Θέλει κατανόηση, θέλει ωριμότητα, δυνατή θέληση κι αποφασιστικότητα. Χρειάζονται κότσια και μεγαλοσύνη για να υπερβείς τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του ατόμου και του "εγώ" σου και να δράσεις ώς προς τις ανάγκες του Ανθρώπου και του "εμείς" που συχνά είναι αντίθετες. Διότι εκτός της θεωρίας χρειάζεται η πράξη κι αυτή είναι ο αγώνας. Κι όσο περισσότερο προχωράς, όσο περισσότερο παλεύεις, όσο πιο πολλά προσφέρεις και δίνεις ανιδιοτελώς, τόσο πιο δύσκολο σου είναι να μην κρατάς για σένα, να μην κερδίζεις κάτι, να μην αναγνωρίζεται ο αγώνας σου, να μην σου ανήκει τίποτα άλλο και κανείς παρά το έργο σου και η αξία του. Μα κι αυτή την αξία αν δεν έχεις με κάποιον να την μοιραστείς είναι σαν να μην υπάρχει. Και το θεωρείς άδικο αυτό. Άδικο για σένα, άδικο για κάθε τέτοιον Άνθρωπο. Κι αυτό σε πνίγει, σε στεναχωρεί, σε εξοργίζει και σε απογοητεύει. Η δύναμη της συνείδησης και της θέλησής σου δοκιμάζεται τότε με άγριο τρόπο. Γιατί εσύ μέσα σ'αυτή την μάχη με τον εαυτό σου ακόμη γνωρίζεις πως κάνεις το καλό, το σωστό, το πρέπον. Υπομονή κι επιμονή. Αν βρείς εκείνο το πείσμα που δεν μπορεί να λυγίσει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν... Εκείνο το πείσμα που είναι κάτι πολύ προσωπικό σου, βαθιά μέσα σου, στην συνείδησή σου και σου δίνει τεράστια χαρά και δύναμη όταν αντιστέκεσαι και ξέρεις πως είναι το σωστό. Τότε θα νικάς, θα έχεις αξία, την πείρα, την ωριμότητα και την υπερηφάνεια ενός πολεμιστή μετά την μάχη για την υπεράσπιση των αξιών του.
Είναι δύσκολο, μα όπως λέει κι ο σοφός λαός μας: Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.
Κι αν το δούμε κι αντίστροφα οι φουρτούνες είναι αναγκαίες για να βγάζουν καλούς καπετάνιους.
Όσο για αυτούς, ξέρουν πως είναι λίγοι μα δεν είναι μόνοι. Δεν είναι μόνοι.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
1/6/2015. Η προσέγγιση που έκανα εξ'αρχής πριν 3 χρόνια δεν ήταν η ορθή. Αυτό που ονόμασα τότε "το πείσμα που δεν μπορεί να λυγίσει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν..." κλπ κλπ, ήταν θέμα χρόνου να φθαρεί. Διότι όσο σκληρό και να είναι κάτι, όταν μόνιμα δέχεται χτυπήματα θα λυγίσει. Χρειάζεται κάτι να το ανατροφοδοτεί. Ο χρόνος βοήθησε να κατανοήσω αυτά που νόμιζα πως καταλάβαινα. Να δω αυτά που κοίταζα. Να κάνω γνώση τις πληροφορίες. Όταν κατανοήσεις πραγματικά πως δεν έχεις νόημα δίχως τους άλλους, συνεπώς είναι πρώτα οι άλλοι, είναι φυσικό επακόλουθο να μην σκέφτεσαι εγωιστικά, αλλά αλτρουιστικά. Κι όσο περισσότερα προσφέρεις, τόσο περισσότερο ανθρώπινος γίνεσαι, τόσο περισσότερο μετα-χαίρεσαι με την χαρά των άλλων και γι'αυτό φροντίζεις να την δημιουργείς. Όσο περισσότερο προσφέρεις, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις να σκεφτείς τον εαυτό σου. Τόσο πιό εύκολο είναι να συνεχίσεις να προσφέρεις. Ούτε σε στεναχωρεί, ούτε σε εξοργίζει, ούτε σε θλίβει. Μόνο σε κάνει να μετα-χαίρεσαι για να σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις ως το τέλος.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
1/6/2015. Η προσέγγιση που έκανα εξ'αρχής πριν 3 χρόνια δεν ήταν η ορθή. Αυτό που ονόμασα τότε "το πείσμα που δεν μπορεί να λυγίσει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν..." κλπ κλπ, ήταν θέμα χρόνου να φθαρεί. Διότι όσο σκληρό και να είναι κάτι, όταν μόνιμα δέχεται χτυπήματα θα λυγίσει. Χρειάζεται κάτι να το ανατροφοδοτεί. Ο χρόνος βοήθησε να κατανοήσω αυτά που νόμιζα πως καταλάβαινα. Να δω αυτά που κοίταζα. Να κάνω γνώση τις πληροφορίες. Όταν κατανοήσεις πραγματικά πως δεν έχεις νόημα δίχως τους άλλους, συνεπώς είναι πρώτα οι άλλοι, είναι φυσικό επακόλουθο να μην σκέφτεσαι εγωιστικά, αλλά αλτρουιστικά. Κι όσο περισσότερα προσφέρεις, τόσο περισσότερο ανθρώπινος γίνεσαι, τόσο περισσότερο μετα-χαίρεσαι με την χαρά των άλλων και γι'αυτό φροντίζεις να την δημιουργείς. Όσο περισσότερο προσφέρεις, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις να σκεφτείς τον εαυτό σου. Τόσο πιό εύκολο είναι να συνεχίσεις να προσφέρεις. Ούτε σε στεναχωρεί, ούτε σε εξοργίζει, ούτε σε θλίβει. Μόνο σε κάνει να μετα-χαίρεσαι για να σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις ως το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου