Λογική και συναίσθημα

Λογική και συναίσθημα

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Λογική και συναίσθημα. Λεπτές, έλεγα, οι γραμμές που τα χωρίζουν. Τώρα λέω πως δεν υπάρχουν. Πού δίνω βάση πιο πολύ, αναρωτιόμουν. Και γιατί; Μέτρον άριστον κι εδώ; Λίγο το ένα λίγο το άλλο; Μήπως πολύ το ένα και πολύ το άλλο καλύτερα; Μήπως είναι το ένα και το αυτό; Δεν ήθελα να γίνω αναίσθητος. Μα δεν μπορούσα και να αφήνω στην άκρη την λογική όπως έκανα συχνά, να κάνω πως δεν βλέπω, πως δεν καταλαβαίνω, πως δε σκέφτομαι. Υπήρξαν φορές που αυτός ο τρόπος της συνεχούς σκέψης και κρίσης με έκανε να αισθάνομαι σαν υπολογιστής. Αναρωτιόμουν, αυτό είναι ο άνθρωπος; Ένας υπολογιστής που επεξεργάζεται τα πάντα μέσω δεδομένων και μέσω της σκέψης; Και τα αισθήματα; Από την άλλη μόνο με το συναίσθημα ο άνθρωπος είναι φτερό στον άνεμο. Πηγαίνει όπου φυσάει. Όπου τον βγάλει. Είναι όλα σύμφωνα με το αν έχουμε όρεξη και για τι την έχουμε... Αυτή θέλεις να είναι η ζωή σου, ρωτούσα στον εαυτό μου. Και πού είναι η δική σου συμμετοχή αν δεν πάρεις εσύ τον έλεγχο και την ευθύνη των αποφάσεων και των επιλογών σου;
Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς διαρκή κριτική σκέψη για τον εαυτό του και τα πάντα. Αυτό νομίζω γιατί αυτό αντιλαμβάνομαι ώς πρέπον κι ως αλήθεια, οπότε αυτό επιλέγω. Τα συναισθήματα του ανθρώπου οφείλουν να προέρχονται απο την νοημοσύνη, δεν μπορεί το αντίθετο.