Σωματικά είμαι εικοσιενός ετών. Μα πολλές φορές νιώθω γηραιότερος. Κάποιες φορές κουρασμένος, ίσως και λίγο μίζερος. Κάποιες φορές με τόση όρεξη και ζωντάνια που νιώθω πως μπορώ να αλλάξω όλο τον κόσμο.
Χάρη στον Δάσκαλο συνειδητοποίησα την κοινωνία και την αρνητική επιρροή που είχε πάνω στην διάπλαση του χαρακτήρα μου στην μέχρι τώρα ζωή μου. Έχω αντιληφθεί και την μαλακία μου να πέσω στην παγίδα της και να προσπαθήσω να θάψω αυτόν τον πιό "γέρο" μέσα μου, να προσπαθήσω να τον κρύψω να μην πολυ-φαίνεται, διότι ξένιζε τους περισσότερους γύρω μου, κυρίως τις παρέες μου (φυσιολογικό) με αποτέλεσμα να με αποστραφούν και να μείνω μόνος. Ο φόβος της κοινωνικής απομόνωσης ήταν που με οδήγησε να το κάνω αυτό και να φορέσω μια μάσκα που θα με έκανε πιο προσιτό, πιο ίδιο με τους περισσότερους για να με αισθάνονταν "δικό τους"... Την μάσκα του κοινωνικού ατόμου.
<<Θα έβρισκα πολύ ενδιαφέρον-μέρες που είναι-αντί να ντυνόμασταν με ακόμη περισσότερες μάσκες στις απόκριες, να βγάζαμε αυτές που φορούσαμε ήδη. Έτσι, για να δούμε την διαφορά, μπάς και συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε γίνει, σε αντίθεση με το τι θα μπορούσαμε να είμαστε.>>
Αυτό, φυσικά, έγινε με τον καιρό. Γιατί στα πρώτα σου χρόνια είσαι ορθάνοιχτος νοητικά, έτοιμος να ρουφήξεις τα πάντα ως τροφή για τον εγκέφαλό σου. Δεν ξέρεις απο ηθικούς φραγμούς, δεν γνωρίζεις απο "τύπους" και "τρόπους". Μετά σου εξηγούν οτι υπάρχει το κοινωνικό πλαίσιο που πρέπει να ενταχθείς και να παλέψεις να γίνεις μέλος του, για μια καλή, αναγνωρισμένη θέση μέσα σ'αυτό, αυτό είναι που μετράει αληθινά διότι αυτός είναι στόχος και σκοπός της ζωής σου και για να το πετύχεις θα είσαι: "Έτσι"! (Ίδιος με τη μάζα. Γιατί είναι οι περισσότεροι. Κοινωνικός, ευγενικός, τυπικός, αλλά πονηρός, θα κάνεις τα πάντα για να "πετύχεις" στην ζωή σου, να ανέβεις κοινωνικά, να δικτυωθείς, να είσαι δημοσιοσχετίστας, να δουλεύεις πάντα για το συμφέρον σου και πάνω απ'όλα, ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ μέσα στην κάθε μόδα που σου πλασάρουν για να είσαι και -in- επίκαιρος. Και σου εξηγούν το πώς, για να ενσωματωθείς σωστά στην κοινωνία). Έτσι αρχίζεις να θάβεις βαθιά τις ανθρώπινές σου ιδιότητες και να φυλακίζεσαι μέσα σ'έναν ανούσιο τρόπο ζωής και σκέψης, αφού σου μαθαίνουν απο πολύ μικρό κιόλας-πρώτα πρώτα οι γονείς σου-πως να συμπεριφέρεσαι σαν άτομο. Όλα είναι συμφέρον, σχέσεις δούναι και λαβείν. Με μεγαλύτερη σημασία το λαβείν. Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω, έτσι;
(Σκέψου απλά πως αν ξαφνικά γινόταν να μοιράσουμε ισόποσα χρήματα σε όλους τους ανθρώπους
και να μην χρειάζεται να εργάζονται για να επιβιώσουν, και αμέσως θα αποκτούσαν όλοι την οικονομική και κοινωνική ισότητα θα ήταν πάρα πολλοί αυτοί που θα είχαν χάσει το νόημα της ζωής τους. Διότι πάσχιζαν μια ζωή να διαβάσουν, να περάσουν εξετάσεις, να τελειώσουν σχολές, να κάνουν επιτυχημένες δουλειές, όλα για να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα και κύρος μέσα στην κοινωνία και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό ήταν το νόημα της ύπαρξης γι'αυτούς, νιώθοντας ανώτεροι απο τους άλλους κι αναγνωρισμένοι μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Αν τους έπαιρνες αυτά, έκλεινες και τις τηλεοράσεις ώστε να σταματούσε η πλήση εγκεφάλου και ο υπερκαταναλωτισμός δεν θα ήξεραν πώς να αντιδράσουν, τι να κάνουν με την ζωή τους, θα έχαναν το νόημα και τουλάχιστον θα προβλιματίζονταν χονδρά).
Συνειδητοποιώ λοιπόν -thank God- το οτι προσπάθησα να κρύψω αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς μου ακόμη κι απο τον ίδιο μου τον εαυτό, για έναν τόσο βλακώδη λόγο όπως προανέφερα, και πως το πρέπον είναι να σταματήσω αυτή την κουταμάρα. Είμαι αυτός που είμαι και θα γίνω αυτός που αντιλαμβάνομαι πως θέλω, ή πως είναι το πρέπον, ή πως είναι ανάγκη να είμαι. Πάντως θα ΄μαι πάλι εγώ αλλά χωρίς την μάσκα του ατόμου.
Σιγά σιγά, βήμα βήμα, με συνείδηση, στρατηγική και πίστη θα την ξεκολλάω απο το πρόσωπό μου.
Πετώ την μάσκα του ατόμου, γίνομαι άνθρωπος.
Χάρη στον Δάσκαλο συνειδητοποίησα την κοινωνία και την αρνητική επιρροή που είχε πάνω στην διάπλαση του χαρακτήρα μου στην μέχρι τώρα ζωή μου. Έχω αντιληφθεί και την μαλακία μου να πέσω στην παγίδα της και να προσπαθήσω να θάψω αυτόν τον πιό "γέρο" μέσα μου, να προσπαθήσω να τον κρύψω να μην πολυ-φαίνεται, διότι ξένιζε τους περισσότερους γύρω μου, κυρίως τις παρέες μου (φυσιολογικό) με αποτέλεσμα να με αποστραφούν και να μείνω μόνος. Ο φόβος της κοινωνικής απομόνωσης ήταν που με οδήγησε να το κάνω αυτό και να φορέσω μια μάσκα που θα με έκανε πιο προσιτό, πιο ίδιο με τους περισσότερους για να με αισθάνονταν "δικό τους"... Την μάσκα του κοινωνικού ατόμου.
<<Θα έβρισκα πολύ ενδιαφέρον-μέρες που είναι-αντί να ντυνόμασταν με ακόμη περισσότερες μάσκες στις απόκριες, να βγάζαμε αυτές που φορούσαμε ήδη. Έτσι, για να δούμε την διαφορά, μπάς και συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε γίνει, σε αντίθεση με το τι θα μπορούσαμε να είμαστε.>>
Αυτό, φυσικά, έγινε με τον καιρό. Γιατί στα πρώτα σου χρόνια είσαι ορθάνοιχτος νοητικά, έτοιμος να ρουφήξεις τα πάντα ως τροφή για τον εγκέφαλό σου. Δεν ξέρεις απο ηθικούς φραγμούς, δεν γνωρίζεις απο "τύπους" και "τρόπους". Μετά σου εξηγούν οτι υπάρχει το κοινωνικό πλαίσιο που πρέπει να ενταχθείς και να παλέψεις να γίνεις μέλος του, για μια καλή, αναγνωρισμένη θέση μέσα σ'αυτό, αυτό είναι που μετράει αληθινά διότι αυτός είναι στόχος και σκοπός της ζωής σου και για να το πετύχεις θα είσαι: "Έτσι"! (Ίδιος με τη μάζα. Γιατί είναι οι περισσότεροι. Κοινωνικός, ευγενικός, τυπικός, αλλά πονηρός, θα κάνεις τα πάντα για να "πετύχεις" στην ζωή σου, να ανέβεις κοινωνικά, να δικτυωθείς, να είσαι δημοσιοσχετίστας, να δουλεύεις πάντα για το συμφέρον σου και πάνω απ'όλα, ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ μέσα στην κάθε μόδα που σου πλασάρουν για να είσαι και -in- επίκαιρος. Και σου εξηγούν το πώς, για να ενσωματωθείς σωστά στην κοινωνία). Έτσι αρχίζεις να θάβεις βαθιά τις ανθρώπινές σου ιδιότητες και να φυλακίζεσαι μέσα σ'έναν ανούσιο τρόπο ζωής και σκέψης, αφού σου μαθαίνουν απο πολύ μικρό κιόλας-πρώτα πρώτα οι γονείς σου-πως να συμπεριφέρεσαι σαν άτομο. Όλα είναι συμφέρον, σχέσεις δούναι και λαβείν. Με μεγαλύτερη σημασία το λαβείν. Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω, έτσι;
(Σκέψου απλά πως αν ξαφνικά γινόταν να μοιράσουμε ισόποσα χρήματα σε όλους τους ανθρώπους
και να μην χρειάζεται να εργάζονται για να επιβιώσουν, και αμέσως θα αποκτούσαν όλοι την οικονομική και κοινωνική ισότητα θα ήταν πάρα πολλοί αυτοί που θα είχαν χάσει το νόημα της ζωής τους. Διότι πάσχιζαν μια ζωή να διαβάσουν, να περάσουν εξετάσεις, να τελειώσουν σχολές, να κάνουν επιτυχημένες δουλειές, όλα για να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα και κύρος μέσα στην κοινωνία και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό ήταν το νόημα της ύπαρξης γι'αυτούς, νιώθοντας ανώτεροι απο τους άλλους κι αναγνωρισμένοι μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Αν τους έπαιρνες αυτά, έκλεινες και τις τηλεοράσεις ώστε να σταματούσε η πλήση εγκεφάλου και ο υπερκαταναλωτισμός δεν θα ήξεραν πώς να αντιδράσουν, τι να κάνουν με την ζωή τους, θα έχαναν το νόημα και τουλάχιστον θα προβλιματίζονταν χονδρά).
Συνειδητοποιώ λοιπόν -thank God- το οτι προσπάθησα να κρύψω αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς μου ακόμη κι απο τον ίδιο μου τον εαυτό, για έναν τόσο βλακώδη λόγο όπως προανέφερα, και πως το πρέπον είναι να σταματήσω αυτή την κουταμάρα. Είμαι αυτός που είμαι και θα γίνω αυτός που αντιλαμβάνομαι πως θέλω, ή πως είναι το πρέπον, ή πως είναι ανάγκη να είμαι. Πάντως θα ΄μαι πάλι εγώ αλλά χωρίς την μάσκα του ατόμου.
Σιγά σιγά, βήμα βήμα, με συνείδηση, στρατηγική και πίστη θα την ξεκολλάω απο το πρόσωπό μου.
Πετώ την μάσκα του ατόμου, γίνομαι άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου