Όσοι ψάχνουν, θα βρίσκουν.

Παλιότερα έτυχε να αναρωτηθώ τον λόγο που μερικοί άνθρωποι, παράξενοι, έκαναν κάποιο έργο-οποιασδήποτε μορφής-περίτεχνο, κοπιαστικό, μεγαλιώδες μερικές φορές, ξοδεύοντας χρόνο, πνεύμα, σκέψη, την ζωή και την ύπαρξή τους ολόκληρη κάποιες φορές αφοσιωμένοι στο έργο τους ξέροντας πώς δεν θα ανταμοιφθούν όπως "θα έπρεπε". Είχα στο μυαλό μου φυσικά τα χρήματα, την φήμη ή την δόξα. Την κοινωνική αναγνώριση με λίγα λόγια. Δεν μπορούσα να βρώ την απάντηση εως ότου συνειδητοποίησα την διαφορά κοινωνίας-ανθρωπότητας. Διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στο μυαλό τους κάτι τόσο μικρό ώστε να τους νοιάζει στο ελάχιστο η κοινωνική αναγνώριση. Είχαν πολύ υψηλότερους σκοπούς. Είχαν αντιληφθεί τις αληθινές αξίες. Είχαν ιδέες που δεν περιορίζονταν στο παρόν, αλλά εμπνέονταν απο το παρελθόν και θα ζούσαν για το μέλλον.
Εγώ-γιατί έχω κάνει κι εγώ σαν άτομο-τα κοίταζα, χωρίς να καταφέρνω να τα δώ πραγματικά (δηλαδή να αντιληφθώ την ουσία τους) όπως οι περισσότεροι και αναρωτιόμασταν και σχολιάζαμε "Μα καλά, τι κάθεται τώρα και κάνει, με τί κάθεται κι ασχολείται? Ποιό το νόημα? Θα 'χει πολύ χρόνο για ξόδεμα το άτομο". Τι ειρωνία... Διότι τα άτομα είμασταν εμείς, οι υπόλοιποι, οι πολλοί. Που κρίναμε και κατακρίναμε δίχως καν να καταλαβαίνουμε τι κάνουμε, μα ούτε και να το ψάχνουμε, να ενδιαφερόμαστε αληθινά για τον λόγο που κάνουν οτι κάνουν κάποιοι μοιάζοντας σε μας τόσο ανώφελο. Μα πόσο θαυμαστό ήταν το έργο αυτών τον ανθρώπων. Κόντρα στον καιρό, στους πολλούς, στην μόδα, κατάφερναν να μείνουν πιστοί, να συνεισφέρουν.
Σε ποιούς? Τώρα ξέρω την απάντηση. Σ'αυτούς που θα αναζητήσουν, σ'αυτούς που θα ενδιαφερθούν, σ'αυτούς που θα ψάξουν. Για αυτούς, τους λίγους μα αναγκαίους έχουν πραγματική αξία κι ουσία αυτά τα έργα. Κι αυτοί με την σειρά τους θα συνεχίσουν με τα δικά τους, προσφέροντάς τα στους επόμενους Ανθρώπους. Αυτοί οι λίγοι δουλεύουν για όλους, ενώ οι πολλοί συνήθως για τον εαυτό τους. Τέτοιοι "λίγοι" ήταν κι ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αρχιμήδης, ο Βούδας κι ο Χριστός, ο Κάντ, ο Σπινόζα, ο Τέσλα, ο Αϊνστάιν κι ο Καραθεοδωρής και πολλοί άλλοι (που όμως σε σχέση με τους υπόλοιπους ήταν φυσικά οι λίγοι, οι σπάνιοι μα αυτοί που πήγαν μπροστά την ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς ήταν αυτοί και μόνον αυτοί, οι "λίγοι").
Και θα είναι μάλλον μια ζωή οι λίγοι σε κάθε γενιά, σε κάθε κοινωνία που θα πηγαίνουν κόντρα στους πολλούς, μα όχι εναντίον τους ώς αντίπαλοι, αλλά ώς αντιστεκόμενοι στην μάζα του τίποτα κι ώς φάροι για τους εξερευνητές της ζωής και της ανθρωπότητας. Κι έτσι όσοι ψάχνουν, θα βρίσκουν.