Τύχη ή Ανάγκη?

Απαντώντας αμέσως στο ερώτημα που θέτω στην επικεφαλίδα θα πώ πως πια δεν με απασχολεί η τύχη. Μόνο η ανάγκη. Διότι εδώ που είμαστε φίλοι και φίλες μου, όλα βασίζονται σε αυτήν κι όλα είναι στα χέρια μας. Απο τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά. Όλα γύρω μας, μέσα μας κι έξω μας, ακόμη κι όλα όσα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ή να διανοηθούμε καν δημιουργήθηκαν και υπάρχουν λόγω ανάγκης. (I call it "God").
Η πλάση γύρω μας εμπεριέχει μιας μορφής νοημοσύνη. Μπορεί όταν την κοιτάζουμε μεμονωμένα να μην το αντιλαμβανόμαστε (μια σταγόνα νερού σίγουρα δεν έχει μυαλό) αλλά όταν βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, το σύνολο ή αλλιώς "το όλον της" τότε είναι εύκολο (διότι ο κύκλος του νερού-που γίνεται φυσικά απο ανάγκη, όχι τυχαία-φαίνεται πώς "ξέρει τι κάνει", πως εμπεριέχει νοημοσύνη, λόγω της ύπαρξης και της λειτουργίας του). Σκέψου το. Απο ανάγκη γεννιόμαστε, ζούμε εδώ και πεθαίνουμε. Απο ανάγκη τρεφόμαστε, αναπαραγόμαστε. Λόγω της ανάγκης έχουμε νοημοσύνη και προχωρούμε, εξελισσόμαστε συνεχώς. Πιθανότατα τίποτα δεν είναι απολύτως τυχαίο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε εκ πρώτης όψεως να καταλάβουμε την αιτία πίσω και πριν απο αυτό. Μοιάζει λοιπόν σαν να πρέπει να φτάσουμε κάπου, νοητικά. Σαν να υπάρχει ένας στόχος, ένας σκοπός. Το βλέπω και το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα πια. Η ανθρωπότητα διαρκώς πορεύεται στον χρόνο μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για τον εαυτό της και την πλάση γύρω της. Παράγοντας ο Άνθρωπος έργο, το αφήνει στον επόμενο για να το συνεχίσει, να το εξελίξει ή να το απορρίψει, πάντως σίγουρα για να προχωρήσει παραπέρα. Κι εκείνος θα κάνει το ίδιο με την σειρά του για τον επόμενο. Υπάρχουν κατα καιρούς και τα πισωγυρίσματα αλλά γενικώς η ανθρωπότητα οδεύει σταθερά προς τα μπροστά. (Χωρίς να ξεχνάει ποτέ όσα έχει αφήσει πίσω της, διότι δίχως την μνήμη δεν θα υπήρχε η συνέχεια κι όλα αυτά θα 'ταν ανώφελα).

Απο ανάγκη λοιπόν κάνουμε κι εμείς τα πάντα. Αυτή την ανάγκη θα μπορούσαμε να την διαχωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: Την προσωπική ανάγκη, που έχει να κάνει αποκλειστικά με τον εαυτό μας και την ανάγκη που έχει έναν ανώτερο σκοπό απο το να ικανοποιήσει απλώς εμάς τους ίδιους και μόνο. Την πρώτη ας την ονομάσουμε ατομική ανάγκη. Την δεύτερη, ανθρώπινη ανάγκη.
(Αιτιολογώντας την επιλογή ονομασίας τους υπενθυμίζω ή γνωστοποιώ πώς σε προηγούμενο κείμενο έγραψα πώς Άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Γεννιέσαι άτομο, εν δυνάμει Άνθρωπος. Διότι Άνθρωπος ή Ανθρωπιά = Συνειδητοποιημένη επιλογή ανιδιοτελούς προσφοράς μέσω της νοημοσύνης. Εγώ αυτό θα μπορούσα να το ονομάσω και αληθινή Αγάπη).
Για να υπάρχει λοιπόν ανάγκη, σημαίνει πως υπάρχει και σκοπός πίσω ή πάνω απ'αυτήν.
Ο σκοπός είναι ποιανού? Ποιός τον έχει άραγε? (I call it "God" again). Αλλά δεν τα γράφω αυτά για να σε πείσω αν υπάρχει Θεός. Είναι αναγκαία για να προχωρήσω σε αυτό που θέλω να πώ και να το στηρίξω.
Κι αφού υπάρχει σκοπός για την ύπαρξη και την ανθρώπινή μας υπόσταση μπορώ να ονομάσω την πραγματικότητα γύρω μας "Υπαρξιακό Σχολείο", εφόσον ήρθαμε για να δειδαχθούμε, να μάθουμε και να αποφοιτήσουμε απο εδώ. Στο σχολείο οι γονείς στέλνουν τα παιδιά με σκοπό να μάθουν, να εξελιχθούν, όχι να περάσουν καλά, αλλιώς θα τα αφήναν μόνα τους να αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι. Έτσι λοιπόν και σ'αυτό το τεράστιο υπαρξιακό μας σχολείο δεν ήρθαμε με σκοπό να περάσουμε καλά, ούτε για να βρούμε την αληθινή ευτυχία, εδώ. Ήρθαμε για να μάθουμε πώς μπορούμε να γίνουμε άξιοι όμως γι'αυτά. Μέσω της συνύπαρξης, της ομαδικότητας, (που δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο παρόν, αλλά μπορεί να υπάρχει σε βάθος χρόνου. Πχ ένας φιλόσοφος μπορεί να έχει ώς δάσκαλο έναν πολύ παλαιότερο φιλόσοφο, που δεν ζεί πιά, ενώ για μαθητή να έχει κάποιον που ακόμη δεν γεννήθηκε. Αυτοί όμως έχουν δημιουργήσει μια ομάδα που εργάζεται πάνω στον ίδιο σκοπό. Την ολοκλήρωση της κατανόησης) να καταννοήσουμε την σημασία τους και να φτάσουμε στην απόλυτη ελευθερία, στην απόλυτη αλήθεια.
Είναι ανάγκη λοιπόν που υπάρχεις, είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσεις και να μην αφήνεις την ζωή σου στην τύχη. Είναι ανάγκη να συμβάλλεις, να μπείς κι εσύ στην ομάδα της ανθρωπότητας. Σκέψου το, είναι ανάγκη!