Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη σου προς την σχέση.

Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόση μεγαλύτερη η ευθύνη, τόσο περισσότερες οι απαιτήσεις της σχέσης. Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον, τόσο περισσότερο είναι δυνατόν να τον στεναχωρήσεις και να τον πληγώσεις. Η ποσότητα είναι ανάλογη. Θέλεις δεν θέλεις, έτσι είναι.
Θα έπρεπε να το περιμένεις. Θα έπρεπε να το ξέρεις ως τώρα. Θα έπρεπε να το σκέφτεσαι. Αν δεν το κάνεις, δεν πειράζει, γι'αυτό είμαι εδώ. Για να σου γράφω. Για να σου μιλάω. Για να μοιράζομαι μαζί σου. Για να σου υπενθυμίζω, πως αν είμαι ακόμη δίπλα σου σημαίνει πως το επιλέγω, σημαίνει πως το θέλω, σημαίνει... πως σ'αγαπώ. Κι αν ο εγωισμός μου μερικές φορές μου λέει πως ξεπερνάει τα όρια του ο δικός σου εγωισμός και προτείνει πολύ σκληρές αποφάσεις όπως την απομάκρυνση, θα είμαι απο πάνω για να τον κάνω στην άκρη και να μην τον αφήνω να αποφασίσει αυτός το τί πρέπει για εμένα που αναγνωρίζω καλύτερα το τι είναι πρέπον. Μου έχεις προσφέρει δύσκολες καταστάσεις, μου έχεις δημιουργήσει έντονες στιγμές κρίσης, σε μια σχέση μακροχρόνια που εξάλλου είναι αναμενόμενο, μα με έχεις μεγαλώσει και μ'έχεις κάνει πιο ανθεκτικό. Έτσι νομίζω. Αυτό τουλάχιστον θέλω να ελπίζω. Πως όλα αυτά δεν έγιναν για το τίποτα. Πως μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και συνεχίζουμε.
Ξέρουμε πως κι άλλες κρίσεις μπορεί να έρθουν στην σχέση μας. Ξέρουμε όμως πως και κάθε κρίση είναι ευκαιρία. Ευκαιρία που μπορούμε με  ώριμη στρατιγική και με κατανόηση να εκμεταλευτούμε προς όφελός μας.

Βασικές υπενθυμίσεις:
1) Μια υπενθύμιση ακόμη είναι πως η ένταση συνήθως φέρνει ένταση. (!) Τα νεύρα, φέρνουν περισσότερα νεύρα. Οπότε αν νοιάζεσαι για τον άλλον και το αποτέλεσμα που θέλεις είναι η ηρεμία, τον προσεγγίζεις ήρεμα, όχι με ένταση. Η φωτιά σβήνεται με νερό, όχι με φωτιά.
2) Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα που έχει να κάνει άμεσα με σένα -ή έστω και με εσένα- δεν λύνεται ποτέ με το να σηκωθείς και να φύγεις. Όσο φεύγεις θα σε κυνηγάει. Μην ελπίζεις πως θα το λύσεις γυρνώντας του την πλάτη. Το έκανες παλιά συχνά, θυμάσαι? Στο είχα πεί. Μην το κάνεις, δεν λύνεται. Στην χειρότερη μπορεί και να μεγαλώσει τόσο που μετά δεν θα έχεις τα κότσια να αντιμετοπίσεις.
3) Αν δεν συμφωνείς ή δεν καταλαβαίνεις την γνώμη-άποψη-θέση του άλλου για ένα συμβάν αλλά τον νοιάζεσαι έστω -για να μην πώ την βαριά λέξει "αγαπάς"- τότε ρωτάς να σου εξηγήσει. Ή το αφήνεις για άλλη ώρα αν δεν γίνεται την παρούσα. Δεν δημιουργείς θέμα κάνοντας σκηνή δημοσίως προσπαθώντας απεγνωσμένα να βάλεις κι άλλους στην συζήτηση, τρίτους, γιατί πιστεύεις οτι έτσι θα δικαιωθείς, όταν ξέρεις ειδικά οτι αυτός ο άλλος δεν θα πεί παραπάνω απο όσα αρμόζει για να  μην δημιουργηθεί μεγαλύτερος χαμός, για να προστατέψει εσένα την ίδια, και τους τρίτους επίσης. Είναι ύπουλο. Δεν είναι δίκαιο, και δεν είναι καθόλου τίμιο. Δεν αρμόζει σε έναν ενσυνείδητο άνθρωπο απέναντι σε έναν άλλον.
Μη το κάνεις.
4) Μην αφήνεις την ένταση της στιγμής να σκεπάζει την λογική και την συνείδηση. Με άλλα λόγια μη ξεχνάς ποιός είναι απέναντί σου και το πώς αξίζει να του φέρεσαι.
Πολλές φορές χάνουμε τον έλεγχο. Αλλά ας θυμόμαστε κάθε φορά με ποιόν έχουμε να κάνουμε και να ζυγίζουμε τον τρόπο μας κι αυτά που λέμε.


Σκέψου, μην αποφεύγεις να τα σκέφτεσαι. Είναι ανάγκη να σκέφτεσαι! Συζήτησε. Κι εγώ είμαι πάντα εδώ γύρω γι'αυτό όποτε χρειάζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

There Are Two Modes of Being

There are two modes of being Theodoris Tsiamitas There are two modes of being: a) Being conscious by choice, by carefully monitor...