Η αξία της ύπαρξης μέσω της συνύπαρξης

Η αξία της ύπαρξης μέσω της συνύπαρξης

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Φαντάσου οτι μόλις έγινες ο πιο πετυχημένος, γνωστός, έξυπνος, πλούσιος, όμορφος, καλός, τίμιος, δίκαιος, σωστός άνθρωπος που υπάρχει. Ο πιο αισιόδοξος και πιο έντονα συναισθηματικός. Ο πιο μεγαλόψυχος και συμπονετικός. Ο πιο άξιος. Ο πιο θαυμαστός...
Έστω λοιπόν πως μια μέρα -ή νύχτα- εξαφανίζονταν ξαφνικά οι πάντες και τα πάντα. Άδειο το σπίτι σου, η γειτονιά σου, η πόλη κι η χώρα σου, ο κόσμος σου όλος άδειος... Χωρίς ψυχή. Πώς θα ένιωθες;
Όταν δεν υπήρχε κανείς και τίποτα γύρω σου τι θα έκανες; Τι θα σκεφτόσουν; Θα ήσουν ικανοποιημένος με όλα τα αγαθά και τα ταλέντα της ύπαρξης για πάρτι σου; Μπες στο πλαίσιο και φαντάσου ειλικρινά τον εαυτό σου σε μια τέτοια κατάσταση. Όσο θα περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια, τόσο θα σε βασάνιζε το ερώτημα ποιό το νόημα να συνεχίσεις να ζείς. Τι σημασία έχουν όλα αυτά δίχως άλλους να τα μοιραστείς;
Τότε θα συνειδητοποιούσες πως η συνύπαρξη είναι που δίνει αξία στην ύπαρξη. Μέσω του άλλου μπορούμε να προσδιορίσουμε και να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας και τα πάντα. Απο μόνοι μας θα ήμασταν ένα τιποτένιο κι απροσδιόριστο κάτι. Τίποτε λοιπόν δεν έχει αξία αν δεν μπορείς να το μοιραστείς με κάποιον. Γι αυτό και είμαστε εις το "οι άλλοι" όπως έχει γράψει ο Ν.Λυγερός, όχι στο "εμείς" ή στο "εγώ" όπως είχε γράψει ο Μακρυγιάννης. Γιατί το εμείς είναι απλώς ο πληθυντικός του εγώ. Και διότι η συνύπαρξη που δίνει αξία στην ύπαρξη συμβαίνει ανάμεσα σε άλλους, και άλλους-άλλους.

Η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία κι ο εγωκεντρισμός είναι στοιχεία ατόμου, όχι Ανθρώπου. Θέλει αγώνα για να γίνουμε Άνθρωποι διότι γεννιόμαστε άτομα.