Ομορφιά και ασχήμια - άνθρωπος και νοημοσύνη.

Όσο περισσότερη η εξωτερική ομορφιά ενός προσώπου, τόσο πιο πολλά πρόσωπα γύρω του που θα μαζεύονται να την θαυμάσουν και θα την θελήσουν δική τους. Τόσο λιγότερο του χρειάζεται λοιπόν να καλλιεργήσει την νοητική του ομορφιά, αυτή που τον κάνει άνθρωπο ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα, εφόσον η εξωτερική αρκεί για να νιώθει μοναδικός/ή, ξεχωριστός/ή, με τόση προσοχή στραμμένη επάνω του. Πόσες φορές έχει τύχει να απογοητευτείτε όταν πλησιάσατε μια κουκλάρα ή έναν κούκλο απ'την στιγμή που μιλήσατε μαζί του/της?

Η εξωτερική ασχήμια ενός προσώπου λειτουργεί αντίθετα, απωθητικά για τα υπόλοιπα πρόσωπα, έτσι αναγκάζει το άτομο να καλλιεργήσει τον νού, την συνείδησή του για να γίνει όμορφο και χάρη σ'αυτή, να καταφέρει να έρθει σε επαφή με τους άλλους, αν είναι αυτό που θέλει, διότι δεν έχει άλλη επιλογή. Κι έτσι γίνεται πιο ανθρώπινο. Πόσες φορές σας έχει τύχει να εκπλαγείτε, ακόμη και να ερωτευτείτε μετέπειτα ανθρώπους που αρχικά σας φάνηκαν απωθητικοί ή αδιάφοροι, όμως όταν ήρθατε σε επαφή μαζί τους αλλάξατε εντελώς γνώμη όταν είδατε την νοητική ομορφιά τους?

Είναι η διαφορά μεταξύ του "φαίνεσθαι και του είναι". Έχουμε ακούσει πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο απο το εξώφυλλό του. Διότι εξ'ορισμού, το βιβλίο είναι οι σελίδες του. Αυτές είναι που το κάνουν βιβλίο. Όταν δίνεις βάση στο εξώφυλλο δεν ψάχνεις για βιβλίο, ψάχνεις για κάτι άλλο. Παρομοίως, ο άνθρωπος είναι ο νούς και η συνείδησή του. Όταν δίνεις βάση στην εμφάνιση δεν ψάχνεις για άνθρωπο, ψάχνεις για κάτι άλλο.

Για την ανέλιξη της Ανθρωπότητας.

Για την ανέλιξη της Ανθρωπότητας
Θεοδωρής Τσιαμίτας


Ο Δάσκαλος και μόνος του παλεύει για τους άλλους,
οι μαθητές παλεύουν μαζί για τον δάσκαλο,
οι υπόλοιποι παλεύουν εναντίον των άλλων,
επειδή παλεύουν για τον εαυτό τους.

Οι υπόλοιποι είναι τα άτομα της κοινωνίας,
οι πολλοί, οι κανονικοί, οι σημαντικοί
εφόσον δουλεύουν για να συντηρούν
και να διαιωνίζουν την εξουσία του συστήματος.

Οι Δάσκαλοι είναι οι προηγούμενοι άνθρωποι
οι μαθητές μαθαίνουν πώς να γίνουν οι επόμενοι,
το πεδίο δράσης τους είναι ο χρόνος,
κι η σχέση τους γέφυρα που ενώνει παρελθόν και μέλλον.

Και οι δύο κατηγορίες είναι άχρηστες στην κοινωνία
και εξ'ορισμού επικίνδυνες για την εξουσία της
κι όταν δεν καταφέρνει να τους αφομοιώσει εξ'αρχής
τους περιθωριοποιεί ή τους εξαφανίζει, αν μπορεί.

Η απανθρωπιά της τους πονάει και τους πληγώνει,
κι οι πληγές τους δεν τους αφήνουν να ξεχάσουν
πως η κοινωνία είναι μάστιγα για την ανθρωπότητα
γιατί αρρωσταίνει και σκοτώνει τους ανθρώπους.

Έτσι αποφασίζουν να γίνουν μαχητές
ενάντια στην βαρβαρότητα της κοινωνίας
για να προστατέψουν την ουσία απ'την εξουσία
και να επιτρέψουν την ανέλιξη της ανθρωπότητας.

Ο Δάσκαλος παλεύει για όλους μόνος του.

Την ίδια στιγμή που ο Δάσκαλος
παλεύει για όλους μόνος του
ραγιάδες, πτωχοί στο πνεύμα
και άτομα της κοινωνίας μας
μάχονται το έργο του
μανιωδώς μερικές φορές
ίσως δεν καταλαβαίνουν
τι κάνουν στην πραγματικότητα
γιατί δεν συνειδητοποιούν
οτι κι ένας βάρβαρος
κάνει ακριβώς το ίδιο,
εναντιώνεται στην ανθρωπότητα.

Η αφελής αδιαφορία σου.

Η αφελής αδιαφορία σου
δεν θα'πρεπε να είναι
κι αδιάφορη αφέλεια
διότι ο βάρβαρος
σχεδιάζει ήδη
το επόμενο έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας
και θύμα του
θα είσαι κι εσύ
μαζί με τους δικούς σου
εφόσον δεν έμαθες
από την ιστορία
και δεν πρόσεξες
τις κινήσεις του
μέσα στην καθημερινότητά σου
και αδιαφόρησες
δίνοντάς του την ευκαιρία
να επιχειρήσει ξανά
μια γενοκτονία
που δεν είσαι έτοιμος
να αντιμετοπίσεις
αν δεν δώσεις σημασία
και δεν αναγνωρίσεις
αυτή των Ποντίων,
των Αρμενίων
και των Ασσύριων
που ήταν αθώοι
μα γενοκτονήθηκαν σαν ένοχοι
μόνο και μόνο
επειδή γεννήθηκαν Χριστιανοί
και μή Τούρκοι.

Κόμματα υπάρχουνε πολλά.

Κόμματα υπάρχουνε πολλά
πατρίδα όμως μία
γι'αυτό σκέψου καλά
σε τι δίνεις αξία
ή αναρωτήσου
αν αυτά που επιλέγεις
βασίζονται σε αξίες
αιώνιες κι ανθρώπινες
ή σε θεσμικές αρχές
μιας σκάρτης κοινωνίας
που μάχονται την ανθρωπιά μας.

Να πατάς στα πόδια σου γιατί σ'αγαπώ.

Να πατάς στα πόδια σου γιατί σ'αγαπώ

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Μπαίνει στο σπίτι του απροειδοποίητα και τον ξαφνιάζει, δεν την περίμενε τέτοια ώρα. Αντιλήφθηκε γρήγορα πως κάτι έχει, κι αφού κάθησε στα πόδια του άρχισαν την συζήτηση. Του εξιστόρησε πως είχε μάθει οτι εκεί κοντά που είχε βγεί για να διασκεδάσει βγήκε κι "αυτός" ώσπου ξαφνικά:
-Κλαίς;
-...
-Γιατί κλαίς;
-Γιατί έμαθα πως "αυτός" ήταν εκεί...
-Και λοιπόν;
-Και δεν κατάφερα να τον δω.
-Δεν μου αρκεί, πώς αυτό και μόνο εξηγεί το δάκρυ σου, μόνο να τον δείς ήθελες;
-Και να μιλήσουμε έστω και λίγο.
-Ακόμη κι αυτό αν συνέβαινε, θα άλλαζε τίποτα ουσιαστικά στην κατάσταση;
-Όχι, εκτός απ'την διάθεσή μου, θα ήμουν καλύτερα μετά.
-Γιατί;
-Τι εννοείς γιατί;
-Εφόσον δεν θα άλλαζε κάτι ουσιαστικό, ποιός είναι ο λόγος να νιώσεις καλύτερα; Δεν μπορεί να οφειλόταν στο οτι θα μάθαινες πως είναι καλά, διότι το μαθαίνεις έτσι κι αλλιώς αυτό μιλώντας με γνωστούς, φίλους, τον αδερφό του, οπότε κάτι άλλο δεν είναι;
-Δεν ξέρω.
-Μήπως επειδή θα ένιωθες έστω μια μικρή δόση αποδοχής απο μεριάς του, εφόσον θα μιλούσατε έστω και λίγο, η οποία θα λειτουργούσε ως κάποια αυτοεπιβεβαίωση για σένα απο μέρους του, είναι  αυτό που θα σου έφτιαχνε την διάθεση; Και γιατί περιμένεις να αυτοεπιβεβαιωθείς απο αυτόν; Μήπως επειδή με την στάση του σε έκανε να νιώσεις κάπως ανασφαλής εφόσον σε απέρριψε προηγουμένως και τώρα νιώθεις την ανάγκη να σε αποδεχθεί για να νιώσεις ξανά εντάξει; Μα αυτό δε θα πεί πως εξαρτάσαι πλήρως απο ένα άλλο άτομο, δίχως να έχεις την αυτοκυριαρχία σου; Δεν είσαι σαν νοητικός σκλάβος;
-Και τι να κάνω;
-Να βάλεις μια τάξη στο κεφάλι σου, σκέψου όλα αυτά κι ωρίμασε συναισθηματικά. Δηλαδή, μάθε τον εαυτό σου, αναρωτήσου αν μπορείς πραγματικά να τον εκτιμήσεις, αν όχι τότε σημαίνει πως πρέπει να κάνεις παραπάνω πράγματα για τα οποία θα μπορείς να το κάνεις μετά, ώστε να είσαι κυρίαρχη του εαυτού σου, και να μην ψάχνεις την ανταπόδοση απο τους άλλους, μόνο να προσφέρεις, αν τους αγαπάς. Αυτό θα αρκεί εντελώς για να είσαι καλά. Η λύπη που νιώθεις είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί στην πραγματικότητα δεν λυπάσαι γι'αυτόν μα για σένα. Δεν είναι κρίμα να λυπάσαι τον εαυτό σου, ενώ είναι στα χέρια σου η διαχείρισή του; Ξέρεις τι θέλω απο σένα;
-Τι;
-Να πατάς στα πόδια σου, γιατί σ'αγαπώ.

Λευκάδιος Χερν.

Ούτε μια αναφορά στα σχολεία μας, κι έτσι δεν γνωρίζαμε την σημαντική μορφή και την Ελληνική καταγωγή του εθνικού ποιητή της Ιαπωνίας.

Ο Λευκάδιος Χερν (Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn) ή Κοϊζούμι Γιακούμο (小泉八雲) ήταν συγγραφέας και δημοσιογράφος και θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας. Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 27 Ιουνίου του 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό. Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντωνίου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων από το Δουβλίνο. Το σπίτι όπου έζησε ο μικρός Λευκάδιος στα Κύθηρα υπάρχει ακόμα.
Το 1889 βρέθηκε σαν ανταποκριτής στην Ιαπωνία. Αργότερα και με τη βοήθεια του Μπάζιλ Τσάμπερλαιν και του Ίτζιτο Χαττόρι βρήκε θέση καθηγητή της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Στον δέκατο πέμπτο μήνα διαμονής του στην Ιαπωνία παντρεύτηκε τη Σετζούκο Κοϊζούμι. κόρη οικογένειας σαμουράι, των Κοϊζούμι που είχαν ξεπέσει με την καταστροφή που επέφερε σε αυτήν την κοινωνική τάξη η νέα πορεία της Ιαπωνίας. Υιοθετεί μάλιστα το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά. Τον Δεκέμβριο του 1896, το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο του προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Στην Ιαπωνία ο Λευκάδιος Χερν έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1903 ύστερα από πνευμονικό οίδημα. Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σορό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Μπρόστα υπήρχαν τα βουδιστικά λάβαρα, πίσω δυο μικρά παιδιά που κουβαλούσαν ζωντανά πουλιά σε μικρά κλουβιά που θα τα άφηναν ελέυθερα συμβολίζοντας τη φυγή της ψυχής από τα δεσμά της. Ακολουθούσαν τα άτομα που κουβαλούσαν το φέρετρό του, πιο πίσω οι ιερείς με τα κουδουνάκια τους και το φαγητό για το νεκρό, ενώ την πομπή έκλειναν η οικογένεια και οι φίλοι του νεκρού. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.

Προετοιμάσου πριν γίνεις γονιός.

Το οτι έκανες σεξ χωρίς προφυλακτικό δεν σημαίνει πως αρκεί για να γίνεις γονιός.
Οφείλεις να είσαι έτοιμος απο πριν, άρα να προετοιμαστείς ώστε να προσφέρεις τις μέγιστες δυνατότητες στο παιδί σου και την εξέλιξή του, διότι αυτό θα είναι ο επόμενος άνθρωπος, όταν εσύ θα έχεις φύγει, κι ο κόσμος θα είναι στα χέρια του.

Γεννήθηκες, πέθανες, έζησες?

Γεννήθηκες, πέθανες, έζησες?

Θεοδωρής Τσιαμίτας

Οι περισσότεροι

ταίζουν μόνο το σώμα τους

κι αφήνουν το πνεύμα τους

εντελώς ατάϊστο, νεκρό,

θεωρώντας την φιλοσοφία

 άχρηστη

όπως και την γνώση

εκτός της εξειδίκευσής τους

διότι δεν καταλαβαίνουν

πως αυτή είναι η τροφή

του νού και της ψυχής,

εφόσον υπάρχουν μόνο

μέσα στην κοινωνία

και την καθημερινότητα

και τον χώρο,

ενώ ο χρόνος

είναι ο χώρος

της Ανθρωπότητας,

κι έτσι γεννιούνται

και πεθαίνουν

δίχως ποτέ

να έχουν ζήσει.

Ο Ελληνισμός είναι εξ'ορισμού προσφορά για την ανθρωπότητα.

Με ενδιαφέρει ο Ελληνισμός, η διαφύλαξη, η διάδοση, και η εξέλιξή του, διότι εξ'ορισμού είναι εξωστρεφής κι εξ'ολοκλήρου προσφορά προς την Ανθρωπότητα, άρα οικουμενικός, εφόσον γέννησε κι εμπεριέχει όλες τις ανθρώπινες αξίες όπως η ελευθερία, όλες τις τέχνες, όλες τις επιστήμες, οι οποίες προέρχονται όλες απο την ελεύθερη σκέψη, δηλαδή απο την φιλοσοφία. Μην πάς λοιπόν, Έλληνα, να περιορίσεις τον Ελληνισμό και να τον εφτελίσεις σε Ελλαδισμό, σε φυλετισμό, σε ρατσισμό και σε φασισμό διότι θα γίνεις όμοιος με βάρβαρο, και τους βάρβαρους ξέρουμε καλά πώς τους αντιμετόπιζαν οι ελεύθεροι Έλληνες πάντοτε. Μην γίνεσαι όμως ούτε ραγιάς και μην τα ισσοπεδώνεις όλα, θεωρώντας πως δεν αρμόζει να είσαι πατριώτης, να αγαπάς και να διαφυλάσεις την πατρίδα σου όπως και το σπίτι σου. 
Μιλώ με "αριστερούς" και με κατηγορούν ως δεξιό, ή φασίστα. Μιλώ με "δεξιούς" και με κατηγορούν ώς αριστερό ή ανθέλληνα. Τυφλωμένοι και οι μεν και οι δε απ'τον φανατισμό τους. Κι ο φανατισμός απο όπου κι αν προέρχεται είναι βάρβαρος και καταδικασταίος, και σίγουρα δεν είναι παιδί του Ελληνισμού. Δεν ταιριάζει στον Έλληνα να είναι "αριστερός ή δεξιός". Οι Έλληνες δεν είμαστε βάρβαροι, δεν είμαστε ρατσιστές, δεν είμαστε φασίστες, είμαστε ελεύθεροι, άνθρωποι και συνάνθρωποι, δίκαιοι, μαχητές, ξέρουμε την ιστορία μας, ξέρουμε τον πολιτισμό μας, γι'αυτό είμαστε περήφανοι κι ακόμη εδώ, παραμένουμε, τον διατηρούμε, και συνεχίζουμε να τον εξελίσσουμε. 

Η ιστορία δύο πολύ καλών φίλων.

Ήταν ένας, κάποτε, δεν έχει σημασία το πότε. Αλλά έχει σημασία το οτι ήταν μια ευαίσθητη ψυχή, μια τρυφερή καρδιά, που χωρούσε τους πάντες. Είχε όμως, όπως κι ο καθένας, κάποιες προτιμήσεις, ελάχιστες για την ακρίβεια, όσο ελάχιστοι είναι οι κολλητοί ανάμεσα στους φίλους και τους γνωστούς. Αυτοί ήταν τα πιο εκλεκτά πρόσωπα στην ζωή του. Ήταν η οικογένειά του μάλλιστα. Κι εδώ αξίζει να δώσουμε έμφαση, διότι την βιολογική σου αρχική οικογένεια δεν την διαλέγεις ποτέ εσύ. Αυτούς όμως τους διάλεξε ο ίδιος. Δεν ήταν τέλειοι, όχι, ούτε αυτός ήταν τέλειος, είχαν τα ελατώματά τους έκαστος, παρ'όλα αυτά η σχέση τους ήταν τέλεια, κι αυτό είναι κάτι αξιοθαύμαστο!
Οι ζωές τους ήταν παρόμοιες, είχαν τα πάνω και τα κάτω τους, όπως και οι σχέσεις τους. Μπορεί καμιά φορά να γκρίνιαζαν γι'αυτά, μα καταβάθως ήξεραν πως είναι φυσιολογικά. Mόνο οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα άλλωστε.
Η ζωή κυλούσε μ'όλα αυτά. Κάποτε όμως, μια άσχημη ημέρα ήρθε και κάτι άσχημο συνέβη στον κολλητό του φίλου μας. Όλα έλαβαν μέρος όταν ο φίλος μας ανέβαινε το βουνό για να επισκεφτεί τον αγαπημένο του παππού που τελευταία δεν ήταν και πολύ καλά. Για να τον κάνει να αιστανθεί καλύτερα, κάθε τόσο περνούσε απο το σπίτι του για να μοιραστεί τα βάσανά του και την συντροφιά του. Στον δρόμο λοιπόν, άκουσε απο μακριά μία φωνή να καλεί για βοήθεια, η οποία ερχόταν απο τον γκρεμό, και το χειρότερο ήταν πως έμοιαζε στου καλού του φίλου. Πλησίασε αμέσως να δεί τι συμβαίνει και για κακή του τύχη, είδε αυτό που φοβόταν κι ήταν τρομακτικό: Ο φίλος του, κρατιόταν απο ένα κλαδί, κρεμασμένος πάνω απο μια χαράδρα και ζητούσε απεγνωσμένα πια την βοήθειά του. Η πλαγιά όμως ήταν απότομη, δεν μπορούσε να πλησιάσει πολύ γιατί θα έπεφταν και οι δύο κάτω. Η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη κι αυτός αιστανόταν τρομερή πίεση, διότι ήξερε πως ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει κάτι εκείνη την ώρα. Ακόνιζε μανιοδώς το μυαλό του για να σκεφτεί έναν τρόπο ώστε να σώσει τον καλό και δύστυχο φίλο του. Καθώς προσπαθούσε να βρεί μια λύση, του ήρθε μια ιδέα στο μυαλό. Λέει στον φίλο του λοιπόν πως θα του πετάξει απο μακριά ένα σκοινί για να το πιάσει και να τον τραβίξει προς τα πάνω, δίχως να πλησιάσει πολύ κοντά και να διακινδυνεύσει κι ο ίδιος. Και τότε, απρόσμενα, άκουσε τον φίλο του να απαντάει:
-Όχι φίλε, μη το κάνεις, φοβάμαι πως αν αφήσω το κλαδί για να πιάσω το σκοινί θα πέσω.
-Τι είναι αυτά που λές, είναι ο μόνος τρόπος που μπόρεσα να σκεφτώ για να σε βοηθήσω, δεν υπάρχει άλλος, πρέπει να το κάνεις.
-Φοβάμαι, δεν μπορώ να το κάνω, άσε με εδώ.
-Μα μόνος σου φώναζες για βοήθεια πριν, έτσι σε άκουσα και ήρθα. Τώρα είμαι εδώ και θέλω να σε βοηθήσω, δεν γίνεται να σε αφήσω εκεί. Κάποια στιγμή θα κουραστείς, θα φτάσεις στα όριά σου, τα χέρια σου δε θα αντέξουν και θα πέσεις. Δεν μπορείς να μείνεις εκεί, πρέπει να με βοηθήσεις να σε βοηθήσω. Μπορεί να είσαι φοβισμένος, αλλά τώρα είναι απόλυτη ανάγκη να φερθείς υπεύθυνα, εξ'άλλου εγώ μπορώ μόνο να σου ρίξω το σκοινί, αλλά αν εσύ δε το πιάσεις, τότε ποιός θα το κάνει για σένα? Κι αν δεν αρκεί να σκεφτείς τον εαυτό σου σκέψου κι εμένα, και πιάσε αυτό το σκοινί.
Κι έτσι, ο φίλος του τελικά κατάλαβε, λίγο πριν να 'ναι αργά, και έπιασε με όλη του την δύναμη το σκοινί με αποτέλεσμα να καταφέρει να τον τραβίξει ξανά επάνω ο καλός του φίλος. Κι έτσι, συνέχιζαν να ζούν τις ζωές τους με τα ανεβοκατεβάσματά τους, παρ'όλα αυτά, οι 2 φίλοι ήταν ευγνώμωνες ο ένας στον άλλον και στην επιλογή που έκαναν εκείνη την δύσκολη στιγμή, η οποία τους χάρισε ένα σωρό όμορφες στιγμές έπειτα.
Δυσκολίες και προβλήματα υπάρχουν στην ζωή, αυτά είναι που μας μεγαλώνουν. Κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολα που μοιάζει να μας γονατίζουν, μα η ζωή είναι μία, είναι δυνατόν να εγκαταλείπουμε τον αγώνα τόσο εύκολα και τελικά να γονατίσουμε? Όχι, μέχρι τελευταία στιγμή θα παλεύουμε για να ξεπεράσουμε όσα εμπόδια παρουσιάζονται μπροστά μας, κι όταν έχουμε καλούς φίλους που μας νοιάζονται είναι ακόμη καλύτερα, διότι στις δύσκολες στιγμές είναι αυτοί που με την βοήθειά τους μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους, φτάνει μόνο να το θέλουμε!