Είμαστε γέφυρες

Είμαστε γέφυρες

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Υπάρχουν ραγιάδες ψευτο-δεξιοί και ψευτο-αριστεροί που δηλώνουν πρόθυμοι να πάρουν παράλογα ρίσκα εις βάρος του λαού μας και διεκδικούν μέσα απο πολιτικά κόμματα την εξουσία στις εκλογές απο άλλους ραγιάδες ή απο τυφλωμένους απο οργή ψηφοφόρους. Είμαστε τόσο άξιοι ώστε να είναι η μοίρα μας να επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν τέτοιοι?
Αν θέσουμε στον εαυτό μας την ερώτηση: "Τι αξίζω απο το παρελθόν και την ιστορία μου? Τί έχω προσφέρει στον ελληνισμό και τον πολιτισμό? Τί έχω προσφέρει στην ανθρωπότητα? Αξίζω να είμαι ελεύθερος? Αγωνίστηκα για την ελευθερία μου και την ελευθερία των δικών μου ποτέ? Τί έχω θυσιάσει, τι έχω κάνει για όλα αυτά?" Τι έχει ο καθένας μας να απαντήσει?
Έχουμε όμως την ευκαιρία να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων ανθρώπων. Έχουμε την ευκαιρία να ψηφίσουμε αυτούς που δεσμεύονται πως θα θεσπίσουν την Ελληνική ΑΟΖ, αντί να δίνουμε την εξουσία σε λαμόγια που είναι υπεύθυνα για την εσκεμμένη παραχάραξη της ιστορίας μέσα σε σχολικά βιβλία ιστορίας των παιδιών μας που προσβάλουν την μνήμη εκατομμυρίων γενοκτονημένων ανθρώπων και προσπαθούν να γενοκτονήσουν ακόμη και την μνήμη μας, έτσι ώστε να μην θυμόμαστε τις γενοκτονίες,  τις συστηματικές σφαγές ανθρώπων απο βαρβάρους, που χαρακτηρίζονται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όπως είπε κι ο Johann Wolfgang Goethe (Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε) "όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του, το πώς και τί συνέβη εδώ και τρείς χιλιάδες χρόνια, στης αμάθειας το σκοτάδι μένει και σκοντάφτει απο την μία μέρα στην άλλη" κυρία Ρεπούση. Είναι στα χέρια μας το ποιούς θα επιλέξουμε και θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ας αποδείξουμε πως είμαστε και άξιοι συνεχιστές του ελληνισμού και του πολιτισμού. Ας κάνουμε και κάτι που πραγματικά θα αξίζουμε για να καμαρώνουμε. Όχι να υπερηφανευόμαστε για όσα έκαναν οι προηγούμενοι απο εμάς μονάχα. Τώρα, είναι η δική μας σειρά, άρα δική μας κι η ευθύνη παραγωγής συνέχειας.
Θέλουμε δεν θέλουμε, είτε θα είμαστε οι γέφυρες που ενώνουν το παρελθόν με το μέλλον είναι θα είμαστε τα εμπόδια. Ας επιλέξουμε πώς να μας θυμούνται οι επόμενοι.

Οι εχθροί της ΑΟΖ.

Οι εχθροί της ΑΟΖ

Ν. Λυγερός

Οι εχθροί της ΑΟΖ βρίζουν ανθρώπους σαν τον Θ. Καρυώτη, Σ. Κασσίνη, Η. Κονοφάγο, Α. Φώσκολο, διότι αντιλαμβάνονται ότι σιγά σιγά χάνουν την μάχη της ΑΟΖ. Μερικοί από αυτούς τους εχθρούς δουλεύουν χρόνια ενάντια στην ιδέα της ΑΟΖ. Παλιότερα ήταν από τους πρώτους που έβριζαν τον Τάσο Παπαδόπουλο για την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά κι εκεί δεν τους πέρασε. Τους αντιμετωπίσαμε επί του πρακτέου, αναδεικνύοντας της αλήθεια του θέματος. Κι αν χρειάστηκε να κάνουμε και μυστική υπογραφή με το Λίβανο το 2007, δεν είναι τυχαίο. Οι εχθροί μας δεν ήταν μόνο οι πολιτικοί της Τουρκίας, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Πολλοί από αυτούς υπάρχουν ακόμα και τώρα και συνεχίζουν να λένε τα ίδια. Λένε ότι η ΑΟΖ είναι μία φούσκα, ένα ψέμα. Λένε ότι δεν προσφέρει τίποτα. Λένε ότι ακόμα κι αν έχει νόημα, θα αργήσει να μας προσφέρει κάτι. Λένε ότι τα κοιτάσματα, αν υπάρχουν, είναι τόσο βαθιά που δεν είναι εκμεταλλεύσιμα. Σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Σημασία έχει μόνο και μόνο ο δρόμος που άνοιξε ο Σ. Κασσίνης. Το έργο είναι μόνο στο δια ταύτα. Οι αποδείξεις έρχονται μετά το έργο και το έργο είναι η θέσπιση, η οικοπεδοποίηση, η ενοικίαση, η γεώτρηση, η εξόρυξη. Μετά από αυτά οι εχθροί της ΑΟΖ το βουλώνουν και προσπαθούν μάλιστα να δείξουν στους μη ειδικούς ότι συμβάλλουν κιόλας. Εμείς αδιαφορούμε. Διότι όταν δεν είσαι ικανός να κάνεις ούτε μία σωστή υπογραφή σε διακρατικό επίπεδο, δεν είναι ανάγκη να το διατυμπανίζεις επιπλέον. Βέβαια, όταν το λες μόνο στους δικούς σου ραγιάδες, δεν έχεις μεγάλο κόστος, διότι δεν μπορούν καν να το αντιληφθούν. Ο ελληνικός λαός αγαπάει ήδη την ελληνική ΑΟΖ, διότι έχει καταλάβει τώρα τι σημαίνει απέραντο γαλάζιο. Ξέρει ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στη Μεσόγειο. Ξέρει ότι το σύμπλεγμα Καστελλόριζου έχει μία ΑΟΖ μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο. Ξέρει ότι η ελληνική ΑΟΖ και η κυπριακή ΑΟΖ είναι ενωμένες. Ξέρει ότι η ευρωπαϊκή ΑΟΖ έχει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο. Κατά συνέπεια, ό,τι και να ακούει ενάντια στο Ευρώ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ελληνική ΑΟΖ, ο αγώνας είναι ξεκάθαρος. Η ΑΟΖ είναι αναγκαία για την πατρίδα μας, διότι είναι το μοναδικό εργαλείο ν’ ανατρέψει τα αρνητικά που μας καταπιέζουν. Έτσι εμείς θα κάνουμε ΑΟΖ το 2012, ακόμα και για τους εχθρούς μας, όπου και να είναι!

Πηγή: www.lygeros.org/articles.php?n=9447&l=gr

Μαζί να φτιάξουμε το μέλλον που μας κλέβουνε.

Μαζί να φτιάξουμε το μέλλον που μας κλέβουνε.

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Βλέπω όσα έρχονται, ακούω όσα λέγονται,
άνθρωποι να κλέβουνε, και μετά να ψεύδονται,
έπειτα να βγαίνουνε, και να ξαναεκλέγονται
κι οι ίδιοι που τους ψήφισαν, μετά βγαίνουν και κλαίγονται
και σκέφτομαι... στ'αλήθεια αυτοί τί σκέφτονται?
και ντρέπομαι... στ'αλήθεια που δεν ντρέπονται
μα ξέρω πως... δεν πρόκειται να ζώ σκυφτός
αν θέλω να ΄μαι Άνθρωπος στα πόδια μου θα στέκομαι
γι'αυτούς που μένουνε, και το παλεύουνε
μα και γι'αυτούς που τα παράτησαν και φεύγουνε,
θα είμαι εδώ να ζώ να δρώ και ν'αντιστέκομαι
μαζί να φτιάξουμε το μέλλον που μας κλέβουνε.

Η δύναμη βρίσκεται στο μαζί

Η δύναμη βρίσκεται στο μαζί

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Συχνά λέμε πώς τα πράγματα είναι
μα είναι απλώς το πώς τα βλέπουμε
κι αυτό καθορίζεται απ'την νοημοσύνη
ή της συνειδητές κι υποσυνείδητες επιθυμίες μας.
Μα αφού η αλήθεια είναι μία
και φυσική η παρερμηνία των ανθρώπων
παρεξηγήσεις θα υπάρχουν συνεχώς.
Ας βασιστούμε στην ειλικρίνιά μας
κι ας εμπιστευτούμε στην δύναμη του λόγου
τις ειλικρινείς μας προθέσεις
για να υπάρχει εκτός απο επικοινωνία
συνεννόηση που θα λύνει κάθε παρεξήγηση.
Ειδάλλως, μόνοι ας ερχόμασταν σε τούτη την ζωή,
μόνοι ας ζούσαμε, μόνοι ας φεύγαμε.
Η δύναμη και η μαγεία βρίσκεται στο μαζί.

Αφού είσαι της πίστης.

Αφού είσαι της πίστης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Αν νομίζεις οτι δεν σε νοιάζεται κανείς

ή πιό συγκεκριμένα πως εγώ δεν σε νοιάζομαι

πλανάσαι σε ψευδή νοητικά μονοπάτια

οδηγημένη απ'την μολυσμένη πυξίδα 

που δεν αφήνεις διόλου απ τα χέρια σου

και δεν μπορούσε να σε οδηγήσει αλλού.

Παρ'όλα αυτά αφού είσαι της πίστης

ακόμη κι αυτής που ίσως δεν καταλαβαίνεις

πίστεψε και γνώριζε κι αυτό: Σ'αγαπώ.

Κοινωνικότητα εναντίον ανθρωπιάς και άτομο εναντίον ανθρώπου.

Κοινωνικότητα εναντίον ανθρωπιάς και άτομο εναντίον ανθρώπου

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Σε κάποια φάση ας αναρωτηθούμε αν είμαστε υποκριτές στην ζωή μας και γιατί. Αν το κάνουμε με ειλικρίνια θα δούμε πολλά ενδιαφέροντα. Θα δούμε γιατί η κοινωνία είναι υποκρίτρια γι'αυτό και συμπεριφερόμαστε ώς άτομα ενταγμένοι μέσα της, ενώ ώς Άνθρωποι αρμόζει να νοιαζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την Ανθρωπότητα και τα Ανθρώπινα δικαιώματα, άρα να ζούμε πιό ανθρώπινα.

Προχτές, είχα διαβάσει σ'ένα άρθρο πως μια γυναίκα στις Η.Π.Α βγήκε ολόγυμνη φορώντας μόνο το άρωμά της στον δρόμο και μπήκε και σε μερικά σούπερ μάρκετ και σε άλλα μαγαζιά. Στα περισσότερα οι υπεύθυνοι των καταστημάτων την έβγαλαν έξω και αφού κάποιοι ειδοποίησαν τις "αρχές" την συνέλαβαν κιόλας γιατί αυτό που έκανε ήταν παράνομο. Θα μπορούσα να κουνήσω το κεφάλι μου περιφρονητικά γι'αυτή και να σκεφτώ πως "καλά έκαναν, πού πήγαινε άλλωστε έτσι η ξετσίπωτη" αλλά θα φερόμουν όπως λέμε σαν αυτά τα άσπρα ζώα που τρώνε χόρτα, κοιτάνε απαθέστατα και βελάζουν, ακολουθούν μόνιμα το κοπάδι και τον βοσκό και δεν αντιστέκονται σε τίποτα, μέχρι να έρθει η ώρα να τα σφάξει ο σφαγέας και να τελειώσει έτσι τη μίζερη ζωή τους. Διότι τέτοια αντίδραση δεν θα ήταν ενσυνείδητη αλλά αντίδραση συνήθειας. "Μα έπρεπε να την συλλάβουν, αφού το λέει ο νόμος. Έτσι γίνεται πάντα, γιατί έτσι πρέπει".

Γιατί είναι παράνομο αλήθεια να κυκλοφορεί κανείς γυμνός? Είναι όντως"κακό"? Είναι πραγματικά "ντροπή"? Ποιός το λέει και γιατί, αλήθεια? Ποιός είναι ο σοβαρός λόγος ή το σοβαρό επιχείρημα? Η κοινωνία μας μεγαλώνει με αυτό το σκεπτικό, ναί, έχουμε όμως αναρωτηθεί αν θα έπρεπε όντως να νιώθουμε ντροπή όντας γυμνοί? Είναι δηλαδή λογικό να είναι παράνομο να κυκλοφορούμε όπως γεννηθήκαμε κι όπως ουσιαστικά είμαστε? Τα ρούχα δεν είμαστε εμείς, είναι υποδήματα που φτιάξαμε και φορέσαμε επάνω μας. Γιατί έχουν χρησιμότητα στο να μην κρυώνουμε ή στο να μην καιγόμαστε απο τον ήλιο, άντε και στην αλλαγή της εμφανήσεώς μας, για στόλισμα δηλαδή. Αλλά δεν κατάλαβα για ποιόν λόγο μας έγιναν και υποχρεωτικά.
Για να γίνει ακόμη πιό κατανοητό αρκεί να σκεφτούμε ακόμη ένα παράδειγμα. Όταν εδώ στην Ελλάδα που είμαστε σχεδόν όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι στο θρήσκευμα, είμαστε της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βλέπουμε και διαβάζουμε πως σε ισλαμικά κράτη λιθοβολούνται, βιάζονται κι εκτελούνται γυναίκες επειδή τόλμησαν και φόρεσαν κανονικά -κατ'εμάς-  ρούχα κι άφησαν να φανεί μέρος του χεριού, του ποδιού, του λαιμού ή του σώματός τους εμείς αηδιάζουμε, και ορθά τους κρίνουμε ώς απάνθρωπους αυτούς που συνεχίζουν να συντηρούν ένα τέτοιο καθεστώς. Δεν σκεφτόμαστε όμως συνήθως πως κι εμείς συντηρούμε με όμοιο τρόπο παλαιών αρχών νοοτροπίες, λιγότερο βάρβαρες, όμως επίσης αυθαίρετες και καταπιεστικές.
Εντάξει, δεν έχουμε ευτυχώς θεσπίσει την θανατική ποινή στην χώρα μας και απλά συλαμβάνουμε τους παρανόμους. Όμως θεωρούμε παράνομο το να φαίνονται τα γεννητικά όργανα ενός ανθρώπου. Θεωρούμε παράνομο να μην καλύπτεται το γυναικείο στήθος. Γιατί? Επειδή το δόγμα της δικής μας θρησκείας και κοινωνίας έχει εμποτίσει μέσα μας απο μικρά παιδιά την ιδέα της ντροπής γι'αυτά. Ναι αλλά μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και οφείλουμε να αποκτούμε και δική μας σκέψη, κρίση και βούληση. Ε ας την χρησιμοποιήσουμε. Και στα ισλαμικά κράτη, λόγο του θρησκευτικού και κοινωνικού δόγματος συμβαίνουν αυτά τα απάνθρωπα αίσχη. Στους άλλους τα βλέπουμε και τα κατακρίνουμε, και ορθώς. Σε εμάς όμως γιατί δεν το κάνουμε? Γιατί μένουμε βουλιαγμένοι στον βάλτο της κοινωνίας και στις αρχές της κι όχι στην ελευθερία του πνεύματος, στις Ανθρώπινες αξίες? Είναι η ώρα τώρα να συνειδητοποιήσουμε το πρέπον και να πράξουμε έτσι ώστε να αλλάξουμε το κοινωνικό, υποκριτικό πλαίσιο. Και λέω υποκριτικό, διότι όταν γεννιόμαστε γυμνοί δεν είναι κακό. Όταν είμαστε γυμνοί μόνοι μας δεν είναι κακό. Όταν κάνουμε έρωτα με έναν (ή και περισσότερους) γυμνοί δεν είναι κακό. Όταν βλέπουμε γενικώς το γυμνό σώμα, δεν είναι κακό. Αντιθέτως μας αρέσει, γι'αυτό και τα site με πορνό καταλαμβάνουν και το μεγαλύτερο μέρος του διαδικτύου σύμφωνα με έρευνες που δημοσιεύτηκαν λίγο παλιότερα. Κι αυτό βέβαια επειδή η γύμνια είναι απαγορευμένη. Διότι αν μπορούσες να δεις έξω γυμνούς και γυμνές παντού γιατί να το ψάξεις μετά σε ιστοσελίδες; Σε όλες  τις περιπτώσεις παραπάνω λοιπόν το βρίσκουμε τουλάχιστον λογικό. Αλλά αν κάποιος βγεί γυμνός στον δρόμο, ο δρόμος (η κοινωνία το επιβάλει) μετατρέπει την γύμνια του αμέσως σε κάτι κακό, που πρέπει να αποστραφούμε και να καταδικάσουμε. Αν δεν είναι αυτό υποκρισία τότε τί είναι?

Το παράνομο θα έπρεπε να είναι η σύλληψη κάποιου επειδή κυκλοφορεί γυμνός, όχι το οτι κυκλοφορεί γυμνός.
Η γύμνια είναι Ανθρώπινη, η ντροπή κοινωνική. Τι βάζουμε πρώτα και πάνω απ'το άλλο? 
Η κοινωνία είναι που πρέπει να γίνει πιο Ανθρώπινη, όχι οι Άνθρωποι πιό κοινωνικοί.

Σκέψου τα, και πράξε κι αναλόγως. Είναι στο χέρι μας να παλέψουμε για τα Ανθρώπινα δικαιώματα.

Η αδιαφορία δεν είναι λύση αλλά πρόβλημα

Η αδιαφορία δεν είναι λύση αλλά πρόβλημα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Συμβαίνουν διαρκώς πράγματα και αλλαγές στον κόσμο, γύρω μας, στους δικούς μας, σε μας τους ίδιους. Είμαστε υπεύθυνοι; Άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, πιο σπάνια καθόλου. Είτε μας αρέσουν όμως αυτά που συμβαίνουν είτε όχι, αναρωτιόμαστε ποιά είναι η στάση μας σε όλα αυτά; Αξίζουμε κάτι απο όλα αυτά; Τι έχουμε κάνει για να γίνουν ή να μην γίνουν όλα αυτά;
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε την έμπρακτη αδιαφορία στάση ζωής. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε είμαστε υπεύθυνοι για όλα μπροστά σε όλους. Είναι ανάγκη, συνειδητοποιημένα να αποφασίσουμε ποιά είναι η ουσία στην ζωή και γι'αυτή να φροντίσουμε και να είμαστε εκεί όταν χρειάζεται για να κάνουμε το πρέπον και να δίνουμε παράδειγμα. Η αδιαφορία δεν είναι λύση. Είναι κατάντια. Δεν ταιριάζει σε άνθρωπο. Όταν αδιαφορείς για την ιστορία, για τον κόσμο, για την Ανθρωπότητα, τον λαό, το μέλλον και την πραγματικότητα τότε θα τα ορίζουν άλλοι -αυτοί που ενδιαφέρονται- για εσένα, ή ακόμη κι εναντίον σου. Έτσι θα είσαι έρμαιο των όσων συμβαίνουν και άξιος μόνο της μοίρας σου. Δεν θα έχεις στην πραγματικότητα δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς για τίποτα. Γιατί εσύ δεν ήσουν εκεί όταν κάποιοι έκαναν όσα έκαναν. Δεν συμμετείχες. Δεν ενδιαφέρθηκες καν. Κι όντας αδιάφορος γίνεσαι απλά κι εσύ μέρος των σχεδίων και της πραγματικότητάς τους. Τίποτα περισσότερο.

Η αδιαφορία δεν είναι λύση. Ενδιαφέρσου, ψάξε, ενημερώσου, μάθε, σκέψου, πράξε. Είναι στο χέρι σου.

Δεν είναι μοναξιά

Δεν είναι μοναξιά

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν είναι μοναξιά
όταν δεν έχεις παρέα,
κι οι πιο μόνοι έχουν παρέες,
σαρκικές συντροφιές
που δεν μπορούν να αγγίξουν
την ψυχή και την ουσία του άλλου.

Συναίσθημα, λογική και συνείδηση

Συναίσθημα, λογική και συνείδηση

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Κι αν η λογική είναι η πυξίδα σου
για να ξέρεις πώς να πας
εκεί που θες στην ζωή σου
το συναίσθημα είναι η μπαταρία
που σου δίνει την ενέργεια
και σε κρατάει ζωντανό.
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο
μα και τα δύο μαζί
είναι ο Άνθρωπος
και η συνείδησή του
ο οδηγός του.

Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη σου προς την σχέση.

Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόση μεγαλύτερη η ευθύνη, τόσο περισσότερες οι απαιτήσεις της σχέσης. Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόσο περισσότερο είναι δυνατόν να τον στεναχωρήσεις και να τον πληγώσεις. Η ποσότητα είναι ανάλογη. Θέλεις δεν θέλεις, έτσι είναι.
Θα έπρεπε να το περιμένεις. Θα έπρεπε να το ξέρεις ως τώρα. Θα έπρεπε να το σκέφτεσαι. Αν δεν το κάνεις, δεν πειράζει, γι'αυτό είμαι εδώ. Για να σου γράφω. Για να σου μιλάω. Για να μοιράζομαι μαζί σου. Για να σου υπενθυμίζω, πως αν είμαι ακόμη δίπλα σου σημαίνει πως το επιλέγω, σημαίνει πως το θέλω, σημαίνει... πως σ'αγαπώ. Κι αν ο εγωισμός μου μερικές φορές μου λέει πως ξεπερνάει τα όρια του ο δικός σου εγωισμός και προτείνει πολύ σκληρές αποφάσεις όπως την απομάκρυνση, θα είμαι απο πάνω για να τον κάνω στην άκρη και να μην τον αφήνω να αποφασίσει αυτός το τί πρέπει για εμένα που αναγνωρίζω καλύτερα το τι είναι πρέπον. Μου έχεις προσφέρει δύσκολες καταστάσεις, μου έχεις δημιουργήσει έντονες στιγμές κρίσης, σε μια σχέση μακροχρόνια που εξάλλου είναι αναμενόμενο, μα με έχεις μεγαλώσει και μ'έχεις κάνει πιο ανθεκτικό. Έτσι νομίζω. Αυτό τουλάχιστον θέλω να ελπίζω. Πως όλα αυτά δεν έγιναν για το τίποτα. Πως μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και συνεχίζουμε.
Ξέρουμε πως κι άλλες κρίσεις μπορεί να έρθουν στην σχέση μας. Ξέρουμε όμως πως και κάθε κρίση είναι ευκαιρία. Ευκαιρία που μπορούμε με  ώριμη στρατιγική και με κατανόηση να εκμεταλευτούμε προς όφελός μας.

Βασικές υπενθυμίσεις:
1) Μια υπενθύμιση ακόμη είναι πως η ένταση συνήθως φέρνει ένταση. (!) Τα νεύρα, φέρνουν περισσότερα νεύρα. Οπότε αν νοιάζεσαι για τον άλλον και το αποτέλεσμα που θέλεις είναι η ηρεμία, τον προσεγγίζεις ήρεμα, όχι με ένταση. Η φωτιά σβήνεται με νερό, όχι με φωτιά.
2) Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα που έχει να κάνει άμεσα με σένα -ή έστω και με εσένα- δεν λύνεται ποτέ με το να σηκωθείς και να φύγεις. Όσο φεύγεις θα σε κυνηγάει. Μην ελπίζεις πως θα το λύσεις γυρνώντας του την πλάτη. Το έκανες παλιά συχνά, θυμάσαι? Στο είχα πεί. Μην το κάνεις, δεν λύνεται. Στην χειρότερη μπορεί και να μεγαλώσει τόσο που μετά δεν θα έχεις τα κότσια να αντιμετοπίσεις.
3) Αν δεν συμφωνείς ή δεν καταλαβαίνεις την γνώμη-άποψη-θέση του άλλου για ένα συμβάν αλλά τον νοιάζεσαι έστω -για να μην πώ την βαριά λέξει "αγαπάς"- τότε ρωτάς να σου εξηγήσει. Ή το αφήνεις για άλλη ώρα αν δεν γίνεται την παρούσα. Δεν δημιουργείς θέμα κάνοντας σκηνή δημοσίως προσπαθώντας απεγνωσμένα να βάλεις κι άλλους στην συζήτηση, τρίτους, γιατί πιστεύεις οτι έτσι θα δικαιωθείς, όταν ξέρεις ειδικά οτι αυτός ο άλλος δεν θα πεί παραπάνω απο όσα αρμόζει για να  μην δημιουργηθεί μεγαλύτερος χαμός, για να προστατέψει εσένα την ίδια, και τους τρίτους επίσης. Είναι ύπουλο. Δεν είναι δίκαιο, και δεν είναι καθόλου τίμιο. Δεν αρμόζει σε έναν ενσυνείδητο άνθρωπο απέναντι σε έναν άλλον.
Μη το κάνεις.
4) Μην αφήνεις την ένταση της στιγμής να σκεπάζει την λογική και την συνείδηση. Με άλλα λόγια μη ξεχνάς ποιός είναι απέναντί σου και το πώς αξίζει να του φέρεσαι.
Πολλές φορές χάνουμε τον έλεγχο. Αλλά ας θυμόμαστε κάθε φορά με ποιόν έχουμε να κάνουμε και να ζυγίζουμε τον τρόπο μας κι αυτά που λέμε.


Σκέψου, μην αποφεύγεις να τα σκέφτεσαι. Είναι ανάγκη να σκέφτεσαι! Συζήτησε. Κι εγώ είμαι πάντα εδώ γύρω γι'αυτό όποτε χρειάζεται.

Αιώνια, ανθρώπινα ερωτήματα.

Αιώνια ανθρώπινα ερωτήματα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Όσο αδιανόητη μοιάζει η σκέψη πως κάποιος κάποτε δημιούργησε κάτι και απο τότε ξεκίνησε η "Δημιουργία" διότι αμέσως εμφανίζεται η ερώτηση "κι αυτόν ποιός τον δημιούργησε" χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική λογική απάντηση μέχρι και σήμερα, τόσο αδιανόητη μοιάζει και η σκέψη πως η δημιουργία έτυχε-έγινε απο μόνη της, διότι αμέσως εμφανίζεται η ερώτηση "πώς γίνεται απο το απόλυτο τίποτα να δημιουργήθηκε κάτι που έχει δομή, συνέπεια και συνέχεια";
Πόσους και πόσους φιλοσόφους έχουν ταλανίσει αυτά τα αιώνια ανθρώπινα ερωτήματα. Η Ανθρωπότητα έχει βασανιστεί και έχει προσπαθήσει να βρεί απαντήσεις σε όλη της την ιστορία ανα τους αιώνες. Απαντήσεις που δεν στάθηκαν απόλυτα ικανοποιητικές διότι ακόμη αναρωτιόμαστε, αν φυσικά έχουμε ακόμη το προνόμιο να χρησιμοποιούμε το "δώρο" της σκέψης και δεν βολευόμαστε με απαντήσεις αστείες και παιδιάστικες. Μπορεί άραγε η σκέψη να ξεπεράσει αυτά τα όρια; Μπορεί να βρεί απαντήσεις που θα μπορέσουν να σταθούν στον άνεμο της λογικής κριτικής σκέψης του ανθρώπου που διψάει για αλήθεια;
Ως τώρα μου φαίνεται πως ακόμη και τα προς το παρόν ανεξήγητα γίνονται για κάποιον λόγο. Το έχω υποψιαστεί έντονα κάποιες φορές στην ζωή μου. Έτσι, μάλλον αποδέχομαι το πεπρωμένο. Γιατί η νοημοσύνη μου με υποψιάζει πως υπάρχει κάποιου είδους νους πίσω και γύρω απο όλα αυτά. Το αποκαλώ Θεό. Δεν θέλω να του δώσω συγκεκριμένες ιδιότητες, χαρακτηριστικά. Μπορώ να φανταστώ όμως την ύπαρξή του όπου δίνει νόημα στα πάντα. Δίνει νόημα στο να ψάχνει ο Άνθρωπος τις ρίζες του και τον σκοπό του. Αλλιώς τίποτα δεν θα είχε αξία να ψάξεις, να αναρωτηθείς. Δεν θα είχε καν αξία να ζήσεις, αν απλά τελείωνες μια στιγμή. Διότι καμιά στιγμή δεν έχει αξία αν δεν υπάρχει συνέχεια. Ποτέ το παρόν δεν θα άξιζε χωρίς μέλλον.

Η δύναμη της ιδέας

Η δύναμη της ιδέας

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Δεν είναι ο δείκτης ευφυίας
που καθορίζει την νοητική σου αξία
είναι και το βάθος και η δύναμη
του στοχασμού σου
που θα μετατραπεί σε έργο.
Η αξία μιας ιδέας
δεν μετριέται με αριθμούς.
Μια ιδέα προέρχεται απο το αδιανόητο
και καταλήγει ως επόμενη πραγματικότητα.
Γι'αυτό και μια ιδέα
είναι ικανή να αλλάξει τον κόσμο.

Λογική και συναίσθημα

Λογική και συναίσθημα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Λογική και συναίσθημα. Λεπτές, έλεγα, οι γραμμές που τα χωρίζουν. Τώρα λέω πως δεν υπάρχουν. Πού δίνω βάση πιο πολύ, αναρωτιόμουν. Και γιατί; Μέτρον άριστον κι εδώ; Λίγο το ένα λίγο το άλλο; Μήπως πολύ το ένα και πολύ το άλλο καλύτερα; Μήπως είναι το ένα και το αυτό; Δεν ήθελα να γίνω αναίσθητος. Μα δεν μπορούσα και να αφήνω στην άκρη την λογική όπως έκανα συχνά, να κάνω πως δεν βλέπω, πως δεν καταλαβαίνω, πως δε σκέφτομαι. Υπήρξαν φορές που αυτός ο τρόπος της συνεχούς σκέψης και κρίσης με έκανε να αισθάνομαι σαν υπολογιστής. Αναρωτιόμουν, αυτό είναι ο άνθρωπος; Ένας υπολογιστής που επεξεργάζεται τα πάντα μέσω δεδομένων και μέσω της σκέψης; Και τα αισθήματα; Από την άλλη μόνο με το συναίσθημα ο άνθρωπος είναι φτερό στον άνεμο. Πηγαίνει όπου φυσάει. Όπου τον βγάλει. Είναι όλα σύμφωνα με το αν έχουμε όρεξη και για τι την έχουμε... Αυτή θέλεις να είναι η ζωή σου, ρωτούσα στον εαυτό μου. Και πού είναι η δική σου συμμετοχή αν δεν πάρεις εσύ τον έλεγχο και την ευθύνη των αποφάσεων και των επιλογών σου;
Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς διαρκή κριτική σκέψη για τον εαυτό του και τα πάντα. Αυτό νομίζω γιατί αυτό αντιλαμβάνομαι ώς πρέπον κι ως αλήθεια, οπότε αυτό επιλέγω. Τα συναισθήματα του ανθρώπου οφείλουν να προέρχονται απο την νοημοσύνη, δεν μπορεί το αντίθετο. 

Κάτι που θα ΄θελα πολύ. (Personal desires).

Μια κοπέλα, μια γυναίκα δίπλα μου που να είναι όμορφη, γλυκιά και θηλυκή μέσα κι έξω. Ρομαντική, ερωτική και παθιασμένη. Με χιούμορ και αισιόδοξη. Με φαντασία. Με έμφυτη αναζήτηση για καινούρια πράγματα κι εμπειρίες και με ανοιχτό μυαλό. Μαζί να μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Να υπάρχει αγάπη, κατανόηση, εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια ανάμεσά μας. Να υπάρχει ελευθερία κι άνεση. Να υπάρχει χημεία και ένωση κάθε είδους μεταξύ μας. Να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι και οι καλύτεροι εραστές. Να κάνουμε δημιουργικά πράγματα. Να συζητάμε, να κάνουμε έρωτα, να κάνουμε ταξίδια και να ξανακάνουμε έρωτα. Να εκδηλώνουμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας. Να δουλεύουμε πάνω στην σχέση μας και να την ανανεώνουμε με κάθε επιθυμητό τρόπο. Να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον και να ζήσουμε μαζί για πάντα...

Περιέγραψα την τέλεια σχέση? Ζητάω πολλά?

Ε και? Αυτά ζητάω γιατί αυτά θέλω. Οτιδήποτε λιγότερο θα είναι απλά συμβιβασμός που δεν ανέχομαι να κάνω. Χώρια που απο την στιγμή που μπορώ να προσφέρω αυτά είναι δικαίωμά μου να μπορώ και να τα ζητάω. Ή που θα τα καταφέρω και θα το ζήσω, ή που θα φάω τα μούτρα μου. 

Αλλά δεν τα παρατάω, νόμισα πως σε βρήκα κι έκανα λάθος. Δεν πειράζει, δεν παραιτήθηκα και σε ψάχνω ακόμη και θα σε ψάχνω μέχρι να σε βρώ. Το ξέρεις. Κάπου εκεί έξω είσαι... Που θα μου πάς? 

Ηθικό συμπέρασμα:

If you really know what you want then seek for it and never give it up until you find it! And be sure that you have something good enough to offer too.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

*1/6/2015. Είναι σχεδόν απίστευτο τι επέλεγα να γράψω 3 χρόνια πριν. Δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι η γραφή, η τέχνη γενικότερα δεν είναι για την τέχνη, δεν είναι απλώς εκτόνωση, είναι για τον άλλον. Δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι στην στρατηγική λειτουργούμε με ότι έχουμε, όχι με ότι θα θέλαμε να έχουμε. 

Θέλει κότσια. (Ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται).

Θέλει κατανόηση, θέλει ωριμότητα, δυνατή θέληση κι αποφασιστικότητα. Χρειάζονται κότσια και μεγαλοσύνη για να υπερβείς τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του ατόμου και του "εγώ" σου και να δράσεις ώς προς τις ανάγκες του Ανθρώπου και του "εμείς" που συχνά είναι αντίθετες. Διότι εκτός της θεωρίας χρειάζεται η πράξη κι αυτή είναι ο αγώνας. Κι όσο περισσότερο προχωράς, όσο περισσότερο παλεύεις, όσο πιο πολλά προσφέρεις και δίνεις ανιδιοτελώς, τόσο πιο δύσκολο σου είναι να μην κρατάς για σένα, να μην κερδίζεις κάτι, να μην αναγνωρίζεται ο αγώνας σου, να μην σου ανήκει τίποτα άλλο και κανείς παρά το έργο σου και η αξία του. Μα κι αυτή την αξία αν δεν έχεις με κάποιον να την μοιραστείς είναι σαν να μην υπάρχει. Και το θεωρείς άδικο αυτό. Άδικο για σένα, άδικο για κάθε τέτοιον Άνθρωπο. Κι αυτό σε πνίγει, σε στεναχωρεί, σε εξοργίζει και σε απογοητεύει. Η δύναμη της συνείδησης και της θέλησής σου δοκιμάζεται τότε με άγριο τρόπο. Γιατί εσύ μέσα σ'αυτή την μάχη με τον εαυτό σου ακόμη γνωρίζεις πως κάνεις το καλό, το σωστό, το πρέπον. Υπομονή κι επιμονή. Αν βρείς εκείνο το πείσμα που δεν μπορεί να λυγίσει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν... Εκείνο το πείσμα που είναι κάτι πολύ προσωπικό σου, βαθιά μέσα σου, στην συνείδησή σου και σου δίνει τεράστια χαρά και δύναμη όταν αντιστέκεσαι και ξέρεις πως είναι το σωστό. Τότε θα νικάς, θα έχεις αξία, την πείρα, την ωριμότητα και την υπερηφάνεια ενός πολεμιστή μετά την μάχη για την υπεράσπιση των αξιών του.

Είναι δύσκολο, μα όπως λέει κι ο σοφός λαός μας: Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.

Κι αν το δούμε κι αντίστροφα οι φουρτούνες είναι αναγκαίες για να βγάζουν καλούς καπετάνιους.

Όσο για αυτούς, ξέρουν πως είναι λίγοι μα δεν είναι μόνοι. Δεν είναι μόνοι. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

1/6/2015. Η προσέγγιση που έκανα εξ'αρχής πριν 3 χρόνια δεν ήταν η ορθή. Αυτό που ονόμασα τότε "το πείσμα που δεν μπορεί να λυγίσει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν..." κλπ κλπ, ήταν θέμα χρόνου να φθαρεί. Διότι όσο σκληρό και να είναι κάτι, όταν μόνιμα δέχεται χτυπήματα θα λυγίσει. Χρειάζεται κάτι να το ανατροφοδοτεί. Ο χρόνος βοήθησε να κατανοήσω αυτά που νόμιζα πως καταλάβαινα. Να δω αυτά που κοίταζα. Να κάνω γνώση τις πληροφορίες. Όταν κατανοήσεις πραγματικά πως δεν έχεις νόημα δίχως τους άλλους, συνεπώς είναι πρώτα οι άλλοι, είναι φυσικό επακόλουθο να μην σκέφτεσαι εγωιστικά, αλλά αλτρουιστικά. Κι όσο περισσότερα προσφέρεις, τόσο περισσότερο ανθρώπινος γίνεσαι, τόσο περισσότερο μετα-χαίρεσαι με την χαρά των άλλων και γι'αυτό φροντίζεις να την δημιουργείς. Όσο περισσότερο προσφέρεις, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις να σκεφτείς τον εαυτό σου. Τόσο πιό εύκολο είναι να συνεχίσεις να προσφέρεις. Ούτε σε στεναχωρεί, ούτε σε εξοργίζει, ούτε σε θλίβει. Μόνο σε κάνει να μετα-χαίρεσαι για να σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις ως το τέλος. 

Η αξία της ύπαρξης μέσω της συνύπαρξης

Η αξία της ύπαρξης μέσω της συνύπαρξης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Φαντάσου οτι μόλις έγινες ο πιο πετυχημένος, γνωστός, έξυπνος, πλούσιος, όμορφος, καλός, τίμιος, δίκαιος, σωστός άνθρωπος που υπάρχει. Ο πιο αισιόδοξος και πιο έντονα συναισθηματικός. Ο πιο μεγαλόψυχος και συμπονετικός. Ο πιο άξιος. Ο πιο θαυμαστός...
Έστω λοιπόν πως μια μέρα -ή νύχτα- εξαφανίζονταν ξαφνικά οι πάντες και τα πάντα. Άδειο το σπίτι σου, η γειτονιά σου, η πόλη κι η χώρα σου, ο κόσμος σου όλος άδειος... Χωρίς ψυχή. Πώς θα ένιωθες;
Όταν δεν υπήρχε κανείς και τίποτα γύρω σου τι θα έκανες; Τι θα σκεφτόσουν; Θα ήσουν ικανοποιημένος με όλα τα αγαθά και τα ταλέντα της ύπαρξης για πάρτι σου; Μπες στο πλαίσιο και φαντάσου ειλικρινά τον εαυτό σου σε μια τέτοια κατάσταση. Όσο θα περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια, τόσο θα σε βασάνιζε το ερώτημα ποιό το νόημα να συνεχίσεις να ζείς. Τι σημασία έχουν όλα αυτά δίχως άλλους να τα μοιραστείς;
Τότε θα συνειδητοποιούσες πως η συνύπαρξη είναι που δίνει αξία στην ύπαρξη. Μέσω του άλλου μπορούμε να προσδιορίσουμε και να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας και τα πάντα. Απο μόνοι μας θα ήμασταν ένα τιποτένιο κι απροσδιόριστο κάτι. Τίποτε λοιπόν δεν έχει αξία αν δεν μπορείς να το μοιραστείς με κάποιον. Γι αυτό και είμαστε εις το "οι άλλοι" όπως έχει γράψει ο Ν.Λυγερός, όχι στο "εμείς" ή στο "εγώ" όπως είχε γράψει ο Μακρυγιάννης. Γιατί το εμείς είναι απλώς ο πληθυντικός του εγώ. Και διότι η συνύπαρξη που δίνει αξία στην ύπαρξη συμβαίνει ανάμεσα σε άλλους, και άλλους-άλλους.

Η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία κι ο εγωκεντρισμός είναι στοιχεία ατόμου, όχι Ανθρώπου. Θέλει αγώνα για να γίνουμε Άνθρωποι διότι γεννιόμαστε άτομα.

Μην περιμένεις αυτόν που θέλεις

Μην περιμένεις αυτόν που θέλεις

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε αυτόν τον κάποιον... κάποιον που να μας καταλαβαίνει, να μας δέχεται όπως είμαστε, να μας αγαπήσει, να μας δίνει, να μας προσφέρει, να μας ικανοποιήσει, να μας εμπνεύσει, να μας αρέσει, να μας φροντίζει, να μας αγγίζει, να μας θέλει....
Αυτό είναι το λάθος μας.
Διότι όταν όλοι ψάχνουμε για αυτόν τον άνθρωπο και κανείς δεν φροντίζει να γίνει αυτός ο άνθρωπος για τους άλλους, τότε είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε μόνοι. Όταν μόνο τον εαυτό μας σκεφτόμαστε, μόνο με τον εαυτό μας μένουμε. Κι αυτός ο άλλος δεν θα έρθει ποτέ.
Κι ακόμη και να έρθει, αν θές να μείνει δίπλα σου θα πρέπει και να του προσφέρεις όσα αξίζει.

Μην περιμένεις αυτόν που θέλεις, γίνε αυτός που θέλεις.