ πως μπορώ να με προπονήσω ακόμη πιό αποτελεσματικά σε αυτό. Δεν έχεις δοκιμάσει να μάθεις και παίξεις σκάκι; Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η ηλικία σου, στο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Κι αν το'χεις κάνει ήδη τότε έλα να παίξουμε καμιά παρτίδα!