Αγάπη VS κτητικότητα. Περί "Εγώ" και "Υπερεγώ".

Αγάπη VS κτητικότητα. Περί "Εγώ" και "Υπερεγώ"
Θεοδωρής Τσιαμίτας

"Εγώ"... Πόσες φορές χρησιμοποιούμε καθημερινά αυτή την λέξη? Κι αλήθεια, αν μας ρωτούσαν:
Εσύ? Τι εννοείς με αυτό? Τι ακριβώς εννοείς όταν λές "εγώ"? Τί θα απαντούσες τότε?
Δεν είναι τόσο απλό κι εύκολο όσο νομίζουμε στην αρχή, πριν το καλοσκεφτούμε. Ποιός είναι ο "εγώ" που αναφέρεις? Εγώ, ο "Μπάμπης Παπαδόπουλος" (απαντάει με το υποτιθέμενο όνομά του ο φανταστικός μας φίλος που μόλις επινόησα για να με διευκολύνει στην διατύπωση της σκέψης μου και την κατανόησή της απο εσένα). Μα αυτό, είναι μόνο ένα όνομα, δεν είναι? Θα μπορούσαν να σε λένε αλλιώς. Αλλά όπως και να σε έλεγαν, πάλι θα έλεγες "εγώ". Άρα δεν περιγράφει απλά ένα όνομα αυτή η λέξη. Και τότε, τί περιγράφει? Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση με πολλές πιθανές ενδιαφέρουσες απαντήσεις, υποερωτήματα και υποαπαντήσεις. Καταλαβαίνεις τώρα που το πάω. Δεν είναι τόσο απλό. Το αντίθετο μάλιστα.
Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω την έννοια του "εγώ" και του εγωισμού. Την προσοχή σου, παρακαλώ.
 Είναι αυτονόητο νομίζω πως σε πρώτη φάση, λέγοντας "εγώ" εννοούμε τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας όμως είναι μια σύνθετη έννοια, μία σύνθετη ύπαρξη με σύνθετη υπόσταση. Πολύπλοκο... ε?
Ας αρχίσουμε με τα βασικά. Είμαστε -θα έπρεπε τουλάχιστον να ήμασταν- άνθρωποι. Σε τι διαφέρουμε με τα άλλα "ζώα"? Στο οτι έχουμε λογική. Και η λογική (εκτός απ'το οτι σημαίνει μεγαλύτερη ευφυία, καλύτερη επικοινωνία κλπ) μας επιτρέπει να έχουμε συνείδηση. Άρα συνειδητοποιούμε πώς μπορούμε να είμαστε κάτι περισσότερο απο απλώς ζώα. Αυτό μας κάνει μοναδικούς σαν είδος στον πλανήτη. Αυτό μας κάνει ανθρώπους. Αυτό όμως μας κάνει και περισσότερο υπεύθυνους. (Εδώ πρέπει να πώ οτι δεν ισχύει απαραίτητα πως όσοι είναι ανθρωπόμορφοι είναι και Άνθρωποι. Πολλοί, δυστυχώς, μένουν μονάχα άτομα. Σε προηγούμενα κείμενα πιο κάτω εξηγείται ο διαχωρισμός Ανθρώπου-ατόμου).
Σκέψου τώρα πως το "εγώ" είναι όλα τα ένστικτα, οι "ορμές", όλες οι επιθυμίες που σκοπό έχουν την αυτοϊκανοποίηση. (Και δεν εννοώ τον αυνανισμό....... μονάχα! Εννοώ κάθε μορφής ικανοποίηση. Σέξ, φαγητό, κλάμπινγκ με φίλους, κλάμπινγ με "φίλους" του αντίθετου φύλλου, πάλι σέξ, ποδόσφαιρο με την παρέα, καφές σε ένα μαγαζί, ψώνια, ένα παιχνίδι τάβλι, και λοιπές ασχολίες. Οτιδήποτε έχει κύριο και μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσει τον εαυτό μας). Αυτό το "εγώ" το έχουν και τα υπόλοιπα ζώα, μόνο που αυτά δεν το ξέρουν. Δεν διαθέτουν λογική και συνείδηση για να το ξέρουν, απλώς το έχουν και δρούν ενστικτωδώς. Εμείς, ξέρουμε πως το έχουμε. Για να υπερβούμε το επίπεδο του "εγώ" είναι αναγκαία η συνειδητοποίηση μέσω της νοημοσύνης και της παιδείας μας πως υπάρχουν οι άλλοι, πως υπάρχουν αξίες, ιδανικά, έννοιες που έχουν πραγματική ουσία και αξία σε αντίθεση με την ικανοποίηση του εαυτού μας αποκλειστικά. Διότι υπάρχουμε μέσα απ το "συνυπάρχουμε" και ως Άνθρωποι καταλαβαίνουμε πως είναι το πρέπον να ζήσουμε με βάση αυτά κι αν χρειαστεί κάποιες φορές να πεθάνουμε και γι'αυτά. Εφόσον αντιλαμβανόμαστε αυτό, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι ο εαυτός μας το σημαντικό, αλλά το όλον, η ανθρωπότητα. Εμείς είμαστε μέρος της. Αν κάθε κύτταρο στον οργανισμό μας δούλευε για τον εαυτό του μόνο δεν θα υπήρχαμε εμείς ώς ολότητα. Είναι αναγκαίο τα κύτταρά μας να συνεργάζονται, συντονίζονται και ζούν για την ολότητα, όχι για τον εαυτό τους. Έτσι κι εμείς.
Τώρα λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως έχουμε διπλή υπόσταση, σε σχέση με ένα ζώο όπως π.χ. ένας σκύλος. Η πρώτη είναι η "ζωώδης", (που είναι κοινή σε ζώο και άνθρωπο-ή καλύτερα άτομο) το "εγώ". Η δεύτερη είναι αυτή που διαθέτει ο Άνθρωπος, η αναγνώριση ενός ουσιαστικότερου κι ανώτερου επιπέδου ζωής, που ονομάζω "υπερεγώ". Ο λόγος που ταυτίζω το "εγώ" με όσα προανέφερα είναι για να γίνει εύκολα αντιληπτό πως τα περισσότερα-αν όχι όλα-που κάνουν τον κόσμο να δυστυχεί και να προσπαθεί να βρεί την ευτυχία είναι μάταια για έναν Άνθρωπο, διότι πολύ απλά ανοίκουν στην κατηγορία του "εγώ", της αντίληψης του απλοϊκού και ανόητου "ζώου".
Δές το, πολύ απλά, με ένα παράδειγμα: Ζήλια, ένα πολύ άσχημο συναίσθημα και γι'αυτόν που την νιώθει και γι'αυτόν που είναι το αντικείμενο της ζήλιας και το εισπράτει. Κι όμως ενώ κανείς δεν το θέλει αυτό το συναίσθημα, μοιάζει να είναι τόσο συχνά εκεί. Πώς δημιουργείται η ζήλια?
Όταν αρχίσουμε να φοβόμαστε μην χάσουμε την προτίμηση αυτού/ής που θέλουμε εξ'αιτίας κάποιου/ας άλλου/ης.
Δηλαδή όταν φοβόμαστε πως μπορεί να προτιμήσει κάποιον άλλον άνθρωπο στην ζωή του. Μα μισό λεπτό, ποιός στ'αλήθεια πιστεύει οτι αυτό είναι Έρωτας ή Αγάπη? Ποιός νομίζει στ'αλήθεια οτι η ζήλεια προέρχεται απο τον Έρωτα και την Αγάπη? Προς Θεού, είναι ντροπή να λερώνουμε έτσι αυτές τις έννοιες. Αυτό είναι καθαρή κτητικότητα. Είναι το συναίσθημα που δημιουργείται απο το "εγώ" μας που θέλει τον άλλον για δικό του. Για ΚΤΗΜΑ του. Έτσι δημιουργείται και το αρρωστημένο συναίσθημα της ζήλιας! (Όλοι φαντάζομαι πώς το έχουμε νιώσει κάποια στιγμή). Έτσι αντιδρούν και τα ζώα. Θα έχεις σίγουρα παρατηρήσει πως τα ζώα ζηλεύουν τόσο που φτάνουν σε σημείο και να σκοτώνονται πολλές φορές εξ'αιτίας του θιγμένου εγωισμού τους. (Αναφέρομαι και σε απλά και σε ανθρωπόμορφα ζώα).
Αντιθέτως, ο Έρωτας και η αληθινή Αγάπη, είναι έννοιες που μόνο ένας Άνθρωπος μπορεί να συλλάβει, να βιώσει και να εκτιμήσει, όταν συνειδητοποιεί κι επιλέγει να βάζει πάνω απο το "εγώ" του το "υπερεγώ". Τότε, όταν αγαπάει κάποιον θέλει μόνο να του προσφέρει, δίχως να σκέφτεται να πάρει. Και ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να ζηλέψει αυτόν που αγαπάει, διότι θα είναι χαρούμενος με ότι είναι χαρούμενο το πρόσωπο αυτό! Ακόμη κι αν επιλέγει άλλον φίλο, ακόμη αν θέλει άλλον ερωτικό σύντροφο, ακόμη κι αν είναι μακριά του, αν είναι χαρούμενος εκείνος, είναι χαρούμενος κι αυτός που τον αγαπάει, γιατί τον αγαπάει και νοιάζεται μόνο για να 'ναι καλά εκείνος. Αυτό είναι αληθινή Αγάπη και είναι αλήθεια τόσο μαγικό... τόσο Ανθρώπινο!
Όλα τα άλλα (ψευτοαγάπες και ψευτοέρωτες) είναι κτητικότητες, ανασφάλειες και πληγωμένοι εγωισμοί, τίποτε παραπάνω!

Άρα, όποιος θέλει να ονομάζεται στ'αλήθεια Άνθρωπος να βάλει καλά στο μυαλό του πώς πρέπει να το αξίζει. Πως πρέπει να παλέψει γι'αυτό. Πως πρέπει να βάλει κάτω τον εγωισμό του, να θάψει το "εγώ" του που τον κρατάει έρμαιο της αυτοϊκανοποίησης και της ματαιοδοξίας. Έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε Άνθρωποι και να προσφέρουμε στους άλλους, όχι για να πάρουμε απο αυτούς μα γιατί τους νοιαζόμαστε και τους αγαπάμε και το επιλέγουμε συνειδητά. Αλλιώς, δεν είμαστε παρά ζώα.

(Κι αν μοιάζω σκληρός, είμαι πρώτα απ'όλα με τον ίδιο μου τον εαυτό, κι αν η αλήθεια είναι αυτή τότε αυτό είναι το πρέπον).

Άλλο πατριωτισμός και άλλο ρατσισμός.

Έχω δεί ανθρώπους να ξεκινούν με καλές προθέσεις. Έχω δεί τους ίδιους ανθρώπους στην συνέχεια να μπερδεύονται. Τους έχω δεί σιγά σιγά να αλλοιώνονται, να φανατίζονται. Έχω δεί λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους εξαιτίας του φανατισμού τους να αρχίσουν να σκέφτονται και να δρούν απάνθρωπα. Είναι πολύ λυπηρό. Είναι λεπτές οι γραμμές, το ξέρω. Όταν όμως έχεις σαν αναλλοίωτη και σταθερή αξία μέσα σου την Ανθρωπιά δεν φοβάσαι, γιατί είσαι σίγουρος πώς δεν θα σκεφτείς ούτε θα κάνεις κάτι που θα βλάψει Ανθρώπους. Ακροαριστεροί κι ακροδεξιοί, ακούστε λίγο τον σοφό Αριστοτέλη που σας προτείνει την "χρυσή" μέση οδό!
Μοιάζετε πολύ μεταξύ σας άλλωστε, πώς μπορεί ο φανατισμός σας να σας έχει τυφλώσει τόσο που να μην το βλέπετε? Μου θυμίζει η κατάσταση φανατικούς οπαδούς Ολυμπιακού εναντίον Παναθηναϊκού, ή Πάοκ εναντίον Άρη. Υποτίθεται ξεκίνησαν να υποστιρίζουν μια ομάδα γιατί τους αρέσει η μπάλα, αλλά στο τέλος την μπάλα την χάσανε. Ας το πάρουμε απο την αρχή.
1ο παράδειγμα:
Έχω δεί άτομο να μαθαίνει για την ένδοξη ιστορία της Ελλάδας και να μαγεύεται απο αυτήν. Να μαθαίνει για τους αληθινούς ήρωες που στην διάρκεια του χρόνου, πάντοτε λίγοι ενάντια στους πολλούς, πάντοτε "μικροί" ενάντια στους "μεγάλους", πάντα άνθρωποι ενσυνείδητοι κι όχι ατομιστές, έκαναν το αδύνατο δυνατό, το για μερικούς αδιανόητο, να κρατήσουν αυτόν τον τόπο ελεύθερο ώς τώρα. Ξεκίνησε να τους θαυμάζει, και με το δίκιο του. Στην συνέχεια όμως έχω δεί να ξεφεύγει ενστερνιζόμενος αρρωστημένες κι απάνθρωπες σκέψεις, αρχίζοντας να μισεί τους άλλους, τους διαφορετικούς, να επηρεάζεται απο ιδέες τέτοιες σαν του Χίτλερ και να θεωρεί πώς ότι διαφορετικό απο αυτόν είναι κακό. Έχω δεί τον ίδιο άνθρωπο να καταφεύγει σε "ακροδεξιούς" χώρους κι ο φανατισμός του να τον οδηγεί σε απάνθρωπα μονοπάτια.
2ο παράδειγμα:
Έχω δεί άνθρωπο να μαθαίνει για τον πολιτισμό, τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού, που έγιναν η βάση για την παγκόσμια φιλοσοφία και διανόηση, για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Φιλοσόφους και επιστήμονες που ξόδεψαν την δική τους ζωή μόνο και μόνο για να προσφέρουν στους επόμενους. Έμαθε για τους ανθρώπους που ανακάλυψαν την δημοκρατία. Ξεκίνησε να τους θαυμάζει, φυσικά και με το δίκιο του. Η ελευθερία άρχισε να φαντάζει το πολυτιμότερο αγαθό γι αυτόν. Μετά όμως έμαθε για την χούντα. Τότε άρχισε να επηρεάζεται κι αυτός απο μπερδεμένες, αρρωστημένες σκέψεις που σύνδεσαν εντελώς λανθασμένα στο μυαλό του πως: Χούντα-δικτατορία=Ενάντια στην ελευθερία=ΚΑΚΟ. (οκ μέχρι εδώ). Επειδή οι χουντικοί όμως ανέφεραν λέξεις όπως πατρίδα, έθνος, θρησκεία κλπ ο άνθρωπος έκανε το σφάλμα να ταυτίσει αυτές τις έννοιες με τις προηγούμενες. Δηλαδή πατριωτισμός=χούντα=κακό. Έχω δεί λοιπόν κι αυτόν να παρασύρεται απο τον φανατισμό του καταφεύγοντας σε "ακροαριστερούς" χώρους και να οδηγείται κι αυτός σε απάνθρωπα μονοπάτια.

Αυτοί οι 2 άνθρωποι ξεκίνησαν να σκέφτονται κάτι υγειές, θα μπορούσαν να είναι αδέρφια, θα μπορούσαν να ήταν φίλοι και να έκαναν παρέα, θα μπορούσαν να είναι ομάδα και να συνεργάζονται σε πολλούς τομείς αξιοποιώντας όσα έχουν μάθει και θέλουν να προσφέρουν. Τι κουτό, όμως, κατέληξαν να σκέφτονται αρρωστημένα και να νομίζουν πώς είναι αντίπαλοι.
Άρα έχουμε διαστρέβλωση της έννοιας πατριωτισμός κι απο τους "μέν" κι απο τους "δέ".
Κι εξαιτίας μιας παρερμηνευμένης έννοιας και μετατροπής της απο κάτι θετικό σε κάτι αρνητικό (κι εξαιτίας της έλλειψης της σταθερής αξίας που ανέφερα πιο πάνω, της ανθρωπιάς) συμβαίνει μια σύγκρουση που δεν χρειάζεται, δεν προσφέρει, μόνο καταστρέφει τους συγκρουόμενους.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης 2 "ομάδων" που οι διαφορές τους είναι λιγότερες απο τις ομοιότητές τους.

We are humans, we are brothers. We love our family, we love our country, we love our planet, we love people and we love life!

Έτσι μόνο πετυχαίνεται ισχυρή ενότητα ικανή να προβάλλει ισχυρή κι αποτελεσματική αντίσταση σε δύσκολους καιρούς όπως αυτούς που ζούμε τώρα, μέσω της συνειδητοποίησης και της ανθρωπιάς.

Τύχη ή Ανάγκη?

Απαντώντας αμέσως στο ερώτημα που θέτω στην επικεφαλίδα θα πώ πως πια δεν με απασχολεί η τύχη. Μόνο η ανάγκη. Διότι εδώ που είμαστε φίλοι και φίλες μου, όλα βασίζονται σε αυτήν κι όλα είναι στα χέρια μας. Απο τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά. Όλα γύρω μας, μέσα μας κι έξω μας, ακόμη κι όλα όσα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ή να διανοηθούμε καν δημιουργήθηκαν και υπάρχουν λόγω ανάγκης. (I call it "God").
Η πλάση γύρω μας εμπεριέχει μιας μορφής νοημοσύνη. Μπορεί όταν την κοιτάζουμε μεμονωμένα να μην το αντιλαμβανόμαστε (μια σταγόνα νερού σίγουρα δεν έχει μυαλό) αλλά όταν βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, το σύνολο ή αλλιώς "το όλον της" τότε είναι εύκολο (διότι ο κύκλος του νερού-που γίνεται φυσικά απο ανάγκη, όχι τυχαία-φαίνεται πώς "ξέρει τι κάνει", πως εμπεριέχει νοημοσύνη, λόγω της ύπαρξης και της λειτουργίας του). Σκέψου το. Απο ανάγκη γεννιόμαστε, ζούμε εδώ και πεθαίνουμε. Απο ανάγκη τρεφόμαστε, αναπαραγόμαστε. Λόγω της ανάγκης έχουμε νοημοσύνη και προχωρούμε, εξελισσόμαστε συνεχώς. Πιθανότατα τίποτα δεν είναι απολύτως τυχαίο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε εκ πρώτης όψεως να καταλάβουμε την αιτία πίσω και πριν απο αυτό. Μοιάζει λοιπόν σαν να πρέπει να φτάσουμε κάπου, νοητικά. Σαν να υπάρχει ένας στόχος, ένας σκοπός. Το βλέπω και το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα πια. Η ανθρωπότητα διαρκώς πορεύεται στον χρόνο μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για τον εαυτό της και την πλάση γύρω της. Παράγοντας ο Άνθρωπος έργο, το αφήνει στον επόμενο για να το συνεχίσει, να το εξελίξει ή να το απορρίψει, πάντως σίγουρα για να προχωρήσει παραπέρα. Κι εκείνος θα κάνει το ίδιο με την σειρά του για τον επόμενο. Υπάρχουν κατα καιρούς και τα πισωγυρίσματα αλλά γενικώς η ανθρωπότητα οδεύει σταθερά προς τα μπροστά. (Χωρίς να ξεχνάει ποτέ όσα έχει αφήσει πίσω της, διότι δίχως την μνήμη δεν θα υπήρχε η συνέχεια κι όλα αυτά θα 'ταν ανώφελα).

Απο ανάγκη λοιπόν κάνουμε κι εμείς τα πάντα. Αυτή την ανάγκη θα μπορούσαμε να την διαχωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: Την προσωπική ανάγκη, που έχει να κάνει αποκλειστικά με τον εαυτό μας και την ανάγκη που έχει έναν ανώτερο σκοπό απο το να ικανοποιήσει απλώς εμάς τους ίδιους και μόνο. Την πρώτη ας την ονομάσουμε ατομική ανάγκη. Την δεύτερη, ανθρώπινη ανάγκη.
(Αιτιολογώντας την επιλογή ονομασίας τους υπενθυμίζω ή γνωστοποιώ πώς σε προηγούμενο κείμενο έγραψα πώς Άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Γεννιέσαι άτομο, εν δυνάμει Άνθρωπος. Διότι Άνθρωπος ή Ανθρωπιά = Συνειδητοποιημένη επιλογή ανιδιοτελούς προσφοράς μέσω της νοημοσύνης. Εγώ αυτό θα μπορούσα να το ονομάσω και αληθινή Αγάπη).
Για να υπάρχει λοιπόν ανάγκη, σημαίνει πως υπάρχει και σκοπός πίσω ή πάνω απ'αυτήν.
Ο σκοπός είναι ποιανού? Ποιός τον έχει άραγε? (I call it "God" again). Αλλά δεν τα γράφω αυτά για να σε πείσω αν υπάρχει Θεός. Είναι αναγκαία για να προχωρήσω σε αυτό που θέλω να πώ και να το στηρίξω.
Κι αφού υπάρχει σκοπός για την ύπαρξη και την ανθρώπινή μας υπόσταση μπορώ να ονομάσω την πραγματικότητα γύρω μας "Υπαρξιακό Σχολείο", εφόσον ήρθαμε για να δειδαχθούμε, να μάθουμε και να αποφοιτήσουμε απο εδώ. Στο σχολείο οι γονείς στέλνουν τα παιδιά με σκοπό να μάθουν, να εξελιχθούν, όχι να περάσουν καλά, αλλιώς θα τα αφήναν μόνα τους να αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι. Έτσι λοιπόν και σ'αυτό το τεράστιο υπαρξιακό μας σχολείο δεν ήρθαμε με σκοπό να περάσουμε καλά, ούτε για να βρούμε την αληθινή ευτυχία, εδώ. Ήρθαμε για να μάθουμε πώς μπορούμε να γίνουμε άξιοι όμως γι'αυτά. Μέσω της συνύπαρξης, της ομαδικότητας, (που δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο παρόν, αλλά μπορεί να υπάρχει σε βάθος χρόνου. Πχ ένας φιλόσοφος μπορεί να έχει ώς δάσκαλο έναν πολύ παλαιότερο φιλόσοφο, που δεν ζεί πιά, ενώ για μαθητή να έχει κάποιον που ακόμη δεν γεννήθηκε. Αυτοί όμως έχουν δημιουργήσει μια ομάδα που εργάζεται πάνω στον ίδιο σκοπό. Την ολοκλήρωση της κατανόησης) να καταννοήσουμε την σημασία τους και να φτάσουμε στην απόλυτη ελευθερία, στην απόλυτη αλήθεια.
Είναι ανάγκη λοιπόν που υπάρχεις, είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσεις και να μην αφήνεις την ζωή σου στην τύχη. Είναι ανάγκη να συμβάλλεις, να μπείς κι εσύ στην ομάδα της ανθρωπότητας. Σκέψου το, είναι ανάγκη!

Όσοι ψάχνουν, θα βρίσκουν.

Παλιότερα έτυχε να αναρωτηθώ τον λόγο που μερικοί άνθρωποι, παράξενοι, έκαναν κάποιο έργο-οποιασδήποτε μορφής-περίτεχνο, κοπιαστικό, μεγαλιώδες μερικές φορές, ξοδεύοντας χρόνο, πνεύμα, σκέψη, την ζωή και την ύπαρξή τους ολόκληρη κάποιες φορές αφοσιωμένοι στο έργο τους ξέροντας πώς δεν θα ανταμοιφθούν όπως "θα έπρεπε". Είχα στο μυαλό μου φυσικά τα χρήματα, την φήμη ή την δόξα. Την κοινωνική αναγνώριση με λίγα λόγια. Δεν μπορούσα να βρώ την απάντηση εως ότου συνειδητοποίησα την διαφορά κοινωνίας-ανθρωπότητας. Διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στο μυαλό τους κάτι τόσο μικρό ώστε να τους νοιάζει στο ελάχιστο η κοινωνική αναγνώριση. Είχαν πολύ υψηλότερους σκοπούς. Είχαν αντιληφθεί τις αληθινές αξίες. Είχαν ιδέες που δεν περιορίζονταν στο παρόν, αλλά εμπνέονταν απο το παρελθόν και θα ζούσαν για το μέλλον.
Εγώ-γιατί έχω κάνει κι εγώ σαν άτομο-τα κοίταζα, χωρίς να καταφέρνω να τα δώ πραγματικά (δηλαδή να αντιληφθώ την ουσία τους) όπως οι περισσότεροι και αναρωτιόμασταν και σχολιάζαμε "Μα καλά, τι κάθεται τώρα και κάνει, με τί κάθεται κι ασχολείται? Ποιό το νόημα? Θα 'χει πολύ χρόνο για ξόδεμα το άτομο". Τι ειρωνία... Διότι τα άτομα είμασταν εμείς, οι υπόλοιποι, οι πολλοί. Που κρίναμε και κατακρίναμε δίχως καν να καταλαβαίνουμε τι κάνουμε, μα ούτε και να το ψάχνουμε, να ενδιαφερόμαστε αληθινά για τον λόγο που κάνουν οτι κάνουν κάποιοι μοιάζοντας σε μας τόσο ανώφελο. Μα πόσο θαυμαστό ήταν το έργο αυτών τον ανθρώπων. Κόντρα στον καιρό, στους πολλούς, στην μόδα, κατάφερναν να μείνουν πιστοί, να συνεισφέρουν.
Σε ποιούς? Τώρα ξέρω την απάντηση. Σ'αυτούς που θα αναζητήσουν, σ'αυτούς που θα ενδιαφερθούν, σ'αυτούς που θα ψάξουν. Για αυτούς, τους λίγους μα αναγκαίους έχουν πραγματική αξία κι ουσία αυτά τα έργα. Κι αυτοί με την σειρά τους θα συνεχίσουν με τα δικά τους, προσφέροντάς τα στους επόμενους Ανθρώπους. Αυτοί οι λίγοι δουλεύουν για όλους, ενώ οι πολλοί συνήθως για τον εαυτό τους. Τέτοιοι "λίγοι" ήταν κι ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αρχιμήδης, ο Βούδας κι ο Χριστός, ο Κάντ, ο Σπινόζα, ο Τέσλα, ο Αϊνστάιν κι ο Καραθεοδωρής και πολλοί άλλοι (που όμως σε σχέση με τους υπόλοιπους ήταν φυσικά οι λίγοι, οι σπάνιοι μα αυτοί που πήγαν μπροστά την ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς ήταν αυτοί και μόνον αυτοί, οι "λίγοι").
Και θα είναι μάλλον μια ζωή οι λίγοι σε κάθε γενιά, σε κάθε κοινωνία που θα πηγαίνουν κόντρα στους πολλούς, μα όχι εναντίον τους ώς αντίπαλοι, αλλά ώς αντιστεκόμενοι στην μάζα του τίποτα κι ώς φάροι για τους εξερευνητές της ζωής και της ανθρωπότητας. Κι έτσι όσοι ψάχνουν, θα βρίσκουν.

Πετάω την μάσκα μου. Πέτα και την δική σου.

Σωματικά είμαι εικοσιενός ετών. Μα πολλές φορές νιώθω γηραιότερος. Κάποιες φορές κουρασμένος, ίσως και λίγο μίζερος. Κάποιες φορές με τόση όρεξη και ζωντάνια που νιώθω πως μπορώ να αλλάξω όλο τον κόσμο.
Χάρη στον Δάσκαλο συνειδητοποίησα την κοινωνία και την αρνητική επιρροή που είχε πάνω στην διάπλαση του χαρακτήρα μου στην μέχρι τώρα ζωή μου. Έχω αντιληφθεί και την μαλακία μου να πέσω στην παγίδα της και να προσπαθήσω να θάψω αυτόν τον πιό "γέρο" μέσα μου, να προσπαθήσω να τον κρύψω να μην πολυ-φαίνεται, διότι ξένιζε τους περισσότερους γύρω μου, κυρίως τις παρέες μου (φυσιολογικό) με αποτέλεσμα να με αποστραφούν και να μείνω μόνος. Ο φόβος της κοινωνικής απομόνωσης ήταν που με οδήγησε να το κάνω αυτό και να φορέσω μια μάσκα που θα με έκανε πιο προσιτό, πιο ίδιο με τους περισσότερους για να με αισθάνονταν "δικό τους"... Την μάσκα του κοινωνικού ατόμου. 

 <<Θα έβρισκα πολύ ενδιαφέρον-μέρες που είναι-αντί να ντυνόμασταν με ακόμη περισσότερες μάσκες στις απόκριες, να βγάζαμε αυτές που φορούσαμε ήδη. Έτσι, για να δούμε την διαφορά, μπάς και συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε γίνει, σε αντίθεση με το τι θα μπορούσαμε να είμαστε.>>

Αυτό, φυσικά, έγινε με τον καιρό. Γιατί στα πρώτα σου χρόνια είσαι ορθάνοιχτος νοητικά, έτοιμος να ρουφήξεις τα πάντα ως τροφή για τον εγκέφαλό σου. Δεν ξέρεις απο ηθικούς φραγμούς, δεν γνωρίζεις απο "τύπους" και "τρόπους". Μετά σου εξηγούν οτι υπάρχει το κοινωνικό πλαίσιο που πρέπει να ενταχθείς και να παλέψεις να γίνεις μέλος του, για μια καλή, αναγνωρισμένη θέση μέσα σ'αυτό, αυτό είναι που μετράει αληθινά διότι αυτός είναι στόχος και σκοπός της ζωής σου και για να το πετύχεις θα είσαι: "Έτσι"! (Ίδιος με τη μάζα. Γιατί είναι οι περισσότεροι. Κοινωνικός, ευγενικός, τυπικός, αλλά πονηρός, θα κάνεις τα πάντα για να "πετύχεις" στην ζωή σου, να ανέβεις κοινωνικά, να δικτυωθείς, να είσαι δημοσιοσχετίστας, να δουλεύεις πάντα για το συμφέρον σου και πάνω απ'όλα, ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ μέσα στην κάθε μόδα που σου πλασάρουν για να είσαι και -in- επίκαιρος. Και σου εξηγούν το πώς, για να ενσωματωθείς σωστά στην κοινωνία). Έτσι αρχίζεις να θάβεις βαθιά τις ανθρώπινές σου ιδιότητες και να φυλακίζεσαι μέσα σ'έναν ανούσιο τρόπο ζωής και σκέψης, αφού σου μαθαίνουν απο πολύ μικρό κιόλας-πρώτα πρώτα οι γονείς σου-πως να συμπεριφέρεσαι σαν άτομο. Όλα είναι συμφέρον, σχέσεις δούναι και λαβείν. Με μεγαλύτερη σημασία το λαβείν. Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω, έτσι;
(Σκέψου απλά πως αν ξαφνικά γινόταν να μοιράσουμε ισόποσα χρήματα σε όλους τους ανθρώπους
και να μην χρειάζεται να εργάζονται για να επιβιώσουν, και αμέσως θα αποκτούσαν όλοι την οικονομική και κοινωνική ισότητα θα ήταν πάρα πολλοί αυτοί που θα είχαν χάσει το νόημα της ζωής τους. Διότι πάσχιζαν μια ζωή να διαβάσουν, να περάσουν εξετάσεις, να τελειώσουν σχολές, να κάνουν επιτυχημένες δουλειές, όλα για να αποκτήσουν  περισσότερα χρήματα και κύρος μέσα στην κοινωνία και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό ήταν το νόημα της ύπαρξης γι'αυτούς, νιώθοντας ανώτεροι απο τους άλλους κι αναγνωρισμένοι μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Αν τους έπαιρνες αυτά, έκλεινες και τις τηλεοράσεις ώστε να σταματούσε η πλήση εγκεφάλου και ο υπερκαταναλωτισμός δεν θα ήξεραν πώς να αντιδράσουν, τι να κάνουν με την ζωή τους, θα έχαναν το νόημα και τουλάχιστον θα προβλιματίζονταν χονδρά).

Συνειδητοποιώ λοιπόν -thank God- το οτι προσπάθησα να κρύψω αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς μου ακόμη κι απο τον ίδιο μου τον εαυτό, για έναν τόσο βλακώδη λόγο όπως προανέφερα, και πως το πρέπον είναι να σταματήσω αυτή την κουταμάρα. Είμαι αυτός που είμαι και θα γίνω αυτός που αντιλαμβάνομαι πως θέλω, ή πως είναι το πρέπον, ή πως είναι ανάγκη να είμαι. Πάντως θα ΄μαι πάλι εγώ αλλά χωρίς την μάσκα του ατόμου.
Σιγά σιγά, βήμα βήμα, με συνείδηση, στρατηγική και πίστη θα την ξεκολλάω απο το πρόσωπό μου.

Πετώ την μάσκα του ατόμου, γίνομαι άνθρωπος.

Άνθρωπος ή άτομο?

Άνθρωπος ή άτομο?

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Γεννιέσαι με δυνατότητες. Τι κάνεις με αυτές;
Διαθέτεις λογική σκέψη. Άρα μπορείς να παράγεις ιδέες. Η σκέψη πάνω στην σκέψη είναι η συνείδηση, άρα διαθέτεις κι απ’ αυτή. Είσαι υπεύθυνος για το ποιός είσαι και ποιός θα γίνεις.

Η νοημοσύνη σου, σου δίνει την δυνατότητα όσο ζείς να μαθαίνεις κι ότι μαθαίνεις να το αποθηκεύεις στην μνήμη σου. Τις οποίες, αν χρησιμοποιείς σωστά δεν θα κάνεις μονίμως τα ίδια λάθη. Αυτός είναι ο τρόπος να εξελίσσεσαι. Έχεις την δυνατότητα να σκεφτείς. Έχεις ακόμη την δυνατότητα να σκεφτείς οτι σκέφτεσαι, δηλαδή να το συνειδητοποιείς. Αυτή είναι η συνείδηση.Αν την χρησιμοποιούσαμε περισσότερο θα ζούσαμε πολύ πιο ανθρώπινα. Θα πράτταμε πιο ανθρώπινα. Θα αντιλαμβανόμασταν καλύτερα τις αξίες και την ουσία της ζωής. Θα μαθαίναμε από το παρελθόν και θα ζούσαμε παράγοντας έργο για το μέλλον. Δε θα σπαταλούσαμε χρόνο. Δεν θα εμποδίζαμε την ανθρωπιά.

Τότε θα μπορούσαμε αληθινά να καμαρώνουμε ως Άνθρωποι. Γιατί δεν γεννιέσαι Άνθρωπος, αλλά μέσω των δυνατοτήτων σου μπορείς να επιλέξεις να γίνεις. Αλλιώς δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα έμβιο πλάσμα-ζώο.

Η κοινωνία ζει μόνο για το παρόν («ζήσε μονάχα για την στιγμή» σου λένε, χωρίς να ΄χεις κάποιον ουσιαστικότερο σκοπό) κι απαρτίζεται από άτομα (!) που δεν θέλει να θυμούνται (παρελθόν), ούτε να οραματίζονται (μέλλον), μόνο να κάνουν όνειρα, μα σπάνια σκέφτονται πώς αν τους λένε αυτό σημαίνει οτι θεωρούν πως κοιμούνται!
Η κοινωνία εγκλωβίζει τα άτομα μέσω της εξουσίας (εκτός της ουσίας), ταϊζοντάς τα ματαιοδοξία. Δεν θέλει πραγματικές αλλαγές, (είναι εύλογο το γιατί) οπότε χαρακτηρίζεται απο την στασιμότητα. Είναι πολύ εύκολο να το δείτε αυτό, εφόσον ζείτε κι εσείς μέσα σε μια κοινωνία και δεν είστε σε κανένα βουνό μοναχοί.

Όταν ξέρεις λοιπόν αυτό, θα συνεχίσεις να ζείς μόνο ως μεμονωμένο άτομο μέσα στην κοινωνία, ή ως συνειδητοποιημένος Άνθρωπος μέσα στην Ανθρωπότητα;

Η ομορφιά του ανθρώπου

Η ομορφιά του ανθρώπου

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Πάνω που τίνω να απογοητευτώ,
ή να με "πάρει απο κάτω" κοιτώντας γύρω μου την κοινωνία και τα άτομά της,
εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή ένας ακόμη Άνθρωπος.

Και βλέπω την ανθρωπιά και την ομορφιά του και θυμάμαι πως είναι κι αυτός που παλεύει,
πονάει, προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο ίδιος την σπανιότητά του
αφού συνειδητοποιεί πώς οι άλλοι δεν είναι όλοι σαν αυτόν.
Τότε ξανα-σηκώνομαι, να κάνω αυτό που είναι ανάγκη,
να παλέψω γι αυτόν και τους ομοίους του με ένα χαμόγελο στα χείλη.